ทำไมคนเราถึงแสร้งทำเป็นยิ้ม ?

พึ่งเคยลองเขียนนิยายครั้งแรกค่ะ ไม่มั่นใจว่ามันน่าสนใจพอจะลงในแพลตฟอร์มนิยายมั้ย ช่วยวิจารณ์ให้หน่อยนะคะ

เรื่องคือเราอยากระบายค่ะ จริงๆ เราเป็นคนค่อนข้างเฮฮา ใครๆ ก็บอกว่าเราตลก สนิทกับคนก็ง่าย กล้าที่จะเล่าเรื่องทุกข์ให้เราฟัง เรารับฟัง แล้วให้คำปรึกษาได้ แต่พอกลับกันเป็นเราทุกข์ เล่าให้เพื่อน ระบายกับ

บางสถานการณ์ต้องการที่จะเอาตัวเองออกมาจากความขัดแย้ง แต่ที่บ้านอยากให้อยู่กันพร้อมหน้าบ้าง ลึกๆบางทีพี่น้องก็ไม่ได้หมายความว่าจะสนิทกัน แต่ก็ต้องแสร้งทำเป็นสนิท เคยอึดอัดจนออกมานอนข้างนอก กลายเป็นที่บ

เป็นคนไม่ยิ้ม ไม่คุย และพูดน้อยกับคนไม่สนิท ถ้าคนสนิทก็จะพูดคุยปกติ พอไปทำงาน พึ่งทำได้จะครบ2เดือน เราอยู่คนเดียวหน้าเราไม่ยิ้ม เป็นหน้าปกติของเรา คนผ่านไปผ่านมาก็มักสังเกตุ และพูดกันต่างๆนาๆ คือเราแค

ส่วนเรา โดนแฟนเก่าบอกเลิกด้วยวิธีที่ชาไปทั้งตัวเลยค่ะ ก็คือแฟนเก่าให้เพื่อนเค้ามาเล่นกับเราแบบใกล้ชิดกับเรามากๆ ส่วนเราก็ไม่ได้คิดอะไรนะค่ะ เลยเล่น ช่วยงานกันปกติ สักพัก เพื่อนของแฟนเก่าเราคงสงสารเร

คนที่หัวเราะบ่อยๆอะไรนิดอะไรหน่อยก็ขำอย่างนั่งดูคลิปๆนึงคือนั่งขำแทบทั้งคลิป ความจริงแล้วเขารู้สึกขำจริงๆหรือแค่แสร้งทำเป็นขำเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกข้างใน

กระทู้นี้เป็นกระทู้ระบายนะคะ คือมันมีเพื่อนที่นิสัยtoxicม◌ากๆโดยตั้งนามสมมุติให้มันว่าเอตอนแรกๆเอมันก็ดีอยู่หรอกพอเริ่มสนิทกันนานๆหลายเดือนมันเริ่มแสดงนิสัยท้อกซิกตอนที่สนิทกัน มีเด็กใหม่เข้ามามันก็พู