ถ้าเราขอให้ลูกพี่ลูกน้องให้ย้ายออกจากบ้านเรานี่ใจร้ายไปไหมคะ

ลูกพี่ลูกน้องเรามาจากต่างจังหวัด มาทำงาน กทม. มาขออาศัยอยู่ด้วย ซึ่งบ้านเราก็อนุญาต ไม่เคยเก็บค่าเช่า ไม่ต้องออกค่าน้ำไฟ ค่าอาหารปกติบ้านเราซื้อกิน ไม่ได้ทำกับข้าว พอน้องย้ายมา น้องขอทำกับข้าว แม่เราก็ให้ตังค์ไปซื้อ ซึ่งน้องจะทำข้าวเช้าเผื่ออาม่าและตัวเอง และห่ออาหารไปทานกลางวันด้วย ส่วนคนอื่นไม่ได้ทานด้วย (ไปทานที่ทำงาน)
น้องช่วยงานบ้านถูบ้านประมาณอาทิตย์ละครั้งถึงสองครั้ง (บางอาทิตย์ก็หนีไปอยู่กับเพื่อน เราก็จ้างแม่บ้านใกล้ๆมาทำ)
สิ่งที่ขอน้องคือ ให้เช็คว่าอาม่าเราได้ฉีดยาและกินยาเบาหวานครบถ้วน เพราะทุกคนกลับดึก เลิกงานดึก ก็กลัวจะพลาด (แต่ส่วนใหญ่เราโทรเช็ค แล้วแม่ก็จะเช็คยาในกล่องอีกที)
ยอมรับว่า บ้านเราไม่ได้ผูกพันอะไรกับเขา เพราะเค้าไม่ค่อยอยู่บ้าน ไปกับเพื่อนเยอะ แต่ถ้าอยู่บ้าน เราออกไปกินข้าวก็ชวนไป ไม่ได้ถึงกับโทรนัดหรือโทรตามไปด้วยกัน
และอาม่าเราเป็นคนขี้บ่น (ไม่ใช่แค่น้องโดน โดนทุกคนค่ะ ยกเว้นเรา เพราะอาม่ารักเป็นพิเศษ)
ปกติน้องจะบ่นใน FB แนวๆน้อยใจ พูดเหมือนว่าบ้านเราไม่ได้ให้ความสำคัญ แต่เรามองว่า ไม่ได้โตมาด้วยกัน แล้วบ้านเราก็จุนเจือพอสมควรแล้ว จะให้เลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดีก็คงไม่ใช่ และเราก็ไม่ได้ตามเผือกอะไร
วันนี้น้องด่าอาม่าเราลง FB เพราะอาม่าเราว่าน้องว่าทำไมเอากับข้าวไปกินที่ทำงานมากขนาดนี้ (แกคงกลัวว่าน้องจะเอาไปเลี้ยงเพื่อนน่ะค่ะ อันนี้เราไม่เห็นเองว่าเยอะน้อยแค่ไหน เราคงไม่คอมเม้นท์)
เพื่อนน้องเข้ามาด่าบ้านเราเยอะมาก น้องก็ช่วยซ้ำ เราอ่านแล้วรู้สึกขึ้น คิดว่าถ้าไม่เคารพกันขนาดนี้ก็ควรจะออกไปอยู่เอง เพราะทุกวันนี้น้องไม่เคยช่วยเหลืออะไรเราเลย เลยคิดว่าเราจะเรียกคุยเชิญออกไปอยู่ที่อื่น แต่เราก็สงสารนะคะ
เพื่อนๆคิดว่าสิ่งที่เราทำนี่มันใจร้ายไปไหมคะ หรือควรมีการตักเตือนก่อนดี