เรามีเรื่องคาใจอยากรับฟังความคิดเห็นของหลายๆคนเผื่อจะได้มุมมองและวิธีคิดที่ถูกต้องค่ะ ขอเล่าเกี่ยวกับปัญหาคร่าวๆนะคะ
แม่เราเป็นคนอารมณ์ร้ายค่ะ โกรธง่ายโมโหง่ายบ่อยๆกับคนอื่นจะไม่ค่อยเป็นส่วนใหญ่จะเอาอารมณ์มาลงที่ลูก เราจะโดนด่ารุนแรงในเรื่องที่ไม่ได้ผิดหลายครั้งตั้งแต่จำความได้ หรือบางครั้งลูกๆอาจทำอะไรผิดก็จริง(ตามประสาเด็กที่ไม่รอบคอบไม่มีเรื่องร้ายแรงนะคะ)แม่จะด่าอย่างรุนแรงหยาบคายเกินไปเสมอ ที่บ้านเราไม่มีใครพูดคำหยาบเลยค่ะมีแค่แม่คนเดียวเท่านั้นที่พอด่าใครจะเริ่มใช้สรรพนามสมัยพ่อขุน และใช้คำหยาบแบบสัตว์hell hear ได้ประมาณนี้ค่ะ ย้ำว่าใช้กับลูกๆด้วยนะคะ ลูกๆแม่ทุกคนคนอื่นๆจะชมว่าเป็นเด็กดี เรียบร้อย แต่พวกเราพี่น้องมีสภาพจิตใจบิดเบี้ยวทุกคนค่ะ(ดีที่เราพี่น้องสนิทกันมากคุยกันได้ทุกเรื่อง) เรากับน้องจะโดนแม่ด่าหนักๆกันประมาณเฉลี่ยเดือนละ2-3ครั้ง แต่หนักจริงๆนะคะ คำพูดแต่ละคำที่ออกมาจากแม่มีแต่คำร้ายๆแรงๆ ไม่รู้ทำไมแม่ช่างสรรหามาทำร้ายจิตใจลูกแท้ๆได้ขนาดนี้ เมื่อก่อนตอนที่เรายังอายุน้อยกว่านี้ ฟังแล้วมันเหมือนจะตายกับคำพูดแม่ให้ได้เลยค่ะ ยิ่งเห็นสายตาที่แม่มองมาเวลาด่ามันช่างแข็งกร้าวต้องการเอาชนะ จนเราเหมือนทั้งตัวทั้งใจมันจะสลายลงไปในเวลานั้นแต่ พอเราโตขึ้นเราไม่รู้สึกอะไรกับแม่อีกแล้ว เราเย็นชามากๆ
แต่เราสงสารน้องค่ะ อยากให้น้องสุขภาพจิตดี แต่ไม่มีใครห้ามแม่ได้แม้แต่พ่อ เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งเกิดเรื่องหนักๆขึ้นถึงขั้นลงมือทำร้ายร่างกายลูกๆ ต้นเหตุของเรื่องแค่น้องเราไม่เอาคะแนนที่เรียนพิเศษมาให้แม่ดูเพราะคะแนนไม่ดี แม่ไปเห็นจึงด่าน้อง น้องก็แสดงอาการแบบไม่อยากโดนด่า ย้ำว่าไม่ได้เถียงนะคะ (ลูกๆแม่ทุกคนไม่มีใครเถียงแม่ค่ะต่อให้เป็นเรื่องที่ไม่ได้ทำผิดแต่ถ้าโดนด่าคือต้องเงียบอย่างเดียวถ้าอธิบายแม่จะยิ่งโมโหและทำรุนแรงมากขึ้นเพื่อเอาชนะ เวลาโดนด่ากันหนักๆย้ำว่าหนักมากแบบที่ทุกคนคาดไม่ถึงนะคะ ลูกๆจะมีวิธีปลดปล่อยตัวเองต่างกันไป พี่เราจะกรี๊ดออกมาเลยค่ะ ส่วนเราจะเป็นพวกเก็บแล้วแค้น ส่วนน้องเค้าจะกำมือ) ใช่ค่ะน้องกำมือแล้วจ้องหน้าแม่ แม่เราจึงทุบๆๆน้องไปหลายทีเพราะแค่น้องจ้องหน้าแม่ตอนที่แม่ด่า!!!! เราไม่ทันห้ามเพราะตอนนั้นอยู่คนละห้องแต่ได้ยินเสียงชัดเจนมาก เราจึงเดินไปดู น้องก็ร้องไห้ค่ะแล้วก็เดินหนี