ถ้าใครเคยรู้จักแป๋ม จะรู้ว่าแป๋มเป็นคนอเลิทมาก รั่วหัวเราะทั้งวัน แทบไม่มีใครเชื่อว่าแป๋มป่วยเป็นซึมเศร้า แป๋มยังไม่อยากเชื่อตัวเองเลยค่ะ
ย้อนกลับไปเมื่อประมาน 5 ปีนั่งนึกถึงตอนที่ตัวเองเดินซื้อยา เพราะกำลังคิดว่าตัวเองไม่ไหวแล้วควรตาย แป๋มซื้อยาประมาน 10 กว่าร้าน เพราะยาที่แป๋มซื้อเภสัชขายให้แค่ 2 แผงต่อคน (ยาควบคุม ตอนนี้ตามร้านยาไม่ให้ขายแล้ว)
ในความคิดตอนนั้นอยากได้สัก 20 แผง แล้วไปนั่งกินเงียบ ๆ ในห้องน้ำโรงบาล เพราะไม่อยากเป็นภาระใครจนวาระสุดท้าย ปิดประตูห้องน้ำแน่น ๆ ก็กินคนเดียวเงียบ ๆ จนตาย ตอนนั้นคิดแค่ว่าถ้าตายห้ามเป็นภาระใคร วิธีกินยาตายจึงน่าจะสร้างความเดือดร้อนได้น้อยสุด
แต่โชคดีที่นึกได้ฉุกคิดได้ การตายเลยไม่สำเร็จ นั่นคือครั้งแรก แน่นอนครั้งแรกแปลว่าไม่ใช่ครั้งเดียว ครั้งที่ 2 แป๋มทำมันเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา แป๋มกรอกยาเข้าปากตัวเองคนเดียวเงียบ ๆ ได้แค่นิดเดียว นิดเดียวจริง ๆ แล้วก็นึกฉุกคิดได้ แป๋มแบกตัวเองไปหาหมอที่โรงบาล ตอนไหนรู้ไหม๊ ? ช่วงที่แป๋มหายไปจากเฟสนั้นแหละ
บ้าชะมัด การเมายามันไม่สนุกอย่างที่คิด การล้างท้องไม่ตลกเลยจริง ๆ การแบกรับภาระความรู้สึกต่าง ๆ มันโคตรทรมานเลย
แป๋มเจออะไรมา ทำไมแป๋มถึงเป็นขนาดนี้ ทำไมแป๋มถึงป่วย
สาเหตุการป่วยคือ แบคกราวครอบครัว เรื่องราวที่เจอ ซัฟเฟอร์ที่เกิดขึ้น
-แป๋มป่วยแต่เกิด แป๋มเจอคนใกล้ตัวเรียกอีขี้โรค รักษาตัวแต่เด็ก
-ครอบครัวแตกแยก พ่อแม่ตีกันให้เห็นตลอดเวลา ย้ายที่อยู่ย้าย รร. บ่อย เคยโดนเอาไปฝากไว้กับญาติ ซึ่งแป๋มรู้สึกโดนกดขี่ข่มเหง แป๋มไม่โอเคร
-อายุ 11 พ่อแม่เลิกกัน
-อายุ 17 พ่อป่วยเกือบตายทำงานไม่ไหว ค่ารักษาจนหมดตัว
-อายุ 18 เลือกที่จะไม่เรียนต่อเพราะคิดว่าพ่อส่งไม่ไหว ทั้งทีใจอยากเรียนมาก
-อายุ 19 พี่สาว คนที่แป๋มรักมากที่สุดมากกว่าพ่อแม่ ติดคุก นั่นคืออจุดเริ่มต้น แป๋มคลั่งจนเสียสติ รับกับเหตุการณ์นี้ไม่ไหว เริ่มติดในภาวะซึมเศร้า
-อายุ 19-25 suffer แต่เรื่องกระทบจิตใจ วนลูปไป ทั้งคำพูดการกระทำคนใกล้ชิด มันทำร้ายแป๋มตลอดเวลา ทุกอย่างมันทำร้ายแป๋ม จนแป๋มรู้สึกว่าโลกใบนี้ไม่เหมาะกับแป๋ม แป๋มเลือกให้ของขวัญตัวเอง คือ “ความตาย”
