ค่ายเด่นแห่งยุค
การมี “ค่ายเพลง” ย่อมทำให้ผู้ฟังสามารถแยกแยะในการรับรู้และมองเห็นศิลปินอย่างชัดเจน เพราะเมื่อค่ายหนี่งปั้นศิลปินในแนวทางของตัวเองขึ้นมา อีกค่ายหนึ่งก็จับศิลปินในภาพลักษณ์ที่คล้ายกันมาแข่งกัน จะเห็นว่าในยุคนั้นมีค่ายเพลงเกิดขึ้นมากมาย ค่ายเพลงมีบทบาทอย่างมากในกระบวนการต่าง ๆ โดยค่ายที่ใช้งบในปริมาณมากก็จะเป็นค่ายที่ผลิตเพลงได้หลากหลายแนว บางค่ายก็ได้หุ้นส่วนที่ดำเนินธุรกิจด้านอื่น จนพอได้มองเห็นกระแสรสนิยมทางดนตรีจึงต้องฉวยโอกาสตั้งค่ายเพลงขึ้นมาอย่างฉับพลัน แล้วดำเนินการเรื่อยมาจนถึงการสิ้นสุดหรือสลายตัวไปในเวลาเพียงไม่ช้าไม่นาน
โดยค่ายเพลงที่เรียกว่าเป็นที่ยอมรับทั้งในแง่ปริมาณและคุณภาพมาทุกยุคสมัย ก็ได้แก่ “แกรมมี่” ภายใต้การบริหารงานของ ไพบูลย์ ดำรงชัยธรรม และผู้สร้างตำนานเพลงไทยด้วยสูตรแบบสากลอย่าง เรวัต พุทธินันทน์ นับเป็นค่ายที่ระดมบุคคลที่เจนจัดในการทำงานด้านดนตรีไว้มากกว่าค่ายเพลงรายอื่น และมีหลักการผลิตผลงานเพลงอย่างมีประสิทธิภาพ
ตามด้วยคู่แข่งที่ถือกำเนิดก่อนแกรมมี่อย่าง “อาร์เอส โปรโมชั่น” ของตระกูลเชษฐ์โชติศักดิ์ ซึ่งเป็นค่ายที่ทำเพลงเอาใจวัยรุ่นโดยเฉพาะ มีการเอาแบบอย่างจากต่างชาติทั้งภาพลักษณ์และการทำดนตรีมาปรับใช้ให้เข้ากับความต้องการของคนไทย
ส่วน “นิธิทัศน์ โปรโมชั่น” ก็ถือเป็นค่ายเพลงที่ใช้งบการผลิตและโปรโมทผลงานเพลงในระดับสูงอีกเช่นกัน ศิลปินในสังกัดหลายท่านเป็นคนที่สามารถร้องเพลงได้อย่างไพเราะและร้องได้ทุกแนว นั่นจึงเกิดการปล่อยอัลบั้มในตระกูล “ซูเปอร์ฮิต” ออกมาอย่างไม่ขาดสาย จนสามารถเอาใจตลาดทั้งในหัวเมืองและแถบภูธร แถมยังเป็นค่ายเพลงแห่งแรก ๆ ที่จัดคอนเสิร์ตไปทั่วทุกภูมิภาคแบบยกค่าย ภายใต้โปรเจ็กต์เดียวกันคือ “ใจประสานใจ”
ทางด้าน “คีตา” ก็ถือเป็นค่ายเพลงที่มีหุ้นส่วนดำเนินธุรกิจสื่อวิทยุและโทรทัศน์มาก่อน จากการผลิตรายการ “คอนเสิร์ต คอนเทสต์” เมื่อนักร้องที่เข้าประกวดรายการได้รับรางวัล จึงมีการเซ็นสัญญาเข้ามาเป็นศิลปินในสังกัดทันที แต่ภายหลังจากที่คีตาปรับเปลี่ยนผู้ถือหุ้นและแปรพักตร์มาดำเนินธุรกิจต่อด้วยตนเอง จึงมีนักร้องหน้าใหม่มาออกเทปกับค่ายนี้อย่างมากมาย โดยเฉพาะผู้มีชื่อเสียงจากการเป็นดารานักแสดง และได้สร้างบทเพลงต่าง ๆ ออกมาจนโด่งดังอยู่หลายเพลง
