⚡️💦⚡️ หลงกาล Episode-13 "JFK-4" ⚡️💦⚡️

กัปตันวันชนะ เก็บปืนเลเซอร์เข้าซองในอกเสื้อ เปลี่ยนเป็นปืนยาสลบซึ่งเคยใช้ยิงพวกโจรในบ้านครอบครัวอินเดียนแดงเมื่อตอนอยู่ในยุคประธานาธิบดีลินคอร์น ถือกระชับมั่นในมือ ค่อยๆเดินตามโจเซฟ กลางดงต้นข้าวโพดอันหนาแน่น ระยะห่างกันประมาณสิบหลา แล้วผิวปากขึ้นทีหนึ่ง

"วี๊วว....."

ได้ผล โจเซฟหันขวับกลับมามองข้างหลังทันทีพร้อมไรเฟิ้ลถือไว้ด้วยมือทั้งสองเล็งกราดยิงทีละลูกๆอย่างตื่นตระหนกเพราะไม่เห็นตัวศัตรู

"ตูม ! ตูม! ตูม!"

"ฟุ่บบ!" "อ๊ะฮ...."

พอลั่นกระสุนที่สามไปอย่างเดาสุ่ม เขาก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่ต้นคอ ล้มตึงหงายหลังลงไป ไม่กี่วินาทีก็สลบเหมือด

กัปตันปรี่เข้าไปหาโดยไม่รอช้า แล้วก้มลงไปหา หยิบพลาสเตอร์แผ่นหนึ่งมีขนาดเท่าฝ่ามือปิดปาก แล้วหยิบ "หนังยางไฮเทค" ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณครึ่งนิ้วออกมา มันเป็นวงกว้างในตอนแรก เขาจับโจเซฟไพล่หลังแล้วเอาหนังยางรวบข้อมือทั้งสองของโจเซฟไว้แล้วกดปุ่มนูนๆปุ่มหนึ่งบนหนังยาง

"กริ๊ก!"

หนังยางนั้นหดตัวรวบกระชับแน่น มัดข้อมือโจเซฟไว้อย่างแน่นหนา จากนั้นกัปตันก็จัดการกับข้อเท้าอีกที่หนึ่งแล้วปล่อยโจเซฟนอนคุดคู้อยู่อย่างนั้น แล้ววิทยุเรียกลูกน้องสองทีมที่แยกกันไปก่อนหน้า

"คุณแซม คุณจอย เป็นไงบ้าง ?"

ได้ยินเสียงกระซิบตอบกลับจากแซม

"กำลังตามออสวอล์ดอยู่ครับ"

"โอเค...งั้นตามต่อไป จัดการให้ได้ ทางผมเรียบร้อยแล้ว จับคนที่ต้องการไว้แล้ว เรียบร้อยเมื่อไรบอกด้วย"

"ครับกัปตัน"

จากนั้นกัปตันจึงเรียกทางเอกกับเล็กบ้าง

"คุณเอก คุณเล็ก ถึงไหนแล้ว ?"

ครู่หนึ่งสาวเล็กก็กระซิบตอบมา

"เอกจัดการไปคนหนึ่งแล้วค่ะ เหลือสองคน"

"อย่าจัดการผิดคนนะครับ จับเป็นสำหรับแจ๊ค รูบี้ อีกคนหนึ่งแทงสูญ! เสร็จแล้วบอกผมทันที ทางผมจับคนที่ต้องการไว้แล้ว"

"ค่ะกัปตัน!"

กัปตันหันมาทางโจเซฟซึ่งยังคงนอนสลบอยู่ พลางเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนพื้นเฝ้ามองเขาไปเรื่อยๆ

"นายคงต้องนอนหลับนานหน่อยละนะ รอเพื่อนนายอีกสองคนก่อนละกัน"



ทางตะวันออกเฉียงเหนือ...

ลี ออสวอลด์ กับเพื่อนอีกสองคนคือ  เจมส์ และเดวิด เดินตรวจตราไปเรื่อยๆ

"ไม่มีทีท่าว่าจะหาเจอเลย" เดวิดบ่นอุบ แล้วก็ถูกเบรคด้วยเสียง "ชู่ว์" จากปากของเจมส์ ตามด้วยเสียงกระซิบ

"อย่าพูดเสียงดังสิวะ เดี๋ยวพวกมันก็ได้ยินหรอก!"

