ชีวิตที่แสนเศร้าและความหวังที่อยากให้เป็นจริง(ใครไม่ชอบอ่านยาวๆก็ไม่ต้องเปิดนะครับ)

จขกท น่ารักมาก ๆ เลยนะคะ ^^ อายุเท่านี้ รักและดูแลน้องอย่างดี

ป้าดีใจที่มองเห็นค่ะ ว่าอาจมีปัญหา หากน้องชายยังติด จขกท เรื่อยไป ป้าคิดว่าจำเป็นนะคะ ที่จะต้องขอความช่วยเหลือจากจิตแพทย์ จขกท จะปล่อยให้ตนเองเป็นโลกทั้งใบของน้องชายต่อไปไม่ได้ เพราะชีวิตนั้นไม่แน่นอน ร้ายแรงที่สุด ไม่มีใครรู้ว่า จขกท จะต้องแยกจากน้องเมื่อไร น้องต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ต่อไป และอย่างมีความสุขตามสมควรบนโลกนี้ให้ได้ ไม่ว่าจะในสภาพใด ทั้งที่มีพี่ชาย และยามไม่มีพี่ชาย

นอกจากจิตแพทย์ที่น่าจะช่วยน้องได้ คือ จขกท เองด้วยนะคะ อาจต้องหาหนทางที่จะปรับการมองเห็น ความนึกคิดในเรื่องที่เกี่ยวกับชีวิต และความเป็นจริงของโลก ในยามว่าง ช่วงที่อยู่ด้วยกัน อาจยกตัวอย่าง อาจเริ่มหาหนทางให้น้องรู้จักผู้อื่นและมีช่วงเวลาที่มีความสุข ความสนุกกับผู้อื่น อาจเริ่มโดยการที่ จขกท ร่วมอยู่ในวงนั้นด้วย

นอกจากนั้น ในระดับที่ลึกไปกว่านั้น เข้าใจว่าสาเหตุที่น้องเป็นเช่นนี้สาเหตุใหญ่ คงไม่พ้นเรื่องครอบครัว น้องคงมีบาดแผลและเจ็บปวดมาก ตรงนี้เองที่คิดว่าน่าจะจำเป็นมากที่ควรพาน้องไปพบจิตแพทย์

ว่าแต่ว่า จขกท เองเล่าคะ หนูไหวมั้ย สำหรับป้า ป้าคิดว่าหนูน่ารักมากเลย ป้ากดเข้าไปดูรูปหนูมาแล้วด้วย น่ารัก และมีความสดใสดีทีเดียว อยากบอกทั้งหนู และน้องนะคะ ว่าชีวิตเราเลือกไม่ได้ แต่เราเลือกจะเป็นคนดี และมีความสุขได้ คุณพ่อ คุณแม่เองท่านก็มีชีวิตที่มีเรื่อง มีความเป็นไปของท่าน ไม่ว่าจะอย่างไร ป้าแน่ใจว่าทั้งสองท่านยังรักลูกสองคนของท่านเสมอ

นอกจากดูแลน้องแล้ว ดูแลคุณปู่คุณย่า และตัวของของ จขกท เองด้วยนะคะ ความสุขมันเป็นสิ่งที่ติดต่อกันได้ เมื่อเรามีความสุข คนใกล้ชิดและโลกนอกตัวเราก็จะมีความสุขไปด้วย โดยอาจแทบไม่ทันรู้ตัว