เรื่อง กลิ่น...สาปสาง
บทประพันธ์ นัฐพันธ์
……………………………………………………………………………………………………………….......................................
เรื่องสั้น
ยามดึกสงัด บนต้นไม้ใหญ่มีนกแสกหรือนกฮูกเกาะอยู่บนต้นไม้ มันส่งเสียงร้อง ดูน่ากลัว เสียงฝีเท้า ที่กำลังวิ่งมาตามทางที่มีต้นหญ้ารกขึ้นเต็ม
ไปหมด ฝีเท้านั้นวิ่งสุดชีวิตเหมือนกำลังหนีใครมา มือก็แหวกกอหญ้าที่ขึ้นสูงเพื่อเป็นหนทางหนี โดยไม่รู้ทิศทาง กลุ่มชายฉกรรจ์ สามคน วิ่งตามหญิง
สาวผู้เคราะห์ร้ายไปอย่างกระชั้นชิด หญิงสาวเคราะห์ร้ายวิ่งสะดุดล้มลง ชายสามคนเข้ามาล้อมหน้าหลัง คนหนึ่งดึงผมเธอขึ้นมากระชากผมกระเซิง ยังไม่
เห็นหน้าว่าเป็นใคร หญิงสาวตบหน้าชายคนนั้นไปจนหน้าหัน มันหันหน้ามา ใบหน้าเหี้ยม ที่มุมปากมีเลือดซิบ มันบ้วนน้ำลายที่พื้นดิน
“วอนนักนะ อีเวร! “ มันผลักร่างล้มลง ง ชายคนนั้นหมายเข้าไปจะข่มขืนเธอ เธอปกป้องต่อสู้ดิ้นรนทั้งตบหน้าทั้งถีบปัดป้องตัวเอง โจรโกรธมาก
บีบคอหญิงสาว มือของโจรบีบคอหญิงสาวอย่างแรง หน้าของโจรที่บีบคอ มันเหี้ยมโหด ดุดัน ดวงตาโกรธจัด สีหน้าเข้ม มือของมันบีบคอเธอจนตาเหลือก
ล้น มองมาที่ฉันด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ
ฉันกรีดเสียงดังลั่น สะดุ้งตื่นผวาขึ้นกลางดึก มันช่างเป็นฝันร้ายที่น่ากลัว ไม่คาดคิดเลยว่าจะเกิดขึ้นกับฉัน เหงื่อกาฬไหลย้อนลง เปรอะเปื้อนเต็มไปหมด
ค่ำคืนนั้นฉันนอนไม่หลับตลอดคืน
เช้าของวันใหม่ ฉันลุกขึ้นด้วยความอ่อนเพลีย ปฏิบัติภารกิจประจำวันที่คุ้นชินก่อนที่จะเดินออกจากหอพัก ความฝันเมื่อคืน ผุดขึ้นมาในความคิดของฉัน
มันหน้ากลัว ผู้หญิงคนนั้นในความฝันคือใคร เสียงเจ้าตูบสองตัวสีดำและน้ำตาล สุนัขประจำซอย เห่าหอนเมื่อฉันย่างกายผ่านไปตรงหน้ามัน มันสอง
ตัวอาศัยร้านป้าแดงคนขายส้มตำรถเข็นหลบเป็นที่อยู่อาศัยมาก่อนที่ฉันจะย้ายเข้ามาอยู่ในหอพักเสียอีก ฉันมองซ้ายมองขวา ตลอดทางเดิน ความรู้สึกที่
แปลกประหลาดประเดประดังเข้ามา ฉันอดคิดถึงภาพฝันร้ายเมื่อคืนไม่ได้ ตาของหญิงเคราะห์ร้ายเหลือกล้น ใบหน้าเอียงหันมาทางฉัน เหมือนเธอจะ
ต้องการความช่วยเหลือ ฉันเดินผ่านมาถึงที่ทิ้งขยะ มันเป็นแหล่งของสิ่งสกปกที่ชาวบ้านนำมาทิ้ง ป่าที่อยู่ข้างทางเป็นที่เหมาะเจอะสำรับคนมักงาย
บรรดาแม่ค้าพ่อค้า ต่างก็เอาเศษขยะที่ขายเอาโยนบริเวณนี้ ฉันเดินผ่านเป็นประจำ แต่วันนี้มันแปลกคือกลิ่นสาป มันเน่าเสียจนฉันต้องอุดจมูก กลิ่รุนแรง
จนฉันอยากจะอ้วกออกมา ฉันเอามืออุดจมูก พลางก้าวเท้ายาวๆให้พ้นทางไป แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า เหตุใด กลิ่นเน่ามันรุนแรงมากกว่าวันก่อนๆ ไว้
กว่าอะไรใดๆสมองฉันก็คิดขึ้นมาได้ว่า หรือจะมีคนเอาศพมาทิ้ง ฉันหยุดกึกมองรอบๆ กำลังจะเดินไปดูตรงกลิ่นนั้น แต่ก็ต้องหันหลังกลับเมื่อ สังเกตว่า
