เป็นคนที่อ่อนไหวต่อความรู้สึกเล็กๆน้อยที่มากระทบกระเทือนจิตใจ(จขกท.เพิ่งรู้ตัวว่าเป็น)แต่คิดๆย้อนไป เราก็เป็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว
เราเหนื่อยที่ต้องทำเป็นคนเข้มแข็งกลั้นนํ้าตาเก่ง เหนื่อยที่ต้องทำตัวร่าเริงทั้งที่ข้างในโคตรจะมืดมนเลย เราหนักใจกับเรื่องนี้มากว่า ทำไมเราต้องเป็นคนแบบนี้ เราพยายามคิดที่จะเข้มแข็งแต่มันเหนื่อยเหลือเกิน เวลาอยู่คนเดียวก็เก็บมาคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องทำให้ปวดสมองตัวเองเปล่าๆ
เราไม่เคยเอ่ยหรือบอกเพื่อนซักคำว่าเราเป็นคนอ่อนไหวง่ายเพราะเราหวังว่าจะมีเพื่อนซักคน เพื่อนจริงซักคน ที่เข้าใจความรู้สึกของเรา แต่มันก็ไม่มี (สงสัยเราเป็นคนเก็บอารมณ์เก่งมั้ง5555+)
มีครั้งนึกนะ ที่มีเพื่อนกลุ่มเดียวกันที่เราแบบว่าคิดว่าเป็นเพื่อนผู้ชายที่เรากล้าเล่นด้วยคนนึงอ่ะ มันชอบเรา แล้วเพื่อนทุกคนรู้ อาจารย์ที่ปรึกษาก็รู้
ทุกคนเอาแต่ล้อเราว่าเราไปชอบมัน ในใจเราเนี่ย(กูไม่ได้ชอบมัน มันต่างหากที่มาชอบกู) เพื่อนก็แซวกันใหญ่ล้ะ คบกับมันเลย มันน่ารักออก อยากเห็นมีแฟนคนแรกอ่ะเพื่อน (คือถามกูมั้ยว่ากูชอบมันรึเปล่า)ช่วงนั้นคือเครียดอ่ะ เครียดโคตรๆๆๆจนไม่อยากไปโรงเรียง(ประสาเรื่องเเค่นี้เอง) จากนั้นเราก็นั่งโทษตัวเองว่าเราไม่น่า ไปยุ่งกับมันเลย ไม่น่าชวนมันคุยเลย ไม่น่าเห็นว่ามันเป็นเพื่อนสนิทเลย จากอารมณ์ที่ว่าเราสนิทกับมันคิดว่ามันเป็นเพื่อนที่ดี อารมณ์นั้นกลับเปลี่ยนเป็นเกลียดซะงั้น ไม่อยากเจอ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากได้ยินเสียง ไม่อยากได้ยินชื่อ ไม่อยากคุยด้วย (มิหนำซํ้าเวลาเข้าแถวอยู่แถวตรงกันอีก)
ช่วงนั้นคือแบบ อยากอยู่คนเดียว อยากตายเลยก็มี(ประสาเรื่องแค่นี้) มีครั้งนึงที่เพื่อนกระเทยมันเขียนชื่อเพื่อนในห้องกับชื่อแฟนเพื่อน แล้วมันมีชื่อเราเเล้วก็คนๆนั้น ทำเอาเราแบบเครียดหนักขึ้นกว่าเดิมเป็นพันๆเท่าอ่ะ เราทำเป็นวิ่งออกไปห้องนํ้าคนเดียว แล้วก็สงบสติอารมณ์ตัวเองแล้วเดินกลับมาหน้าห้อง ไม่เข้าห้อง แล้วก็ไปนั่งอยู่คนเดียว มันก็ตามมาคุยเรื่องคนๆนั้นอีก คือแบบกูอุตส่าหนีออกมาจากความวุ่นวายอ่ะ ยังมาทำให้กุเครียดอีก พอเพื่อนกระเทยมันเดินหนีไป อยู่ก็กลั้นนํ้าตาไว้ไม่อยู่ ตอนนั้นแบบคิดว่าเราไม่เหลือใครแล้ว อยู่ๆก็มีเพื่อนอีกห้องเดินมาหาเรา เห็นเราร้องไผ้มันก็มาปลอบ เราเลยขอกอด (ตอนนั้นรู้สึกได้เลยว่าเวลาร้องไห้แล้วเราได้กอดใครซักคนมันทำให้เราได้รับความอบบอุ่นแบบที่ไม่เคยได้รับมาก่อน)
พอเขาเห็นแบบนั้นเรื่องเรื่องมันก็ซาๆไป ทำไห้ไม่ค่อยมีใครพูดเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่เขาก็จะล้อเราเรื่องนี้ตลอด จนปัจจุบันเราก็ยังโดนล้ออยู่เลย
