เด็กหนุ่มผมสีดำในเสื้อยืดกำลังทิ้งตัวลงบนโซฟา "เฮ้อ~~~นอนกลิ้งไปในห้องนี่มันดีจริงๆ "
เขาพูดขึ้นก่อนเปิดมือถือและเสียบหูฟังเตรียมฟังเพลง ท่าทางคงจะไม่มีอะไรให้เขาละความสนใจไปได้
แต่ว่ากลับมีเสียงหนึ่งที่ทำให้เขาต้องหันไปหา
"ชิโนบิ วันนี้ชั้นมีภารกิจให้นายทำ" เจ้าของเสียงเป็นชายวัยกลางคนในเสื้อเชิร์ตสีกรมท่า
"อะไรอีกล่ะคราวนี้" เด็กหนุ่มถามด้วยเสียงเบื่อหน่ายก่อนเก็บมือถือไว้ที่โต๊ะ
"ชั้นอยากจะให้นายตามนี้คนคนนี้หน่อย" คนในเสื้อเชิร์ตตอบพร้อมยื่นรูปภาพให้ แม้ภาพจะเป็นขาวดำแต่ก็ชัดพอที่จะให้เห็นหน้าคนในภาพได้
เด็กหนุ่มรีบรับภาพไปโดยเร็ว ก่อนจะเก็บใส่ในกระเป๋า
"แล้วจะให้เวลาถึงตอนไหน" เด็กหนุ่มเอ่ยคำถามขึ้น
"วันนี้เวลาสิบแปดนาฬิกา" ชายในชุดกรมท่าตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉย
"งั้น...เดี๋ยวค่อยทำละกัน" ท่าทางคนที่ถูกเรียกว่าชิโนบิจะไม่ใช่คนที่ขยันนัก
"เหรอ...งั้นมีอีกภารกิจให้ทำ" คนในเสื้อเชิร์ตเอ่ย ก่อนขยับแว่นของเขาขึ้น "ฆ่าคนในภาพนั่นซะ"
"ชั้นให้เวลาถึงเที่ยงวันนี้ " เขาอธิบายภารกิจ
"รีบขนาดนั้นเลยเหรอ" เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางไม่อยากทำสักเท่าไหร่
"ใช่" เขาตอบก่อนชี้ไปที่นาฬิกา "หือ...แปดโมงแล้วเหรอ" เด็กหนุ่มพูดขึ้นหลังจากมองนาฬิกาเสร็จ
"งั้นเดี๋ยวไปรอที่หน้าห้องก่อนนะ" เขาบอกชายในเสื้อเชิร์ต ก่อนเตรียมตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า
ไม่นานนักเด็กหนุ่มก็แต่งตัวเสร็จ "เสร็จแล้ว เข้ามาได้" เด็กหนุ่มบอกชายในเสื้อเชิร์ต
เขารีบเดินเข้าไปในห้อง และพบกับเด็กหนุ่มที่ตอนนี้กลายเป็นตัวตลกไปแล้ว
ทั้งจมูกสีแดงโต ผมสีฉูดฉาด รวมไปถึงการแต่งหน้าด้วยสีต่างๆ ถ้ามีคนเห็นเด็กหนุ่มในสภาพนี้ก็มีแต่จะหาว่าเขาเป็นบ้าอย่างแน่นอน
"เลือกชุดได้ดีนี่" ชายเสื้อเชิร์ตกล่าวความคิดเห็นกับเด็กหนุ่ม "เอาละ...เตรียมตัวไปทำงานได้แล้ว" เขาพูด
อาชีพของชิโนบิไม่ใช่สีขาว แต่ก็ไม่ใช่สีดำ เขารับเพียงงานที่ทำให้เขาได้เงินดีเท่านั้น ไม่ว่าจะรับจ้างส่งของ รับจ้างซ่อม หรือแม้แต่รับจ้างฆ่าคน
และชื่อชิโนบิก็เป็นแค่รหัสลับในงานเท่านั้น แทบไม่มีใครเลยที่รู้จักเขาในด้านนี้
"เรามาถึงแล้วชิโนบิ" ชายชุดเชิร์ตกล่าวก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ ข้างหน้าเขามีป้ายเขียนว่า ขอเชิญร่วมงานชุดแฟนซี
"งั้นเข้าไปละนะ" เด็กหนุ่มเปิดประตูตามพร้อมกันเดินเข้าไปในงานปาร์ตี้ "ว่าแต่...คุณไม่ไปด้วยเหรอ"
ชายหนุ่มส่ายหน้าเป็นคำตอบก่อนพูดขึ้น "ชั้นไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปน่ะ"
"งั้นถ้าผมเสร็จงานแล้ว ผมจะโทรหาคุณนะ" ชิโนบิเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินไปจนลับสายตา
ภายในงานเต็มไปด้วยเสียงเจื้อยแจ้ว ชิโนบิพยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติที่สุด เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจในการค้นหานั้น เขาจึงพยายามหาที่นั่ง
"คุณตัวตลกคะ"
ในงานนี้ นอกจากชิโนบิแล้ว ไม่มีใครที่ใส่ชุดตัวตลกเลย เขาจึงพยายามหาเจ้าของเสียง
"คุณตัวตลกคะ หาฉันอยู่เหรอ"
จนแล้วจนรอด เขาก็หาต้นตอเสียงไม่เจอ เขาจึงหันไปข้างหลังและพบกับผู้หญิงในชุดแมวสีเหลือง
"คุณคือ..."
