เราเป็นเด็กต่างจังหวัดค่ะ เราจบม.6มาได้2ปีแล้ว จริงๆเราอยากเรียนมหาลัย เราดรอปไว้1ปีเพื่ออยากลองหาว่าตัวเองชอบอะไร เราขอแม่เรียนมหาลัย แม่เราบอกให้ไปคุยกับพี่สาว เพราะพี่สาวเราเป็นคนหาเลี้ยงครอบครัวค่ะ พี่เราเคยเปิดร้านนวดที่มัลดีฟทำงานต่างประเทศเป็น10ปี และพึ่งกลับมาอยู่กรุงเทพได้3ปี เปิดร้านเสริมสวยแต่พี่เราจ้างช่างเอานะคะ พี่เราทำไม่เป็น เราก็ขอเรียนมหาลัยพี่เราก็บอกว่าไม่มีเงินค่ะ เราก็โอเคไม่มีงั้นเราก็ไม่เรียนก็ได้ แต่เราเสียใจตรงที่บอกเราไม่มีตังแต่ พี่เราไปเที่ยวต่างประเทศ อย่างเช่น ดูไบ ซึ่งเราก็คิดค่ะว่าก็เงินเขา ถ้าจะให้มาจ่ายค่าเทอมเราก็คงไม่มีประโยชน์ ใช่ค่ะ พี่สาวเราส่งเราไปเรียนเสริมสวยแทน แต่เราไม่ชอบเลยค่ะให้เรามาเรียนในสิ่งที่เราไม่ชอบทั้งๆที่ต้องจ่ายเงินในราคาที่สูงกว่า เราเหมือนต้องฝืนใจตัวเองไปเรียนทุกวัน เราเข้าใจนะคะว่าอยากให้เรามีอาชีพแต่เราแค่อยากลองทำอย่างอื่นบ้าง เรายังหาตัวเองไม่เจอเลย แต่ พี่เราบอกไม่ต้องเรียนมหาลัยให้มาเรียนเสริมสวยนี่แหละ ตั้งแต่นั้นมาจากที่เราชอบเข้าสังคม เปลี่ยนเป็น ไม่ไปไหนเลิกเรียนกลับมาอยู่ห้อง ไม่คุยกับใครจากที่เคยพูดมาก พี่สาวเราเช่าห้องอยู่กับเรา2คน เราอยู่ห้องเราก็ไม่คุยกับพี่เรานะคะ เราก็อยู่ของเราจะมีคุยกันแค่ตอนใช้เราไปซื้อกับข้าว เราไม่มีความสุขเลยค่ะ เวลาพี่เราออกไปเที่ยวกลางคืน เราแอบร้องไห้บ้างก็มี แต่อยู่ดีๆก็ร้องแบบไม่มีสาเหตุแต่ก็เป็นบ่อยค่ะ เรากดดันตัวเอง เราพึ่งเรียนได้3เดือน พี่เราก็บ่นตลอดค่ะทำไมถึงยังทำไม่เป็นแบบนั้นแบบนี้ เราโดนบ่นตลอดแต่เราก็ปล่อยค่ะไม่โต้ตอบ โมโหนะคะ แต่ก็เก็บไว้ในใจ เวลาพี่เราไปโมโหอะไรมาก็ลงที่เราตลอด บางทีเราก็คิดนะว่าถ้าเราไม่อยู่แล้วเราจะเป็นยังไง จะตุยยังไงให้ไม่ลำบากคนอื่น เราชอบคิดเวลาที่อยู่คนเดียว เราอิจฉาคนที่ได้เรียนมากๆค่ะ เราอยากเห็นตัวเราในชุดนักศึกษาบ้าง ทุกคืนในหัวเราชอบคิดอะไรแบบนี้ทุกวัน คิดมากจนนอนไม่หลับบางทีคิดหนักมากตี5-6โมงก็ยังไม่หลับ 9โมงต้องตื่นไปเรียนต่อ เราไม่รู้ว่าเราเป็นซึมเศร้ารึเปล่าแต่เรามีอะไรในใจเยอะมากๆค่ะไม่รู้จะคุยกับใคร เหนื่อยก็ไม่รู้จะหันไปทางไหน แต่ก็อย่างว่าแหละค่ะไม่มีใครที่จะเข้าใจเราขนาดนั้น แต่ทั้งพี่ทั้งแม่เราไม่เคยเข้าใจเราเลยค่ะ
อายุ19ยังหาตัวเองไม่เจอแต่โดนครอบครัวบังคับ จนคิดว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ้างคะ