สวัสดีครับช่วงนี้รู้สึกแย่กับผลการเรียน ม.6 ที่ออกมามากครับ เพราะคะแนนตกลงจาก ม.5 ค่อนข้างเยอะ ทำให้ GPAX ไม่ถึงเกณฑ์ที่ตั้งใจไว้สำหรับยื่น รอบพอร์ต ในสาขาที่หวัง
ต้องยอมรับว่าส่วนตัวเป็นคน ไม่ถนัดวิชาชีวะและเคมี เอาเสียเลย เกรดจะอยู่ที่ 2-3 มาตลอด ในขณะที่ผม ถนัดวิชาฟิสิกส์ และมักจะได้เกรด 3-4 เป็นปกติ
แต่ผลสอบล่าสุด ฟิสิกส์ ที่เป็นวิชาหลักดันตกลงเหลือแค่ 2.5 ครับ เนื่องจากมีหน่วยกิตสูง จึงฉุดเกรดเฉลี่ยรวมลงไปอีก ส่วนชีวะกับเคมีก็ยังคงอยู่ที่ 2 เท่าเดิม
สิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงนี้:
ชีวะ ม.6: อาจารย์ไม่เปิดให้สอบแก้ ทำให้ผมต้องพยายามอ่านให้มากขึ้นเพื่อประคองเกรดไม่ให้ตกลง
เคมี: อันนี้เป็นความผิดของผมเองที่พื้นฐานไม่แน่น พอเจอ บทเคมีอินทรีย์ ก็เลยไม่เข้าใจและเรียนไม่รู้เรื่อง ทำให้ได้เกรดแค่ 2
ฟิสิกส์: ครูที่โรงเรียนไม่มาสอนเป็นเดือน ทำให้บทเรียนสำคัญอย่าง ฟิสิกส์อะตอม ได้เรียนแค่ 4 คาบก่อนสอบปลายภาค ส่งผลให้คะแนนผมร่วงลงอย่างหนัก (ผมเป็นคนต้องถามอาจารย์ถึงจะเข้าใจ การอ่านเองจึงทำได้ไม่ดีนัก)
จากทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทำให้ผม โดนคุณแม่ตำหนิอย่างหนัก ด้วยความที่คุณแม่เป็นคนพูดตรงและปากร้ายมานานแล้ว ทำให้ผมรู้สึก เสียใจ และ แอบโมโหนิดหน่อย เพราะท่านดูจะไม่เข้าใจในมุมของผมเลย ท่านเอาแต่เปรียบเทียบว่าทำไมเพื่อนคนอื่นถึงทำได้ดีกว่า ท่านจึงมองว่าเรื่องที่ผมเล่าเป็นเพียง ข้ออ้าง และผมไม่ได้ตั้งใจเรียน
ตอนนั้นผมเลย ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ และเผลอพูดจาไม่ดีออกไปว่า "ถ้าแม่กลัวผมได้มหาวิทยาลัยไม่ดี ได้งานเงินเดือนน้อยแล้วจะกลับมาขอเงินแม่ ไม่ต้องกลัวหรอก ผมสัญญาว่าจะไม่ขอเงินสักบาท"
ผมเข้าใจว่าสิ่งที่พูดออกไปมันแย่มาก แต่มันมีเหตุผลอยู่เบื้องหลัง คือคุณแม่เป็นคนปากไม่ดีมานานแล้ว แต่ลึกๆ ท่านก็รักและเป็นห่วงผมมาก และท่าน กลัวความไม่แน่นอนในชีวิตมาก (เพราะในอดีตท่านเคยเลิกกับคุณพ่อตอนที่ท่านไม่มีอะไรเลย ต้องเลี้ยงผมตามลำพัง และท่านไม่ได้ทำงาน ไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง) เวลาที่เกิดปัญหาเรื่องเรียน ท่านเลยมักจะพูดทำนองว่า "ถ้าตกงาน ไม่มีงานทำ หรือเงินไม่พอ คนที่ลำบากก็คือแม่" หรือบางครั้งก็อาจมีหลุดปากประมาณว่าผมเป็นภาระบ้าง
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและรับฟังการระบายเล็กๆ น้อยๆ นี้ครับ
สุดท้ายนี้ สำหรับคนที่เข้ามาอ่านและต้องการแสดงความคิดเห็นโปรดใช้ถ้อยคำที่สุภาพ
