เสียงลมโชยเบาหวิวละลิ่วไหว
ดุจว่าใครย่องเบากินเหล้าขม
น้ำเมรัยกินไปใจอกตรม
เหมือนเวทมนตร์ผ่านคอใจปลิดปลิว
ใจปลาซิวลอยลิ่วท่องพิภพ
เหนื่อยจากรบก็ซบใบไผ่หลิว
แล้วก็เดินเซซัดผ่านไผ่วิว
มองดูผิวธาราเคลื่อนสะเทือนใจ
มองแล้วอยากเกิดเป็นเจ้ามัจฉา
แหวกคงคาสะบัดหางพลิ้วไสว
ว่าแล้วได้ดังใจนึกตะลึงไป
ฉันดำดิ่งจากป่าไพรสู่ธารา
ดำลงดิ่งกลับพบแสงสว่าง
พบอีกทางเมืองใหม่สุดหรรษา
พบบางตนตัวเป็นคนหางเหมือนปลา
สุดพรรณนาพลเมืองไม่เหมือนเรา
ฉันเบิกบานได้เป็นแล้วเจ้าเมอร์เมด
ชอบเป็นเหตุให้ฉันนั้นไม่เหงา
ตื่นตาใจดั่งลืมไปไม่ใช่เรา
เราคือเราไม่ใช่เขาในคงคา
เวลาผ่านรวดเร็วราวกับนานนัก
สติหลักกลับมาแล้วนะเจ้าขา
ตายแล้วตายเราจะขึ้นยังไงนา
มองกี่คราขาก็ยังเป็นหางพรู
ขณะที่กังวลหน้ามนเศร้า
กุ้งตัวเบาเดินมากระซิบหู
ดูก่อนดูเจ้ามนุษย์แสนอาดูร
พอมีอยู่ทางน่ะเจ้าเข้ามาไว
เจ้าฟังข้านะเออเจ้าแห่งกุ้ง
ข้านะลุงเจ้าแล้วหนาในน้ำใส
ข้านั้นรู้นั้นเห็นว่าวิธีใด
หากไว้ใจฟังข้านะมนุษย์เอย
จากตรงนี้ทางไปทางตรงโน้น
มองตรงตรงมืดสนิทนั่นแหละเอ๋ย
ถ้ำตรงนั้นมียาวิเศษเลย
กินแล้วเฉยสักพักเลยขาคงมี
เจ้ามนุษย์หน้ามนไม่รอช้า
แหวกธาราดำดิ่งตรงถ้ำผี
ว่ายอยู่นานหันซ้ายขวาจนเห็นดี
น้ำเขียวเขียวนั่นซีโอสถจริง
ยื่นมือยาวหยิบยามาจะดื่ม
เดี๋ยวก่อนกลืนมีเสียงดั่งผีสิง
เสียงนั่นหนากระซิบเบาหวังเรากิน
กินสิกินกินเถิดเดี๋ยวกลายเป็นคน
แต่ว่าเจ้าต้องแลกกับบางอย่าง
ยินยอมบ้างแล้วเจ้าจะสมประสงค์
สมดั่งใจสมปรารถนาเจตจำนงค์
กลายเป็นคนสมใจพ้นทะเล
แลกสิแลกข้าแลกแลกแน่แน่
ไม่โลเลเปลี่ยนแปรหรือหักเห
เสียงผีนั่นกระซิบต่อว่าจริงเซ
ถ้าโอเคดื่มเลยเจ้ามิคิดนาน
ว่าแล้วน้ำสีสันดั่งมรกต
ก็ผ่านพบลงคอน่าสงสาร
เจ้าผีร้ายเฮลั่นสมใจมาร
เงื่อนวิญญาณผูกพันข้าเจ้าด้วยกัน
เจ้ามีขากลับโลกได้เจ้ามนุษย์
แต่เจ้าปลุกข้าแล้วอย่าเหหัน
ข้าจะตามเจ้าทุกคราทุกสิ่งอัน
ดุจดั่งเงาที่ตามกันสิงดวงใจ
เจ้าผีนี้ทางพุทธะเหมือนมารร้าย
ที่ไม่ตายเกิดเพราะอยากเลยเผลอไผล
อยากเป็นเหมือนคนอื่นทุกคนไป
