แค่อยากระบาย...

หลายครั้งที่เหนื่อยจนมันท้อไปหมด
หลายครั้งที่น้อยใจแต่ไม่มีใครเคยรู้เลย
หลายครั้งที่อยากจะร้องไห้แต่จะอ่อนแอให้ใครเห็นไม่ได้
เป็นเหมือนคนสนุก หัวเราะ เฮฮา จนเพื่อนเคยถามว่าไม่เคยเครียดหรือเกลียดใครบ้างหรอ
อืม เราไม่ค่อยเกลียดใครอ่ะ แต่เราเครียดเกือบทุกวัน เราเครียดเกือบทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามา
เราเป็นคนคิดมากจนบางทีก็สงสัยตัวเองว่าทำไมต้องคิดมากกับเรื่องแค่นี้ด้วย?
แต่ทุกครั้งก็ไม่มีใครรู้หรอก เพราะมันจะถูกเก็บเอาไว้ในใจเราคนเดียว เก็บไว้จนตัวเองไม่ไหว
จะปล่อยก็ทำไม่ได้ มันรู้สึกหน่วงๆอยู่ตลอด ไม่เคยรู้สึกว่ามีคนที่คอยอยู่ข้างๆเลย กลับรู้สึกว่าตัวเองต้องสู้อยู่คนเดียวตลอด
จะปรึกษาใครก็กลัวหาว่าเราจะเป็นอะไรมากมายนักหนา
มีเพื่อนที่คิดว่าสนิทหลายคนนะ แต่เอาจริงๆคนเหล่านี้ก็ไม่เคยรับรู้อะไรเกี่ยวกับเราเลย บางคนก็ไม่ได้จริงใจกับเราเลยด้วยซ้ำไป
ปัญหามันเข้ามาเยอะไปหมดจนบางทีเรารับมือไม่ทัน หนักจนไม่ไหว หนักจนไม่รู้ว่าถ้าอยู่ไปไม่มีความสุขแล้วจะอยู่ไปทำไมว่ะ
เหตุผลเดียวที่ต้องอยู่ต่อคือพ่อแม่ ที่อดทนแล้วพยายามที่จะผ่านอุปสรรคไปให้ได้ก็เพราะพ่อแม่
แต่มันจะผ่านไปได้แบบนี้ทุกครั้งไหมนั้นสิ
ขอให้ตัวเองไหว ขอให้พรุ่งนี้มันดีกว่าวันนี้ ขอให้มีสิ่งดีๆเข้ามาเหมือนคนอื่นบ้าง
และขอให้เรามีความสุขสักที ความสุขที่อยู่กับเรานานๆและไม่ทิ้งเราไป