แม่เดินตามไปด่าน้องพร้อมกับเขวี้ยงข้าวของใส่น้องปากก็ด่าน้องไปและทำท่าจะเดินเข้ามาทุบตีน้องอีก ตอนนั้นเราก็เอามือปิดหน้าน้องอยู่กลัวของที่แม่ขว้างมาจะโดนหัว พอเห็นแม่จะเดินมาหาเราเลยไปล็อคตัวแม่ไว้(เราที่ไม่เคยแม้แต่จะเถียงแม่ค่ะ) ล็อคไว้นานมากแน่นอนแม่ด่าเราไปด้วยและหันมาตบมาฟาดเราแทน เป็นครั้งที่2ในชีวิตที่เราถูกทำร้ายร่างกายและทั้ง2ครั้งเป็นฝีมือแม่ทั้งนั้น เราโดนฟาดไม่ยั้งตั้งแต่หัวไปลำตัว แต่แปลกมากที่เราไม่มีอารมณ์เสียใจเลย คงเป็นเพราะเราไม่มีใจกับแม่แล้ว
เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เราคิดว่าแม่น่าจะเป็นโรคไบโพล่าค่ะ เรารู้มาตลอดว่าแม่น่าจะมีอาการทางจิตแต่เรายังเด็กพาแม่ไปตรวจไม่ได้ เคยลองเกริ่นๆพูดเกี่ยวกับอาการทางจิตเวชทีไรมักจะโดนแม่ด่ากลับทุกทีเพราะแม่ไม่เข้าใจว่าการไปพบจิตแพทย์เป็นเรื่องปกติ ตั้งแต่เกิดเรื่องมาเรายิ่งชัดเจนกับตัวเองว่าไม่มีใจให้แม่แล้ว แต่เราแสดงออกกับแม่ปกตินะคะ(ถ้าไม่ทำตัวให้ปกติจะโดนด่าแน่นอนค่ะ)
ที่เราตั้งกระทู้เพราะเราไม่อยากคิดลบกับแม่ค่ะ บางเวลาที่เรื่องเก่าๆมันย้อนมาในหัวเราแค้น เราถึงกับอยากเอาคืนอยากพูดทำร้ายจิตใจแม่กับเหมือนที่แม่เคยทำกับเรา ตอนนี้สายตาที่เรามองแม่ แม่น่าจะรู้สึกตัวแล้วนะคะว่าเรามองแม่ไม่เหมือนลูกคนอื่น เพราะแม่พูดเองว่าสายตาที่เรามองแม่มันยังไงไม่รู้(เราจงใจใช้สายตาเย็นชามองแม่กลับค่ะ ลอกเลียนแบบมาจากสายตาแข็งๆที่แม่มองเรา)
ส่วนใหญ่ตั้งแต่เด็กจนโตเวลาที่โดนแม่ด่า 90%แม่จะเข้ามาคุยกับเราก่อน เราไม่เคยพูดขอโทษแม่สักครั้ง(เพราะส่วนใหญ่ที่โดนด่าเราไม่ผิด ถึงจะผิดแม่ก็ด่าเกินไปอยู่แล้วเลยคิดว่าไม่ต้องขอโทษ) มีหลายครั้งที่แม่เข้ามาขอโทษเรา เด็กๆเราก็ซาบซึ้งเก็บมาคิดกดตัวเองให้ต่ำไร้ค่าอีกต่างหากว่าทำแม่ร้องไห้ แต่พอโตมาต่อให้แม่เข้ามากอดมาขอโทษก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่เพราะนึกถึงสายตาและคำพูดที่เค้าใช้ ปกติเราก็คุยหัวเราะกับแม่ได้บ้าง บอกฝันดีแม่ทุกคืน แต่พอเราโดนแม่ฟาดตี ต่อมาเราก็ไม่ค่อยสุงสิงกับแม่อีกเลย คุยเท่าที่จำเป็น แม่ถามเราตอบ แม่จะซื้อขนมของใช้อะไรมาให้เราก็เฉยๆ ถ้าเป็นเมื่อคงตื้นตันเพราะแค่แม่ทำอะไรเล็กๆน้อยๆให้มันก็ดีต่อใจเรามากแล้ว เรารู้ว่ามันอาจเป็นอาการของโรคค่ะ คนที่เป็นโรคนี้จะควบคุมตัวเองไม่ได้เวลาโกรธโมโห แต่พอเราคิดได้ว่าเดี๋ยวแม่ต้องด่าหนักๆแรงๆแบบนี้อีกทั้งชีวิต มันห่อเหี่ยวเหลือเกิน เราไม่อยากฟังคำด่าที่รุนแรงนี้อีกแล้ว
