ไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้วค่ะแต่...

สวัสดีค่ะ เราอายุ17จะ18แล้วค่ะ เราเป็นลูกคนเดียวค่ะอยู่กับแม่2คนค่ะป๊าเสียแล้ว อยู่ที่บ้านมีตากับยายค่ะ ตั้งแต่ป๊าเสียไป2ปีที่แล้ว เราค่อนข้างโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นค่ะ และเราค่อนข้างเงียบจากเมื่อก่อนที่เคยสดใสค่ะ ทุกคนพูดเหมือนกันหมด เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้มันทำให้เรารู้สึกเหมือนชื่อกระทู้ค่ะ เราทะเลาะกับยายขั้นรุนแรงค่ะ เราทะเลาะกันทุกวัน เค้าด่าเราทุกวันแม้เรื่องเล็กๆน้อยๆที่ไม่น่าด่าค่ะ วันนี้เราทะเลาะกับเค้าเรื่องที่เราทำงานที่ร้านค่ะ บ้านเรามีธุรกิจส่วนตัวค่ะ ทุกวันหลังเลิกเรียนเราจะต้องมาทำงานที่ร้านค่ะ วันนี้เป็นวันที่แม่ไม่อยู่ เราทำงานที่แม่ฝากไว้กับยาย เราทำตามที่เราเคยทำค่ะ แต่ยายไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เราทำ เราเลยบอกว่ารอแม่มาแล้วกันค่อยทำ เค้าไม่พอใจค่ะ คือเรามีการบ้านที่ต้องทำเลยนั่งทำการบ้านค่ะ เราชิงโทรบอกแม่ก่อนแล้วค่ะว่าเราเป็นแบบนี้ๆๆนะ ยายก็เริ่มไม่พอใจที่เราไม่ทำตามที่เค้าบอกค่ะ เค้าโทรหาแม่ แล้วสั่งเราอีกรอบ แต่เราทำการบ้านเลยผลัดบอกว่ารอแม่มา เค้าไม่พอใจเดินมาตีหลังเราแรงมากค่ะ ถึงขั้นจุก เราเลยลุกขึ้นแล้วกันมือเค้าค่ะ เค้าหาว่าเราสู้เราก็กันจนหมดความอดทน ผลักเค้าเบาๆจนเค้าเซค่ะแต่ไม่ล้ม เราตะคอกเค้าไปค่ะว่าจะอะไรนักหนา รำคาญ เหนื่อยเรียนละจะต้องมาเหนื่อยเรื่องนี้อีกหรอ เราร้องไห้เค้าตีเราค่ะ เรากันจนเค้าเหนื่อยเค้าไปค่ะ เราเลยชิงโทรหาแม่แล้วร้องไห้หลังร้านค่ะ
แม่รีบกลับมาร้านค่ะแล้วพูดกับยายว่าอยากให้เราเป็นเหมือนตอน14อีกหรอ (ตอน14เป็นเหมือนซึมเศร้าแต่ไม่แรงค่ะ) จนตอนนี้เราสงบสติอารมณ์ค่ะ เราเริ่มรู้สึกว่าเราไม่อยากอยู่บนโลกนี้เลยค่ะ มันปวดหัวมืด8ด้าน เหนื่อยเรียนผิดหวังมากๆจากสอบกลางภาคค่ะ ไม่อยากเหนื่อยเลยค่ะ เหนื่อยมากตั้งแต่ป๊าไม่อยู่เราทำงานทุกๆวันจนเราไม่มีเวลาไปไหนค่ะ ท้อกับชีวิตมาก ไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่คิดค่ะว่าเราจะทำยังไงเพราะแม่ก็คงอยู่คนเดียว ไม่อยากทิ้งแม่ค่ะ อยู่ก็ทรมาน ต้องทำยังไงถึงจะหลุดจากอาการนี้คะ