ร้อยวันที่ฉันเปลี่ยน วันที่หกสิบสาม

วันที่ยี่สิบเอ็ด เดือนห้า ปีสองพันห้าร้อยหกสิบเอ็ด

หลับตาก็เห็ดแต่ภาพเห็ด วันก่อนเปิดก้อน ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะพร้อมใจกันบานทั้งโรง
หัวหมุนเลย เก็บขายตลาดสามรอบทั้งหมด สิบหกกิโล ขายทั้งปลีกและส่งได้หนึ่งพันห้าร้อยบาทถ้วน
หักออกยี่สิบบาท เพื่อไว้ทำบุญ ตามความตั้งใจที่ว่าได้เงินมาเท่าไหร่จะหักทำบุญด้วยทุกครั้ง
ส่วนจะทำวิธีไหน ยังไม่ได้คิดเลย

การไปนั่งตลาดสด ต่างจากนั่งตลาดนัดมาก

หนึ่งเวลาที่ใช้ในการขาย ตลาดสดขายแค่ 3-4 ชั่วโมงเท่านั้น ส่วนใหญ่จะขายช่วงเช้ากับบ่ายถึงเย็น
แต่ตลาดนัดเราจะนั่งเกือบเจ็ดชั่วโมง  ซึ่งแน่นอนว่าตลาดสดรายได้ดีกว่าสำหรับฉันตอนนี้นะ

สองสังคมตลาดนัด จะต่างคนต่างขาย ไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกัน แต่ตลาดสดแม่ค้าสนิทสนมกัน ชอบเม้าท์มอยกันมากกว่า
ซึ่งถ้าให้เลือก ฉันชอบทั้งสองแบบ คือสนุกต่างกัน

อย่างวันนี้ไปตลาดนัดวันแรกยังไม่มีแผงประจำ คุณยายที่นั่งอยู่ก่อน ใจดีมากท่านเรียกให้ไปนั่งด้วยกัน
คุณยายเป็นนางฟ้ามาโปรดแท้ๆ  ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้นั่ง หรือถ้ามีที่นั่งก็มุมไม่ดี

ระหว่างที่นั่งขายไปสักพัก ตาฉันก็จะเริ่มปิดเพราะตื่นแต่ตีสาม ยังไม่ได้พักเลย
อยู่ๆ ก็มีคุณป้าคนหนึ่งเดินมา เล่าเรื่องน่าตื่นเต้นให้พวกเราฟัง

เรื่องมีอยู่ว่า ท้ายหมู่บ้านมีรถของใครไม่ทราบจอดทิ้งไว้ ลักษณะยางแตก หาเจ้าของไม่เจอ
ชาวบ้านเลยแจ้งความ ไม่นานตำรวจก็มาถึง ตรวจค้นได้ความว่า เจอยาบ้าแอบซ่อนมากับขี้ผึ้ง
คงบรรทุกมาเยอะมากทำให้ยางแตก
แล้วรายละเอียดยิบย่อยก็กลายเป็นหน้าที่ของคนฟัง ที่ต้องวิเคราะห์และเติมแต่งกันไป
ฉันว่าตลาดสดก็เป็นสังคมที่น่าสนุกดี  แม่ค้าที่นี่ใจดี อาจดูไม่ค่อยพูดจาแต่ทว่าจริงใจ
ฉันรู้ได้อย่างไร ก็ตอนที่คุณพี่ขายผักเดินมาซื้อน้ำปั่น พอชิมคุณพี่พูดแบบไม่แคร์อันใดว่า ...จืด...

โอ้วว  ฉันอึ้งแล้วหันไปมองหน้าคุณพี่น้ำปั่น แกไม่โกรธนะ แถมบอกว่าเติมหวานหน่อยไหม
หลังจากนั่งไปสักพัก จับใจความได้ว่าปรติคุณพี่ขายน้ำปั่นแกขายผลไม้ แต่ช่วงนี้ผลไม้ไม่ออก เลยหาอย่างอื่นมาขายแทน

ฉันนั่งฟังเรื่องราวชาวบ้านที่ไม่รู้จักไป แป๊บเดียวเวลาผ่านไป เกือบสามชั่วโมง เห็ดเหลือหนึ่งถุง
กลับบ้านเถอะ .........................

คุณป้า คุณยายพยายามเชียร์ให้ฉันอยู่ต่อขายให้หมดแล้วค่อยกลับ
แต่...ไม่เป็นผล ฉันขอบคุณคุณป้า คุณยาย ช่วยท่านจ่ายค่าที่ แล้วก็กลับ

จบประสบการณ์นั่งตลาดสดครั้งแรกเพียงเท่านี้