ส่วน “รถไฟดนตรี” ภายใต้การบริหารงานของ “ระย้า” ถึงจะเป็นค่ายเพลงรายเล็ก แต่ได้สร้างศิลปินให้เป็นที่รู้จักไม่แพ้ค่ายเพลงรายใหญ่ เช่นวง “สาว สาว สาว” แต่ภายหลังจากการยุบวงก็หันไปเน้นผลิตเพลงแนวเพื่อชีวิตเป็นหลัก ศิลปินที่แจ้งเกิดจากงานลักษณะดังกล่าวก็อย่างเช่น “พงษ์สิทธิ์ คำภีร์”
ในช่วงนั้นยังได้เกิดค่ายเพลงใหม่ ๆ หรืออาจเป็นค่ายเพลงทางเลือกใหม่ก็ว่าได้ ไม่ว่าจะเป็น “เอสพี ศุภมิตร” ซึ่งเป็นค่ายเพลงที่มีหุ้นส่วนคนสำคัญเติบโตมาจากธุรกิจสถานีโทรทัศน์ นั่นคือ ประชา มาลีนนท์ โดยจับมือกับผู้ถือหุ้นที่ดำเนินธุรกิจบันเทิงด้านต่าง ๆ มีศิลปินในสังกัดอยู่มากมายเช่นกัน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นดาราในสังกัดช่อง 3
ค่ายเพลงที่เป็นโปรดักชั่นเฮ้าส์อย่าง “อินเทอร์นอล” ของ แจ้-ดนุพล แก้วกาญจน์, “มูเซอร์” ของ ประภาส ชลศรานนท์ และพรรคพวก ที่รับผลิตผลงานเพลงด้วยแนวดนตรีที่หลากหลาย
นอกจากนี้ยังมี “ดีเดย์ เอ็นเทอร์เทนเม้นท์” ที่มีศิลปินหลักของค่ายคือ “แอ๊ด คาราบาว” ซึ่งรับผลิตเพลงแนวเพื่อชีวิตเป็นหลักเช่นเดียวกับค่ายรถไฟดนตรี
และค่ายเพลงที่เน้นผลิตเพลงแนวลูกทุ่งเป็นหลัก ซึ่งได้แก่ “ท็อปไลน์” ที่มีศิลปินหลักคือ “พุ่มพวง ดวงจันทร์”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ปิดท้ายไว้ให้คิด(ถึง)
จะพบว่าในช่วงปี 2531-2535 ธุรกิจเพลงไทยถูกดำเนินการอย่างเป็นระบบ จึงต้องมีการทุ่มเทกลยุทธ์ทุกวิถีทางเพื่อผลักดันยอดจำหน่ายให้คุ้มค่ากับการลงทุน แม้ว่าคุณภาพของผลงานที่ออกมาส่วนใหญ่จะยังไม่ดีเท่าที่ควร โดยเฉพาะการรับเอาวัฒนธรรมจากต่างชาติมาประยุกต์อย่างไม่ถูกหลักการ จึงมีการลอกเลียนทำนองของคนอื่นโดยไม่มีการระบุรายนามบนปกเทปให้ชัดเจนว่าเป็นทำนองของใคร บ้างก็อวยว่าเพลงนั้นแต่งเองคิดเองทั้งหมด จนทำให้ผู้ฟังต้องเสพงานเพลงโดยไม่ใส่ใจใยดีในการแยกแยะความรู้สึก แล้วผลงานชิ้นนั้นก็เป็นสิ่งจอมปลอมหรือเป็น “ขยะพลาสติก” ในที่สุด
อีกประการที่เห็นชัดก็คือเรื่องการแสดงต่อหน้าผู้ชม โดยเฉพาะคอนเสิร์ตโดยทั่วไป แม้ว่าคุณภาพของเสียงจะแข่งขันกันมากขึ้นด้วยระบบเทคโนโลยีที่ทันสมัย แต่ว่าจะเป็นได้ไม่ทั้งหมด การใช้ดนตรีจากการบันทึกเสียงล่วงหน้าแล้วให้นักร้องตัวจริงเสียงจริงมา “ลิปซิงค์” บนเวทีเพื่ออำพรางหูของคนฟัง ยังเป็นเรื่องที่ถกเถียงกันอยู่ไม่คลาย ซึ่งการกระทำดังกล่าวยังคงใช้กันมาทุกยุค เพราะความผิดพลาดย่อมมีขึ้นเป็นธรรมดา ตราบที่แฟนเพลงยังให้ความสนใจต่อศิลปินได้ดีขนาดนั้น