มีใครคนหนึ่งเดินตามฉัน ฉันสาวเท้าออกมาจากที่ทิ้งขยะ เดินเร่งรีบด้วยฝีเท้าสี่คูณร้อย ใครกันตามฉัน ฉันสังหรณ์ใจเรื่องความฝันเมื่อคืน ใช่ต้องเป็นคน
ไม่ดีแน่ๆ ซอยก็เปลี่ยว ฉันจะต้องรีบเดินออกไปจากตรงนี้ให้ไว ฉันเดินอย่างรีบ จนมาถึงปากซอย ทำเอาเหนื่อยหอบ รถเมล์สายไหนมา ฉันไม่ทันมอง
กระโดดพรวดพราดขึ้นไปเพื่อหนีชายคนนั้นที่ตามฉัน ฉันขึ้นไปบนรถด้วยความโล่งใจ เห็นชายคนนั้นสภาพเหมือนคนพเนจร ท่าทางไม่สมประกอบ ยืน
มองฉัน ทำท่าบ้าใบ้อะไรไม่รู้ ส่งเสียงเหมือนจะบอกอะไรฉัน กลิ่นสาปสางนั่นยังคงอุตลุดบนรถประจำทางปรับอากาศ เสียงเพรียกจากแดนไกล ลอยมา
หวิวๆข้างหู เหมือนมีคนเรียกฉัน ฉันยืนมองรอบๆ เสียงผู้หญิงคนนั้นหรือที่เรียกฉัน เธอเป็นใครกัน กลิ่นนั้นเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อรถเคลื่อนผ่าน ฉัน
ได้ยินเสียงแว่วๆจากด้านหน้ารถ ที่กระเป๋ารถเมล์ยืนอยู่ หล่อนกำลังก้มๆเงยๆมองหาอะไร พร้อมกับเสียงที่เอ็ดตะโลลั่นรถ
“กลิ่นเหม็นอะไร” ผู้โดยสาร
ต่างพากันหากลิ่นเหม็นตลบอบอวนไปทั่ว ทุกคนต่างสำรวจ ว่าใครเหยียบอะไรขึ้นมาหรือเปล่า รวมทั้งฉัน
ฉันค่อยๆก้าวเท้าลงจากรถนั้นอย่างระวัง เพราะ.... ได้ยินเสียงแว่วผ่านหูก่อนลงจากรถ “ใครเหยียบขี้ขึ้นมาบนรถวะ”
จบ
เรื่องสั้น "กลิ่นสาปสาง"
บทประพันธ์ นัฐพันธ์
……………………………………………………………………………………………………………….......................................
เรื่องสั้น
ยามดึกสงัด บนต้นไม้ใหญ่มีนกแสกหรือนกฮูกเกาะอยู่บนต้นไม้ มันส่งเสียงร้อง ดูน่ากลัว เสียงฝีเท้า ที่กำลังวิ่งมาตามทางที่มีต้นหญ้ารกขึ้นเต็ม
ไปหมด ฝีเท้านั้นวิ่งสุดชีวิตเหมือนกำลังหนีใครมา มือก็แหวกกอหญ้าที่ขึ้นสูงเพื่อเป็นหนทางหนี โดยไม่รู้ทิศทาง กลุ่มชายฉกรรจ์ สามคน วิ่งตามหญิง
สาวผู้เคราะห์ร้ายไปอย่างกระชั้นชิด หญิงสาวเคราะห์ร้ายวิ่งสะดุดล้มลง ชายสามคนเข้ามาล้อมหน้าหลัง คนหนึ่งดึงผมเธอขึ้นมากระชากผมกระเซิง ยังไม่
เห็นหน้าว่าเป็นใคร หญิงสาวตบหน้าชายคนนั้นไปจนหน้าหัน มันหันหน้ามา ใบหน้าเหี้ยม ที่มุมปากมีเลือดซิบ มันบ้วนน้ำลายที่พื้นดิน
“วอนนักนะ อีเวร! “ มันผลักร่างล้มลง ง ชายคนนั้นหมายเข้าไปจะข่มขืนเธอ เธอปกป้องต่อสู้ดิ้นรนทั้งตบหน้าทั้งถีบปัดป้องตัวเอง โจรโกรธมาก
บีบคอหญิงสาว มือของโจรบีบคอหญิงสาวอย่างแรง หน้าของโจรที่บีบคอ มันเหี้ยมโหด ดุดัน ดวงตาโกรธจัด สีหน้าเข้ม มือของมันบีบคอเธอจนตาเหลือก
ล้น มองมาที่ฉันด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ
ฉันกรีดเสียงดังลั่น สะดุ้งตื่นผวาขึ้นกลางดึก มันช่างเป็นฝันร้ายที่น่ากลัว ไม่คาดคิดเลยว่าจะเกิดขึ้นกับฉัน เหงื่อกาฬไหลย้อนลง เปรอะเปื้อนเต็มไปหมด