แล้วก็มีเสียงชายคนหนึ่งตอบสวนกลับมาจากด้านหลัง

"ได้ยินแล้วไอ้ตูด!"

เจมส์หูผึ่ง รีบกลับหลังหันและเหนี่ยวไกไรเฟิลไปยังจุดที่คิดว่าเป็นจุดที่เสียงนั้นดังมาทันที

"ตูมม!"

เขาเห็นต้นข้าวโพดเคลื่อนไหวแถบหนึ่งทางซ้าย แล้วก็มีลำแสงสีขาวพุ่งมาเจาะที่โหนกแก้มขวาของตัวเอง

"ปื่ดดดดดดดดด"  "อ๊ากกกกกกกก"

เจมส์เซถลาล้มไปทันที ร่างของเขากระแทกเข้ากับออสวอลด์จนล้มไปด้วยกัน กลิ่นเหม็นไหม้จากเนื้อและกระดูกบนใบหน้าแทงเข้าจมูกออสวอลด์จนสำลัก

เดวิดสบถแแจกฟักออกมาทีหนึ่งแล้วหันรีหันขวาง กวาดลำกล้องไรเฟิลไปรอบตัว แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกร้อนจี๋ที่ท้ายทอย

"ปื่ดดดดดดดดดด"  "อ๊ากกกกกกก"

ลำแสงเลเซอร์เฉาะเข้าที่ท้ายทอยและทำมุมเฉียงทะลุออกหน้าผาก ส่งเขาหัวคะมำฟุบไปกับพื้นข้างหน้า ม่องไปอีกคน

ออสวอลด์ตาเหลือก

"พระเจ้า ช่วยผมด้วย!"

"พระเจ้าไม่ว่างหวะ ! ออสวอลด์! " เสียงเดิมดังมาจากทางขวา

เขาวาดลำกล้องเบนไปทางนั้นเพื่อจะยิง แต่แล้วก็เจ็บจี๊ดที่หน้าอก

"ฟุ่บบ"

"อ๊าวช!"

แล้วก็ได้แต่อ้าปากค้าง ยืนโงนเงนๆ จนกระทั่งล้มลงไปนอนสลบ

แซมกับสาวจอยโผล่ออกมาจากที่ซ่อน ฝ่ายชายเข้าผูกมัดว่าที่มือปืนคนดังในขณะที่ฝ่ายหญิงรีบวิทยุหาเจ้านาย

"กัปตันคะ กัปตัน"

"ครับ คุณจอย ว่าไง ?"

"เรียบร้อยแล้วค่ะ ได้ตัวลี ออสวอลด์แล้ว"

"มีหนังยางของผมไหม ?"

""มีค่ะ แซมจัดการอยู่ค่ะ มัดเสร็จแล้วค่ะ"

"เยี่ยม! ช่วยกันหามออสวอลด์มาที่ผมนี่ ผมรออยู่"

"ค่ะกัปตัน! เดี๋ยวเจอกันค่ะ" พูดกับเจ้านายเสร็จก็หันมาหาแซม "ตัว! กัปตันบอกให้เราช่วยกันหามออสวอลด์ไปที่กัปตันตอนนี้เลย ไปเถอะ"

แซมพยักหน้า "งั้น เค้าหามทางด้านหน้า ตัวจับขามันไว้นะ"

"อื่อฮึ!"

"โอเคจ้ะ Let's go!"


ทางตะวันออกเฉียงใต้...

ดีน แฟร้งค์ และแจ๊ค รูบี้ ผู้เป็นอีกหนึ่งบุคคลสำคัญซึ่งจะทำการฆ่าปิดปาก ลี ออสวอลด์ ในอนาคต พากันเดินสำรวจไปรอบๆ โดยอยู่ไม่ห่างกันมากนัก และห่างจากพวกเขาทางด้านหลังประมาณ 20 หลา เอก และเล็ก ก็ติดตามมาแล้ว

แจ๊ค รูบี้ เป็นคนรูปร่างค่อนข้างท้วม เขาจึงเดินช้ากว่าอีกสองคน และสองคนนั้นเริ่มทิ้งระยะห่างเขาทีละน้อยๆ

"เฮ้!" เขาร้องตะโกน "รอฉันบ้างสิวะพวกแก!"

