บาปที่เคยได้ทำเอาไว้

พอดีในช่วงชีวิตผมที่ผมเกิดมาผมเหมือนเป็นผู้เเกล้งคนอื่นกลับหนักๆเลยคือมอหนึ่งถึงสองช่วงนั้นผมทำเเย่เอาเยอะมากไปด่าคนอื่นนินทามีการเเกล้งคนอื่นทุกรูปเเบบเลยเเต่ผมเหมือนมีปมนึงตั้งเเต่เด็กคือ รสว่าไม่มีคนเข้าใจผมจริงๆคือระหว่างนั้นที่ผมชอบเเกล้งคนอื่นช่วงนั้นผมมีเพื่อนกลุ่มใหญ่สุดเเต่ในใจบึกๆผมไม่เคยรสว่าพวกนั้นของจิรงสักนิด(เขาเป็นคนดีอยุ่นะ ที่ผมคิดอย่างงั้นผมไม่รุ้เหมือนกันคือเเค่รสว่าไม่มีใครเข้าใจเราจริง) หลังจากนั้นผมก้ชอบนินทาเพื่อนตัวเองทั้งหมดอะจนมีวันนึงรุ้เข้า ความจริงสิ่งที่นินทามันก็ไม่ควรพุดจริงเเหละ มาต่อ. หลังจากนั้นมอสามผมก้เริ่มไม่มีเพื่อนคบเเล้วผุ้เเกล้งเป้นคนโดนเเกล้งผมรสเเย่ระดับนึงความเหงามันถาโถมเข้ามาเเต่ผมก็เข้าใจว่าบาปกรรมที่ผมก่อเอาไว้ผมสมควรที่ได้รับมันเเละสมควรที่ต้องอยุ่อย่างโดดเดี่ยว. พอหลังจากนั้นผมผมก็อยุ่เเบบเหงาๆมาเรื่อยจนผมว่าเริ่มเป็นโรคซึมเศร้าเเต่ก้พุดไม่ได้เต็มปากผมเริ่มเก็ปตัวอยุ่ในบ้านบางทีบอกเเม่ว่าไม่สบายบ้างการเรียนเริ่มตกทุกอย่างเริ่มเเย่ เริ่มนอนเยอะขึ้นเรื่อยๆ ในคค ผมตอนนี้อยากกราปตีนทุกคนที่ผมเคยทำไม่ดีไว้บางคนผมก็ไปขอโทษมาเเล้ว เเต่ผมก็สมควรเเล้วเเหละ ผมอยากถามว่าถ้าเป็นเพื่อนๆทำไงกันดีครับ ผมไม่สามารถเอาความคิดเเย่ๆออกไปได้สักนิด (สำหรับคนที่อยากรุ้เพิ่มถามมาได้นะครับ)