“ใต้แสงเดิม…ที่ไม่มีเธอ”

เงาโต๊ะเก่าเงียบงันในเช้าว่าง
ที่เคยนั่งเคียงข้างกลับอ้างว้าง
คำแนะนำเคยก้องดังกังวานกลาง
กลับเงียบพรางเหลือเพียงเสียงหัวใจ

ปากกาวางทับแฟ้มที่เธอเคยเปิด
กลิ่นกาแฟยังเลอะโต๊ะเหมือนเคยไว้
เธอไม่อยู่แต่ร่องรอยยังฝังใน
เหมือนลมหายใจแผ่วอยู่รอบตัว

ใครจะชี้เมื่อต้องเดินทางไม่รู้
แผนที่เก่าถูกพับอยู่ในหัว
ทุกคำสอนแทรกฝังดังแสงกลัว
ให้ก้าวต่อแม้มัวในสายลม

วันนี้ฟ้าเหมือนจะเศร้าไปพร้อมฉัน
เมฆปกวันหม่นหมองเหมือนอกขม
แต่ในหมอกมีแสงพร่าระคนกลม
ราวคำปลอบลอยลมจากเธอมา

“อย่ากลัวเลย” เสียงนั้นเหมือนพลิ้วผ่าน
ในคืนงานเลือนดับไม่กลับหา
แม้ไม่มีเธออยู่ตรงข้างกายา
แต่ศรัทธายังอยู่ในทุกทาง

โลกยังหมุน งานยังเดินไม่หยุดนิ่ง
ถึงใจจริงจะหวั่นอยู่บ้างกลางทาง
ขอเพียงแรงแห่งศรัทธาที่เคยวาง
พาใจฝันข้ามคืนสู่อรุณใหม่