***ที่เราเย็นชากับแม่เพราะค่อนข้างมั่นใจว่าแม่ไม่รักเราค่ะ แม่เคยบอกกับพ่อว่า "ไม่มีความรู้สึกกับเด็กคนนี้" ประโยคนี้เปลี่ยนจิตใจเราเลยค่ะ ประกอบกับคำด่าที่รุนแรงและการโดนแม่ทารุณกรรมทางด้านร่างกาย2ครั้ง
***เราอยากรักแม่ค่ะ อยากเป็นลูกที่ทำให้แม่รู้สึกว่าโชคดีจังที่มีลูกแบบนี้ อยากคุยอยากกอดอยากกลับมาบอกฝันดีแม่อีก เราไม่อยากมีความคิดลบกับแม่ ไม่อยากคิดแค้นสิ่งที่แม่ทำ แต่เราทำไม่ได้ เพราะเราพยายามเป็นลูกที่ดีมาทั้งชีวิตแล้วแต่มันก็วนเวียนอยู่กับความรุนแรงแบบนี้ตลอด เราเลยเลือกที่จะเย็นชาใส่แม่ดีกว่า
***พื้นฐานบ้านเรานะคะ ถ้าลูกอยากได้อะไรที่ไม่ฟุ่มเฟือยเกินไปพ่อแม่จะให้นะคะ เช่นอยากเรียนพิเศษอะไรขอให้บอก อยากได้เรื่องดนตรี อยากกินอะไร อยากไปเที่ยวไหน ต้องการซื้อโทรศัพท์หรือโน๊ตบุ๊คใหม่ กระเป๋าเสื้อผ้ารองเท้า ขอเงินได้ตลอดไม่ซีเรียสค่าใช้จ่ายไปโรงเรียนมหาลัย
เราอยากได้รับฟังมุมมองของหลายๆคนค่ะ เผื่อจะเปลี่ยนมุมมองของเราได้ เปลี่ยนวิธีคิดของเรา จริงๆแล้วเราอยากกลับไปช่วงวัยที่พ่อแม่เป็นโลกทั้งใบของเรานะคะ แม่จะถูกจะผิดเรามองแม่เราในแง่ดีเสมอ อยากกลับไปจุดนั้นค่ะ
ควรปฏิบัติกับแม่อย่างไรดีคะ บางครั้งก็สงสารตัวเองและน้อง บางครั้งก็เห็นใจแม่
แม่เราเป็นคนอารมณ์ร้ายค่ะ โกรธง่ายโมโหง่ายบ่อยๆกับคนอื่นจะไม่ค่อยเป็นส่วนใหญ่จะเอาอารมณ์มาลงที่ลูก เราจะโดนด่ารุนแรงในเรื่องที่ไม่ได้ผิดหลายครั้งตั้งแต่จำความได้ หรือบางครั้งลูกๆอาจทำอะไรผิดก็จริง(ตามประสาเด็กที่ไม่รอบคอบไม่มีเรื่องร้ายแรงนะคะ)แม่จะด่าอย่างรุนแรงหยาบคายเกินไปเสมอ ที่บ้านเราไม่มีใครพูดคำหยาบเลยค่ะมีแค่แม่คนเดียวเท่านั้นที่พอด่าใครจะเริ่มใช้สรรพนามสมัยพ่อขุน และใช้คำหยาบแบบสัตว์hell hear ได้ประมาณนี้ค่ะ ย้ำว่าใช้กับลูกๆด้วยนะคะ ลูกๆแม่ทุกคนคนอื่นๆจะชมว่าเป็นเด็กดี เรียบร้อย แต่พวกเราพี่น้องมีสภาพจิตใจบิดเบี้ยวทุกคนค่ะ(ดีที่เราพี่น้องสนิทกันมากคุยกันได้ทุกเรื่อง) เรากับน้องจะโดนแม่ด่าหนักๆกันประมาณเฉลี่ยเดือนละ2-3ครั้ง แต่หนักจริงๆนะคะ คำพูดแต่ละคำที่ออกมาจากแม่มีแต่คำร้ายๆแรงๆ ไม่รู้ทำไมแม่ช่างสรรหามาทำร้ายจิตใจลูกแท้ๆได้ขนาดนี้ เมื่อก่อนตอนที่เรายังอายุน้อยกว่านี้ ฟังแล้วมันเหมือนจะตายกับคำพูดแม่ให้ได้เลยค่ะ ยิ่งเห็นสายตาที่แม่มองมาเวลาด่ามันช่างแข็งกร้าวต้องการเอาชนะ จนเราเหมือนทั้งตัวทั้งใจมันจะสลายลงไปในเวลานั้นแต่ พอเราโตขึ้นเราไม่รู้สึกอะไรกับแม่อีกแล้ว เราเย็นชามากๆ
