เสียงเกิดดับ ..............จะยินดียินร้ายทำไม

 ... มีครั้งนึงผมนอนฟังธรรมอยู่ ...  เห็นอาการที่จิต ... วิ่งไปรู้ความคันตามร่างกาย ... ตรงนั้นทีตรงนี้ที ... ดำริว่าดีล่ะ เอาความคันนี้แหล่ะ ... เป็นอารมณ์กรรมฐาน ... คันตรงไหนรู้ตรงนั้น ..

1.สภาพรู้ ธรรมชาติรู้ เป็นศักยภาพการรู้ของจิตที่มีกำลังเต็มที่ อันรู้ได้ละเอียดทั้งกว้าง ทั้งลึก ทั้งใกล้ ทั้งไกล 2.จับที่จิตเลย จะเห็นรู้ ว่ามันมีรู้ทั้งที่ตัว และที่ห่างจากตัวออกไป หรือเป็นดั่งดอก

ว่ากันว่าการวิปัสสนากรรมฐานได้บุญได้อานิสงส์มากกว่าการให้ทานและรักษาศีล ถ้าเป็นแบบนั้นเราก็มุ่งเน้นกับการวิปัสสนากรรมฐานไปเลย ไม่ต้องสนใจเรื่องการให้ทานและรักษาศีลเเต่ไม่ทำบาปเราจะสามารถบรรลุธรรมได้ไห

ภิกษุทั้งหลาย !  เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย มีรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ เป็นที่รื่นรมย์ใจ ยินดีแล้วในรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ บันเทิงด้วยรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมาร

Q:แยกรูปนามได้แล้ว เห็นกายกับใจเป็นคนละส่วน แต่ก็ยังทุกข์ A:เพราะ แม้รูปเป็นอนัตตาไปแล้ว แต่จิตขณะต่อไป ไม่อาจคงสมาธิ ให้จิตเป็นอภิภายตน ที่กว้างคลุมรูปอนัตตา ที่กว้าง ยาว สูงนี้

ที่ผ่านมาดูกายใจเห็นนามรูป เกิดเข้าใจ เกิดดับ ไม่เที่ยงเป็นหลัก เป็นไปตามเหตุ ช่วงหลังมานี้ เห็นลักษณะไม่ใช่ตัวตน บังคับไม่ได้ (แต่ยังมีความเข้าใจ ในการเป็นไปตามเหตุอยู่)

"นอบน้อมแด่ ​พุทธธรรมสงฆ์ ​อันเป็นที่พึ่งของข้าพเจ้า" ******** จากวงจรปฏิจจสมุปปบาท เป็นไปได้มั้ยที่จิตจะเหลืออวิชชาอย่างเดียว ถ้าเป็นไปได้ด้วยเหตุอะไรได้บ้างครับ

จิตไม่เกิด ไม่ดับ จิตเที่ยง จิตไม่เป็นทุกข์เพราะ จิตละตัณหาได้ โดดไป นิพพาน

ระยะหนึ่งแล้ว ในการใช้ชีวิตประจำวัน มีอาการของสมาธิ ที่ไม่ควานหาที่ตั้ง ไม่กำหนดใดๆ แต่รู้ว่ามีสมาธิ ความเกิดดับ หรือรู้เห็นการเกิดดับหายไป แต่ก็เห็นความแปรปรวน เหมือนไม่รู้แต่ก็รู้ เหมือนไม่เห็นแต่

ภาวนาไปแล้ว ก็ยังมีอาการแฉลบใน อเนญชา และการคำนึงในกุศลต่างๆ แม้การเเล่นไปวิจัยในธ ธ​รรม ​ใด ก็จะมีอาการเพิกทิ้ง และ วิ่งเข้าไปคว้าตัวคว้าตน ในอาการเสพสุขในกุศลต่างๆ การยึดติดสภาพไร้ตัวตน ทำให้แม้นควา