คือ เราเคยมั่นใจในตัวเองมากๆในช่วงมอ1 แต่เริ่มไม่มั่นใจตัวเองก้มอ2 จนถึงตอนนี้มอ 5แล้ว เราคิดว่าเหตุที่ไม่มั่นใจตัวเองเพราะเคยโดนแอนตี้มาก่อนตอนช่วงมอ2 คนเกรียดเราเยอะมากๆคือส่วนมากจะเรื่องแฟนแต่เรื่องมันก็นานมาแล้วส่วนแฟนตอนนี้ไม่ได้คบกันแล้ว
ค่ะ เราเข้าเรื่องกันเลย เรากลัวการเข้าสังคมมากๆ ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นไม่กล้าแตกต่างเพราะกลัวคนอื่นจะมาด่าเรานินทาเราว่าเราอย่างนู้นนี่นั้นเกลียดเราอะไรประมาณนี้ และ ด้วยความไม่มั่นใจนี้ทำให้เราทำตัวกึกๆกั๊กๆไม่เป็นตัวของตัวเอง หรือคนอื่นก็มองว่าอีนี้เอ๋อรึเปล่าเพราะด้วยความเราพูดไม่รู้เรื่องด้วยรึเปล่า 555555
และคือปกติเราเป็นคนร่าเริงมาก่อนแต่พอเริ่มไม่มั่นใจตัวเองเราก็เริ่มซึมเศร้า มีช่วงนึ่งเคยคิดฆ่าตัวตายคิดสารพัดวิธีว่าจะทำยังไงดีเคยเอามีดมากีดตัวเองเพราะช่วงนั้นเราโดนแอนตี้หนักมาก เคยจะผูกคอแต่ไม่มีที่ผูกก็ยกเลิกไป และแบบคิดทุกอย่างว่าทำยังไงให้ตายคือมันทรมานมากกรี๊ดอยู่ในห้องคนเดียวกัดผ้าบ้างกัดตัวเองผ้าดึงผมบ้างต่อยกำแพงบ้างมันเคยเป็นช่วงที่ทรมานมากกกและช่วงมอ2เป็นช่วงที่เราไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่ส่วนพ่อเริ่มมาอยู่กับเราตอนมอ3 และหลังจากที่เริ่มอาการดีขึ้น <แต่กว่าจะหายก็เป็นปี> ได้ในช่วงนึ่งเราก็ไม่กล้าที่จะเข้าสังคมเพราะอย่างที่ว่ากลัวทุกอย่าง โดยปกติแล้วเราเป็นคนที่คิดมากคิดทุกอย่างคิดฟุ้งซ่านคิดแบบว่า เอ้ยทำอย่างนี้จะมีคนมองไหมเขาจะนินทาเราไหมเขาจะนู้นนี้นั้นเขาจะคิดจนปวดหัวไม่รู้แล้วคิดไปได้อะไรขนาดจะไปซื้อของคนเดียวยังไม่กล้าเลย.
ไม่รู้เป็นโรคทางจิตด้วยรึเปล่าเพราะชอบคุยคนเดียวบ้างอย่างเช่นเดินๆอยู่ก้พูดจนคนรอบ้างตกใจไม่ร็ปกติไหมนะ แต่ไม่ได้มีแค่นั้นเรายังคุยกับกระจกบ้างแต่การคุยกับกระจกนี้ไม่ได้ปกติเหมือนคนทั่วไปอ่ะไม่ร็จะอธิบายยังไง แบบเล่นกับกระจกจนทุกวันนี้มีกระจกเป็นเพื่อนแล้วเพราะบ้านเรากระจกเยอะมาก
และพอเริ่มเข้ามอ4 เราก็ได้ไปเจอสังคมใหม่ๆ เราก้พยายามทักเพื่อนหาเพื่อนใหม่ แต่คือเราก็ยังมีความกลัวว่าเขาจะคุยกะเราไหมและหลังจากนั้นพอผ่านๆมาเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆเราก็ได้เพื่อนกลุ่มใหญ่เพราะเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกทีนึ่งและด้วยความที่เป็นกลุ่มใหญ่เขาก็ไม่ค่อยฟังเราพูดเท่าไหร่ไม่ฟังเลยด้วยซ่ำแหล่ะ และเราก็เริ่มบั่นทอนจิตใจมาเรื่อยๆเเรกๆคือร้องไห้ตลอดคิดมากๆๆๆๆๆๆตลอดเคยเข้าห้องน้ำไปร้องไห้แล้วออกมาทำเป็นไม่ได้เป็นอะไรแล้วไปเรียนต่อก็มี และต่อๆมาเราก็เริ่มยอมรับว่าเออเนี่ยก้ชั่งเขาปล่อยเขาไป และหลังจากนั้นเราก็ไม่เคยออกความเห็นอะไรอีกเลยถ้าไม่จำเป็นหรือไม่ถามเรา และเราก็ไม่ค่อยมีความคิดเป็นของตัวเองไม่คุยหรือทำตัวสนิทกับใครไม่เข้ากิจกรรมอะไรเลยขนาดเดินในที่คนเยอะๆเรายังกลัวเลยทำตัวไม่ถูกอะไรเลย