เขาพยายามทำความรู้จักกับผู้หญิงคนนั้นโดยเร็ว
"เรียกฉันว่าแคทก็ได้ค่ะ คุณตัวตลก" เธอตอบเขาด้วยเสียงหวานใส
"งั้นเรียกผมว่าคราวน์ก็ได้ครับคุณแคท" ชิโนบิแนะนำตัวตอบ เขามองไปทั่วร่างกายของแคท
ทั้งสองเริ่มพูดคุยกัน แต่ชิโนบิกลับไม่ได้สนใจคำพูดของแคทเลยแม้แต่น้อย
ผมสีน้ำตาลยาวประบ่า ผิวสีขาว ดวงตาสีฟ้าใส ช่างตรงกับในภาพเป้าหมาย ชะรอยงานนี้จะง่ายกว่าที่เขาคิด
"ผมขอตัวแป๊ปนึงนะครับ" เขาพูดขึ้นก่อนหยิบมือถือขึ้นมา
"ฮัลโหล งานเสร็จแล้วเหรอ" ปลายสายคือชายผู้มอบหมายงานให้เขา
"เปล่าหรอก ตอนนี้แค่เจอแล้วน่ะ" ชิโนบิตอบ
"งั้นก็ถือว่างานแรกสำเร็จ เดี๋ยวถ้าฆ่าเสร็จแล้วโทรมาอีกทีล่ะ" ชายในเสื้อเชิร์ตพูดก่อนวางสาย
"คุณคราวน์คุยกับใครเหรอคะ" แคทเอ่ยถามทำให้ชิโนบิต้องตอบแบบอ้อมๆ ไป
"อ๋อ เรื่องงานน่ะครับ" เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่กังวลสักเท่าไหร่
ทันใด ก็มีเสียงดังขึ้นมา "ตอนนี้ทุกท่านได้เวลาจับคู่มาเต้นรำกันละนะครับ"
"ดูเหมือน...ผมต้องเต้นคู่กับคุณแล้วละครับ" เขาเอ่ยพร้อมลุกขึ้นยืนและยื่นมือให้แคท
"ฉันก็คิดเหมือนคุณค่ะ คุณคราวน์" เธอกล่าวสนับสนุน
เสียงเพลงคอยบรรเลงไป ทั้งสองคนรวมไปถึงคนอื่นก็เต้นรำกับคู่ของตน
ชิโนบิก้าวถอยหลัง แคทก้าวตาม ชิโนบิดึงมือแคท แคทหมุนตัวตาม
ท่ามกลางรอยยิ้มอันใสซื่อของแคท ทำให้ชิโนบิเริ่มไม่อยากฆ่าเป้าหมายคนนี้ซะแล้ว
เขาอยากลาออกจากงานแบบนี้ อยากสร้างครอบครัวกับคนรักของเขา
ถ้าอยู่ไกลๆ จากเจ้าคนบ้างานนั่นก็ดีสิ ฮิๆ
"คุณคราวน์คะ เผลอหัวเราะไปซะแล้วนะคะ ฮะๆ "
เธอพูดขึ้นมาทำให้เขาสะดุ้งไปพักนึง "งั้นเหรอครับ แหะๆ " เขาหัวเราะแห้งๆ เป็นการแก้เขิน
แต่ว่า...
