โดดเดี่ยว ไม่มีใครต้องการ หมดกำลังใจ ไม่อยากสู้ต่อ (ได้โปรดมาทางนี้ค่ะ)

ถ้าหากคุณกำลังตกอยู่อาการแบบเดียวหรือคล้ายคลึงกับที่ฉันได้ขึ้นหัวข้อกระทู้  ได้โปรดอ่านเนื้อหาที่ฉันจะถ่ายทอดต่อไปนี้จากประสบการณ์ที่ฉันได้ประสบมากับตนเอง...ฉันก็เป็นวัยรุ่นธรรมดาทั่วๆไปค่ะ ใช้ชีวิตธรรมดาๆเป็นคนร่าเริงสดใจและเข้ากับคนง่าย แต่ใครจะไปคิดละคะว่าอีกมุมหนึ่งของฉันจะเป็นคนที่เก็บความรู้สึก จนวันหนึ่งฉันได้สัมพัสถึงจุดที่แย่คิดว่าแย่ที่สุด...คือการทะเราะกับแม่ฉันเอง(อาจจะมองเป็นเรื่องธรรมดาๆ)แต่สำหรับฉันตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง ท้าวความกลับไป ครอบครัวของฉันมีพี่น้อง 3 คน ฉันเป็นคนกลาง พี่สาวคนโตของฉันอายุห่างกัน 8 ปี เรามักจะทะเราะกันมาตั้งแต่ฉันยังเด็ก จนฉันเข้ามหาลัยความรุนแรงทางด้านจิตใจก็เริ่มมากขึ้น แม่มักจะบอกให้เราต่างคนต่างอยู่ ส่วนตัวฉันนั้นทำได้แต่พี่สาวนั้นกลับคอยแต่จะพูดจากเหน็บแนมตลอดเวลาจนบางครั้งทนไม่ไหวเกิดมีปากเสียงและก็อย่างเคยค่ะคนที่ห้ามก็คือแม่ของฉัน ฉันขอความช่วยเหลือจากแม่ให้คอยห้ามเวลาที่ไฟกำลังจะเริ่มจุดแต่ทุกครั้งที่ไฟกำลังจะติดแม่กลับไม่พูดอะไรเลย ผลสุดท้ายสิ่งที่ฉันปวดใจคือคำว่า เถียงอยู่ได้ไม่ยอมหยุด! กับสิ่งที่ฉันไม่ได้เป็นคนก่อให้เกิด และแม่ก็บอกฉันว่าทำไมไม่อดทน ในความคิดคือคนที่ควรจะอดทนควรจะเป็นพี่ไม่ใช่น้องคนที่ควรจะรู้ความกับไม่ใช่พี่แต่เป็นฉัน ฉันต้องอดทนกับการเรียนอดทนกับคำเหน็บแนมที่บ้านที่มีได้ทุกวันได้ปราศจากคนช่วยฉัน จนวันที่ฉันอยากจะทิ้งทุกอย่างและจากไป...ฉันปิดตัวเองอยู่ในห้องที่มืดไม่คุยกับใคร ไม่กิน นอนคิดกับตัวเองในหัว เปิดพันทัป(แน่นอนค่ะเปิดเหมือนที่คุณกำลังหาตอนนี้) มันหดหู่มันรู้สึกไม่อยากอยู่ แต่เชื่อเถอะค่ะถ้าคุณได้ลองดีดตัวออกจากมุมมืดสักนิดจะดีขึ้นถ้าไม่รู้จะไปที่ไหน ฉันแนะนำโรงพยาบาลที่ใกล้บ้านค่ะเข้าได้ 24 ชม. ต่อค่ะ ฉันออกจากห้องมุ่งตรงไปโรงพยาบาลเวลาประมาณเที่ยงคืน ฉันนั่งอยู่น่าห้องฉุกเฉิน จุดนี้แหล่ะค่ะที่ทำให้ฉันเปลี่ยนความคิด ฉันนั่งมองผู้คนที่กำลังเฝ้ารอปาฏิหาริย์ บางรายสิ้นหวังบางรายสมหวัง ช่วงเวลานั้นฉันแทนตัวเองเหมือนคนในห้อง เวลาที่เราจากไปแล้วหรือไม่ได้สติเราไม่สามารถรู้ได้ว่าคนข้างหลังจะเป็นยังไง แต่วันนี้ฉันได้มาเห็นกับตาตัวเองสัมพัสมันด้วยตัวเองไม่ใช่แค่ในทีวีหรือสื่อต่างๆ...ถ้าวันนั้นมันเป็นฉันๆจะเสียใจแค่ไหนที่คำพูดสักคำก็ไม่สามารถส่งไปถึงใครได้  ถ้าไม่เหลือใครให้อยู่เพื่อตัวเองค่ะ บางคนหมดค่ารักษาขายทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตกับบางคนหมดทุกอย่างแต่แข็งแรงกลับจบชีวิต ชีวิตมีค่าเสมอ ย้อนกลับไปตอนนั้นฉันก็เคยคิดว่าตัวเองไม่มีค่าแต่วันนี้ฉันรู้สึกภูมิใจที่ยังมีลมหายใจ... สักวันเรื่องราวของคุณอาจจะนำมาสร้างแรงผลักดันให้กับใครหลายๆคนได้เช่นเดียวกัน ปล. เป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