เเละ ผมไม่ได้ต้องการจะโทษใครทั้งสิ้นเเค่ต้องการระบายนะครับ ขอบคุณมากครับ
ระบายความในใจ
ต้องยอมรับว่าส่วนตัวเป็นคน ไม่ถนัดวิชาชีวะและเคมี เอาเสียเลย เกรดจะอยู่ที่ 2-3 มาตลอด ในขณะที่ผม ถนัดวิชาฟิสิกส์ และมักจะได้เกรด 3-4 เป็นปกติ
แต่ผลสอบล่าสุด ฟิสิกส์ ที่เป็นวิชาหลักดันตกลงเหลือแค่ 2.5 ครับ เนื่องจากมีหน่วยกิตสูง จึงฉุดเกรดเฉลี่ยรวมลงไปอีก ส่วนชีวะกับเคมีก็ยังคงอยู่ที่ 2 เท่าเดิม
สิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงนี้:
ชีวะ ม.6: อาจารย์ไม่เปิดให้สอบแก้ ทำให้ผมต้องพยายามอ่านให้มากขึ้นเพื่อประคองเกรดไม่ให้ตกลง
เคมี: อันนี้เป็นความผิดของผมเองที่พื้นฐานไม่แน่น พอเจอ บทเคมีอินทรีย์ ก็เลยไม่เข้าใจและเรียนไม่รู้เรื่อง ทำให้ได้เกรดแค่ 2
ฟิสิกส์: ครูที่โรงเรียนไม่มาสอนเป็นเดือน ทำให้บทเรียนสำคัญอย่าง ฟิสิกส์อะตอม ได้เรียนแค่ 4 คาบก่อนสอบปลายภาค ส่งผลให้คะแนนผมร่วงลงอย่างหนัก (ผมเป็นคนต้องถามอาจารย์ถึงจะเข้าใจ การอ่านเองจึงทำได้ไม่ดีนัก)
จากทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทำให้ผม โดนคุณแม่ตำหนิอย่างหนัก ด้วยความที่คุณแม่เป็นคนพูดตรงและปากร้ายมานานแล้ว ทำให้ผมรู้สึก เสียใจ และ แอบโมโหนิดหน่อย เพราะท่านดูจะไม่เข้าใจในมุมของผมเลย ท่านเอาแต่เปรียบเทียบว่าทำไมเพื่อนคนอื่นถึงทำได้ดีกว่า ท่านจึงมองว่าเรื่องที่ผมเล่าเป็นเพียง ข้ออ้าง และผมไม่ได้ตั้งใจเรียน
ตอนนั้นผมเลย ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ และเผลอพูดจาไม่ดีออกไปว่า "ถ้าแม่กลัวผมได้มหาวิทยาลัยไม่ดี ได้งานเงินเดือนน้อยแล้วจะกลับมาขอเงินแม่ ไม่ต้องกลัวหรอก ผมสัญญาว่าจะไม่ขอเงินสักบาท"
ผมเข้าใจว่าสิ่งที่พูดออกไปมันแย่มาก แต่มันมีเหตุผลอยู่เบื้องหลัง คือคุณแม่เป็นคนปากไม่ดีมานานแล้ว แต่ลึกๆ ท่านก็รักและเป็นห่วงผมมาก และท่าน กลัวความไม่แน่นอนในชีวิตมาก (เพราะในอดีตท่านเคยเลิกกับคุณพ่อตอนที่ท่านไม่มีอะไรเลย ต้องเลี้ยงผมตามลำพัง และท่านไม่ได้ทำงาน ไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง) เวลาที่เกิดปัญหาเรื่องเรียน ท่านเลยมักจะพูดทำนองว่า "ถ้าตกงาน ไม่มีงานทำ หรือเงินไม่พอ คนที่ลำบากก็คือแม่" หรือบางครั้งก็อาจมีหลุดปากประมาณว่าผมเป็นภาระบ้าง
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและรับฟังการระบายเล็กๆ น้อยๆ นี้ครับ
สุดท้ายนี้ สำหรับคนที่เข้ามาอ่านและต้องการแสดงความคิดเห็นโปรดใช้ถ้อยคำที่สุภาพ
เเละ ผมไม่ได้ต้องการจะโทษใครทั้งสิ้นเเค่ต้องการระบายนะครับ ขอบคุณมากครับ