"ไม่ต้องมาแหะๆ เลยค่ะ เรามาเต้นต่อดีกว่านะคะ" เธอกล่าวก่อนจะเอานิ้วชี้เธอจิ้มปากของชิโนบิเบาๆ
ท่าทางไร้เดียงสาบวกกับความอ่อนหวานของเธอ ชิโนบิเริ่มหลงใหลในผู้หญิงคนนี้ซะแล้ว
กริ๊งๆๆๆ
"ขอตัวสักครู่นะครับ" เขาเอ่ยขึ้นก่อนก่อนเดินจากแคทไป
"ได้ค่ะ" เธอตอบ
"มีอะไร" เขาเริ่มการสนทนากับชายที่มอบงานให้เขา
"ใกล้จะเที่ยงแล้วนะ ภารกิจจะเสร็จรึยัง" เขาถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย
"เดี๋ยวก่อนน่า" เด็กหนุ่มในชุดตัวตลกตอบ
"งั้นก็รีบๆ ละกัน" เขาพูดก่อนจะวางสาย
เขารีบกลับมาเต้นรำต่อเพื่อไม่ให้ดูผิดสังเกต
"ขอโทษด้วยครับที่ผมไปนาน" เขาเอ่ยพร้อมก้มตัวลง
"ไม่เป็นไรค่ะ คุณคราวน์" เธอตอบก่อนจับมือชิโนบิเข้ามาหาเธอ
"ตอนนี้ มีแค่เราสองคนแล้วนะคะ" เธอพูดขึ้น
"ก่อนหน้านี้ ฉันไม่รู้จักคุณเลยแม้แต่ชื่อ แต่พอเจอคุณเข้า ฉันก็คิดว่าเคยเจอคุณมาสักที่นึง ฉันอาจไม่ได้ดีมากนัก และฉันเองก็คงไม่ได้ร่ำรวยเท่าคุณ
แต่ตอนนี้ ฉันรู้ตัวแล้วค่ะว่าชีวิตฉันควรจะมีใครอยู่เคียงข้าง เพราะอย่างงั้น แต่งงานกับฉันได้ไหมคะ"
เธอกล่าวออกมาก่อนโผกอดชิโนบิโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว
"คุณ...แคท" เขาอึกอักจนไม่รู้จะพูดอะไรดี ตอนนี้เขาต้องคิดแล้ว
ว่าจะทำตามหัวใจของตนเอง หรือจะทำเพื่อเงินของเขาดี
.
.
.
ไม่ทันไรก็มีน้ำไหลออกมาจากร่างกายของเขา แต่น้ำนั่นไม่ใช่น้ำตา
"นี่คุณ...เป็น" ชิโนบิเอ่ยถามก่อนจะจับไปทั่วร่างกายของตนเอง
มีด! มีดของเขาหาย หายไปได้อย่างไรกัน ต้องเป็นตอนที่แคทกอดเขาแน่ๆ
"ค่ะ ฉันเป็นนักฆ่าที่ถูกส่งมากำจัดคุณเองค่ะ คุณชิโนบิ" เธอตอบด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา
เขาเริ่มฉุกคิด คนที่มอบหมายงานที่เขา ไม่เคยตอบคำถามว่าทำไมในงานนี้เขาถึงไม่รู้จักใครเลย
"งานนี้น่ะ คู่แข่งเยอะนะคะ" เธอพูดขึ้น ก่อนที่ร่างไร้วิญญาณของชิโนบิจะล้มลงไปกับพื้น
"ฮัลโหลค่ะ" เธอเริ่มการสนทนากับชายในเสื้อเชิร์ตสีกรมท่า
"มีอะไร" เขาถามขึ้นมา
"ตอนนี้ฉันกำจัดเป้าหมายที่คุณให้มาได้แล้วค่ะ" เธอตอบด้วยเสียงหวานใสขัดแย้งกับอาชีพของเธออย่างเห็นได้ชัด
"ดีมาก เดี๋ยวโอนเงินไปให้" เขาพูดก่อนวางสายมือถือ
อย่างที่ผู้หญิงในชุดแมวสีเหลืองพูด งานแบบนี้มีคู่แข่งเยอะ แต่ตอนนี้คู่แข่งของเธอได้หายไปแล้ว 1 ราย
ระหว่างการนำศพไปกำจัด เธอก็คิดกับตนเองขึ้นมา
รายต่อไปนี่จะเป็นใครนะ อยากรู้จริงๆ ฮะๆ
เงาสังหาร
เขาพูดขึ้นก่อนเปิดมือถือและเสียบหูฟังเตรียมฟังเพลง ท่าทางคงจะไม่มีอะไรให้เขาละความสนใจไปได้
แต่ว่ากลับมีเสียงหนึ่งที่ทำให้เขาต้องหันไปหา
"ชิโนบิ วันนี้ชั้นมีภารกิจให้นายทำ" เจ้าของเสียงเป็นชายวัยกลางคนในเสื้อเชิร์ตสีกรมท่า
"อะไรอีกล่ะคราวนี้" เด็กหนุ่มถามด้วยเสียงเบื่อหน่ายก่อนเก็บมือถือไว้ที่โต๊ะ
