คือ เราโตแล้วนะ เป็นลูกคนเดียว (ทำงานแล้ว หาเงินเลี้ยงตัวเองได้)
เข้าใจว่าในสายตาพ่อแม่ลูกยังไงก็เป็นเด็กวันยังค่ำ จะด่าจะว่ายังไงก็ได้
แต่ตอนเราเด็กๆเวลาโดนด่าโดนว่าเรายังไม่ได้คิดอะไรเยอะ แต่พอโตมาเรารู้สึกท้อแท้ มันบั่นทอนจิตใจอะ
คือ อย่างพ่อเราเขาก็แก่แล้ว เป็นคนอารมณ์ร้อน พูดก่อนคิดบางที ขี้รำคาญ
บางทีเราอยู่เฉยๆก็โดนว่าโดนด่าในเรื่องที่มันเล็กน้อยมากๆ แต่มันไม่เข้าตาเขาไง
เช่น
- เวลาเราอยากพูดอะไร เล่าอะไรให้พ่อฟัง เพราะเราไปเจอเรื่องสนุกๆมา เราก็อยากแบ่งปัน เราเห็นพ่อเราเล่นโทรศัพท์ (เวลาพ่อว่างๆจะเล่นโทรศัพท์) เราก็จะเล่าเรื่องนั้นนี้ให้ฟัง แต่ทุกครั้งที่จะเล่าเขาจะดักคอเราตั้งแต่ยังไม่ทันเล่าจบ สมมติเราพูดว่า "วันนี้ไปเที่ยวห้างฯมาแล้วคนเยอะมากเพราะมีดารามา...ก็เลย..." พ่อเราจะพูดสวนเลยว่า "ไม่อยากฟัง ไปทำอะไรก็ทำไป" เราก็แบบน้อยใจอะ ทำไมอยากชวนคุยก็ไม่เคยรับฟัง แต่จะให้เล่าเวลาอื่นเขาก็ไม่ว่างอีก
- เวลาพูดคุยกัน ถ้าเราพูดผิดหูหรือทำน้ำเสียงผิดจากปกติในความคิดเขานี่ไม่ได้เลย สมมติเราทำเสียงแบบ "อืม" ตอนเขาเล่านั่นนี่ เขาก็จะหาว่าเราพูดจาไม่ดีกับพ่อแม่ แล้วด่ายาวขุดเรื่องเก่าๆมาด่าอีก
- ถ้าเขาด่าเรา เรามักเงียบ เพราะไม่อยากเถียงเขา เขาก็จะแบบ "ที่เงียบเนี่ย ฟังหรือเปล่า พูดแล้วไม่ฟัง" แต่ถ้าเราพูดอะไรสักคำไปปุ๊บเพื่ออธิบายเขาจะหาว่าเราเถียงทันที หาว่าอกตัญญูเลย
- อย่างเราเรียนจบช้า ไม่ได้จบมหาวิทยาลัย ภายใน 4 ปี แต่ก็จบจนได้นะ รับปริญญาเรียบร้อยมานานแล้ว ทุกวันนี้เวลาเขาจะด่าเราทีเขาก็จะขุดเรื่องนี้มาด่าตลอด ว่า...ไม่เหมือนลูกชาวบ้าน ทำอะไรต้องสองครั้งไม่เคยสำเร็จในครั้งเดียว คือเราทำงานตอนเรียนด้วยไงเลยจบช้าพอสมควร แต่เขาจะไม่มองตรงนั้นว่าเราทำงานหาเงินระหว่างเรียนไปด้วย และ ในที่สุดเราก็เรียนจบนะ พอเวลาเขาขุดเอามาบ่นทีไรเราก็ท้อใจทุกทีเหมือนเราไม่ภูมิใจเลยที่เราเรียนจบมาได้เพราะจบไม่จบก็โดนด่าอยู่ดี
- บางทีพ่อแม่เราเขาเห็นลูกคนอื่นทำงานดี ได้เงินเดือนดีกว่าเรา เขาก็แบบชอบมาพูดกรอกหูเรา อวดว่าลูกคนนี้คนนั้นได้งานดีเงินดีอะไรงี้ แต่เราคงทำไม่ได้หรอก ทั้งที่ลูกคนนั้นคนนี้ที่เขาชมมาบางคนนี่คือชอบเที่ยวกลางคืน ติดยา ติดแฟนจนทิ้งพ่อแม่ แต่เพียงเพราะเราทำงานได้เงินเดือนน้อยกว่า แต่เราไม่เที่ยวกลางคืน ไม่ติดยา เราอยู่กับพ่อแม่ ไม่เคยสร้างปัญหาอะไรเลย แต่แบบเหมือนเราผิดและดูไม่ดีในสายตาพ่อแม่ตลอดเลยอะ ท้อใจมาก
บางท่ีเราแบบอยากหนีไปไกลๆ แต่ก็ทำไม่ได้อีกเพราะเป็นห่วงพ่อแม่อะ
ทำได้แค่ระบายนี่ล่ะ.....มีใครเคยเจอแบบเราบ้างคะ
ใครเคยโดนพ่อแม่พูดบั่นทอนจิตใจบ้าง?