และแล้วมันก็เริ่มขึ้นอีกครั้งเมื่อเรารู้สึกดี เขาก็พูดมันขึ้นมา แล้วไอ้คนๆนั้นอ่ะ ไม่รู้ว่าโง่รึอ่ะไรเพื่อนเราอีกคนแค่หยอกมันเล่นว่าเราเคยสารภาพกับมันว่าเราชอบเพื่อนคนๆนั้น มันอสือกเชื่อเฉยเลย (เราก็รู้อ่ะน้ะว่าไม่ควรไปล้อเล่นกับจิตใจของใคร แต่เราก็ห้ามไม่ได้) พอเราปฏิเสธว่าไม่ชอบคนๆนั้น มันก็มีกระเเสขึ้นมาอีกว่าเราชอบผู้หญิง(เขาเป็นเพื่อนรักของเราเองแหละ อยู่คนละห้อง) มันทำให้เราจะประสาทกินอยู่แล้ว ไม่มีใครรับฟังความเห็นความ้สึกเราเลยว่าเราโอเครึเปล่ากับเรื่องพวกนี้(มิหนำซํเามันยังมาด่าเราว่า เรื่องแค่เพื่อนล้อแค่นี้มันไม่ถึงตายหรอกเมื่อเทียบกับเพื่อนคนอื่นที่เขาถูกล้อเหมือนเรา ใช่สิ เธอไม่ได้มีความรู้สึกเหือนเราหนิจะไปเข้าใจอะไร เอาคนอื่นมาเปรียบเทียบ ก็ไม่ใช่ว่าเราจะเป็นคนเข้มแข็งอะไรขนาดนั้น ในโรงเรียน เราจะสร้างภาพลักษณ์ของเราโดยทุกคน เขาจะรู้จักเราในแบบห้าวๆมึนๆเงียบๆบ้างไม่ค่อยพูดร่าเริงไม่เคยกลัวอะไรแม้กระทั่งจิ้งจก แมลงสาบ แมลงต่างๆนาๆ ทะเล ความสูง ความท้าทาย ที่กล่าวมานั้นหารู้ไม่ว่าเรากลัวทุกอย่างเลย เครีดให้กับคำพูด การคุยแชทกับเพื่อนยังไม่กล้าเลยกลัวดราม่า และการได้รับรู้เรื่องไม่ดีต่างนาๆ คำนินทา คำหยาบต่าง (ทำไมเราต้องเป็นคนกลางที่ต้องรับรู้เรื่องพวกนี้ด้วย แล้วก็เอาเก็บมาคิดอีกหละ #พักแค่นี้แหละค่ะกลัวคนอ่านจะเบื่อ เดี่ยวมีต่อข้างล่างคอมเมนท์ ถ้าเรากล้าทำจริงๆ ขนาดแต่งกระทู้ยังถึงกับรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเลย5555
เป็นคนอ่อนไหวง่าย เครียดง่าย เหมือนเพื่อนจะไม่รับรู้เรื่องของเราเลย ทั้งที่เราอยากให้เขารับรู้แต่กลัวไม่กล้าพูด
เราเหนื่อยที่ต้องทำเป็นคนเข้มแข็งกลั้นนํ้าตาเก่ง เหนื่อยที่ต้องทำตัวร่าเริงทั้งที่ข้างในโคตรจะมืดมนเลย เราหนักใจกับเรื่องนี้มากว่า ทำไมเราต้องเป็นคนแบบนี้ เราพยายามคิดที่จะเข้มแข็งแต่มันเหนื่อยเหลือเกิน เวลาอยู่คนเดียวก็เก็บมาคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องทำให้ปวดสมองตัวเองเปล่าๆ
เราไม่เคยเอ่ยหรือบอกเพื่อนซักคำว่าเราเป็นคนอ่อนไหวง่ายเพราะเราหวังว่าจะมีเพื่อนซักคน เพื่อนจริงซักคน ที่เข้าใจความรู้สึกของเรา แต่มันก็ไม่มี (สงสัยเราเป็นคนเก็บอารมณ์เก่งมั้ง5555+)
มีครั้งนึกนะ ที่มีเพื่อนกลุ่มเดียวกันที่เราแบบว่าคิดว่าเป็นเพื่อนผู้ชายที่เรากล้าเล่นด้วยคนนึงอ่ะ มันชอบเรา แล้วเพื่อนทุกคนรู้ อาจารย์ที่ปรึกษาก็รู้
ทุกคนเอาแต่ล้อเราว่าเราไปชอบมัน ในใจเราเนี่ย(กูไม่ได้ชอบมัน มันต่างหากที่มาชอบกู) เพื่อนก็แซวกันใหญ่ล้ะ คบกับมันเลย มันน่ารักออก อยากเห็นมีแฟนคนแรกอ่ะเพื่อน (คือถามกูมั้ยว่ากูชอบมันรึเปล่า)ช่วงนั้นคือเครียดอ่ะ เครียดโคตรๆๆๆจนไม่อยากไปโรงเรียง(ประสาเรื่องเเค่นี้เอง) จากนั้นเราก็นั่งโทษตัวเองว่าเราไม่น่า ไปยุ่งกับมันเลย ไม่น่าชวนมันคุยเลย ไม่น่าเห็นว่ามันเป็นเพื่อนสนิทเลย จากอารมณ์ที่ว่าเราสนิทกับมันคิดว่ามันเป็นเพื่อนที่ดี อารมณ์นั้นกลับเปลี่ยนเป็นเกลียดซะงั้น ไม่อยากเจอ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากได้ยินเสียง ไม่อยากได้ยินชื่อ ไม่อยากคุยด้วย (มิหนำซํ้าเวลาเข้าแถวอยู่แถวตรงกันอีก)