แม้ว่าวิวัฒนาการผลิตและเผยแพร่ผลงานเพลงจะปรับเปลี่ยนไปตามกาลเวลา แต่อย่างไรก็ตาม การที่จะได้เสพสิ่งที่ดี ๆ นั้น หากมีการนำเสนอผลงานในหลากหลายรูปแบบให้ผู้บริโภคได้เลือกซื้อ และผู้ผลิตผลงานมองเห็นคุณค่าของงานศิลปะหรือให้ความสำคัญต่อคุณภาพในตัวงานนั้น ถ้าทุกฝ่ายไม่คิดถึงแต่ผลกำไร เงินทอง หรือลดความทิฐิจากการทุ่มโปรโมทให้น้อยลงบ้าง โดยไม่อวดเก่งไปแข่งกับใคร เชื่อแน่ว่าคงมีแสงสว่างที่คอยช่วยขจัดความขมุกขมัวของวงการเพลงไทย เพื่อให้โสตประสาทของคนฟังเพลงได้เสพสิ่งที่ดีขึ้น
เพราะอย่างน้อย...ศิลปินและบทเพลงแห่งวันวาน คงจะทำให้เรามีความรู้สึกที่ดี ได้มีความสุข สนุกสนานกันอย่างไม่จำกัดยุคสมัย แม้อาจไม่ใช่งานเพลงคุณภาพได้เต็มปากเต็มคำไปทุกเพลงเท่าที่เราได้รับฟังมา
- - - - - - - - - - จบบริบูรณ์- - - - - - - - - -
บทความย้อนหลัง
[หมายเหตุเพลงไทย 2531-2535] ตอน ป๊อปไอดอลแห่งยุค
https://pantip.com/topic/37469809
[หมายเหตุเพลงไทย 2531-2535] ตอน ร็อกยังครองเมือง
https://pantip.com/topic/37472389
[หมายเหตุเพลงไทย 2531-2535] ตอน จับดารามาคว้าไมค์ใส่ตลับ
https://pantip.com/topic/37476018
[หมายเหตุเพลงไทย 2531-2535] ตอน เพื่อชีวิตฮิตสนั่นเมือง
https://pantip.com/topic/37476107
[หมายเหตุเพลงไทย 2531-2535] ตอน อวสานลูกทุ่ง? และ เพลงเก่า-ดนตรีใหม่
https://pantip.com/topic/37478306
[หมายเหตุเพลงไทย 2531-2535] ตอน โปรโมท...จอมลวงโลก?
https://pantip.com/topic/37482808
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
*บทความทั้งหมดนี้ ตีพิมพ์ขึ้นโดยอาศัยประสบการณ์ในการพบเห็นและค้นคว้าหาข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์หรือสภาพการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงระยะเวลาหนึ่ง อาจมีการหยิบยืมภาพ ถ้อยคำ หรือ ข้อความจากแหล่งข้อมูลต่าง ๆ เพียงบางส่วน แล้วเอามาเรียบเรียงให้เข้ากับเนื้อหาที่พิมพ์ขึ้นใหม่อย่างกลมกลืนที่สุด หากท่านพบเห็นความบกพร่องในเนื้อหาที่ผู้เขียนจัดพิมพ์ขึ้นมา ให้ถือว่าเป็นความบกพร่องของผู้เขียนเอง แต่ทั้งนี้และทั้งนั้น เรื่องเหล่านี้ถือเป็นบทบันทึกประวัติศาสตร์ที่สำคัญเพื่อให้ผู้อ่านได้รับรู้ถึงความเป็นไปในอดีต ทั้งยังช่วยจรรโลงใจต่อวงการเพลงไทยทุกยุคสมัยให้เกิดการผลิตงานศิลปะที่โดดเด่นสู่สาธารณชนอย่างยั่งยืนต่อไป สวัสดี.
