............ห่างไกล

# ตะวัน ค่อยคล้อย ลับขอบฟ้า น้ำตา เอ่อล้น จนรินไหล เปียกคราบ ที่พึ่ง แห้งเหือดไป หวนให้ ถึงรัก ที่จากลา # เหม่อมอง ท้องฟ้า เริ่มสลัว จิตรัว เจียนขาด ด้วยโหยหา แม้นจันทร์ ลอยเคลื่อน พร้อมดารา แต่

เปล่งปลั่งนภา ดาราล้วนต่างพราวพร่าง แสนอ้างว้าง เส้นทางยังไม่ถึงไหน หนฟากฟ้า แววตาเพ่งได้แต่ไกล ขวากหนามขวักไขว่ ระเนนพุ่มไหวรุ่มราย หยดกำลังใจ หยาดย้อยเพียงไม่กี่หยด เหมือนจะรันทด กลับทดไว้ได้หลากหล

ฟ้ายังฟ้าอยู่… แม้หม่นมัว ใจยังยิ้มชัวร์… อย่าไหวหวั่น แม้จะพลาดพลั้ง… สักกี่วัน ยังมีแสงนั้น… คอยนำทาง แม้จะเหนื่อยนัก… ยังพักได้ แม้ไร้ใครใกล้… ยังมีหวัง ท

สายลมแผ่วปลอบใจยามเหนื่อย ใบไม้เอื่อยยังไหวไม่หยุดเคลื่อน แม้นชีวิตต้องเจอทางเปื้อน แต่ทุกเรือนย่อมผ่านพายุไหว ตะวันลับยังกลับส่องฟ้า แม้ชีวาเคยเงียบเหงาใจ ทุกขุนเขายังเฝ้ายืนใหญ่ บอกว่าใครก็แข็งแรงไ