ค่ำคืนนั้นฉันนอนไม่หลับตลอดคืน
เช้าของวันใหม่ ฉันลุกขึ้นด้วยความอ่อนเพลีย ปฏิบัติภารกิจประจำวันที่คุ้นชินก่อนที่จะเดินออกจากหอพัก ความฝันเมื่อคืน ผุดขึ้นมาในความคิดของฉัน
มันหน้ากลัว ผู้หญิงคนนั้นในความฝันคือใคร เสียงเจ้าตูบสองตัวสีดำและน้ำตาล สุนัขประจำซอย เห่าหอนเมื่อฉันย่างกายผ่านไปตรงหน้ามัน มันสอง
ตัวอาศัยร้านป้าแดงคนขายส้มตำรถเข็นหลบเป็นที่อยู่อาศัยมาก่อนที่ฉันจะย้ายเข้ามาอยู่ในหอพักเสียอีก ฉันมองซ้ายมองขวา ตลอดทางเดิน ความรู้สึกที่
แปลกประหลาดประเดประดังเข้ามา ฉันอดคิดถึงภาพฝันร้ายเมื่อคืนไม่ได้ ตาของหญิงเคราะห์ร้ายเหลือกล้น ใบหน้าเอียงหันมาทางฉัน เหมือนเธอจะ
ต้องการความช่วยเหลือ ฉันเดินผ่านมาถึงที่ทิ้งขยะ มันเป็นแหล่งของสิ่งสกปกที่ชาวบ้านนำมาทิ้ง ป่าที่อยู่ข้างทางเป็นที่เหมาะเจอะสำรับคนมักงาย
บรรดาแม่ค้าพ่อค้า ต่างก็เอาเศษขยะที่ขายเอาโยนบริเวณนี้ ฉันเดินผ่านเป็นประจำ แต่วันนี้มันแปลกคือกลิ่นสาป มันเน่าเสียจนฉันต้องอุดจมูก กลิ่รุนแรง
จนฉันอยากจะอ้วกออกมา ฉันเอามืออุดจมูก พลางก้าวเท้ายาวๆให้พ้นทางไป แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า เหตุใด กลิ่นเน่ามันรุนแรงมากกว่าวันก่อนๆ ไว้
กว่าอะไรใดๆสมองฉันก็คิดขึ้นมาได้ว่า หรือจะมีคนเอาศพมาทิ้ง ฉันหยุดกึกมองรอบๆ กำลังจะเดินไปดูตรงกลิ่นนั้น แต่ก็ต้องหันหลังกลับเมื่อ สังเกตว่า
มีใครคนหนึ่งเดินตามฉัน ฉันสาวเท้าออกมาจากที่ทิ้งขยะ เดินเร่งรีบด้วยฝีเท้าสี่คูณร้อย ใครกันตามฉัน ฉันสังหรณ์ใจเรื่องความฝันเมื่อคืน ใช่ต้องเป็นคน
ไม่ดีแน่ๆ ซอยก็เปลี่ยว ฉันจะต้องรีบเดินออกไปจากตรงนี้ให้ไว ฉันเดินอย่างรีบ จนมาถึงปากซอย ทำเอาเหนื่อยหอบ รถเมล์สายไหนมา ฉันไม่ทันมอง
กระโดดพรวดพราดขึ้นไปเพื่อหนีชายคนนั้นที่ตามฉัน ฉันขึ้นไปบนรถด้วยความโล่งใจ เห็นชายคนนั้นสภาพเหมือนคนพเนจร ท่าทางไม่สมประกอบ ยืน
มองฉัน ทำท่าบ้าใบ้อะไรไม่รู้ ส่งเสียงเหมือนจะบอกอะไรฉัน กลิ่นสาปสางนั่นยังคงอุตลุดบนรถประจำทางปรับอากาศ เสียงเพรียกจากแดนไกล ลอยมา
หวิวๆข้างหู เหมือนมีคนเรียกฉัน ฉันยืนมองรอบๆ เสียงผู้หญิงคนนั้นหรือที่เรียกฉัน เธอเป็นใครกัน กลิ่นนั้นเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อรถเคลื่อนผ่าน ฉัน
ได้ยินเสียงแว่วๆจากด้านหน้ารถ ที่กระเป๋ารถเมล์ยืนอยู่ หล่อนกำลังก้มๆเงยๆมองหาอะไร พร้อมกับเสียงที่เอ็ดตะโลลั่นรถ
“กลิ่นเหม็นอะไร” ผู้โดยสาร
ต่างพากันหากลิ่นเหม็นตลบอบอวนไปทั่ว ทุกคนต่างสำรวจ ว่าใครเหยียบอะไรขึ้นมาหรือเปล่า รวมทั้งฉัน
ฉันค่อยๆก้าวเท้าลงจากรถนั้นอย่างระวัง เพราะ.... ได้ยินเสียงแว่วผ่านหูก่อนลงจากรถ “ใครเหยียบขี้ขึ้นมาบนรถวะ”
จบ