ตะโกน้อย ชวนฝอย อร่อยกับ จาระเม็ดขาว

ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ทั้งลมทั้งฝน ตกกระหน่ำซ้ำเติมความหิวโหย
เรือต่างพากันจอดนิ่ง ทอดสมอรออยู่ชายฝั่ง
ข่าวชาวประมง ที่เรือและคนสูญหาย จากพายุหลงฤดู ถูกพูดถึงกันมาก ในร้านน้ำชายามเช้า
รายได้ที่ชักหน้าไม่ถึงหลัง เริ่มม่เยือนอีกครั้งพร้อมๆกับพายุ
ความหิวโหย ขาดอาหารมาประทังชีวิต ทำให้ต้องเพิ่มความกล้าเป็นสองเท่า
ต้องคอยจ้องว่าเมื่อใด แสงอาทิตย์เริ่มจ้า เมฆฝนไม่ตั้งเค้า จึงลุยน้ำออกไปถอนสมอ
เช้ามืดหัวรุ่ง ฟ้าเริ่มแจ้ง ทนแรงหิวไม่ไหว ตัดสินใจออกไปวางอวน
ทิ้งทุนของอวนผืนสุดท้าย แล้วมานั่งพักเหนื่อย รอดูลมดูคลื่น ว่าจะไปได้ตลอดหรือไม่
สักพักแดดอ่อนๆมา พร้อมๆกับเม็ดฝนบางๆ เห็นรุ้งกินน้ำยามเช้าขัดเจน
จำใจต้องกู้อวนที่วางไม่ถึงสองชั่วโมง แล้วรีบเข้าฝั่ง
สาวอวนขึ้นมากองบนเรือ พอได้เห็นปลาอยู่บ้าง แต่ก็แค่ทำกับข้าว ไม่เหลือขาย
สายฝนเริ่มสาดหนาเม็ด ลมเย็นพัดกรรโชกรู้สึกได้ถึงความหนาวเย็น
เร่งหันหัวเรือเข้าฝั่ง แบบไม่รั้งรอ หากชักช้า หัวลมเริ่มมา มันหมายถึงอันตราย


ตะโกน้อยทำหน้าตกใจ เมื่อเห็นสายลมที่พัดโหมต้นไม้ พร้อมกับเสียงคำรามของฟ้าร้อง