เป็นคนไม่มีอารมณ์ ไม่ทุกข์ ไม่สุข

ใช้ภาษาอะไรผิดพลาดก็ขอโทษด้วยนะครับ (ไปเรียนต่างประเทศตั้งเเต่เด็กๆ)

ตั้งเเต่ผมเด็กๆแล้ว ตอนนี้อายุ18 ผมเป็นคนไม่ค่อยเศร้าหรือเสียใจเลยเหมือนไม่คิดอะไร จำครั้งสุดท้ายที่เสียใจไม่ได้แล้วหรือถ้าดีใจมันก็ไม่สุดดีใจแบบกลางๆผมเป็นคนใจเย็นมากเหมือนกันจำครั้งสุดท้ายที่โกรธไม่ได้เลย   อารมณ์ร่วมผมก็ไม่มีเหมือนตอนเรียนจบเพื่อนๆก็มีร้องไห้กันบ้างแบบจะไม่ได้เจอกันแล้วนะ ขนาดเพื่อนสนิทผมยังไม่รู้สึกเสียดายเลยว่าจะไม่ได้เจอคือเจอกันอีกหรือไม่เจอก็ได้ (หรือเพราะผมไม่ได้สนิทจริงจัง) อันนี้อาจจะดูใจร้ายเเต่ผมรู้สึกว่าถ้าเพื่อนสนิทผมเกิดเหตุอะไรทำให้ตาย ผมก็ว่าผมคงไม่ร้องไห้ อาจจะเเค่เสียดายนิดหน่อยไม่ถึงกับเสียใจ ผมเคยคิดเล่นๆว่าถ้าคนในครอบครัวผมตายผมจะเสียใจร้องไห้ได้ไหมผมนึกภาพตัวเองเสียใจร้องไห้หนักๆไม่ออกจริงๆ (ถ้าเกิดขึ้นจริงอาจจะร้องไห้ก็ได้)  พวกแมว+หมาที่บ้านตอนมันหายหรือตายผมก็รู้สึกแบบสงสารอยู่ประมาณ 1ชม หลังจากนั้นก็ไม่รู้สึกอะไรแล้ว ผมไม่เคยสำผัสกับความเสียใจแบบจริงๆจังๆเลย หรือดีใจแบบจริงๆจังๆก็ไม่เคย
เพื่อนผมก็เยอะนะ เป็นคนสนุกชอบเฮฮาสนุกไปเรื่อย เเต่ไม่ได้ผูกผันกับเพื่อนๆเลย เหมือนมีไว้สนุกๆไว้เล่นด้วย
ตอนพ่อแม่ผมว่าหรือโกรธใส่ผมไม่มีความรู้สึกกลัวเลย ไม่คิดอะไรด้วยแบบว่าก็ว่ามันก็เเค่คำพูดถ้าไม่ได้มาตีหรือทำร้ายผม ผมก็ไม่สนจะพูดอะไรก็พูดไป ไม่รำคาญหรืออะไรเลย (รู้สึกเหมือนเด็กดื้อเลย5555) ถึงเเม้บางเรื่องผมจะเป็นฝ่ายถูกเเต่ผมก็ขี้เกียจเถียงนั่งฟังพวกเขาบ่นไปงั้นเเหละ
เวลาผมติดมหาลัย หรือ ทำอะไรสำเร็จผมก็ไม่ได้ดีใจมากความรู้สึกแบบก็ดีทำได้ หรือเพราะผมคิดว่าทำได้อยู่แล้วเลยไม่รู้สึกดีใจอะไรมาก ผมไม่อินกับอะไรเลย เพลง หนัง เพื่อนๆ หนังสือ ศิลปะ
เพื่อนผมป่วยเข้าโรงบาลผมก็ไปเยี่ยม ไปเพราะรู้สึกเป็นหน้าที่ที่ต้องทำ เเต่ไม่ได้ไปเพราะรู้สึกเป็นห่วง หรือเพราะมันไม่หนักมากผมเลยไม่เป็นห่วง
ยายที่เลี้ยงผมคอยทำกับข้าวให้ผม อยู่กับผมมาเกือบสิบปีตายไปผมยังไม่ร้องไห้หรือเสียใจเท่าไหร่เลย แบบอย่าตายดีกว่าเเต่ถ้าตายก็ไม่เป็นไร เหมือนผมไม่มีหัวใจเลย
ผมสงสัยว่าผมเป็นอย่างงี้เพราะว่าผมไม่เคยเจอกับความล้มเหลวหรืออะไรที่มันทำให้เศร้ามากๆรึเปล่าว บ้านผมเลี้ยงดูข้อนข้างดี ปัญหาครอบครัวไม่มี พ่อเเม่รักผมมาก อยากได้อะไรก็ได้ พ่อเเม่ซัพพอตเต็มที่ เรื่องเรียนก็ไม่ต้องจริงจังมากเพราะโตไปไม่ทำงานเงินก็ยังเหลือใช้จนตาย (โตไปผมจะทำงานนะไม่ใช้ใช้ชีวิตไปวันๆ+ผมเป็นคนตั้งใจเรียนไม่ใช้ชีวิตเละเทะ)
ผมอยากเข้าใจความรู้สึกของคนที่ sensitive อยากรู้ความรู้สึกที่อินกับอะไรมากๆจนร้องไห้มันเป็นยังไง ผมใช้ชีวิตเหมือนผมไม่รักใครเลยนอกจากตัวเอง
ไม่จริงใจกับใครไม่เสียใจกับอะไรไม่ดีใจกับอะไร

มีใครเป็นแบบนี้มั่งไหมครับแล้วเคยลองพยามเปลี่ยนตัวเองไหม เป็นแบบนี้ผมก็มีความสุขดีไม่ทุกข์กับอะไรเลย เเต่ก็อยากลองเปลี่ยนตัวเองดูเหมือนกันนะ