สวัสดีค่ะ เราอยู่ม.4 เเล้ว เเต่ชีวิตเราเเย่มากๆ จนบางครั้งอยากจะตาย มันเเย่ที่ตัวเราเเละความคิดของเราเองค่ะ เราไม่รุ้จะทำยังไงช่วยอ่านหน่อยนะคะ
พอขึ้นม.4 เราย้ายห้อง ไม่มีเพื่อนเลยค่ะ เราร้องไห้ ตลอดเวลา ซึมเศร้า เเละเราเรียนไม่รู้เรื่องเลยค่ะ มัวเเต่กังวล กลัวอะไรไปเอง ว่าต่อไปเราจะอยู่ยังไง เหมือนไม่มีที่พึ่ง จะเเขนขามันอ่อนเเรงไปหมด พอถึงวันต้องไปรร.เราจะเป็นหนักมากค่ะ เราไปพบจิตแพทย์ค่ะ เพราะว่าเรารู้สึกว่าปัญหาเราหนักมาก เราไปเล่าให้หมอฟัง และ หมอบอกว่าเราเป็นโรคโซเชีบลโฟเบีย (คือ การกลัวการเข้าสังคม กลัวคนมากๆ)เเละมีบุคลิกเเบบพึ่งพิงคนอื่น สุดท้ายเลยได้ยามาทาน เเต่ก็ยังดีขึ้น ความสุขสุดท้ายของเราตอนนี้คือมีพ่อเเม่คอยให้กำลังใจ เเต่พอไปรร.ทุกอย่างก็เหมือนเดิม เรากลัวมากจนมือสั่น พอเข้าไปนั่งในห้องเรียน เเล้วเพื่อนๆคุยกันเสียงดังๆ เราเหมือนเเตกต่าง เเปลกเเยก เข้ากับคนอื่นไม่ได้ เพราะนี่ไม่ใช่ที่บ้าน ที่เราคุ้นชิน มีพ่อเเม่คอยปกป้อง เเต่เป็นที่ๆเราต้องทำทุกอย่างเพียงคนเดียว โดดเดี่ยว ถ้ายิ่งต้องทำอะไรคนเดียวจะคุมสติไม่อยู่เลยค่ะ เราเลยย้ายสายจากวิทย์คณิต มาอยู่ศิลป์ค่ะ เพราะคิดว่าจะดีขึ้น เเละถ้าเป็นเเบบนี้ต่อไป เราเรียนไม่ทันเเน่ๆ เพราะวิทย์คณิตเรียนหนักมากก เเต่เราก็ยังเป็นเหมือนเดิม ยิ่งตอนย้ายไปเเรกๆ ไปเจอเพื่อนใหม่เเปลกตา ตารางเรียนใหม่ ต้องเรียนตามเพื่อนให้ทัน เพราะเพือนเรียนไปได้3 อาทิตย์เเล้วค่ะ เรายิ่งกลัว มือสั่นกว่าเดิมอีกค่ะ เหมือนต้องเเบกรับอะไรอยู่คนเดียว ต้องเจอสังคมไหม่ สิ่งเเวดล้อม ที่เราปรับตัวไม่ได้ เข้ากับใครไม่ได้ อึดอัด เราไม่รู้ต้องยังไงค่ะ เราเหนื่อยมาก เรากลัวไม่มีเพื่อน กลัวไม่มีที่พึ่ง เราร้องไห้ทุกกลางวันตอนพักเที่ยง(ไปเเอบในห้องน้ะ) มันเหมือนจะไม่มีเรื่องอะไรให้ร้องเลยนะ แต่อยู่ๆก็อยากร้องไห้ มันหดหู่ โดดเดี่ยวมากๆจริงๆค่ะ (เราอาจจะเขียนเข้าใจยาก วนๆซ้ำๆกัน ขอโทษด้วยจริงๆนะคะ) เราร้องไห้กับพ่อแม่ทุกเช้าตอนจะไปโรงเรียน เมื่อก่อนเราไม่เคยเป็นอย่างนี้ เราเคยเป็นคนที่คนร่าเริง มีเพื่อนบ้าง ตอนนี้เรากลายเป็นคน เครียด เก็บกด เข้ากับคนอื่นไม่ได้ เข้าสังคมไม่เป็น ร้องไห้บ่อย เราควรทำไงดีคะ เรารุ้ว่าพ่อเเม่ต้องพยายามขนาดไหน ไปคุยกับคุณครูเพื่อย้ายห้อง พาไปพบหมอเสียเงินครั้งละหลายๆบาท คงเหนื่อยกับเราเเล้วจริงๆ เราอยากทำให้พ่อเเม่ภูมิใจ เเต่ความคิดในหัวคือ อยากลาออกจากรร.มากๆ ไม่อยากเรียนเเล้ว หรืออยากหายไปจากโลกเลย เเต่หน้าพ่อเเเม่ที่คอยอยู่กับเราตลอดเวลาที่เราเศร้าหรือเสียใจมันก็ขึ้นมา เาอบากขอโทษพ่อเเม่ ถ้าเราเรียนไม่จบ หรือไมาเป็นที่ภูมิใจ ไปเล่าให้ใครต่อใครฟังไม่ได้ ว่าลูกตัวเองเป็นยังไง เราอยากพ้นความรู้สึกนี้ เเต่เรารักษากับหมอมา 3เดือนเเล้ว ไม่ดีขึ้นเลยค่ะช่วยเราหน่อยนะคะ