ไม่ใส่ใจไม่ตระหนักสุดเมามัว
อยากจะเป็นแบบนั้นเพราะแสนโลภ
ความอยากโอบล้อมรอบจนลืมตั๋ว
ลืมไปเลยว่าเรามีดีกับตัว
อยากเป็นมั่วใครต่อใครยกเว้นเรา
ถ้าเป็นเราตัวเราแต่ตอนแรก
คงไม่ต้องมาแบกวิญญาณเขา
วิญญาณผีไม่มีที่สิงมัวเมา
คอยยุแยงให้เราไม่พอใจ
ไม่พอใจอะไรเลยที่เป็นเรา
เป็นอย่างเขาดีกว่าเป็นไหนไหน
จะเป็นปลาหรือเป็นเช่นอย่างไร
ก็ดีไหมเป็นเรามันไม่ดี
เพราะคิดแบบนี้ไงใจเลยพลาด
เลยอนาถต้องถูกเกาะวิญญาณผี
เจ้ามารนี้คอยบ่มเพาะโลภทวี
ยิ่งเศร้านี้ชอบทำให้ใจระทวย
เราต้องพอใจตนเองก่อนไหมหนอ
จะได้พอสุขสมอารมณ์สวย
พอใจในสิ่งที่ตนทำให้อำนวย
ทำแบบนี้แล้วจะรวยความสุขใจ
ผีใดใดก็จะไม่สามารถ
ไม่มีพลาดให้ผีเกาะสุขสดใส
พอใจตนจะไล่พลมารไป
จงเป็นตนอย่าเป็นใครพ้นภัยมาร
ที่เรียกว่านิทานมิรู้จบ
เพราะคนพบแล้วคิดจิตประสาน
ผีเวียนว่ายติดตัวดั่งวงวาร
ผีติดตามเพราะโศกโลภโกรธอัตตา
ปล. 1 คือแต่งมาเรื่อยๆ เกือบจบไม่ลง
ปล. 2 มาสรุปเพิ่มเพื่อกระจ่างกับชื่อกลอน ขอบคุณค่ะ
นิทานกลอน มิรู้(จะ)จบ(อย่างไร)
ดุจว่าใครย่องเบากินเหล้าขม
น้ำเมรัยกินไปใจอกตรม
เหมือนเวทมนตร์ผ่านคอใจปลิดปลิว
ใจปลาซิวลอยลิ่วท่องพิภพ
เหนื่อยจากรบก็ซบใบไผ่หลิว
แล้วก็เดินเซซัดผ่านไผ่วิว
มองดูผิวธาราเคลื่อนสะเทือนใจ
มองแล้วอยากเกิดเป็นเจ้ามัจฉา
แหวกคงคาสะบัดหางพลิ้วไสว
ว่าแล้วได้ดังใจนึกตะลึงไป
ฉันดำดิ่งจากป่าไพรสู่ธารา
ดำลงดิ่งกลับพบแสงสว่าง
พบอีกทางเมืองใหม่สุดหรรษา
พบบางตนตัวเป็นคนหางเหมือนปลา
สุดพรรณนาพลเมืองไม่เหมือนเรา
ฉันเบิกบานได้เป็นแล้วเจ้าเมอร์เมด
ชอบเป็นเหตุให้ฉันนั้นไม่เหงา
ตื่นตาใจดั่งลืมไปไม่ใช่เรา
เราคือเราไม่ใช่เขาในคงคา
เวลาผ่านรวดเร็วราวกับนานนัก
สติหลักกลับมาแล้วนะเจ้าขา
ตายแล้วตายเราจะขึ้นยังไงนา
มองกี่คราขาก็ยังเป็นหางพรู
ขณะที่กังวลหน้ามนเศร้า
กุ้งตัวเบาเดินมากระซิบหู
ดูก่อนดูเจ้ามนุษย์แสนอาดูร
พอมีอยู่ทางน่ะเจ้าเข้ามาไว
เจ้าฟังข้านะเออเจ้าแห่งกุ้ง
ข้านะลุงเจ้าแล้วหนาในน้ำใส
ข้านั้นรู้นั้นเห็นว่าวิธีใด
หากไว้ใจฟังข้านะมนุษย์เอย