"ชั้นอยากจะให้นายตามนี้คนคนนี้หน่อย" คนในเสื้อเชิร์ตตอบพร้อมยื่นรูปภาพให้ แม้ภาพจะเป็นขาวดำแต่ก็ชัดพอที่จะให้เห็นหน้าคนในภาพได้
เด็กหนุ่มรีบรับภาพไปโดยเร็ว ก่อนจะเก็บใส่ในกระเป๋า
"แล้วจะให้เวลาถึงตอนไหน" เด็กหนุ่มเอ่ยคำถามขึ้น
"วันนี้เวลาสิบแปดนาฬิกา" ชายในชุดกรมท่าตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉย
"งั้น...เดี๋ยวค่อยทำละกัน" ท่าทางคนที่ถูกเรียกว่าชิโนบิจะไม่ใช่คนที่ขยันนัก
"เหรอ...งั้นมีอีกภารกิจให้ทำ" คนในเสื้อเชิร์ตเอ่ย ก่อนขยับแว่นของเขาขึ้น "ฆ่าคนในภาพนั่นซะ"
"ชั้นให้เวลาถึงเที่ยงวันนี้ " เขาอธิบายภารกิจ
"รีบขนาดนั้นเลยเหรอ" เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางไม่อยากทำสักเท่าไหร่
"ใช่" เขาตอบก่อนชี้ไปที่นาฬิกา "หือ...แปดโมงแล้วเหรอ" เด็กหนุ่มพูดขึ้นหลังจากมองนาฬิกาเสร็จ
"งั้นเดี๋ยวไปรอที่หน้าห้องก่อนนะ" เขาบอกชายในเสื้อเชิร์ต ก่อนเตรียมตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า
ไม่นานนักเด็กหนุ่มก็แต่งตัวเสร็จ "เสร็จแล้ว เข้ามาได้" เด็กหนุ่มบอกชายในเสื้อเชิร์ต
เขารีบเดินเข้าไปในห้อง และพบกับเด็กหนุ่มที่ตอนนี้กลายเป็นตัวตลกไปแล้ว
ทั้งจมูกสีแดงโต ผมสีฉูดฉาด รวมไปถึงการแต่งหน้าด้วยสีต่างๆ ถ้ามีคนเห็นเด็กหนุ่มในสภาพนี้ก็มีแต่จะหาว่าเขาเป็นบ้าอย่างแน่นอน
"เลือกชุดได้ดีนี่" ชายเสื้อเชิร์ตกล่าวความคิดเห็นกับเด็กหนุ่ม "เอาละ...เตรียมตัวไปทำงานได้แล้ว" เขาพูด
อาชีพของชิโนบิไม่ใช่สีขาว แต่ก็ไม่ใช่สีดำ เขารับเพียงงานที่ทำให้เขาได้เงินดีเท่านั้น ไม่ว่าจะรับจ้างส่งของ รับจ้างซ่อม หรือแม้แต่รับจ้างฆ่าคน
และชื่อชิโนบิก็เป็นแค่รหัสลับในงานเท่านั้น แทบไม่มีใครเลยที่รู้จักเขาในด้านนี้
"เรามาถึงแล้วชิโนบิ" ชายชุดเชิร์ตกล่าวก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ ข้างหน้าเขามีป้ายเขียนว่า ขอเชิญร่วมงานชุดแฟนซี
"งั้นเข้าไปละนะ" เด็กหนุ่มเปิดประตูตามพร้อมกันเดินเข้าไปในงานปาร์ตี้ "ว่าแต่...คุณไม่ไปด้วยเหรอ"
ชายหนุ่มส่ายหน้าเป็นคำตอบก่อนพูดขึ้น "ชั้นไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปน่ะ"
"งั้นถ้าผมเสร็จงานแล้ว ผมจะโทรหาคุณนะ" ชิโนบิเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินไปจนลับสายตา
ภายในงานเต็มไปด้วยเสียงเจื้อยแจ้ว ชิโนบิพยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติที่สุด เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจในการค้นหานั้น เขาจึงพยายามหาที่นั่ง
"คุณตัวตลกคะ"
ในงานนี้ นอกจากชิโนบิแล้ว ไม่มีใครที่ใส่ชุดตัวตลกเลย เขาจึงพยายามหาเจ้าของเสียง
"คุณตัวตลกคะ หาฉันอยู่เหรอ"
จนแล้วจนรอด เขาก็หาต้นตอเสียงไม่เจอ เขาจึงหันไปข้างหลังและพบกับผู้หญิงในชุดแมวสีเหลือง
"คุณคือ..."
