เราเป็นคนเเปลกมาๆ เราไม่รุ้จะทำยังใง อยากเป็นเหมือนคนอื่นๆ

เราเป็นคนที่ไม่เคยได้รับความรักจากครอบครัว เเยกออกมาอยู่คนเดียวตั้งเเต่เรียนจบม.ปลาย เพราะพ่อเสีย เเละเราอยู่กับเมียของพ่อ เลยคิดว่าไม่มีใครส่งเรียนเเล้วต้องออกมาทำงานเอง ไม่อยากเป็นภาระใคร พี่ชายลูกของเเม่เลี้ยงจะพูดว่าเราเป็นผู้อาศัยตลอด นับจากวันนั้นเรากลายเป็นคนที่เศร้าตลอด ร้องไห้ง่ายมาก ทุกเรื่อง เป็นคนดีก็บตัวชอบยุคนเดียว จนรู้สึกว่าเป็นคนเข้าสังคมยาก เราเลือกวิ่งเเกร็ปเพราะไม่ต้องทำงานกับใคร เมื่อก่อนยังไม่มีโรคซึมเศร้า เราเป็นคนที่เวลายุคนเดียวหรือกลับจากทำงาน จะฟังเพลง ปิดไฟนอนร้องไห้ ตลอด
ร้องไห้บางทียันเช้า จนวันนึงมีเเฟนเราเป็นคนที่เข้ากับคนยากมาก ไม่ใช่ว่านิสัยไม่ดีนะ เเต่เราเป็นคนที่ไม่พูด ไม่คุย เป็นคนเฉยๆ ถ้าไม่รู้จักคือยิ้มอย่างเดียว เเละความที่ไม่มีใคร มันทำให้เราติดเค้ามาก เวลาเค้าไปทำงานต่างจวหลายวัน ร้องไห้คิดถึงเค้าเหมือนตอนเด็กที่ร้องไห้คิดถึงเเม่ตอนพ่อเอามาอยู่ด้วย เราคิดว่าเราบ้ามาก เราคิดว่าถ้าวันนึงเราไม่มีเค้าเราจะเสียใจแค่ไหน ่พอเค้าดีกับเรามากๆ เรารู้สึกว่าอยากเลิกกับเค้า เพราะอยากให้ไปเจอคนใหม่ที่ดีกว่าเรา เพราะเราไม่มีอะไรเลย สมบัติติดตัวมีเเค่รถยนต์คันเดียวอีกอย่างเราเป็นคนเเบบนี้เรากลัวว่าเค้าอยู่กับเราแล้วจะไม่มีความสุข เพราะเค้าเปนคนที่คุยกับคนง่ายรุ้จักคนง่าย ไปเตะบอลเค้าพาเเฟนไปกัน คนอื่นเค้านั่งล้อมวงคุยกันเเต่เราคือนั่งรอในรถ เราพยายามยามเเล้วเเต่เราทำไม่ได้เราออกมานั่งเราก้อไม่เปนตัวเองรุ้สึกอึดอัดพอเเต่งงานมาอยู่บ้านเค้าเราก้อเปนคนไม่ค่อยคุยกับใครหมายถึงคนที่บ้านเราทำงานเลิกงานก้อเข้าห้องไม่เคยออกมาคุย เเต่ที่บ้านเค้าก้อดีกับเรานะเเต่เราเป็นคนเเบบนี้ไม่รู้จะทำยังใงเหมือนกัน เพื่อนก็ไม่มี เราไม่อยากให้ความเป็นเราไปทำให้ใครไม่มีความสุข เวลาเราอยู่คนเดียวเเฟนไปตจว เ​ราก้อยังฟังเพลงเเละชอบร้องไห้คนเดียวอยู่ตลอด ไม่รู้เราเป็นอะไรลองไปหาหมอจิตเเพทย์เอายามากิน เราเก็บตัวหนักเลย เราไม่อยากเป็นเเบบนี้ เราไม่รุ้จะทำยังใง เราคงทำให้ใครมีความสุขไม่ได้ บางทีคิดว่าเราอยู่ไปเราก้อทุกข์เราอยากหนีให้พ้นๆ อยากตายไปเลยอยากเลิกร้องไห้ ใครไม่เป็นคงไม่เข้าใจเราไม่มีความสุขในชีวิตจริงๆ ในใจลึกๆจะคิดว่าตัวเองโดดเดี่ยวตลอด เราเบื่อที่ต้องตื่นมาเจอความรู้สึกเเบบนี้ มีใครเคยเป็นไหมคะ