จากตรงนี้ทางไปทางตรงโน้น
มองตรงตรงมืดสนิทนั่นแหละเอ๋ย
ถ้ำตรงนั้นมียาวิเศษเลย
กินแล้วเฉยสักพักเลยขาคงมี
เจ้ามนุษย์หน้ามนไม่รอช้า
แหวกธาราดำดิ่งตรงถ้ำผี
ว่ายอยู่นานหันซ้ายขวาจนเห็นดี
น้ำเขียวเขียวนั่นซีโอสถจริง
ยื่นมือยาวหยิบยามาจะดื่ม
เดี๋ยวก่อนกลืนมีเสียงดั่งผีสิง
เสียงนั่นหนากระซิบเบาหวังเรากิน
กินสิกินกินเถิดเดี๋ยวกลายเป็นคน
แต่ว่าเจ้าต้องแลกกับบางอย่าง
ยินยอมบ้างแล้วเจ้าจะสมประสงค์
สมดั่งใจสมปรารถนาเจตจำนงค์
กลายเป็นคนสมใจพ้นทะเล
แลกสิแลกข้าแลกแลกแน่แน่
ไม่โลเลเปลี่ยนแปรหรือหักเห
เสียงผีนั่นกระซิบต่อว่าจริงเซ
ถ้าโอเคดื่มเลยเจ้ามิคิดนาน
ว่าแล้วน้ำสีสันดั่งมรกต
ก็ผ่านพบลงคอน่าสงสาร
เจ้าผีร้ายเฮลั่นสมใจมาร
เงื่อนวิญญาณผูกพันข้าเจ้าด้วยกัน
เจ้ามีขากลับโลกได้เจ้ามนุษย์
แต่เจ้าปลุกข้าแล้วอย่าเหหัน
ข้าจะตามเจ้าทุกคราทุกสิ่งอัน
ดุจดั่งเงาที่ตามกันสิงดวงใจ
เจ้าผีนี้ทางพุทธะเหมือนมารร้าย
ที่ไม่ตายเกิดเพราะอยากเลยเผลอไผล
อยากเป็นเหมือนคนอื่นทุกคนไป
ไม่ใส่ใจไม่ตระหนักสุดเมามัว
อยากจะเป็นแบบนั้นเพราะแสนโลภ
ความอยากโอบล้อมรอบจนลืมตั๋ว
ลืมไปเลยว่าเรามีดีกับตัว
อยากเป็นมั่วใครต่อใครยกเว้นเรา
ถ้าเป็นเราตัวเราแต่ตอนแรก
คงไม่ต้องมาแบกวิญญาณเขา
วิญญาณผีไม่มีที่สิงมัวเมา
คอยยุแยงให้เราไม่พอใจ
ไม่พอใจอะไรเลยที่เป็นเรา
เป็นอย่างเขาดีกว่าเป็นไหนไหน
จะเป็นปลาหรือเป็นเช่นอย่างไร
ก็ดีไหมเป็นเรามันไม่ดี
เพราะคิดแบบนี้ไงใจเลยพลาด
เลยอนาถต้องถูกเกาะวิญญาณผี
เจ้ามารนี้คอยบ่มเพาะโลภทวี
ยิ่งเศร้านี้ชอบทำให้ใจระทวย
เราต้องพอใจตนเองก่อนไหมหนอ
จะได้พอสุขสมอารมณ์สวย
พอใจในสิ่งที่ตนทำให้อำนวย
ทำแบบนี้แล้วจะรวยความสุขใจ
ผีใดใดก็จะไม่สามารถ
ไม่มีพลาดให้ผีเกาะสุขสดใส
พอใจตนจะไล่พลมารไป
จงเป็นตนอย่าเป็นใครพ้นภัยมาร
ที่เรียกว่านิทานมิรู้จบ
เพราะคนพบแล้วคิดจิตประสาน
ผีเวียนว่ายติดตัวดั่งวงวาร
ผีติดตามเพราะโศกโลภโกรธอัตตา
ปล. 1 คือแต่งมาเรื่อยๆ เกือบจบไม่ลง
ปล. 2 มาสรุปเพิ่มเพื่อกระจ่างกับชื่อกลอน ขอบคุณค่ะ