ตอนนี้แป๋มดีขึ้น เพราะรักษา ทำจิตบำบัด ทานยา แป๋มอยากหายมาก ให้ตายเหอะ หมอไม่หล่อเลย
/เอมิลี่
อย่าให้ความเศร้าทำร้ายคุณ
ย้อนกลับไปเมื่อประมาน 5 ปีนั่งนึกถึงตอนที่ตัวเองเดินซื้อยา เพราะกำลังคิดว่าตัวเองไม่ไหวแล้วควรตาย แป๋มซื้อยาประมาน 10 กว่าร้าน เพราะยาที่แป๋มซื้อเภสัชขายให้แค่ 2 แผงต่อคน (ยาควบคุม ตอนนี้ตามร้านยาไม่ให้ขายแล้ว)
ในความคิดตอนนั้นอยากได้สัก 20 แผง แล้วไปนั่งกินเงียบ ๆ ในห้องน้ำโรงบาล เพราะไม่อยากเป็นภาระใครจนวาระสุดท้าย ปิดประตูห้องน้ำแน่น ๆ ก็กินคนเดียวเงียบ ๆ จนตาย ตอนนั้นคิดแค่ว่าถ้าตายห้ามเป็นภาระใคร วิธีกินยาตายจึงน่าจะสร้างความเดือดร้อนได้น้อยสุด
แต่โชคดีที่นึกได้ฉุกคิดได้ การตายเลยไม่สำเร็จ นั่นคือครั้งแรก แน่นอนครั้งแรกแปลว่าไม่ใช่ครั้งเดียว ครั้งที่ 2 แป๋มทำมันเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา แป๋มกรอกยาเข้าปากตัวเองคนเดียวเงียบ ๆ ได้แค่นิดเดียว นิดเดียวจริง ๆ แล้วก็นึกฉุกคิดได้ แป๋มแบกตัวเองไปหาหมอที่โรงบาล ตอนไหนรู้ไหม๊ ? ช่วงที่แป๋มหายไปจากเฟสนั้นแหละ
บ้าชะมัด การเมายามันไม่สนุกอย่างที่คิด การล้างท้องไม่ตลกเลยจริง ๆ การแบกรับภาระความรู้สึกต่าง ๆ มันโคตรทรมานเลย
แป๋มเจออะไรมา ทำไมแป๋มถึงเป็นขนาดนี้ ทำไมแป๋มถึงป่วย
สาเหตุการป่วยคือ แบคกราวครอบครัว เรื่องราวที่เจอ ซัฟเฟอร์ที่เกิดขึ้น
-แป๋มป่วยแต่เกิด แป๋มเจอคนใกล้ตัวเรียกอีขี้โรค รักษาตัวแต่เด็ก
-ครอบครัวแตกแยก พ่อแม่ตีกันให้เห็นตลอดเวลา ย้ายที่อยู่ย้าย รร. บ่อย เคยโดนเอาไปฝากไว้กับญาติ ซึ่งแป๋มรู้สึกโดนกดขี่ข่มเหง แป๋มไม่โอเคร
-อายุ 11 พ่อแม่เลิกกัน
-อายุ 17 พ่อป่วยเกือบตายทำงานไม่ไหว ค่ารักษาจนหมดตัว
-อายุ 18 เลือกที่จะไม่เรียนต่อเพราะคิดว่าพ่อส่งไม่ไหว ทั้งทีใจอยากเรียนมาก
-อายุ 19 พี่สาว คนที่แป๋มรักมากที่สุดมากกว่าพ่อแม่ ติดคุก นั่นคืออจุดเริ่มต้น แป๋มคลั่งจนเสียสติ รับกับเหตุการณ์นี้ไม่ไหว เริ่มติดในภาวะซึมเศร้า
-อายุ 19-25 suffer แต่เรื่องกระทบจิตใจ วนลูปไป ทั้งคำพูดการกระทำคนใกล้ชิด มันทำร้ายแป๋มตลอดเวลา ทุกอย่างมันทำร้ายแป๋ม จนแป๋มรู้สึกว่าโลกใบนี้ไม่เหมาะกับแป๋ม แป๋มเลือกให้ของขวัญตัวเอง คือ “ความตาย”
ตอนนี้แป๋มดีขึ้น เพราะรักษา ทำจิตบำบัด ทานยา แป๋มอยากหายมาก ให้ตายเหอะ หมอไม่หล่อเลย
/เอมิลี่