อันนี้เราไม่ได้คิดไปเองนะ เรื่องนี้มันเป็นมานานมากแล้ว และตอนนี้ก้เปนยุด้วย มีหลายคนบอกว่าเราอารมณ์รุนแรงมาก เราไม่เชื่อ เราไม่สนใจอะไรเอาตรงๆนะแม่เรายังพูดคำนี้เลย เราไม่ชอบมองหน้าผู้คนเพราะว่าเรากลัวสายตา ตอนประถมเราเคยมีความรักแลเวตอนนั้นมันมีความสุข ตอนนั้นเรายังสดใส ไม่โมโหรุนแรงอะไร แต่พอมาเจอความทุกข์เท่านั้นแหละ เพื่อนเรามาบอกชอบแฟนเรา หลังจากนั้นมาเราก็เริ่มเรื่อยๆ พฤติกรรมแบบไม่มองหน้าใครเลย เดินก้มหน้า ไม่ยิ้มให้ใครเลย แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เรามีความสุขนั่นก็คือการที่เราใส่หูฟัง ฟังเพลงที่ชอบมันเหมือนได้อยู่ในโลกของตัวเอง เราไม่ชอบสนทนากับใคร โดยเฉพาะผู้ชายที่ไม่รู้จักเราจะไม่กล้ามองหน้า มองตา หรืออะไรทั้งสิ้น ตอนนั้นเรายังไม่รู้ตัวหรอกว่าเราอารมณ์แรงขนาดไหน บางทีเพื่อนแกล้ง เราอดทนไม่ไหวจริงๆ มันจะออกมาเองเลย แบบเลือดขึ้นแขนอ่ะ แต่ตอนนั้นยังไม่รู้ตัวหรอก เสียงจะไม่ได้ดังมากแต่จะโกรธมากๆ จนตอนนี้เพื่อนก็ไม่กล้าแกล้งแล้ว เราชอบใส่แมสปิดปากนะ เพราะว่ารู้สึกปลอดภัย และก็เสื้อฮู้ด มันทำให้เรารู้สึกปลอดภัยมากๆ เรามีความสุขกับสิ่งเหล่านี้ แต่ว่าถ้าพูดถึงตอนโมโหละก้ สาเหตุที่ทำให้เราโมโหคือ 1.คนชอบจู้จี้ น่ารำคาญ 2.คนพูดจาจริตจะก้านแล้วในสิ่งเราไม่ชอบซ้ำๆ 3.คำนินทา 4.คนชอบพูดซ้ำซาก 5.อะไรที่มันค้างแล้วทำให้อึดอัดหงุดหงิด เรื่ิงแค่นี้ไม่คิดว่าจะทำใหเราโมโหรุนแรงได้เลย ถ้าเราโมโหเราก็จะทำลายข้าวขิง เราจะแบบประมาณว่ามีอะไรในมือก็จะโยนให้มันกระแทกกับพื้นหรือฝาผนัง แต่เราทำแล้วไม่รู้สึกผิดนะ ไม่รู้สึกอะไรเลย ดีใจมั้ย? ไม!่ เสียใจมั้ย? ไม!่ แต่ถ้าไม่มีของในมือก้จะชกกำแพง ผนัง แต่ตอนนี้เริ่มจับจุดได้ว่าตัวเองจะโมโหตอนไหนแล้วเรื่องอะไร เราะยายามแต่มันไม่ได้ เราไม่รู้ว่าต้องย้าย รร อีกกี่ที่ถึงจะมีคนทำให้หายเป็นแบบนี้ได้..........

-อ่านให้หน่อยนะ มันเกิดจากเรื่องจริง-