เราหัวเราะครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?

มาจนถึงวันนี้ ไม่รู้ว่าเราหัวเราะแบบมีความสุขจริงๆครั้งสุดท้ายตอนไหน เหนื่อยที่ต้องแสร้งทำเป็นมีความสุขอยู่ตลอดเวลา เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเรามีเรื่องอะไรในใจ อาจเพราะกลัวพูดไปจะจะถูกมองว่าเรื่องนั้นเป็นเรื่องเล็กๆ

"เรื่องแค่นี้เอง" "อดทนหน่อยน่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไป" "จะคิดมากทำไม คิดน้อยๆบ้างก็ได้"
คนพูดก็พูดได้สิ แต่คนที่ต้องเจอปัญหาอยู่นี่สิ ต้องทำยังไงต่อไปล่ะ

หลายๆคนอาจจะมีครอบครัวที่เข้าใจ ที่สามารถระบายปัญหาให้ฟังได้ แต่สำหรับบางคน เพื่อนก็เป็นที่พึ่งเดียวของพวกเค้า แต่สำหรับเราแล้ว เราไม่อยากให้ครอบครัวต้องมาเป็นห่วงเรา แค่งานของพวกเค้าเองก็เหนื่อยพอแล้ว เลยคิดว่าเพื่อนน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

แต่... เราไม่มีเพื่อนสนิท หรือเคยมีนะ ? เอาเป็นว่าตอนนี้ไม่มี อยากมีเพื่อนสนิทซักคนไว้คอยแลกเปลี่ยนเรื่องไร้สาระประจำวันด้วยกัน ไว้ระบายเรื่องทุกข์ใจของกันและกัน แต่แย่ตรงที่กำแพงในใจเราสูงเกินไป เราอยากมีเพื่อนซักคนคอยรับฟัง แต่กลับไม่ยอมเปิดให้ใครเข้ามาสนิทกับเราเลย เราเป็นคนที่คิดมากตลอดเวลา เรากลัวไปซ้ะทุกเรื่อง กลัวในสิ่งที่ยังไม่เกิด เห้ออ พอแค่นี้ก่อนละกัน ไว้จะมาระบายต่อนะ