เสียงเกิดดับ ..............จะยินดียินร้ายทำไม

เอาเป็นว่า แค่กายคตาสติ อย่างเดียว ก็งงกันไปทั้งโลกแล้ว สติปัฐฐานอื่น จะไม่งงกันไปทั้งจักรวาลหรา สั้นๆ

จิตเป็นสมาธิย่อมรู้เห็นตามเป็นจริง ทำไมยังต้องมีวิปัสสนาอีก วิปัสสนาเพื่อละวิปลาส4(เที่ยง,สุข,ตัวตน,งาม) หรือวิปัสสนาคือรู้ขันธ์5เป็นไตรลักษณ์ตามเป็นจริง(ไม่เที่ยง,เป็นทุกข์,มิใช่ตัวตน) วิปัสสนามีแค่ร

 ... มีครั้งนึงผมนอนฟังธรรมอยู่ ...  เห็นอาการที่จิต ... วิ่งไปรู้ความคันตามร่างกาย ... ตรงนั้นทีตรงนี้ที ... ดำริว่าดีล่ะ เอาความคันนี้แหล่ะ ... เป็นอารมณ์กรรมฐาน ... คันตรงไหนรู้ตรงนั้น ..

จิตที่ส่งออกนอกเพื่อรับสนองอารมณ์ ทั้งสิ้น เป็นสมุทัย ผลอันเกิดจากจิตส่งออกนอกแล้วหวั่นไหว เป็นทุกข์ จิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้ง เป็นมรรค ผลอันเกิดจากจิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้ง เป็นนิโรธ ใจ คิด จักขุวิญ

อินทรียสังวร สำรวมอินทรีย์ ๖ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ไม่ให้ยินดียินร้าย ในเวลาเห็นรูป ฟังเสียง ดมกลิ่น ลิ้มรส ถูกต้องโผฏฐัพพะ รู้ธรรมารมณ์ด้วยใจ, ระวังไม่ให้กิเลสครอบงำใจ ในเวลารับรู้อารมณ์ทางอินทร

วิเคราะห์เรื่องความรักตามธรรม เมื่อใครสักคนเป็นที่พอใจของเรา(เมื่อตาเห็น จึงเกิดความรัก ความชอบ ตาเห็น หูได้ยิน จมูกได้กลิ่น กายสัมผัส ใจคิดนึก ล้วนเกิดจากความพอใจ) จึงมีความพยายามที่จะเอาเขาคนนั้นมา

บทนำ แนวคิดที่ว่า "ถิรสัญญาเป็นเหตุใกล้ให้เกิดสติ" (ถิระสัญญา อุปัฏฐานะการะณัง สะติสสะ) เป็นหลักการสำคัญที่อธิบายความสัมพันธ์ระหว่างองค์ธรรม ๒ ประการ คือ สัญญา (Perception/Memory) และ สติ (

ภิกษุทั้งหลาย !  เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย มีรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ เป็นที่รื่นรมย์ใจ ยินดีแล้วในรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ บันเทิงด้วยรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมาร