เปิดฉากมาที่การเก็บกวาดความเสียหายหลังการต่อสู้
กว่าครึ่งของตำรวจที่อยู่ในที่เกิดเหตุถูกอัตลักษณ์ "Stamina Absorbing" ของคัตสึคาเมะ ริคิยะเล่นงาน ทำให้พวกคนส่วนน้อยที่ยังสามารถขยับตัวได้ต้องร่วมมือกับบรรดาฮีโร่ท้องถิ่นในการช่วยเหลือเหล่าผู้ได้รับบาดเจ็บ
จากการตรวจสอบความเสียหาย มีบ้านพังไปในการต่อสู้กับ Overhaul ไป 4 หลัง แต่กลับมีประชาชนบาดเจ็บเล็กน้อยเพียง 3 คนเท่านั้น ซึ่งแม้จะเพราะว่าเหตุเกิดในตอนเช้าของวันทำงานทำให้มีคนอยู่บ้านน้อย แต่มันก็ยังเป็นเรื่องที่น่าแปลกอยู่ดี
ฮาโดะ เนจิเระจึงอธิบายให้พวกฮีโร่ฟังว่าเป็นเพราะ "เดกุ" ซัดร่างยักษ์ของ Overhaul ขึ้นไปบนฟ้าให้ห่างออกไปจากบ้านเรือนและพยายามต่อสู้ให้อยู่เหนือหลุมใหญ่บนพื้นให้มากที่สุดเพื่อไม่ให้เกิดความเสียหายเพิ่มขึ้น
ส่วนพวกที่ได้รับบาดเจ็บในการต่อสู้ถูกส่งไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลมหาวิทยาลัยที่ใกล้ที่สุด
อิสึคุนั้นเมื่อหมอทำการตรวจอย่างละเอียดแล้วก็ไม่มีอาการบาดเจ็บรุนแรงใดๆ เว้นแต่มีรอยคลายปานปื้นใหญ่อยู่บนแขนขวาของเขาเท่านั้น? ซึ่งแม้แต่หมอก็บอกไม่ได้ว่ามันเกิดจากอะไร
ซึ่งอิสึคุก็ไม่ได้สนใจตัวเองและถามว่าคนอื่นๆเป็นอย่างไรบ้าง?
อ.ไอซาว่าก็เดินเข้ามาในห้องพอดี และบอกว่าเขาไปดูอาการคนอื่นๆมาเรียบร้อยแล้ว
โดยตัวอ.ไอซาว่าเองนั้นมีแผลเย็บ 10 เข็มจากการที่โดน Chronostasis เล่นงานมา
คิริชิมะมีรอยแผลพกช้ำและเนื้อฉีกทั่วตัว แต่ก็ไม่มีอันตรายถึงชีวิต (แต่ต้องพันผ้าพันแผลเป็นมัมมี่ทั้งตัว)
อามาจิคิมีแผลใหญ่ที่หน้า แต่ก็จะหายดีโดยไม่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้ในทีสุด
Fatgum กระดูกร้าวหลายแห่งทั่วตัวแต่ก็ดูจะไม่มีปัญหามากนัก (แต่ก็ต้องกินอาหารเพื่อชดเชยอีกมากเพื่อฟื้นฟูไขมันที่เผาผลาญไปคืนมา)
Rock Lock มีบาดแผลถูกมีดแทง แต่นับว่าเป็นโชคดีเพราะมีดไม่โดนอวัยวะสำคัญเลยดังนั้นอาการจึงไม่สาหัสนัก (ลูกเมียมาเยี่ยมถึงรพ)
เมื่อได้ยินอย่างนั้นอิสึคุก็โล่งอก
ทีนี้ก็มาถึงส่วนที่ไม่ค่อยดีกันบ้าง
เอริยังไข้ขึ้นสูงจนไม่ได้สติ ทำให้ตอนนี้พวกเขาต้องแยกเดี่ยวหล่อนไปรักษาในเขตกักกันโรคเอาไว้ก่อน
ซึ่งเหตุผลหลักก็มาจากข้อมูลของอัตลักษณ์ของหล่อนที่อิสึคุไปรู้มา
อัตลักษณ์ของหล่อนสามารถย้อนเวลาของร่างกายของคนได้ และหล่อนก็ไม่สามารถควบคุมพลังของตัวเองได้ด้วย ถ้าหากว่ามันเกิดหลุดการควบคุมขึ้นมาก็มีเพียงอัตลักษณ์ของอ.ไอซาว่าเท่านั้นที่จะหยุดยั้งหล่อนได้
ซึ่งอิสึคุนั้นสามารถต่อต้านพลังของหล่อนได้โดยใช้การทำให้ร่างกายบาดเจ็บรุนแรงอย่างต่อเนื่อง แต่มันจะมีสักกี่คนที่สามารถทำแบบนั้นได้...อีกทั้งพลังของหล่อนก็สามารถเร่งความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆได้อีกด้วย!
อิสึคุที่ได้ยินเช่นนั้นก็ต้องยอมรับว่าอ.ไอซาว่าพูดถูก เพราะในตอนท้ายของการต่อสู้นั้นพลังของเอริรุนแรงขึ้นจนเขาตามไม่ทัน ถ้าอ.ไอซาว่าไม่อยู่ตรงนั้นพอดีและช่วยลบพลังของหล่อนให้ล่ะก็...
เพราะพวกเขาไม่สามารถรู้ได้ว่าพลังของหล่อนนั้นรุนแรงได้ถึงระดับไหน
อีกทั้งพลังของหล่อนไม่มีผลต่อสิ่งไม่มีชีวิตอย่างตึกหรือพื้นถนน มันใช้ได้กับร่างกายสิ่งมีชีวิตเท่านั้น มันจึงเป็นการยากที่จะฝึกฝนให้หล่อนสามารถควบคุมพลังของตนได้โดยไม่ก่อความเสียหาย ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยของตัวหล่อนเองและคนรอบข้าง การแยกหล่อนออกจากคนอื่นๆเป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้แล้ว
และปัญหาใหญ่ที่สุดก็คือ...พวกเขาไม่สามารถพึ่งพาพลังของหล่อนในการรับมือปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่ได้...
ตอนนั้นเองอ.ไอซาว่าก็พาอิสึคุเข้าไปในห้องหนึ่ง ที่นั่นมี Bubble Girl, Centipader อีกทั้งยังมี Recovery Girl กับ All Might ด้วย?!
อิสึคุ : ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ?
Bubble Girl : ฉันขอให้เขามาเองล่ะ
Bubble Girl : เพราะว่า...เซอร์เขาคิดถึงออลไมท์อยู่ตลอดเวลานี่นา...
แล้ว Bubble Girl ก็ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้นจน Centipader ต้องมาปลอบ...
หมอ : น่าเสียดายจริงๆครับ เราไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้...พูดตรงๆนะครับ ที่เขายังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้ก็เรียกว่าปาฏิหารย์มากแล้วครับ
Recovery Girl : ถึงตอนนี้พลังของฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้เหมือนกัน...
(อัตลักษณ์ของ Recovery Girl เป็นการเร่งพลังการรักษาตัวเองของร่างกายของคนไข้ แต่ถ้าคนไข้อาการหนักจนไม่มีกำลังกายเหลือแล้วเช่นนี้ ใช้ไปมันก็มีแต่จะเร่งให้ตายเร็วขึ้น)
หมอ : ผมเสียใจที่ต้องบอกพวกคุณแบบนี้ แต่เราคิดว่าเขาคงอยู่ไม่ถึงวันพรุ่งนี้แล้วล่ะครับ...
แล้วพวกเขาก็ไปดูอาการของ Nighteye ที่แขนขาด หน้าท้องทะลุ และติดเครื่องพยุงชีวิตอย่างเต็มที่...
All Might : ไนท์อาย!!
Nighteye : …
Nighteye : ออล…ไมท์...
Nighteye : ในที่สุดคุณก็มาพบผม...ในตอนที่ผมจะตายอยู่แล้วนี่น่ะหรือครับ...?
All Might : ฉันไม่รู้ว่าจะตอบนายยังไงด้วยซ้ำ...ฉันทำเรื่องแย่ๆต่อนายไปเยอะเลย
อิสึคุ : ไนท์อาย!
อิสึคุ : คุณตายไม่ได้นะครับ! คุณต้องอยู่ต่อไป! อดทนไว้นะครับ!
Nighteye : คุณโทษตัวเองมากไปแล้วล่ะครับ...มันก็ไม่ใช่ว่า...ผมจะโทษคุณเสียหน่อย...
Nighteye : ที่ผมต้องการ...ก็คือให้คุณมีความสุขเท่านั้นเอง
Nighteye : ด้วยเหตุนั้น...ถ้าคุณคิดจะต่อสู้กับโชคชะตา...ผมก็ไม่ว่าอะไรคุณหรอก...
All Might : ฉันก็อยากให้นายสู้กับโชคชะตาด้วยเหมือนกัน! ขอร้องล่ะ!
All Might : ให้ฉันได้ไถ่โทษทุกอย่างที่ฉันทำกับนายด้วยเถอะ!
Nighteye : …ไถ่โทษหรือครับ...ผมเองก็ทำให้คนมากมาย...ต้องลำบากเหมือนกัน...
ที่ทางเดิน มีใครบางคนเดินลากขามาอย่างรีบเร่ง?!
Nighteye : จนถึงตอนนี้ ผมพยายามค้นหาวิธี...ที่จะเปลี่ยนอนาคตของคุณ...ผมอยากจะเปลี่ยนแปลงอนาคต...ที่คุณจะถูกฆ่า...
Nighteye : ค้นหา…ตลอดมา...
Nighteye : แต่ว่า…มันก็ไม่มีวิธีไหนที่ได้ผล...ผมไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้เลยแม้แต่อย่างเดียว
Nighteye : ทว่า...มิโดริยะก็แสดงให้ผมได้เห็น
Nighteye : ผมเพียงแค่ไม่สามารถ...ขจัดความลังเลอย่าง "ฉันเปลี่ยนอะไรไม่ได้" "มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเปลี่ยน" ออกไปจากจิตใจของผมได้
Nighteye : ความคิดพวกนั้น...มันติดอยู่ในส่วนลึกของจิตใจของผมอยู่เสมอ...
Nighteye : เมื่อลองคิดดูแล้ว...
Nighteye : ผมคิดว่า…มันเป็นเรื่องของพลังใจ...
Nighteye : ถ้าเป็นอนาคตที่หวังไว้อย่างแรงกล้า รุนแรงจนไม่มีที่ให้ความลังเลสงสัย...อนาคตที่มองเห็นอย่างชัดเจน พลังใจ...ที่มาจากความปราถนานั้น
Nighteye : ผมแน่ใจว่าไม่ใช่เพียงแค่มิโดริยะเท่านั้น...
Nighteye : ผมคิดว่าทุกคน…
Nighteye : ต่างก็เชื่อมั่นอย่างแรงกล้า…ในอนาคตหนึ่งเดียว จนทำให้มันมารวมกันได้
Nighteye : ผมคิดว่าพลังใจเหล่านั้นมารวมกันที่มิโดริยะ และนี่ก็คือผลลัพธ์...จากการที่เขาปลดปล่อยมันออกมาทั้งหมดในครั้งเดียว...
Nighteye : อนาคตนั้นไม่ได้ถูกกำหนดเอาไว้ตายตัว...เธอทำให้ฉันเปลี่ยนความคิดถึงเรื่องนั้นได้
Nighteye : ฉัน…พอใจแล้วล่ะ...
Nighteye : แต่ว่า…ฉันก็ยังมีเรื่องที่นึกเสียใจอยู่อีกเรื่องหนึ่ง...
ตอนนั้นเองโทกาตะที่บาดเจ็บทั้งตัวก็เข้ามาในห้อง
โทกาตะ : เซอร์ไนท์อาย!
อิสึคุ : รุ่นพี่!
Nighteye : มิริโอ…
โทกาตะ : ได้โปรดอย่าตายนะครับ!
โทกาตะ : คุณจะตายไม่ได้! ไม่ได้เด็ดขาด!
Nighteye : มิริโอ…
โทกาตะ : เซอร์!
Nighteye : ฉันทำให้เธอต้อง…พบกับความลำบากมากมาย...ถ้าหากเพียงว่าฉัน...คิดให้ดีกว่านี้ล่ะก็...
โทกาตะ : คุณสอนทุกสิ่งทุกอย่างให้กับผม! เพราะคุณผมถึงแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้!
โทกาตะ : และมันก็เพราะคุณผมถึงยังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้!!
โทกาตะ : ได้โปรดเถอะครับ คุณต้องสอนผมต่อไปจากนี้อีก!!
โทกาตะ : คุณจะตายไม่ได้นะครับ!!!
อิสึคุ : รุ่นพี่…
ถึงตรงนี้อิสึคุก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้วเช่นกัน...
"มิริโอ ฉันขอโทษนะ..."
"ในตอนแรกน่ะ...ฉันรับเธอมาอยู่ด้วยเพียงเพราะฉันคิดว่าเธอคือผู้สืบทอดที่เหมาะสม"
"แต่เธอชื่นชมฉันอย่างมากและเชื่อใจฉันอย่างที่สุด จนก่อนที่ฉันจะรู้ตัว"
"เธอก็กลายเป็นศิษย์ที่ฉันรักที่สุดไปแล้ว"
"มิริโอ!"
"เธอคือ…"
แล้ว Nighteye ก็เอามือไปสัมผัสใบหน้าของโทกาตะ และใช้อัตลักษณ์ของเขามองดูอนาคตเป็นครั้งสุดท้าย...
Nighteye : ไม่ต้องห่วงหรอก
Nighteye : เธอได้กลายมาเป็นฮีโร่ที่ดีเยี่ยมไปเรียบร้อยแล้ว...
Nighteye : นี่คือ...อนาคตเพียงหนึ่งเดียว...ที่เราไม่ควรจะไปเปลี่ยนแปลง
Nighteye : เพราะงั้นขอร้องล่ะนะ
Nighteye : จงยิ้มต่อไปเถอะ
ด้วยความโล่งใจจากการได้เห็นภาพอนาคตของศิษย์รัก Nighteye ยิ้มออกมาจากใจเป็นครั้งสุดท้าย...
เหล่าลูกผู้ชายทั้งสามคนในห้องต่างหลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่อายอะไรอีกต่อไปแล้ว…
Nighteye : สังคมกำลังต้องการรอยยิ้ม, เสียงหัวเราะ และพลังใจ
Nighteye : เพื่อนำเอาอนาคตที่สดใสยิ่งกว่ามา
แล้วเส้นกราฟแสดงคลื่นสมองและคลื่นหัวใจก็สงบนิ่งลง...
เสียงร้องไห้ของโทกาตะดังก้องไปทั่ว...
เขาจบชีวิตลงพร้อมรอยยิ้มที่เป็นสุข...ราตรีสวัสดิ์นะ Nighteye
Spoil Boku no Hero Academia 161 : อนาคตอันสดใส
กว่าครึ่งของตำรวจที่อยู่ในที่เกิดเหตุถูกอัตลักษณ์ "Stamina Absorbing" ของคัตสึคาเมะ ริคิยะเล่นงาน ทำให้พวกคนส่วนน้อยที่ยังสามารถขยับตัวได้ต้องร่วมมือกับบรรดาฮีโร่ท้องถิ่นในการช่วยเหลือเหล่าผู้ได้รับบาดเจ็บ
จากการตรวจสอบความเสียหาย มีบ้านพังไปในการต่อสู้กับ Overhaul ไป 4 หลัง แต่กลับมีประชาชนบาดเจ็บเล็กน้อยเพียง 3 คนเท่านั้น ซึ่งแม้จะเพราะว่าเหตุเกิดในตอนเช้าของวันทำงานทำให้มีคนอยู่บ้านน้อย แต่มันก็ยังเป็นเรื่องที่น่าแปลกอยู่ดี
ฮาโดะ เนจิเระจึงอธิบายให้พวกฮีโร่ฟังว่าเป็นเพราะ "เดกุ" ซัดร่างยักษ์ของ Overhaul ขึ้นไปบนฟ้าให้ห่างออกไปจากบ้านเรือนและพยายามต่อสู้ให้อยู่เหนือหลุมใหญ่บนพื้นให้มากที่สุดเพื่อไม่ให้เกิดความเสียหายเพิ่มขึ้น
ส่วนพวกที่ได้รับบาดเจ็บในการต่อสู้ถูกส่งไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลมหาวิทยาลัยที่ใกล้ที่สุด
อิสึคุนั้นเมื่อหมอทำการตรวจอย่างละเอียดแล้วก็ไม่มีอาการบาดเจ็บรุนแรงใดๆ เว้นแต่มีรอยคลายปานปื้นใหญ่อยู่บนแขนขวาของเขาเท่านั้น? ซึ่งแม้แต่หมอก็บอกไม่ได้ว่ามันเกิดจากอะไร
ซึ่งอิสึคุก็ไม่ได้สนใจตัวเองและถามว่าคนอื่นๆเป็นอย่างไรบ้าง?
อ.ไอซาว่าก็เดินเข้ามาในห้องพอดี และบอกว่าเขาไปดูอาการคนอื่นๆมาเรียบร้อยแล้ว
โดยตัวอ.ไอซาว่าเองนั้นมีแผลเย็บ 10 เข็มจากการที่โดน Chronostasis เล่นงานมา
คิริชิมะมีรอยแผลพกช้ำและเนื้อฉีกทั่วตัว แต่ก็ไม่มีอันตรายถึงชีวิต (แต่ต้องพันผ้าพันแผลเป็นมัมมี่ทั้งตัว)
อามาจิคิมีแผลใหญ่ที่หน้า แต่ก็จะหายดีโดยไม่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้ในทีสุด
Fatgum กระดูกร้าวหลายแห่งทั่วตัวแต่ก็ดูจะไม่มีปัญหามากนัก (แต่ก็ต้องกินอาหารเพื่อชดเชยอีกมากเพื่อฟื้นฟูไขมันที่เผาผลาญไปคืนมา)
Rock Lock มีบาดแผลถูกมีดแทง แต่นับว่าเป็นโชคดีเพราะมีดไม่โดนอวัยวะสำคัญเลยดังนั้นอาการจึงไม่สาหัสนัก (ลูกเมียมาเยี่ยมถึงรพ)
เมื่อได้ยินอย่างนั้นอิสึคุก็โล่งอก
ทีนี้ก็มาถึงส่วนที่ไม่ค่อยดีกันบ้าง
เอริยังไข้ขึ้นสูงจนไม่ได้สติ ทำให้ตอนนี้พวกเขาต้องแยกเดี่ยวหล่อนไปรักษาในเขตกักกันโรคเอาไว้ก่อน
ซึ่งเหตุผลหลักก็มาจากข้อมูลของอัตลักษณ์ของหล่อนที่อิสึคุไปรู้มา
อัตลักษณ์ของหล่อนสามารถย้อนเวลาของร่างกายของคนได้ และหล่อนก็ไม่สามารถควบคุมพลังของตัวเองได้ด้วย ถ้าหากว่ามันเกิดหลุดการควบคุมขึ้นมาก็มีเพียงอัตลักษณ์ของอ.ไอซาว่าเท่านั้นที่จะหยุดยั้งหล่อนได้
ซึ่งอิสึคุนั้นสามารถต่อต้านพลังของหล่อนได้โดยใช้การทำให้ร่างกายบาดเจ็บรุนแรงอย่างต่อเนื่อง แต่มันจะมีสักกี่คนที่สามารถทำแบบนั้นได้...อีกทั้งพลังของหล่อนก็สามารถเร่งความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆได้อีกด้วย!
อิสึคุที่ได้ยินเช่นนั้นก็ต้องยอมรับว่าอ.ไอซาว่าพูดถูก เพราะในตอนท้ายของการต่อสู้นั้นพลังของเอริรุนแรงขึ้นจนเขาตามไม่ทัน ถ้าอ.ไอซาว่าไม่อยู่ตรงนั้นพอดีและช่วยลบพลังของหล่อนให้ล่ะก็...
