ฟังดูแล้วอาจจะสายที่จะถามนะคะ
ตอนนี้เราตั้งครรภ์ได้ 8เดือนแล้ว แต่รู้สึกไม่มีความสุข
ไม่รู้สึกอะไรกับเด็กในท้องเลย มีแต่ความรู้สึกทางลบ
ไม่แน่ใจว่าเป็นภาวะซึมเศร้ารึเปล่า
เราอายุ 37ปีค่ะ ตลอดชีวิตที่ผ่านมา เรื่องมีลูกไม่เคยอยู่ในหัวเลย
ต้งใจจะอยู่กับแฟนแค่2คน ไม่ชอบมีภาระอะไรทั้งสิ้น
เราไม่ชอบเด็กค่ะ อยู่กับเด็กนานๆไม่ได้ จะรำคาญ
บางทีแค่เห็นพ่อแม่เข็นรถเด็กผ่านมา เราไม่เคยชื่นชมเลย
รู้สึกแค่ว่า โชคดีจังที่เราไม่ได้เป็นอย่างนั้น
ส่วนตัวแล้ว ชอบเล่นกับสัตว์ทุกชนิด ไม่ว่าจะเป็นหนู หมา แมว งู แมงมุม
แต่ไม่ชอบเลี้ยง ให้เลี้ยงอะไรจะตายหมด
ที่ผ่านมา มีปลา มีต้นไม้ ตายทุกอย่าง ไม่ค่อยใส่ใจ
หรือสนใจถ้าต้องดูแลอะไรทุกวัน
ความสุขของเราคือปรนเปรอตัวเอง มีความฝันคือเที่ยวรอบโลก
ปีที่ผ่านมา เราไปเที่ยวกับแฟนมา 12ประเทศ นับแล้วทั้งปีอยู่เมืองไทยไม่ถึง 3เดือน
ตลอดที่คบกันมา ก็เที่ยวกันตลอด ไม่เคยอยู่นิ่ง
จนมีอยู่วันนึง ดูคลิปน้องอลิน อลัน(ลูกคูณโอปอลล์) แล้วรู้สึกว่าน่ารักจังเลย
ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ หันไปถามแฟนว่า มีลูกมั้ย เดี๋ยวไปทำหลอดแก้วก็ได้ จะได้แฝดเลย
แฟนดีใจมาก เพราะเค้าอยากมีลูกอยู่แล้ว
ที่ไม่มีเพราะตามใจเรา
แค่หนึ่งเดือนถัดมา เราก็ท้อง วิธีธรรมชาตินี่แหละ
ถึงตอนนี้อุ้มท้อง ผ่านมา8 เดือนแล้ว ยังงงๆเบลอๆอยู่เลย ว่าชีวิตเป็นแบบนี้ได้ยังงัย
นึกถึงสิ่งที่อยากทำ ประเทศที่อยากไป อิสรภาพที่เราหวงแหนหนักหนา
มันทำให้บางทีเราอยากจะกรีดร้องออกมา ว่าเราทำอะไรลงไป
หลายครั้งที่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว อยากจะไปนู่นนี่เหมือนเมื่อก่อนก็ทำไม่ได้
และก็คงจะไม่ได้อีกนานหลายปี
มีแต่คนปลอบว่า พอลูกโตแล้วไปเที่ยวพร้อมลูกก็ได้
ในใจเรามีแต่ความหงุดหงิด คิดว่าทำไมต้องเอามันไปด้วย
เปลืองก็เปลือง เกิดมาแล้ว อยากได้อะไรก็ขวนขวายหาเองแล้วกัน
เวลาแฟนหยุดดูของที่เป็นของเล่น ของใช้เด็ก
เราก็จะหงุดหงิด เรารู้สึกว่าเหมือนเราต้องเจียดเงินซื้อความสุขของตัวเองให้คนอื่นไป
เวลาเพื่อนส่งรูปเสื้อผ้าเด็กน่ารักๆมา บอกว่าซื้อไว้แล้ว รอหลาน
เราดันหงุดหงิด คิดว่าจะให้จะปรนเปรออะไรกับลูกเรามากมาย
แม่แฟนซื้อทองรอรับขวัญหลาน เราโกรธ คิดว่าแค่เกิดมาทำไมจะต้องได้อะไรนักหนาด้วย
เรารู้สึกไม่พร้อมกับการจะเป็นผู้ให้และเสียสละจริงๆ
เรารู้ว่าเรามีนิสัยเห็นแก่ตัว พยายามคิดถึงลูกในท้องด้วยความเมตตา
พยายามจะพูดคุยกับเค้าในท้อง แต่ความรู้สึกมันฝืนมากๆ
เคยมีใครตกอยู๋ในความรู้สึกแบบเราบ้างไหมคะ มีวิธีแก้ไขอาการหงุดหงิดที่เราเป็นอยู่ไหม
ถ้าลูกออกมาแล้วความรู้สึกเราจะเปลี่ยนไปได้รึเปล่า จะรักถวายชีวิตอย่างที่ใครๆพูดกันไหม
เราไม่ใช่พวกโลกสวย รู้ว่าพ่อแม่ที่ไม่รักลูกตัวเองก็มี
เพราะพ่อแม่เราก็เป็นหนึ่งในนั้น
มันเป็นแค่ภาวะซึมเศร้ารึเปล่าคะ หรือว่าเราไม่มีคุณสมบัติเป็นแม่คนจริงๆ