ม.4 เเล้วไม่อยากไปรร. ร้องไห้ทุกวัน เครียด เศร้า กังวล อยากลาออก
พอขึ้นม.4 เราย้ายห้อง ไม่มีเพื่อนเลยค่ะ เราร้องไห้ ตลอดเวลา ซึมเศร้า เเละเราเรียนไม่รู้เรื่องเลยค่ะ มัวเเต่กังวล กลัวอะไรไปเอง ว่าต่อไปเราจะอยู่ยังไง เหมือนไม่มีที่พึ่ง จะเเขนขามันอ่อนเเรงไปหมด พอถึงวันต้องไปรร.เราจะเป็นหนักมากค่ะ เราไปพบจิตแพทย์ค่ะ เพราะว่าเรารู้สึกว่าปัญหาเราหนักมาก เราไปเล่าให้หมอฟัง และ หมอบอกว่าเราเป็นโรคโซเชีบลโฟเบีย (คือ การกลัวการเข้าสังคม กลัวคนมากๆ)เเละมีบุคลิกเเบบพึ่งพิงคนอื่น สุดท้ายเลยได้ยามาทาน เเต่ก็ยังดีขึ้น ความสุขสุดท้ายของเราตอนนี้คือมีพ่อเเม่คอยให้กำลังใจ เเต่พอไปรร.ทุกอย่างก็เหมือนเดิม เรากลัวมากจนมือสั่น พอเข้าไปนั่งในห้องเรียน เเล้วเพื่อนๆคุยกันเสียงดังๆ เราเหมือนเเตกต่าง เเปลกเเยก เข้ากับคนอื่นไม่ได้ เพราะนี่ไม่ใช่ที่บ้าน ที่เราคุ้นชิน มีพ่อเเม่คอยปกป้อง เเต่เป็นที่ๆเราต้องทำทุกอย่างเพียงคนเดียว โดดเดี่ยว ถ้ายิ่งต้องทำอะไรคนเดียวจะคุมสติไม่อยู่เลยค่ะ เราเลยย้ายสายจากวิทย์คณิต มาอยู่ศิลป์ค่ะ เพราะคิดว่าจะดีขึ้น เเละถ้าเป็นเเบบนี้ต่อไป เราเรียนไม่ทันเเน่ๆ เพราะวิทย์คณิตเรียนหนักมากก เเต่เราก็ยังเป็นเหมือนเดิม ยิ่งตอนย้ายไปเเรกๆ ไปเจอเพื่อนใหม่เเปลกตา ตารางเรียนใหม่ ต้องเรียนตามเพื่อนให้ทัน เพราะเพือนเรียนไปได้3 อาทิตย์เเล้วค่ะ เรายิ่งกลัว มือสั่นกว่าเดิมอีกค่ะ เหมือนต้องเเบกรับอะไรอยู่คนเดียว ต้องเจอสังคมไหม่ สิ่งเเวดล้อม ที่เราปรับตัวไม่ได้ เข้ากับใครไม่ได้ อึดอัด เราไม่รู้ต้องยังไงค่ะ เราเหนื่อยมาก เรากลัวไม่มีเพื่อน กลัวไม่มีที่พึ่ง เราร้องไห้ทุกกลางวันตอนพักเที่ยง(ไปเเอบในห้องน้ะ) มันเหมือนจะไม่มีเรื่องอะไรให้ร้องเลยนะ แต่อยู่ๆก็อยากร้องไห้ มันหดหู่ โดดเดี่ยวมากๆจริงๆค่ะ (เราอาจจะเขียนเข้าใจยาก วนๆซ้ำๆกัน ขอโทษด้วยจริงๆนะคะ) เราร้องไห้กับพ่อแม่ทุกเช้าตอนจะไปโรงเรียน เมื่อก่อนเราไม่เคยเป็นอย่างนี้ เราเคยเป็นคนที่คนร่าเริง มีเพื่อนบ้าง ตอนนี้เรากลายเป็นคน เครียด เก็บกด เข้ากับคนอื่นไม่ได้ เข้าสังคมไม่เป็น ร้องไห้บ่อย เราควรทำไงดีคะ เรารุ้ว่าพ่อเเม่ต้องพยายามขนาดไหน ไปคุยกับคุณครูเพื่อย้ายห้อง พาไปพบหมอเสียเงินครั้งละหลายๆบาท คงเหนื่อยกับเราเเล้วจริงๆ เราอยากทำให้พ่อเเม่ภูมิใจ เเต่ความคิดในหัวคือ อยากลาออกจากรร.มากๆ ไม่อยากเรียนเเล้ว หรืออยากหายไปจากโลกเลย เเต่หน้าพ่อเเเม่ที่คอยอยู่กับเราตลอดเวลาที่เราเศร้าหรือเสียใจมันก็ขึ้นมา เาอบากขอโทษพ่อเเม่ ถ้าเราเรียนไม่จบ หรือไมาเป็นที่ภูมิใจ ไปเล่าให้ใครต่อใครฟังไม่ได้ ว่าลูกตัวเองเป็นยังไง เราอยากพ้นความรู้สึกนี้ เเต่เรารักษากับหมอมา 3เดือนเเล้ว ไม่ดีขึ้นเลยค่ะช่วยเราหน่อยนะคะ