เพราะพวกเขาไม่สามารถรู้ได้ว่าพลังของหล่อนนั้นรุนแรงได้ถึงระดับไหน
อีกทั้งพลังของหล่อนไม่มีผลต่อสิ่งไม่มีชีวิตอย่างตึกหรือพื้นถนน มันใช้ได้กับร่างกายสิ่งมีชีวิตเท่านั้น มันจึงเป็นการยากที่จะฝึกฝนให้หล่อนสามารถควบคุมพลังของตนได้โดยไม่ก่อความเสียหาย ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยของตัวหล่อนเองและคนรอบข้าง การแยกหล่อนออกจากคนอื่นๆเป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้แล้ว
และปัญหาใหญ่ที่สุดก็คือ...พวกเขาไม่สามารถพึ่งพาพลังของหล่อนในการรับมือปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่ได้...
ตอนนั้นเองอ.ไอซาว่าก็พาอิสึคุเข้าไปในห้องหนึ่ง ที่นั่นมี Bubble Girl, Centipader อีกทั้งยังมี Recovery Girl กับ All Might ด้วย?!
อิสึคุ : ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ?
Bubble Girl : ฉันขอให้เขามาเองล่ะ
Bubble Girl : เพราะว่า...เซอร์เขาคิดถึงออลไมท์อยู่ตลอดเวลานี่นา...
แล้ว Bubble Girl ก็ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้นจน Centipader ต้องมาปลอบ...
หมอ : น่าเสียดายจริงๆครับ เราไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้...พูดตรงๆนะครับ ที่เขายังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้ก็เรียกว่าปาฏิหารย์มากแล้วครับ
Recovery Girl : ถึงตอนนี้พลังของฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้เหมือนกัน...
(อัตลักษณ์ของ Recovery Girl เป็นการเร่งพลังการรักษาตัวเองของร่างกายของคนไข้ แต่ถ้าคนไข้อาการหนักจนไม่มีกำลังกายเหลือแล้วเช่นนี้ ใช้ไปมันก็มีแต่จะเร่งให้ตายเร็วขึ้น)
หมอ : ผมเสียใจที่ต้องบอกพวกคุณแบบนี้ แต่เราคิดว่าเขาคงอยู่ไม่ถึงวันพรุ่งนี้แล้วล่ะครับ...
แล้วพวกเขาก็ไปดูอาการของ Nighteye ที่แขนขาด หน้าท้องทะลุ และติดเครื่องพยุงชีวิตอย่างเต็มที่...
All Might : ไนท์อาย!!
Nighteye : …
Nighteye : ออล…ไมท์...
Nighteye : ในที่สุดคุณก็มาพบผม...ในตอนที่ผมจะตายอยู่แล้วนี่น่ะหรือครับ...?
All Might : ฉันไม่รู้ว่าจะตอบนายยังไงด้วยซ้ำ...ฉันทำเรื่องแย่ๆต่อนายไปเยอะเลย
อิสึคุ : ไนท์อาย!
อิสึคุ : คุณตายไม่ได้นะครับ! คุณต้องอยู่ต่อไป! อดทนไว้นะครับ!
Nighteye : คุณโทษตัวเองมากไปแล้วล่ะครับ...มันก็ไม่ใช่ว่า...ผมจะโทษคุณเสียหน่อย...
Nighteye : ที่ผมต้องการ...ก็คือให้คุณมีความสุขเท่านั้นเอง
Nighteye : ด้วยเหตุนั้น...ถ้าคุณคิดจะต่อสู้กับโชคชะตา...ผมก็ไม่ว่าอะไรคุณหรอก...
All Might : ฉันก็อยากให้นายสู้กับโชคชะตาด้วยเหมือนกัน! ขอร้องล่ะ!
All Might : ให้ฉันได้ไถ่โทษทุกอย่างที่ฉันทำกับนายด้วยเถอะ!