ถามคนมีลูก: การมีลูกทำให้มีความสุขจริงๆใช่มั้ยคะ
ตอนนี้เราตั้งครรภ์ได้ 8เดือนแล้ว แต่รู้สึกไม่มีความสุข
ไม่รู้สึกอะไรกับเด็กในท้องเลย มีแต่ความรู้สึกทางลบ
ไม่แน่ใจว่าเป็นภาวะซึมเศร้ารึเปล่า
เราอายุ 37ปีค่ะ ตลอดชีวิตที่ผ่านมา เรื่องมีลูกไม่เคยอยู่ในหัวเลย
ต้งใจจะอยู่กับแฟนแค่2คน ไม่ชอบมีภาระอะไรทั้งสิ้น
เราไม่ชอบเด็กค่ะ อยู่กับเด็กนานๆไม่ได้ จะรำคาญ
บางทีแค่เห็นพ่อแม่เข็นรถเด็กผ่านมา เราไม่เคยชื่นชมเลย
รู้สึกแค่ว่า โชคดีจังที่เราไม่ได้เป็นอย่างนั้น
ส่วนตัวแล้ว ชอบเล่นกับสัตว์ทุกชนิด ไม่ว่าจะเป็นหนู หมา แมว งู แมงมุม
แต่ไม่ชอบเลี้ยง ให้เลี้ยงอะไรจะตายหมด
ที่ผ่านมา มีปลา มีต้นไม้ ตายทุกอย่าง ไม่ค่อยใส่ใจ
หรือสนใจถ้าต้องดูแลอะไรทุกวัน
ความสุขของเราคือปรนเปรอตัวเอง มีความฝันคือเที่ยวรอบโลก
ปีที่ผ่านมา เราไปเที่ยวกับแฟนมา 12ประเทศ นับแล้วทั้งปีอยู่เมืองไทยไม่ถึง 3เดือน
ตลอดที่คบกันมา ก็เที่ยวกันตลอด ไม่เคยอยู่นิ่ง
จนมีอยู่วันนึง ดูคลิปน้องอลิน อลัน(ลูกคูณโอปอลล์) แล้วรู้สึกว่าน่ารักจังเลย
ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ หันไปถามแฟนว่า มีลูกมั้ย เดี๋ยวไปทำหลอดแก้วก็ได้ จะได้แฝดเลย
แฟนดีใจมาก เพราะเค้าอยากมีลูกอยู่แล้ว
ที่ไม่มีเพราะตามใจเรา
แค่หนึ่งเดือนถัดมา เราก็ท้อง วิธีธรรมชาตินี่แหละ
ถึงตอนนี้อุ้มท้อง ผ่านมา8 เดือนแล้ว ยังงงๆเบลอๆอยู่เลย ว่าชีวิตเป็นแบบนี้ได้ยังงัย
นึกถึงสิ่งที่อยากทำ ประเทศที่อยากไป อิสรภาพที่เราหวงแหนหนักหนา
มันทำให้บางทีเราอยากจะกรีดร้องออกมา ว่าเราทำอะไรลงไป
หลายครั้งที่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว อยากจะไปนู่นนี่เหมือนเมื่อก่อนก็ทำไม่ได้
และก็คงจะไม่ได้อีกนานหลายปี
มีแต่คนปลอบว่า พอลูกโตแล้วไปเที่ยวพร้อมลูกก็ได้
ในใจเรามีแต่ความหงุดหงิด คิดว่าทำไมต้องเอามันไปด้วย
เปลืองก็เปลือง เกิดมาแล้ว อยากได้อะไรก็ขวนขวายหาเองแล้วกัน
เวลาแฟนหยุดดูของที่เป็นของเล่น ของใช้เด็ก
เราก็จะหงุดหงิด เรารู้สึกว่าเหมือนเราต้องเจียดเงินซื้อความสุขของตัวเองให้คนอื่นไป
เวลาเพื่อนส่งรูปเสื้อผ้าเด็กน่ารักๆมา บอกว่าซื้อไว้แล้ว รอหลาน
เราดันหงุดหงิด คิดว่าจะให้จะปรนเปรออะไรกับลูกเรามากมาย
แม่แฟนซื้อทองรอรับขวัญหลาน เราโกรธ คิดว่าแค่เกิดมาทำไมจะต้องได้อะไรนักหนาด้วย
เรารู้สึกไม่พร้อมกับการจะเป็นผู้ให้และเสียสละจริงๆ
เรารู้ว่าเรามีนิสัยเห็นแก่ตัว พยายามคิดถึงลูกในท้องด้วยความเมตตา
พยายามจะพูดคุยกับเค้าในท้อง แต่ความรู้สึกมันฝืนมากๆ
เคยมีใครตกอยู๋ในความรู้สึกแบบเราบ้างไหมคะ มีวิธีแก้ไขอาการหงุดหงิดที่เราเป็นอยู่ไหม
ถ้าลูกออกมาแล้วความรู้สึกเราจะเปลี่ยนไปได้รึเปล่า จะรักถวายชีวิตอย่างที่ใครๆพูดกันไหม
เราไม่ใช่พวกโลกสวย รู้ว่าพ่อแม่ที่ไม่รักลูกตัวเองก็มี
เพราะพ่อแม่เราก็เป็นหนึ่งในนั้น
มันเป็นแค่ภาวะซึมเศร้ารึเปล่าคะ หรือว่าเราไม่มีคุณสมบัติเป็นแม่คนจริงๆ