เขาพยายามทำความรู้จักกับผู้หญิงคนนั้นโดยเร็ว
"เรียกฉันว่าแคทก็ได้ค่ะ คุณตัวตลก" เธอตอบเขาด้วยเสียงหวานใส
"งั้นเรียกผมว่าคราวน์ก็ได้ครับคุณแคท" ชิโนบิแนะนำตัวตอบ เขามองไปทั่วร่างกายของแคท
ทั้งสองเริ่มพูดคุยกัน แต่ชิโนบิกลับไม่ได้สนใจคำพูดของแคทเลยแม้แต่น้อย
ผมสีน้ำตาลยาวประบ่า ผิวสีขาว ดวงตาสีฟ้าใส ช่างตรงกับในภาพเป้าหมาย ชะรอยงานนี้จะง่ายกว่าที่เขาคิด
"ผมขอตัวแป๊ปนึงนะครับ" เขาพูดขึ้นก่อนหยิบมือถือขึ้นมา
"ฮัลโหล งานเสร็จแล้วเหรอ" ปลายสายคือชายผู้มอบหมายงานให้เขา
"เปล่าหรอก ตอนนี้แค่เจอแล้วน่ะ" ชิโนบิตอบ
"งั้นก็ถือว่างานแรกสำเร็จ เดี๋ยวถ้าฆ่าเสร็จแล้วโทรมาอีกทีล่ะ" ชายในเสื้อเชิร์ตพูดก่อนวางสาย
"คุณคราวน์คุยกับใครเหรอคะ" แคทเอ่ยถามทำให้ชิโนบิต้องตอบแบบอ้อมๆ ไป
"อ๋อ เรื่องงานน่ะครับ" เขาตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่กังวลสักเท่าไหร่
ทันใด ก็มีเสียงดังขึ้นมา "ตอนนี้ทุกท่านได้เวลาจับคู่มาเต้นรำกันละนะครับ"
"ดูเหมือน...ผมต้องเต้นคู่กับคุณแล้วละครับ" เขาเอ่ยพร้อมลุกขึ้นยืนและยื่นมือให้แคท
"ฉันก็คิดเหมือนคุณค่ะ คุณคราวน์" เธอกล่าวสนับสนุน
เสียงเพลงคอยบรรเลงไป ทั้งสองคนรวมไปถึงคนอื่นก็เต้นรำกับคู่ของตน
ชิโนบิก้าวถอยหลัง แคทก้าวตาม ชิโนบิดึงมือแคท แคทหมุนตัวตาม
ท่ามกลางรอยยิ้มอันใสซื่อของแคท ทำให้ชิโนบิเริ่มไม่อยากฆ่าเป้าหมายคนนี้ซะแล้ว
เขาอยากลาออกจากงานแบบนี้ อยากสร้างครอบครัวกับคนรักของเขา
ถ้าอยู่ไกลๆ จากเจ้าคนบ้างานนั่นก็ดีสิ ฮิๆ
"คุณคราวน์คะ เผลอหัวเราะไปซะแล้วนะคะ ฮะๆ "
เธอพูดขึ้นมาทำให้เขาสะดุ้งไปพักนึง "งั้นเหรอครับ แหะๆ " เขาหัวเราะแห้งๆ เป็นการแก้เขิน
แต่ว่า...