[หมายเหตุเพลงไทย 2531-2535] ตอน ค่ายเด่นแห่งยุค และ ตอนจบ
การมี “ค่ายเพลง” ย่อมทำให้ผู้ฟังสามารถแยกแยะในการรับรู้และมองเห็นศิลปินอย่างชัดเจน เพราะเมื่อค่ายหนี่งปั้นศิลปินในแนวทางของตัวเองขึ้นมา อีกค่ายหนึ่งก็จับศิลปินในภาพลักษณ์ที่คล้ายกันมาแข่งกัน จะเห็นว่าในยุคนั้นมีค่ายเพลงเกิดขึ้นมากมาย ค่ายเพลงมีบทบาทอย่างมากในกระบวนการต่าง ๆ โดยค่ายที่ใช้งบในปริมาณมากก็จะเป็นค่ายที่ผลิตเพลงได้หลากหลายแนว บางค่ายก็ได้หุ้นส่วนที่ดำเนินธุรกิจด้านอื่น จนพอได้มองเห็นกระแสรสนิยมทางดนตรีจึงต้องฉวยโอกาสตั้งค่ายเพลงขึ้นมาอย่างฉับพลัน แล้วดำเนินการเรื่อยมาจนถึงการสิ้นสุดหรือสลายตัวไปในเวลาเพียงไม่ช้าไม่นาน
โดยค่ายเพลงที่เรียกว่าเป็นที่ยอมรับทั้งในแง่ปริมาณและคุณภาพมาทุกยุคสมัย ก็ได้แก่ “แกรมมี่” ภายใต้การบริหารงานของ ไพบูลย์ ดำรงชัยธรรม และผู้สร้างตำนานเพลงไทยด้วยสูตรแบบสากลอย่าง เรวัต พุทธินันทน์ นับเป็นค่ายที่ระดมบุคคลที่เจนจัดในการทำงานด้านดนตรีไว้มากกว่าค่ายเพลงรายอื่น และมีหลักการผลิตผลงานเพลงอย่างมีประสิทธิภาพ
ตามด้วยคู่แข่งที่ถือกำเนิดก่อนแกรมมี่อย่าง “อาร์เอส โปรโมชั่น” ของตระกูลเชษฐ์โชติศักดิ์ ซึ่งเป็นค่ายที่ทำเพลงเอาใจวัยรุ่นโดยเฉพาะ มีการเอาแบบอย่างจากต่างชาติทั้งภาพลักษณ์และการทำดนตรีมาปรับใช้ให้เข้ากับความต้องการของคนไทย
ส่วน “นิธิทัศน์ โปรโมชั่น” ก็ถือเป็นค่ายเพลงที่ใช้งบการผลิตและโปรโมทผลงานเพลงในระดับสูงอีกเช่นกัน ศิลปินในสังกัดหลายท่านเป็นคนที่สามารถร้องเพลงได้อย่างไพเราะและร้องได้ทุกแนว นั่นจึงเกิดการปล่อยอัลบั้มในตระกูล “ซูเปอร์ฮิต” ออกมาอย่างไม่ขาดสาย จนสามารถเอาใจตลาดทั้งในหัวเมืองและแถบภูธร แถมยังเป็นค่ายเพลงแห่งแรก ๆ ที่จัดคอนเสิร์ตไปทั่วทุกภูมิภาคแบบยกค่าย ภายใต้โปรเจ็กต์เดียวกันคือ “ใจประสานใจ”
ทางด้าน “คีตา” ก็ถือเป็นค่ายเพลงที่มีหุ้นส่วนดำเนินธุรกิจสื่อวิทยุและโทรทัศน์มาก่อน จากการผลิตรายการ “คอนเสิร์ต คอนเทสต์” เมื่อนักร้องที่เข้าประกวดรายการได้รับรางวัล จึงมีการเซ็นสัญญาเข้ามาเป็นศิลปินในสังกัดทันที แต่ภายหลังจากที่คีตาปรับเปลี่ยนผู้ถือหุ้นและแปรพักตร์มาดำเนินธุรกิจต่อด้วยตนเอง จึงมีนักร้องหน้าใหม่มาออกเทปกับค่ายนี้อย่างมากมาย โดยเฉพาะผู้มีชื่อเสียงจากการเป็นดารานักแสดง และได้สร้างบทเพลงต่าง ๆ ออกมาจนโด่งดังอยู่หลายเพลง
