หญิงสาวใบหน้าสวยหวานแต่มีท่าทางที่ปราดเปรียว ยกมือเสยเส้นผมดำขลับบางส่วน ที่หลุดออกจากมวยผมให้พ้นใบหน้านวลแฉล้มของตัวเอง ก่อนยกมือไหว้นายพรานต่างถิ่น ที่ท่าทางอายุอานามคงจะมากกว่าตน 

พรานถมจ้องมองสาวสวยตรงหน้าอย่างลืมตัว พลางนึกสงสารเธออยู่ในใจ ที่หญิงสาวรูปร่างหน้าตาหมดจดงดงามขนาดนี้ ต้องมาเป็นช้างเผือกอยู่ในป่า เป็นดอกกล้วยไม้สูงค่าที่เบ่งบานประดับอยู่กลางดงดอย โดยไม่มีใครเข้ามาพบเห็น ขนาดเธออยู่ในเครื่องแต่งกายขะมุกขะมอม เปรอะเปื้อนฝุ่นดินไปทั้งตัว ใบหน้าและเส้นผมยังชื้นเหงื่อ บ่งบอกถึงความยากลำบากในการดำรงชีวิตประจำวันในป่า แต่ก็ยังไม่สามารถปกปิดความสวยงามตามธรรมชาติของเธอได้ พรานเยี่ยมเองก็มองดูเธออย่างสนใจในรูปร่างหน้าตาเช่นเดียวกัน หญิงสาวเดินเข้ามาหา แล้วปลดตะกร้าใส่หน่อไม้ออกจากหลัง วางไว้บนพื้น ยิ้มน้อย ๆ ให้สองหนุ่ม พลางเอ่ยถามอย่างมีไมตรี

“พวกพี่พรานสองคนนี่เอง คงหนีไอ้พวกขนยามาสินะ ฉันได้ยินเสียงปืนดังมาจากทางโน้น พวกมันคงขนยาผ่านมาทางเส้นนี้อีกแล้ว โดนกันไปไม่ใช่น้อย ยังไม่เข็ดกันอีก” 

เธอแกะมวยผม ปล่อยเส้นผมดำขลับยาวสลวยลงเคลียหลัง แล้วรวบเกล้าเป็นมวยไว้กลางศีรษะใหม่ ทุกกิริยาอาการของหญิงสาวดูกระฉับกระเฉงเป็นธรรมชาติ ไม่มีท่าทางเขินอายสองหนุ่มแต่อย่างใด

“ใช่จ้ะ ก่อนหนีมา พวกพี่เห็นมีฝูงควายป่าเข้ารุมขวิดทำร้ายพวกมัน ดูแล้วไม่น่าจะมีใครรอด ท่าทางควายมันจะเอาให้ถึงตายกันทุกคน”

พรานถมว่า พรานเยี่ยมที่นั่งฟังเธอพูด นึกสะกิดใจในคำพูดบางคำของเธอ จึงเอ่ยถามขึ้น

“ที่น้องสายบอกว่า พวกมันไม่เข็ดสักที แสดงว่าเคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาก่อนแล้วงั้นเหรอ”

หญิงสาวที่กำลังถอดเสื้อแขนยาวซึ่งคลุมทับเสื้อยืดตัวในออก เหลือบมองไปทางผู้ชราแวบหนึ่ง ก่อนเบือนหน้ามาตอบเขา

“ป่านี้มีสัตว์ดุร้ายหลายชนิด อย่างพวกเสือ กระทิง หมีควาย หมูป่าที่ดุ ๆ ก็มี หากไปใกล้ถิ่นหากินของพวกมัน ก็อาจจะโดนพวกมันทำร้ายเอาได้ ฉันกับพ่อยังเคยต้องไปช่วยกำจัดซากของพวกคนที่ถูกสัตว์ทำร้ายอยู่เลย”

“แต่ควายพวกนั้นไม่เหมือนควายธรรมดานะ ท่าทางมันจะเป็นสัตว์อาคม ตามันไม่ใช่ตาควายทั่วไป แต่แดงก่ำเหมือนมีเลือดขังอยู่เต็มตาไปหมด เนื้อตัวก็แข็งยังกะหุ้มเกราะเหล็ก ปืนเอ็ม. สิบหก ทำอะไรพวกมันไม่ได้เลย”

“มันก็มีทั้งสองแบบนั่นแหละ พวกมาชิงของกลางป่า บางทีพวกมันก็ใช้วิธีส่งภูตผีหรือส่งสัตว์ลงอาคมมาถล่มกันก่อน แล้วถึงค่อยตามมาเก็บเอาของทีหลัง บางทีก็เป็นพวกสัตว์ร้ายที่อาศัยอยู่ในป่านี่แหละ ที่มาทำร้ายเอา เสือบางตัวก็หิวโซ พอคนเดินป่าผ่านมา มันได้กลิ่นคน เลยเข้ามาเล่นงานเอาก็มี” 

ลุงคำมาอธิบายด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย เหมือนเป็นเรื่องธรรมดาเสียเหลือเกิน

“แล้วลุงมาปลูกกระท่อมอยู่ตรงนี้ ไม่มีอะไรมารบกวนบ้างเลยเหรอจ๊ะ” พรานเยี่ยมฟังแล้วยังมีบางอย่างแคลงใจอยู่ จึงถามขึ้นอีก

“ข้าก็เป็นพรานป่า ถ้าเป็นสัตว์ร้ายหรือภูตผี ข้าก็มีคาถาป้องกันพวกมันอยู่เหมือนกัน ส่วนถ้ามีคนพวกนั้นผ่านมา ข้าก็มีคาถาบังตาไม่ให้พวกมันมองเห็นได้ง่าย ข้าถึงแปลกใจที่เอ็งสองคนมาเจอบ้านข้าเข้า ที่แท้นกของนังสามันพาพวกเอ็งมา และพวกเอ็งก็คงมีของดีอยู่ในตัวไม่เบาเหมือนกัน”

นายพรานชราพูดแล้วหัวเราะในลำคอเบา ๆ ส่วนลูกสาวของแกก็ยิ้มบาง ๆ พรานหนุ่มทั้งสองจึงพลอยหัวเราะตาม

ติดตามเรื่องราวของสองพรานหนุ่มได้ตามลิ้งค์นี้ค่ะ https://youtu.be/_iBe0YKLA0M