"อ่า...ขอโทษครับคุณรูบี้" คนชื่อดีนหันมาตอบ "เราอยากทำงานให้เสร็จไวๆน่ะครับ เลยเดินเร็วไปหน่อย"

"คุณรูบี้ กรุณาพูดเสียงเบาลงหน่อยนะครับ" คนชื่อแฟร้งค์หยุดเดินแล้วหันมาบอก

แจ๊ค รูบี้ เป็นเจ้าของบาร์แห่งหนึ่งในเมือง เป็นคนมีอิทธิพลอยู่บ้าง ดังนั้นดีนและแฟร้งค์ซึ่งต้องไปแวะเยี่ยมเยือนและขอใช้บริการที่บาร์บ่อยๆ จึงต้องสุภาพอ่อนน้อมอยู่บ้าง

"เออๆ ก็ได้ ลืมไปว่ะ! ว่าเรากำลังตามหาพวกมันอยู่" ว่าแล้วก็รีบเดินอาดๆเข้าไปใกล้ๆคนทั้งสอง "ไปข้างหน้ากันต่อเถอะ แถบนี้เงียบอย่างกับป่าช้า"

ทั้งสองคนพยักหน้าแล้วตอบ "ครับผม" ก่อนจะออกเดินต่อไป

แจ๊ค รูบี้ เดินตามหลัง พลางถือไรเฟิลกวาดไปมา

สักครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งร้องเรียกชื่อแรก

"แจ๊ค!"

เขาหันขวับมาด้านหลังทันทีด้วยความแปลกใจ เพราะคนที่จะเรียกชื่อจริงเขาตรงๆแบบนี้ต้องเป็นคนสนิทหรือเจ้านาย ซึ่งไม่น่ามีแถวๆนี้

"ใครวะ!? กล้าดียังไงมาเรียกชื่อฉันแบบนี้ หา!!" เขาแหกปากตะโกนถามอย่างฉุนๆ และขยับไรเฟิลเตรียมพร้อมเหนี่ยวไก

แต่แล้ว เขาก็รู้สึกเจ็บๆคันๆที่คอ

"ฟุ่บบ"

"อ๊าวว..."

เขาร้องออกมา โดยนึกว่าตัวเองโดนแมลงอะไรในไร่ต่อยเข้า แต่แล้วก็ฉับพลันหน้ามืด หงายหลังล้มทั้งยืน!

"คุณรูบี้ !!"

ดีนและแฟร้งค์ซึ่งหยุดกึกหันมามอง ร้องเรียกเขา แล้วเดินกลับมาหา แต่ยังไม่ทันถึงตัวเขา ทั้งสองก็เห็นลำแสงสีขาวสองลำพุ่งมาโดนหน้าพวกเขาทั้งคู่ในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน

"ปื่ดดดดดดดดด, ปื่ดดดดดดดด "

"อ๊าาาา"/"อ๊ากกกกกกกกก"

ทั้งสองล้มไปคนละทาง แล้วเอกกับเล็กก็ออกมาจากดงต้นข้าวโพด ช่วยกันพันธนาการแจ๊ค รูบี้ เรียบร้อยแล้ว เอกก็รายงานถึงกัปตัน จากนั้นเขากับเล็กจึงช่วยกันหามร่างของเจ้าของบาร์ไปยังที่ๆกัปตันรออยู่ และเมื่อไปถึงก็พบว่า กัปตัน แซม และจอย รออยู่แล้ว พร้อมกับร่างของลี ออสวอลด์ และโจเซฟซึ่งถูกมัดทั้งข้อมือและข้อเท้ากองอยู่บนพื้น

"ทำงานได้ดีมากครับพวกเรา" กัปตันกล่าวชม "ทำเวลาได้ดีด้วย"

"ขอบคุณครับ"/"ขอบคุณค่ะ"

กัปตันพยักหน้า ยิ้มอย่างอารมณ์ดี แล้วนั่งลงกับพื้น เปิดกระเป๋ายังชีพพลางกล่าว "เอาละครับ...ได้เวลาส่งทั้งสามคนไปเสียที พวกคุณช่วยกันจัดทั้งสามคนนั่งเอาหลังชนกันนะ แล้วเอาหนังยางวงใหญ่นี่มัดอีกรอบ"