แต่เราสงสารน้องค่ะ อยากให้น้องสุขภาพจิตดี แต่ไม่มีใครห้ามแม่ได้แม้แต่พ่อ เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งเกิดเรื่องหนักๆขึ้นถึงขั้นลงมือทำร้ายร่างกายลูกๆ ต้นเหตุของเรื่องแค่น้องเราไม่เอาคะแนนที่เรียนพิเศษมาให้แม่ดูเพราะคะแนนไม่ดี แม่ไปเห็นจึงด่าน้อง น้องก็แสดงอาการแบบไม่อยากโดนด่า ย้ำว่าไม่ได้เถียงนะคะ (ลูกๆแม่ทุกคนไม่มีใครเถียงแม่ค่ะต่อให้เป็นเรื่องที่ไม่ได้ทำผิดแต่ถ้าโดนด่าคือต้องเงียบอย่างเดียวถ้าอธิบายแม่จะยิ่งโมโหและทำรุนแรงมากขึ้นเพื่อเอาชนะ เวลาโดนด่ากันหนักๆย้ำว่าหนักมากแบบที่ทุกคนคาดไม่ถึงนะคะ ลูกๆจะมีวิธีปลดปล่อยตัวเองต่างกันไป พี่เราจะกรี๊ดออกมาเลยค่ะ ส่วนเราจะเป็นพวกเก็บแล้วแค้น ส่วนน้องเค้าจะกำมือ) ใช่ค่ะน้องกำมือแล้วจ้องหน้าแม่ แม่เราจึงทุบๆๆน้องไปหลายทีเพราะแค่น้องจ้องหน้าแม่ตอนที่แม่ด่า!!!! เราไม่ทันห้ามเพราะตอนนั้นอยู่คนละห้องแต่ได้ยินเสียงชัดเจนมาก เราจึงเดินไปดู น้องก็ร้องไห้ค่ะแล้วก็เดินหนี แม่เดินตามไปด่าน้องพร้อมกับเขวี้ยงข้าวของใส่น้องปากก็ด่าน้องไปและทำท่าจะเดินเข้ามาทุบตีน้องอีก ตอนนั้นเราก็เอามือปิดหน้าน้องอยู่กลัวของที่แม่ขว้างมาจะโดนหัว พอเห็นแม่จะเดินมาหาเราเลยไปล็อคตัวแม่ไว้(เราที่ไม่เคยแม้แต่จะเถียงแม่ค่ะ) ล็อคไว้นานมากแน่นอนแม่ด่าเราไปด้วยและหันมาตบมาฟาดเราแทน เป็นครั้งที่2ในชีวิตที่เราถูกทำร้ายร่างกายและทั้ง2ครั้งเป็นฝีมือแม่ทั้งนั้น เราโดนฟาดไม่ยั้งตั้งแต่หัวไปลำตัว แต่แปลกมากที่เราไม่มีอารมณ์เสียใจเลย คงเป็นเพราะเราไม่มีใจกับแม่แล้ว
เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เราคิดว่าแม่น่าจะเป็นโรคไบโพล่าค่ะ เรารู้มาตลอดว่าแม่น่าจะมีอาการทางจิตแต่เรายังเด็กพาแม่ไปตรวจไม่ได้ เคยลองเกริ่นๆพูดเกี่ยวกับอาการทางจิตเวชทีไรมักจะโดนแม่ด่ากลับทุกทีเพราะแม่ไม่เข้าใจว่าการไปพบจิตแพทย์เป็นเรื่องปกติ ตั้งแต่เกิดเรื่องมาเรายิ่งชัดเจนกับตัวเองว่าไม่มีใจให้แม่แล้ว แต่เราแสดงออกกับแม่ปกตินะคะ(ถ้าไม่ทำตัวให้ปกติจะโดนด่าแน่นอนค่ะ)
ที่เราตั้งกระทู้เพราะเราไม่อยากคิดลบกับแม่ค่ะ บางเวลาที่เรื่องเก่าๆมันย้อนมาในหัวเราแค้น เราถึงกับอยากเอาคืนอยากพูดทำร้ายจิตใจแม่กับเหมือนที่แม่เคยทำกับเรา ตอนนี้สายตาที่เรามองแม่ แม่น่าจะรู้สึกตัวแล้วนะคะว่าเรามองแม่ไม่เหมือนลูกคนอื่น เพราะแม่พูดเองว่าสายตาที่เรามองแม่มันยังไงไม่รู้(เราจงใจใช้สายตาเย็นชามองแม่กลับค่ะ ลอกเลียนแบบมาจากสายตาแข็งๆที่แม่มองเรา)