ช่วงนั้นคือแบบ อยากอยู่คนเดียว อยากตายเลยก็มี(ประสาเรื่องแค่นี้) มีครั้งนึงที่เพื่อนกระเทยมันเขียนชื่อเพื่อนในห้องกับชื่อแฟนเพื่อน แล้วมันมีชื่อเราเเล้วก็คนๆนั้น ทำเอาเราแบบเครียดหนักขึ้นกว่าเดิมเป็นพันๆเท่าอ่ะ เราทำเป็นวิ่งออกไปห้องนํ้าคนเดียว แล้วก็สงบสติอารมณ์ตัวเองแล้วเดินกลับมาหน้าห้อง ไม่เข้าห้อง แล้วก็ไปนั่งอยู่คนเดียว มันก็ตามมาคุยเรื่องคนๆนั้นอีก คือแบบกูอุตส่าหนีออกมาจากความวุ่นวายอ่ะ ยังมาทำให้กุเครียดอีก พอเพื่อนกระเทยมันเดินหนีไป อยู่ก็กลั้นนํ้าตาไว้ไม่อยู่ ตอนนั้นแบบคิดว่าเราไม่เหลือใครแล้ว อยู่ๆก็มีเพื่อนอีกห้องเดินมาหาเรา เห็นเราร้องไผ้มันก็มาปลอบ เราเลยขอกอด (ตอนนั้นรู้สึกได้เลยว่าเวลาร้องไห้แล้วเราได้กอดใครซักคนมันทำให้เราได้รับความอบบอุ่นแบบที่ไม่เคยได้รับมาก่อน)
พอเขาเห็นแบบนั้นเรื่องเรื่องมันก็ซาๆไป ทำไห้ไม่ค่อยมีใครพูดเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่เขาก็จะล้อเราเรื่องนี้ตลอด จนปัจจุบันเราก็ยังโดนล้ออยู่เลย
และแล้วมันก็เริ่มขึ้นอีกครั้งเมื่อเรารู้สึกดี เขาก็พูดมันขึ้นมา แล้วไอ้คนๆนั้นอ่ะ ไม่รู้ว่าโง่รึอ่ะไรเพื่อนเราอีกคนแค่หยอกมันเล่นว่าเราเคยสารภาพกับมันว่าเราชอบเพื่อนคนๆนั้น มันอสือกเชื่อเฉยเลย (เราก็รู้อ่ะน้ะว่าไม่ควรไปล้อเล่นกับจิตใจของใคร แต่เราก็ห้ามไม่ได้) พอเราปฏิเสธว่าไม่ชอบคนๆนั้น มันก็มีกระเเสขึ้นมาอีกว่าเราชอบผู้หญิง(เขาเป็นเพื่อนรักของเราเองแหละ อยู่คนละห้อง) มันทำให้เราจะประสาทกินอยู่แล้ว ไม่มีใครรับฟังความเห็นความ้สึกเราเลยว่าเราโอเครึเปล่ากับเรื่องพวกนี้(มิหนำซํเามันยังมาด่าเราว่า เรื่องแค่เพื่อนล้อแค่นี้มันไม่ถึงตายหรอกเมื่อเทียบกับเพื่อนคนอื่นที่เขาถูกล้อเหมือนเรา ใช่สิ เธอไม่ได้มีความรู้สึกเหือนเราหนิจะไปเข้าใจอะไร เอาคนอื่นมาเปรียบเทียบ ก็ไม่ใช่ว่าเราจะเป็นคนเข้มแข็งอะไรขนาดนั้น ในโรงเรียน เราจะสร้างภาพลักษณ์ของเราโดยทุกคน เขาจะรู้จักเราในแบบห้าวๆมึนๆเงียบๆบ้างไม่ค่อยพูดร่าเริงไม่เคยกลัวอะไรแม้กระทั่งจิ้งจก แมลงสาบ แมลงต่างๆนาๆ ทะเล ความสูง ความท้าทาย ที่กล่าวมานั้นหารู้ไม่ว่าเรากลัวทุกอย่างเลย เครีดให้กับคำพูด การคุยแชทกับเพื่อนยังไม่กล้าเลยกลัวดราม่า และการได้รับรู้เรื่องไม่ดีต่างนาๆ คำนินทา คำหยาบต่าง (ทำไมเราต้องเป็นคนกลางที่ต้องรับรู้เรื่องพวกนี้ด้วย แล้วก็เอาเก็บมาคิดอีกหละ #พักแค่นี้แหละค่ะกลัวคนอ่านจะเบื่อ เดี่ยวมีต่อข้างล่างคอมเมนท์ ถ้าเรากล้าทำจริงๆ ขนาดแต่งกระทู้ยังถึงกับรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเลย5555