ไม่มีอะไรนอกจากคำว่าเหนื่อย

ความรู้สึกหนวงๆ ที่จิตใจมันปวดใจแปลกๆ และน้ำตามันไหลออกมาเอง มองย้อนไปก็ไม่มีใครอยู่ด้วยแล้วเป็นแบบนี้มาหลายเดือนแล้วค่ะ มีช่วงนึงที่พยายามฮีลตัวเองให้ได้มองที่สุด แต่ทำไม่ได้คืนนั้นเอาแต่ร้องไห้หนัก เพราะอาจจะเจอเรื่องที่น่าตกใจ หรือปาดหมางใจเรื่องบางเรื่องอาจจะไปกระตุ้นอะไรบางอย่างเรื่องของชีวิตขึ้นมา เราอยู่คนเดียว เราตัวคนเดียวมาตลอด อยู่ ม.ปลายค่ะ เรียนหนักก็พอสมควร ไม่ถึงกับรู้สึกชีวิตตัวเองไร้ค่า ไม่ถึงกับอยากตาย แต่แค่มันอธิบายเป็นคำพูดออกมาเป็นตอนๆให้คนอื่นฟังไม่ได้ นอกจากใช้คำว่า เหนื่อย อยากลองไปหาหมอบำบัดจิตใจตัวเองเหมือนกันค่ะ แต่ไม่ค่อยมีเวลาเพราะต้องเรียนลองพูดคุยกันค่ะ ใครๆก็เคยโดดเดี่ยว ใครๆก็เคยท้อ แต่ที่เป็นอยู่มันทรมาน บางทีเรื่องของคนอื่นเราจัดการให้เขาได้ดีมาก แต่เป็นเรื่องของตัวเราเองกลับเฮงซวยจัดการไรไม่ได้สักอย่าง ช่วงนี้กลัวคนมากค่ะ ไม่กล้าไปไหน อยากนอนเฉยๆ แค่นอนก็เหนื่อย ชีวิตเบลอๆปล่อยไปแบบ งงๆ ข้าวก็กินน้อยลงอืมแล้วใครเคยไปหาหมอบำบัดจิตใจบ้างค่ะ อยากลองไปปรึกษาและบำบัดค่ะ อย่างน้อยทำให้ที่เป็นอยู่ความทรมานมันลดลงก็ยังดี ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ และใครๆก็ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เหมือนกัน