ส่วนใหญ่ตั้งแต่เด็กจนโตเวลาที่โดนแม่ด่า 90%แม่จะเข้ามาคุยกับเราก่อน เราไม่เคยพูดขอโทษแม่สักครั้ง(เพราะส่วนใหญ่ที่โดนด่าเราไม่ผิด ถึงจะผิดแม่ก็ด่าเกินไปอยู่แล้วเลยคิดว่าไม่ต้องขอโทษ) มีหลายครั้งที่แม่เข้ามาขอโทษเรา เด็กๆเราก็ซาบซึ้งเก็บมาคิดกดตัวเองให้ต่ำไร้ค่าอีกต่างหากว่าทำแม่ร้องไห้ แต่พอโตมาต่อให้แม่เข้ามากอดมาขอโทษก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเท่าไหร่เพราะนึกถึงสายตาและคำพูดที่เค้าใช้ ปกติเราก็คุยหัวเราะกับแม่ได้บ้าง บอกฝันดีแม่ทุกคืน แต่พอเราโดนแม่ฟาดตี ต่อมาเราก็ไม่ค่อยสุงสิงกับแม่อีกเลย คุยเท่าที่จำเป็น แม่ถามเราตอบ แม่จะซื้อขนมของใช้อะไรมาให้เราก็เฉยๆ ถ้าเป็นเมื่อคงตื้นตันเพราะแค่แม่ทำอะไรเล็กๆน้อยๆให้มันก็ดีต่อใจเรามากแล้ว เรารู้ว่ามันอาจเป็นอาการของโรคค่ะ คนที่เป็นโรคนี้จะควบคุมตัวเองไม่ได้เวลาโกรธโมโห แต่พอเราคิดได้ว่าเดี๋ยวแม่ต้องด่าหนักๆแรงๆแบบนี้อีกทั้งชีวิต มันห่อเหี่ยวเหลือเกิน เราไม่อยากฟังคำด่าที่รุนแรงนี้อีกแล้ว
***ที่เราเย็นชากับแม่เพราะค่อนข้างมั่นใจว่าแม่ไม่รักเราค่ะ แม่เคยบอกกับพ่อว่า "ไม่มีความรู้สึกกับเด็กคนนี้" ประโยคนี้เปลี่ยนจิตใจเราเลยค่ะ ประกอบกับคำด่าที่รุนแรงและการโดนแม่ทารุณกรรมทางด้านร่างกาย2ครั้ง
***เราอยากรักแม่ค่ะ อยากเป็นลูกที่ทำให้แม่รู้สึกว่าโชคดีจังที่มีลูกแบบนี้ อยากคุยอยากกอดอยากกลับมาบอกฝันดีแม่อีก เราไม่อยากมีความคิดลบกับแม่ ไม่อยากคิดแค้นสิ่งที่แม่ทำ แต่เราทำไม่ได้ เพราะเราพยายามเป็นลูกที่ดีมาทั้งชีวิตแล้วแต่มันก็วนเวียนอยู่กับความรุนแรงแบบนี้ตลอด เราเลยเลือกที่จะเย็นชาใส่แม่ดีกว่า
***พื้นฐานบ้านเรานะคะ ถ้าลูกอยากได้อะไรที่ไม่ฟุ่มเฟือยเกินไปพ่อแม่จะให้นะคะ เช่นอยากเรียนพิเศษอะไรขอให้บอก อยากได้เรื่องดนตรี อยากกินอะไร อยากไปเที่ยวไหน ต้องการซื้อโทรศัพท์หรือโน๊ตบุ๊คใหม่ กระเป๋าเสื้อผ้ารองเท้า ขอเงินได้ตลอดไม่ซีเรียสค่าใช้จ่ายไปโรงเรียนมหาลัย
เราอยากได้รับฟังมุมมองของหลายๆคนค่ะ เผื่อจะเปลี่ยนมุมมองของเราได้ เปลี่ยนวิธีคิดของเรา จริงๆแล้วเราอยากกลับไปช่วงวัยที่พ่อแม่เป็นโลกทั้งใบของเรานะคะ แม่จะถูกจะผิดเรามองแม่เราในแง่ดีเสมอ อยากกลับไปจุดนั้นค่ะ