กล่าวจบก็โยนวงหนังยางใหญ่ไปให้ แซมรับไว้ แล้วชายหญิงทั้ง 4 ก็ช่วยกัน "เตรียมส่งของ" จับ ลี ออสวอลด์ แจ๊ค รูบี้ และโจเซฟ หันหลังชนกัน โอบรอบตัวคนทั้งสามด้วยหนังยางพิเศษ พอกดปุ่มนูนๆ ซึ่งมีอยู่ปุ่มเดียวด้านหนึ่ง มันก็รัดติ้วคนทั้งสามคน ไม่มีทางกระดิกกระเดี้ยไปไหนได้

กัปตันหันกระเป๋ายังชีพด้านที่ติดกล้องยิงแสงเทเลพอร์ทไปยังคนทั้งสาม ตั้งค่าต่างๆในกระเป๋าเสร็จแล้วจึงบอกกับลูกน้อง

"คุณแซม คุณเอก และคุณจอยหรือคุณเล็กก็ได้ ช่วยปลุกเพื่อนๆเราทั้งสามคนให้ตื่นหน่อยซิ" เขาพูดยิ้มๆ

"ได้เลยครับผม" แซมตอบ แล้วพยักหน้ากับเอก

"อีกคน จอยเองค่ะ!"

สองชายลุกขึ้นพร้อมกับจอย หยิบตลับยาแอมโมเนียจ่อที่ปลายจมูกคนทั้งสาม แต่ละคนทำจมูกฟุดฟิดๆแล้วก็จาม รู้สึกตัวตื่นขึ้นก็พบว่าตนแต่ละคนไม่เป็นอิสระเสียแล้ว

"ว้อท...ถะ ฟั้คค!!" แจ๊ค รูบี้ร้องสบถ

"นี่มัน เรื่องอะไรกัน ? พวกนาย จับพวกฉันทำไม ??" โจเซฟร้องถาม

กัปตันกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

"พวกเรา รู้ว่าพวกนาย กำลังวางแผนลอบสังหารประธานาธิบดี"

"อะไรนะ ?!!" โจเซฟแหกปากร้อง "พวกนาย เป็นใคร ? และรู้ได้ยังไง ?"

"เรารู้ก็แล้วกัน และไม่ให้พวกนายทำ"

"เฮอะ!" โจเซฟแค่นเสียง "พวกนาย ขัดขวางแผนการณ์นี้ไม่สำเร็จหรอก มันถูกกำหนดไว้แล้ว!"

"ก็ลองดู!" กัปตันพูดท้าทาย "ลองดูซิว่า ถ้าฉันส่งพวกนายไปที่ทำเนียบขาวพร้อมด้วยจดหมายแจ้งให้ประธานาธิบดีทราบ แผนการณ์ของพวกนาย จะสำเร็จได้ไหม !!"

"พูดเป็นเล่น!" แจ๊ค รูบี้กล่าวด้วยความไม่เชื่อถือ "นายจะส่งพวกเราสามคนไปได้ยังไง ส่งจากที่นี่ ไปทำเนียบขาวเนี่ยนะ ?"

"ใช่! คุณรูบี้ คุณฟังไม่ผิดหรอก!"

"ได้ไงวะ ?"

"เดี๋ยวคอยดูก็แล้วกัน!"

"ต่อให้พวกนายส่งพวกเราไปได้ แผนการณ์ของพวกเรา ก็ต้องดำเนินการต่ออยู่ดีนั่นแหละ! คิดว่าแค่นี้ จะหยุดยั้งมันได้หรือ ? ฝันไปเถอะ!!" โจเซฟแค่นยิ้มและมองหน้ากัปตันอย่างเย้ยหยัน

"งั้นเหรอ ?" เขาเอ่ยถาม

"แน่นอน!"

"อืมม..." กัปตันทำท่าครุ่นคิด "แสดงว่านายต้องมีอะไรที่ไม่ธรรมดา.." แล้วก็หันมาพูดกับแซม "แซม ค้นตัวเขาดูหน่อย มีอะไรติดตัวบ้าง เอาออกมาดู"

"ครับ กัปตัน"

แซมพยักหน้า แล้วเข้าไปหาโจเซฟ ควานมือไปทั่วตัว

โจเซฟดิ้นรน แต่ไร้ประโยชน์ ยิ่งดิ้นก็เหมือนถูกหนังยางยักษ์รัดแน่นมากกว่าเดิม

แซมหยิบกระเป๋าสตางค์จากตัวโจเซฟได้แล้วยื่นให้กัปตัน

กัปตันเปิดสำรวจดู และพบกระดาษแผ่นหนึ่งขนาดเท่านามบัตร มีหมายเลขโทรศัพท์เบอร์หนึ่งถูกจดเอาไว้ด้วยลายมือ

