เรื่องมีอยู่ว่าเราแต่งงานกับสามีอยู่ด้วยกันมาจะได้5ปีแล้วค่ะ ตอนนั้นเราทำงานอยู่ภูเก็ต หลังจากแต่งงานเราก็ท้องน้องแล้วก็คลอดน้อง เลยย้ายมาอยู่ที่เชียงใหม่กับแม่ เลยไม่ได้ทำงาน เพราะต้องเลี้ยงลูกค่ะ สามีเลยทำงานคนเดียวค่ะ ถามว่าเค้าดีไหม เค้าก็ดีค่ะ ทำงานหาเงินเลี้ยงครอบครัว แต่สิ่งหนึ่งที่เราไม่ชอบก็คือเค้าเป็นคนที่ใจร้อน ไม่ไว้หน้าใครเลย โมโหง่าย โกรษง่าย เวลาเราออกความเห็นก็ไม่ชอบฟังความคิดเรา เวลาโมโหพูดจาไม่ให้เกียจ เค้าจะเป็นคนเวลาโกรษก็ง่ายแต่หายเร็ว ตอนพูดไม่คิดสักอย่าง ผ่านไปสักพักก็หายแล้ว แต่เราเป็นคนฟัง คำพูดมันฝังอยู่ในใจ เราก็ค่อนข้างทะเลาะกันแต่ไม่บ่อยมาก แต่เวลาทะเลาะกันเราจะเป็นคนเงีย เพราะส่วนตัวเราไม่อยากให้พ่อ แม่ไม่สบายใจเลยไม่พูดอะไร ได้แต่แอบร้องไห้คนเดียว ลูก็้เริ่มโตแล้วไม่อยากให้เค้าต้องมาเห็นพ่อแม่ทะเลาะกัน อีกอย่างที่เราไม่ชอบที่สุดคือเค้าทำเหมือนว่าเราอยู่บ้านรอแต่เงินเค้าอย่างเดียว ทั้งที่เราไม่ได้ใช้เงินอะไรเลย แม้แต่ เสื้อผ้า เครื่องสำอางไม่เคยซื้อ ซื้อแต่กับข้าว บางทีเราก็น้อยใจว่าเราจะทไฝำไงดี แค่อยากจะมาระบาย จะไปต่อก็กลัวว่าลูกต้องมาเจอกับการที่พ่อแม่ต้องเถียงกัน จะเลิกก็กลัวว่าลูกจะขาดพ่อเพราะไม่อยากให้ลูกเป็นเหมือนเราที่พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่เด็ก แต่ถ้าทนต่อไปแผลในใจเรามันก็จะลึกเข้าไปเรื่อยๆๆตอนนี้ลูกก็จะ1ขวบแล้วตั้งว่าจะทำงานเอง เพราะถ้าหากวันใดต้องเลิกกันมาจะได้ไม่ลำบาก จะได้เลี้ยงลูกได้ ทุกวันนี้ที่มีกำลังใจเพราะลูกหมูของเราค่ะ เวลามองหน้าเค้าก็มีกำลังใจ ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น