ยังไม่จบนะคะเข้าเรื่องในปัจจุบันกันดีกว่า คือช่วงปัจจุบันคือมอ5 และเราโดนย้ายห้องกับเพื่อนอีก3 คนและร่วมเราแล้วก็ 4คน เราต้องมาปรับตัวให้เข้ากับห้องในห้องใหม่หมดเลยและเพื่อนเราอีกสามคนมันเป็นพวกเฟลนลี่เข้ากับคนในห้องเร็วมากแต่เราไม่ค่อยยิ้มไม่ค่อยชวนคุยกับคนในห้องเท่าไหร่และจะพวกกลุ่มที่เป็นพวกแรงๆในห้องชอบทำหน้าตาใส่เราซึ่งไม่รู้ว่าเราทำอะไรให้คือจะช่วงนึ่งที่เราพยายามยิ้มให้คือเราก็เป็นคนยิ้มนะถ้าเราจะยิ้ม 5555 แต่พอเรายิ้มไปพวกนั้นก้ไม่ยิ้มแล้วหันหาหนีเเถมทำหน้าตาแบบเหมือนเหยียดเราอ่ะ เฮ้อแต่กลุ่มนั้นกลุ่มใหม่ไม่ร็ว่าเขาเอาเราไปพูดอะไรไหมเราก็กลัวกลัวไปหมดกลัวจะโดนแอนตี้เหมือนตอนนนั้นอีก และเราก็ต้องอยู่กับเพื่อนห้องนี้อีกตั้งปีนึ่งคือเราก็พยายามอดทนแต่ยังไงคนเราก็ต้องมีจุดอิ่มตัวอ่ะ เฮ้อไม่รู้จะทำยังไงดี
คือเราก็รู้ข้อเสียตัวเองเยอะนะและก็พยายามปรับอยู่แต่เราก็ไม่ค่อยรู้วิธีสักเท่าไหร่เคยอยากจะไปหาหมอจิตเพราะเราอาจเข้าค่ายโรคทางจิตรึเปล่าแต่เราก็ไม่กล้าบอกคนในครอบครัวกลัวคนในครอบครัวหาว่าคิดไปเอง แต่อาจจะคิดไปเองก็ได้ กระทู้นี้ไม่มีอะไรมากเลยค่ะ แค่อยากระบาย
ไม่มั่นใจในตัวเอง ชอบคิดมาก คิดฟุ้งซ่านกับเรื่องต่างๆรอบๆตัวตลอด ทำไงดี?
ค่ะ เราเข้าเรื่องกันเลย เรากลัวการเข้าสังคมมากๆ ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นไม่กล้าแตกต่างเพราะกลัวคนอื่นจะมาด่าเรานินทาเราว่าเราอย่างนู้นนี่นั้นเกลียดเราอะไรประมาณนี้ และ ด้วยความไม่มั่นใจนี้ทำให้เราทำตัวกึกๆกั๊กๆไม่เป็นตัวของตัวเอง หรือคนอื่นก็มองว่าอีนี้เอ๋อรึเปล่าเพราะด้วยความเราพูดไม่รู้เรื่องด้วยรึเปล่า 555555
และคือปกติเราเป็นคนร่าเริงมาก่อนแต่พอเริ่มไม่มั่นใจตัวเองเราก็เริ่มซึมเศร้า มีช่วงนึ่งเคยคิดฆ่าตัวตายคิดสารพัดวิธีว่าจะทำยังไงดีเคยเอามีดมากีดตัวเองเพราะช่วงนั้นเราโดนแอนตี้หนักมาก เคยจะผูกคอแต่ไม่มีที่ผูกก็ยกเลิกไป และแบบคิดทุกอย่างว่าทำยังไงให้ตายคือมันทรมานมากกรี๊ดอยู่ในห้องคนเดียวกัดผ้าบ้างกัดตัวเองผ้าดึงผมบ้างต่อยกำแพงบ้างมันเคยเป็นช่วงที่ทรมานมากกกและช่วงมอ2เป็นช่วงที่เราไม่ได้อยู่กับพ่อกับแม่ส่วนพ่อเริ่มมาอยู่กับเราตอนมอ3 และหลังจากที่เริ่มอาการดีขึ้น <แต่กว่าจะหายก็เป็นปี> ได้ในช่วงนึ่งเราก็ไม่กล้าที่จะเข้าสังคมเพราะอย่างที่ว่ากลัวทุกอย่าง โดยปกติแล้วเราเป็นคนที่คิดมากคิดทุกอย่างคิดฟุ้งซ่านคิดแบบว่า เอ้ยทำอย่างนี้จะมีคนมองไหมเขาจะนินทาเราไหมเขาจะนู้นนี้นั้นเขาจะคิดจนปวดหัวไม่รู้แล้วคิดไปได้อะไรขนาดจะไปซื้อของคนเดียวยังไม่กล้าเลย.