เขาดึงกระดาษแผ่นนั้นออกมา แล้วยื่นกระเป๋าสตางค์ให้แซมเอาไปใส่อกเสื้อคืนเจ้าของ ก่อนจะกล่าวกับเจ้าของต่อไป

"หมายเลขโทรศัพท์นี่ ท่าทางจะสำคัญนะ ไม่รู้นายจำได้หรือยัง ? ถ้าจำไม่ได้ นายแย่แน่ๆ" พูดจบก็เก็บกระดาษแผ่นนั้นใส่กระเป๋าเสื้อ

"นาย..." โจเซฟกัดฟันพูดอย่างเคียดแค้น "นายไม่รู้หรอก ว่านายกำลังเล่นกับใคร !!"

"โอ้ว์....น่ากลัวจังเลยหวะ! I'm shaking!" กัปตันกล่าวยั่ว แล้วหยิบซองจดหมายซองหนึ่งขึ้นมาโชว์ให้ดู

"ฉันแนะนำตัวนายสามคนในจดหมายฉบับนี้แล้ว มันจะถูกส่งไปทำเนียบขาว ถึงมือประธานาธิบดีพร้อมกับนายทั้งสามคน พร้อมด้วยการแจ้งถึงแผนการลอบสังหาร เตรียมตัวไปพบกับ JFK นะ!" แล้วยื่นซองจดหมายให้แซมรับไป

แซมเอาสติ๊กเกอร์ติดซองจดหมายแปะไว้บนหน้าอกของโจเซฟ และมีอีกกระดาษอีกสองแผ่นเขียนคำว่า "ผู้ลอบสังหารประธานาธิบดี" ติดบนหน้าอกของลี ออสวอลด์ และแจ๊ค รูบี้

ลี ออสวอลด์ และแจ๊ค รูบี้ ทำหน้าตื่นตะลึง ในขณะที่โจเซฟ ทำหน้าตาบูดบึ้งบอกบุญไม่รับ

"เอาละ...ท่านสุภาพบุรุษ" กัปตันกล่าวสรุปส่งท้าย "ฉันจะส่งพวกนายไปถึงกลางทำเนียบขาวเลยทีเดียว เตรียมตัว นับถอยหลังตั้งแต่ 5 ก็พอ 5-4-3-2-1 ! Good bye!!"

แล้วกัปตันก็กดปุ่ม ปล่อยแสงเทเลพอร์ท

"แว่บบบบ......."

ทั้งสามคน อันตรธานไปจากกลางไร่ข้าวโพดตรงนั้นทันที และโผล่กลางตึกทำเนียบขาว ท่ามกลางความตกใจตื่นตะลึงของเจ้าหน้าที่ทุกคนภายในนั้น!

ความโกลาหลอลหม่านอย่างใหญ่หลวง จึงเกิดขึ้นในทำเนียบขาว ณ บัดนั้น!!

และไม่นานนัก คนทั้งสาม ก็ถูกควบคุมตัว และ JFK ก็ได้อ่านจดหมายจากกัปตัน

"ท่านประธานาธิบดีที่รัก

ก่อนอื่น ผมขอแจ้งให้ท่านทราบพร้อมทั้งเตือนว่า เรื่องต่อไปนี้ เป็นเรื่องเหลือเชื่อสำหรับท่านและคนเป็นส่วนมากแน่นอน แต่ขอยืนยันว่า เป็นเรื่องจริง!

ท่าน จะถูกลอบสังหาร ในวันที่ 22 พฤศจิกายน 1963 เวลาเที่ยงครึ่ง หลังจากที่ขบวนรถได้เลี้ยวซ้ายเข้าสู่ถนนเอล์ม เมืองดัลลัส เท็กซัส

ชายสามคนซึ่งถูกส่งตัวเข้ามาในทำเนียบขาวพร้อมจดหมายฉบับนี้ คือกลุ่มคนผู้ร่วมกันปฏิบัติงานนี้

ผม และเพื่อนๆ คือผู้มาจากอนาคต เราได้เห็นการตายของท่าน และไม่ปรารถนาให้มันเกิดขึ้น เราต้องการเปลี่ยนประวัติศาสตร์ตรงนี้..."

(มีต่อครับ)