ส่วน “รถไฟดนตรี” ภายใต้การบริหารงานของ “ระย้า” ถึงจะเป็นค่ายเพลงรายเล็ก แต่ได้สร้างศิลปินให้เป็นที่รู้จักไม่แพ้ค่ายเพลงรายใหญ่ เช่นวง “สาว สาว สาว” แต่ภายหลังจากการยุบวงก็หันไปเน้นผลิตเพลงแนวเพื่อชีวิตเป็นหลัก ศิลปินที่แจ้งเกิดจากงานลักษณะดังกล่าวก็อย่างเช่น “พงษ์สิทธิ์ คำภีร์”
ในช่วงนั้นยังได้เกิดค่ายเพลงใหม่ ๆ หรืออาจเป็นค่ายเพลงทางเลือกใหม่ก็ว่าได้ ไม่ว่าจะเป็น “เอสพี ศุภมิตร” ซึ่งเป็นค่ายเพลงที่มีหุ้นส่วนคนสำคัญเติบโตมาจากธุรกิจสถานีโทรทัศน์ นั่นคือ ประชา มาลีนนท์ โดยจับมือกับผู้ถือหุ้นที่ดำเนินธุรกิจบันเทิงด้านต่าง ๆ มีศิลปินในสังกัดอยู่มากมายเช่นกัน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นดาราในสังกัดช่อง 3
ค่ายเพลงที่เป็นโปรดักชั่นเฮ้าส์อย่าง “อินเทอร์นอล” ของ แจ้-ดนุพล แก้วกาญจน์, “มูเซอร์” ของ ประภาส ชลศรานนท์ และพรรคพวก ที่รับผลิตผลงานเพลงด้วยแนวดนตรีที่หลากหลาย
นอกจากนี้ยังมี “ดีเดย์ เอ็นเทอร์เทนเม้นท์” ที่มีศิลปินหลักของค่ายคือ “แอ๊ด คาราบาว” ซึ่งรับผลิตเพลงแนวเพื่อชีวิตเป็นหลักเช่นเดียวกับค่ายรถไฟดนตรี
และค่ายเพลงที่เน้นผลิตเพลงแนวลูกทุ่งเป็นหลัก ซึ่งได้แก่ “ท็อปไลน์” ที่มีศิลปินหลักคือ “พุ่มพวง ดวงจันทร์”
ปิดท้ายไว้ให้คิด(ถึง)
จะพบว่าในช่วงปี 2531-2535 ธุรกิจเพลงไทยถูกดำเนินการอย่างเป็นระบบ จึงต้องมีการทุ่มเทกลยุทธ์ทุกวิถีทางเพื่อผลักดันยอดจำหน่ายให้คุ้มค่ากับการลงทุน แม้ว่าคุณภาพของผลงานที่ออกมาส่วนใหญ่จะยังไม่ดีเท่าที่ควร โดยเฉพาะการรับเอาวัฒนธรรมจากต่างชาติมาประยุกต์อย่างไม่ถูกหลักการ จึงมีการลอกเลียนทำนองของคนอื่นโดยไม่มีการระบุรายนามบนปกเทปให้ชัดเจนว่าเป็นทำนองของใคร บ้างก็อวยว่าเพลงนั้นแต่งเองคิดเองทั้งหมด จนทำให้ผู้ฟังต้องเสพงานเพลงโดยไม่ใส่ใจใยดีในการแยกแยะความรู้สึก แล้วผลงานชิ้นนั้นก็เป็นสิ่งจอมปลอมหรือเป็น “ขยะพลาสติก” ในที่สุด
อีกประการที่เห็นชัดก็คือเรื่องการแสดงต่อหน้าผู้ชม โดยเฉพาะคอนเสิร์ตโดยทั่วไป แม้ว่าคุณภาพของเสียงจะแข่งขันกันมากขึ้นด้วยระบบเทคโนโลยีที่ทันสมัย แต่ว่าจะเป็นได้ไม่ทั้งหมด การใช้ดนตรีจากการบันทึกเสียงล่วงหน้าแล้วให้นักร้องตัวจริงเสียงจริงมา “ลิปซิงค์” บนเวทีเพื่ออำพรางหูของคนฟัง ยังเป็นเรื่องที่ถกเถียงกันอยู่ไม่คลาย ซึ่งการกระทำดังกล่าวยังคงใช้กันมาทุกยุค เพราะความผิดพลาดย่อมมีขึ้นเป็นธรรมดา ตราบที่แฟนเพลงยังให้ความสนใจต่อศิลปินได้ดีขนาดนั้น