ไม่รู้เป็นโรคทางจิตด้วยรึเปล่าเพราะชอบคุยคนเดียวบ้างอย่างเช่นเดินๆอยู่ก้พูดจนคนรอบ้างตกใจไม่ร็ปกติไหมนะ แต่ไม่ได้มีแค่นั้นเรายังคุยกับกระจกบ้างแต่การคุยกับกระจกนี้ไม่ได้ปกติเหมือนคนทั่วไปอ่ะไม่ร็จะอธิบายยังไง แบบเล่นกับกระจกจนทุกวันนี้มีกระจกเป็นเพื่อนแล้วเพราะบ้านเรากระจกเยอะมาก
และพอเริ่มเข้ามอ4 เราก็ได้ไปเจอสังคมใหม่ๆ เราก้พยายามทักเพื่อนหาเพื่อนใหม่ แต่คือเราก็ยังมีความกลัวว่าเขาจะคุยกะเราไหมและหลังจากนั้นพอผ่านๆมาเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆเราก็ได้เพื่อนกลุ่มใหญ่เพราะเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกทีนึ่งและด้วยความที่เป็นกลุ่มใหญ่เขาก็ไม่ค่อยฟังเราพูดเท่าไหร่ไม่ฟังเลยด้วยซ่ำแหล่ะ และเราก็เริ่มบั่นทอนจิตใจมาเรื่อยๆเเรกๆคือร้องไห้ตลอดคิดมากๆๆๆๆๆๆตลอดเคยเข้าห้องน้ำไปร้องไห้แล้วออกมาทำเป็นไม่ได้เป็นอะไรแล้วไปเรียนต่อก็มี และต่อๆมาเราก็เริ่มยอมรับว่าเออเนี่ยก้ชั่งเขาปล่อยเขาไป และหลังจากนั้นเราก็ไม่เคยออกความเห็นอะไรอีกเลยถ้าไม่จำเป็นหรือไม่ถามเรา และเราก็ไม่ค่อยมีความคิดเป็นของตัวเองไม่คุยหรือทำตัวสนิทกับใครไม่เข้ากิจกรรมอะไรเลยขนาดเดินในที่คนเยอะๆเรายังกลัวเลยทำตัวไม่ถูกอะไรเลย
ยังไม่จบนะคะเข้าเรื่องในปัจจุบันกันดีกว่า คือช่วงปัจจุบันคือมอ5 และเราโดนย้ายห้องกับเพื่อนอีก3 คนและร่วมเราแล้วก็ 4คน เราต้องมาปรับตัวให้เข้ากับห้องในห้องใหม่หมดเลยและเพื่อนเราอีกสามคนมันเป็นพวกเฟลนลี่เข้ากับคนในห้องเร็วมากแต่เราไม่ค่อยยิ้มไม่ค่อยชวนคุยกับคนในห้องเท่าไหร่และจะพวกกลุ่มที่เป็นพวกแรงๆในห้องชอบทำหน้าตาใส่เราซึ่งไม่รู้ว่าเราทำอะไรให้คือจะช่วงนึ่งที่เราพยายามยิ้มให้คือเราก็เป็นคนยิ้มนะถ้าเราจะยิ้ม 5555 แต่พอเรายิ้มไปพวกนั้นก้ไม่ยิ้มแล้วหันหาหนีเเถมทำหน้าตาแบบเหมือนเหยียดเราอ่ะ เฮ้อแต่กลุ่มนั้นกลุ่มใหม่ไม่ร็ว่าเขาเอาเราไปพูดอะไรไหมเราก็กลัวกลัวไปหมดกลัวจะโดนแอนตี้เหมือนตอนนนั้นอีก และเราก็ต้องอยู่กับเพื่อนห้องนี้อีกตั้งปีนึ่งคือเราก็พยายามอดทนแต่ยังไงคนเราก็ต้องมีจุดอิ่มตัวอ่ะ เฮ้อไม่รู้จะทำยังไงดี
คือเราก็รู้ข้อเสียตัวเองเยอะนะและก็พยายามปรับอยู่แต่เราก็ไม่ค่อยรู้วิธีสักเท่าไหร่เคยอยากจะไปหาหมอจิตเพราะเราอาจเข้าค่ายโรคทางจิตรึเปล่าแต่เราก็ไม่กล้าบอกคนในครอบครัวกลัวคนในครอบครัวหาว่าคิดไปเอง แต่อาจจะคิดไปเองก็ได้ กระทู้นี้ไม่มีอะไรมากเลยค่ะ แค่อยากระบาย