เข้าใจว่าในสายตาพ่อแม่ลูกยังไงก็เป็นเด็กวันยังค่ำ จะด่าจะว่ายังไงก็ได้
แต่ตอนเราเด็กๆเวลาโดนด่าโดนว่าเรายังไม่ได้คิดอะไรเยอะ แต่พอโตมาเรารู้สึกท้อแท้ มันบั่นทอนจิตใจอะ
คือ อย่างพ่อเราเขาก็แก่แล้ว เป็นคนอารมณ์ร้อน พูดก่อนคิดบางที ขี้รำคาญ
บางทีเราอยู่เฉยๆก็โดนว่าโดนด่าในเรื่องที่มันเล็กน้อยมากๆ แต่มันไม่เข้าตาเขาไง
เช่น
- เวลาเราอยากพูดอะไร เล่าอะไรให้พ่อฟัง เพราะเราไปเจอเรื่องสนุกๆมา เราก็อยากแบ่งปัน เราเห็นพ่อเราเล่นโทรศัพท์ (เวลาพ่อว่างๆจะเล่นโทรศัพท์) เราก็จะเล่าเรื่องนั้นนี้ให้ฟัง แต่ทุกครั้งที่จะเล่าเขาจะดักคอเราตั้งแต่ยังไม่ทันเล่าจบ สมมติเราพูดว่า "วันนี้ไปเที่ยวห้างฯมาแล้วคนเยอะมากเพราะมีดารามา...ก็เลย..." พ่อเราจะพูดสวนเลยว่า "ไม่อยากฟัง ไปทำอะไรก็ทำไป" เราก็แบบน้อยใจอะ ทำไมอยากชวนคุยก็ไม่เคยรับฟัง แต่จะให้เล่าเวลาอื่นเขาก็ไม่ว่างอีก
- เวลาพูดคุยกัน ถ้าเราพูดผิดหูหรือทำน้ำเสียงผิดจากปกติในความคิดเขานี่ไม่ได้เลย สมมติเราทำเสียงแบบ "อืม" ตอนเขาเล่านั่นนี่ เขาก็จะหาว่าเราพูดจาไม่ดีกับพ่อแม่ แล้วด่ายาวขุดเรื่องเก่าๆมาด่าอีก
- ถ้าเขาด่าเรา เรามักเงียบ เพราะไม่อยากเถียงเขา เขาก็จะแบบ "ที่เงียบเนี่ย ฟังหรือเปล่า พูดแล้วไม่ฟัง" แต่ถ้าเราพูดอะไรสักคำไปปุ๊บเพื่ออธิบายเขาจะหาว่าเราเถียงทันที หาว่าอกตัญญูเลย
- อย่างเราเรียนจบช้า ไม่ได้จบมหาวิทยาลัย ภายใน 4 ปี แต่ก็จบจนได้นะ รับปริญญาเรียบร้อยมานานแล้ว ทุกวันนี้เวลาเขาจะด่าเราทีเขาก็จะขุดเรื่องนี้มาด่าตลอด ว่า...ไม่เหมือนลูกชาวบ้าน ทำอะไรต้องสองครั้งไม่เคยสำเร็จในครั้งเดียว คือเราทำงานตอนเรียนด้วยไงเลยจบช้าพอสมควร แต่เขาจะไม่มองตรงนั้นว่าเราทำงานหาเงินระหว่างเรียนไปด้วย และ ในที่สุดเราก็เรียนจบนะ พอเวลาเขาขุดเอามาบ่นทีไรเราก็ท้อใจทุกทีเหมือนเราไม่ภูมิใจเลยที่เราเรียนจบมาได้เพราะจบไม่จบก็โดนด่าอยู่ดี
- บางทีพ่อแม่เราเขาเห็นลูกคนอื่นทำงานดี ได้เงินเดือนดีกว่าเรา เขาก็แบบชอบมาพูดกรอกหูเรา อวดว่าลูกคนนี้คนนั้นได้งานดีเงินดีอะไรงี้ แต่เราคงทำไม่ได้หรอก ทั้งที่ลูกคนนั้นคนนี้ที่เขาชมมาบางคนนี่คือชอบเที่ยวกลางคืน ติดยา ติดแฟนจนทิ้งพ่อแม่ แต่เพียงเพราะเราทำงานได้เงินเดือนน้อยกว่า แต่เราไม่เที่ยวกลางคืน ไม่ติดยา เราอยู่กับพ่อแม่ ไม่เคยสร้างปัญหาอะไรเลย แต่แบบเหมือนเราผิดและดูไม่ดีในสายตาพ่อแม่ตลอดเลยอะ ท้อใจมาก
บางท่ีเราแบบอยากหนีไปไกลๆ แต่ก็ทำไม่ได้อีกเพราะเป็นห่วงพ่อแม่อะ
ทำได้แค่ระบายนี่ล่ะ.....มีใครเคยเจอแบบเราบ้างคะ