แม้ว่าวิวัฒนาการผลิตและเผยแพร่ผลงานเพลงจะปรับเปลี่ยนไปตามกาลเวลา แต่อย่างไรก็ตาม การที่จะได้เสพสิ่งที่ดี ๆ นั้น หากมีการนำเสนอผลงานในหลากหลายรูปแบบให้ผู้บริโภคได้เลือกซื้อ และผู้ผลิตผลงานมองเห็นคุณค่าของงานศิลปะหรือให้ความสำคัญต่อคุณภาพในตัวงานนั้น ถ้าทุกฝ่ายไม่คิดถึงแต่ผลกำไร เงินทอง หรือลดความทิฐิจากการทุ่มโปรโมทให้น้อยลงบ้าง โดยไม่อวดเก่งไปแข่งกับใคร เชื่อแน่ว่าคงมีแสงสว่างที่คอยช่วยขจัดความขมุกขมัวของวงการเพลงไทย เพื่อให้โสตประสาทของคนฟังเพลงได้เสพสิ่งที่ดีขึ้น
เพราะอย่างน้อย...ศิลปินและบทเพลงแห่งวันวาน คงจะทำให้เรามีความรู้สึกที่ดี ได้มีความสุข สนุกสนานกันอย่างไม่จำกัดยุคสมัย แม้อาจไม่ใช่งานเพลงคุณภาพได้เต็มปากเต็มคำไปทุกเพลงเท่าที่เราได้รับฟังมา
บทความย้อนหลัง
[หมายเหตุเพลงไทย 2531-2535] ตอน ป๊อปไอดอลแห่งยุค
https://pantip.com/topic/37469809
[หมายเหตุเพลงไทย 2531-2535] ตอน ร็อกยังครองเมือง
https://pantip.com/topic/37472389
[หมายเหตุเพลงไทย 2531-2535] ตอน จับดารามาคว้าไมค์ใส่ตลับ
https://pantip.com/topic/37476018
[หมายเหตุเพลงไทย 2531-2535] ตอน เพื่อชีวิตฮิตสนั่นเมือง
https://pantip.com/topic/37476107
[หมายเหตุเพลงไทย 2531-2535] ตอน อวสานลูกทุ่ง? และ เพลงเก่า-ดนตรีใหม่
https://pantip.com/topic/37478306
[หมายเหตุเพลงไทย 2531-2535] ตอน โปรโมท...จอมลวงโลก?
https://pantip.com/topic/37482808
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
*บทความทั้งหมดนี้ ตีพิมพ์ขึ้นโดยอาศัยประสบการณ์ในการพบเห็นและค้นคว้าหาข้อมูลเกี่ยวกับเหตุการณ์หรือสภาพการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงระยะเวลาหนึ่ง อาจมีการหยิบยืมภาพ ถ้อยคำ หรือ ข้อความจากแหล่งข้อมูลต่าง ๆ เพียงบางส่วน แล้วเอามาเรียบเรียงให้เข้ากับเนื้อหาที่พิมพ์ขึ้นใหม่อย่างกลมกลืนที่สุด หากท่านพบเห็นความบกพร่องในเนื้อหาที่ผู้เขียนจัดพิมพ์ขึ้นมา ให้ถือว่าเป็นความบกพร่องของผู้เขียนเอง แต่ทั้งนี้และทั้งนั้น เรื่องเหล่านี้ถือเป็นบทบันทึกประวัติศาสตร์ที่สำคัญเพื่อให้ผู้อ่านได้รับรู้ถึงความเป็นไปในอดีต ทั้งยังช่วยจรรโลงใจต่อวงการเพลงไทยทุกยุคสมัยให้เกิดการผลิตงานศิลปะที่โดดเด่นสู่สาธารณชนอย่างยั่งยืนต่อไป สวัสดี.