"ไม่ต้องมาแหะๆ เลยค่ะ เรามาเต้นต่อดีกว่านะคะ" เธอกล่าวก่อนจะเอานิ้วชี้เธอจิ้มปากของชิโนบิเบาๆ
ท่าทางไร้เดียงสาบวกกับความอ่อนหวานของเธอ ชิโนบิเริ่มหลงใหลในผู้หญิงคนนี้ซะแล้ว
กริ๊งๆๆๆ
"ขอตัวสักครู่นะครับ" เขาเอ่ยขึ้นก่อนก่อนเดินจากแคทไป
"ได้ค่ะ" เธอตอบ
"มีอะไร" เขาเริ่มการสนทนากับชายที่มอบงานให้เขา
"ใกล้จะเที่ยงแล้วนะ ภารกิจจะเสร็จรึยัง" เขาถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย
"เดี๋ยวก่อนน่า" เด็กหนุ่มในชุดตัวตลกตอบ
"งั้นก็รีบๆ ละกัน" เขาพูดก่อนจะวางสาย
เขารีบกลับมาเต้นรำต่อเพื่อไม่ให้ดูผิดสังเกต
"ขอโทษด้วยครับที่ผมไปนาน" เขาเอ่ยพร้อมก้มตัวลง
"ไม่เป็นไรค่ะ คุณคราวน์" เธอตอบก่อนจับมือชิโนบิเข้ามาหาเธอ
"ตอนนี้ มีแค่เราสองคนแล้วนะคะ" เธอพูดขึ้น
"ก่อนหน้านี้ ฉันไม่รู้จักคุณเลยแม้แต่ชื่อ แต่พอเจอคุณเข้า ฉันก็คิดว่าเคยเจอคุณมาสักที่นึง ฉันอาจไม่ได้ดีมากนัก และฉันเองก็คงไม่ได้ร่ำรวยเท่าคุณ
แต่ตอนนี้ ฉันรู้ตัวแล้วค่ะว่าชีวิตฉันควรจะมีใครอยู่เคียงข้าง เพราะอย่างงั้น แต่งงานกับฉันได้ไหมคะ"
เธอกล่าวออกมาก่อนโผกอดชิโนบิโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว
"คุณ...แคท" เขาอึกอักจนไม่รู้จะพูดอะไรดี ตอนนี้เขาต้องคิดแล้ว
ว่าจะทำตามหัวใจของตนเอง หรือจะทำเพื่อเงินของเขาดี
.
.
.
ไม่ทันไรก็มีน้ำไหลออกมาจากร่างกายของเขา แต่น้ำนั่นไม่ใช่น้ำตา
"นี่คุณ...เป็น" ชิโนบิเอ่ยถามก่อนจะจับไปทั่วร่างกายของตนเอง
มีด! มีดของเขาหาย หายไปได้อย่างไรกัน ต้องเป็นตอนที่แคทกอดเขาแน่ๆ
"ค่ะ ฉันเป็นนักฆ่าที่ถูกส่งมากำจัดคุณเองค่ะ คุณชิโนบิ" เธอตอบด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา
เขาเริ่มฉุกคิด คนที่มอบหมายงานที่เขา ไม่เคยตอบคำถามว่าทำไมในงานนี้เขาถึงไม่รู้จักใครเลย
"งานนี้น่ะ คู่แข่งเยอะนะคะ" เธอพูดขึ้น ก่อนที่ร่างไร้วิญญาณของชิโนบิจะล้มลงไปกับพื้น
"ฮัลโหลค่ะ" เธอเริ่มการสนทนากับชายในเสื้อเชิร์ตสีกรมท่า
"มีอะไร" เขาถามขึ้นมา
"ตอนนี้ฉันกำจัดเป้าหมายที่คุณให้มาได้แล้วค่ะ" เธอตอบด้วยเสียงหวานใสขัดแย้งกับอาชีพของเธออย่างเห็นได้ชัด
"ดีมาก เดี๋ยวโอนเงินไปให้" เขาพูดก่อนวางสายมือถือ
อย่างที่ผู้หญิงในชุดแมวสีเหลืองพูด งานแบบนี้มีคู่แข่งเยอะ แต่ตอนนี้คู่แข่งของเธอได้หายไปแล้ว 1 ราย
ระหว่างการนำศพไปกำจัด เธอก็คิดกับตนเองขึ้นมา
รายต่อไปนี่จะเป็นใครนะ อยากรู้จริงๆ ฮะๆ