Nighteye : …ไถ่โทษหรือครับ...ผมเองก็ทำให้คนมากมาย...ต้องลำบากเหมือนกัน...
ที่ทางเดิน มีใครบางคนเดินลากขามาอย่างรีบเร่ง?!
Nighteye : จนถึงตอนนี้ ผมพยายามค้นหาวิธี...ที่จะเปลี่ยนอนาคตของคุณ...ผมอยากจะเปลี่ยนแปลงอนาคต...ที่คุณจะถูกฆ่า...
Nighteye : ค้นหา…ตลอดมา...
Nighteye : แต่ว่า…มันก็ไม่มีวิธีไหนที่ได้ผล...ผมไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้เลยแม้แต่อย่างเดียว
Nighteye : ทว่า...มิโดริยะก็แสดงให้ผมได้เห็น
Nighteye : ผมเพียงแค่ไม่สามารถ...ขจัดความลังเลอย่าง "ฉันเปลี่ยนอะไรไม่ได้" "มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเปลี่ยน" ออกไปจากจิตใจของผมได้
Nighteye : ความคิดพวกนั้น...มันติดอยู่ในส่วนลึกของจิตใจของผมอยู่เสมอ...
Nighteye : เมื่อลองคิดดูแล้ว...
Nighteye : ผมคิดว่า…มันเป็นเรื่องของพลังใจ...
Nighteye : ถ้าเป็นอนาคตที่หวังไว้อย่างแรงกล้า รุนแรงจนไม่มีที่ให้ความลังเลสงสัย...อนาคตที่มองเห็นอย่างชัดเจน พลังใจ...ที่มาจากความปราถนานั้น
Nighteye : ผมแน่ใจว่าไม่ใช่เพียงแค่มิโดริยะเท่านั้น...
Nighteye : ผมคิดว่าทุกคน…
Nighteye : ต่างก็เชื่อมั่นอย่างแรงกล้า…ในอนาคตหนึ่งเดียว จนทำให้มันมารวมกันได้
Nighteye : ผมคิดว่าพลังใจเหล่านั้นมารวมกันที่มิโดริยะ และนี่ก็คือผลลัพธ์...จากการที่เขาปลดปล่อยมันออกมาทั้งหมดในครั้งเดียว...
Nighteye : อนาคตนั้นไม่ได้ถูกกำหนดเอาไว้ตายตัว...เธอทำให้ฉันเปลี่ยนความคิดถึงเรื่องนั้นได้
Nighteye : ฉัน…พอใจแล้วล่ะ...
Nighteye : แต่ว่า…ฉันก็ยังมีเรื่องที่นึกเสียใจอยู่อีกเรื่องหนึ่ง...
ตอนนั้นเองโทกาตะที่บาดเจ็บทั้งตัวก็เข้ามาในห้อง
โทกาตะ : เซอร์ไนท์อาย!
อิสึคุ : รุ่นพี่!
Nighteye : มิริโอ…
โทกาตะ : ได้โปรดอย่าตายนะครับ!
โทกาตะ : คุณจะตายไม่ได้! ไม่ได้เด็ดขาด!
Nighteye : มิริโอ…
โทกาตะ : เซอร์!
Nighteye : ฉันทำให้เธอต้อง…พบกับความลำบากมากมาย...ถ้าหากเพียงว่าฉัน...คิดให้ดีกว่านี้ล่ะก็...
โทกาตะ : คุณสอนทุกสิ่งทุกอย่างให้กับผม! เพราะคุณผมถึงแข็งแกร่งได้ถึงเพียงนี้!
โทกาตะ : และมันก็เพราะคุณผมถึงยังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้!!
โทกาตะ : ได้โปรดเถอะครับ คุณต้องสอนผมต่อไปจากนี้อีก!!
โทกาตะ : คุณจะตายไม่ได้นะครับ!!!
อิสึคุ : รุ่นพี่…
ถึงตรงนี้อิสึคุก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่แล้วเช่นกัน...
"มิริโอ ฉันขอโทษนะ..."
"ในตอนแรกน่ะ...ฉันรับเธอมาอยู่ด้วยเพียงเพราะฉันคิดว่าเธอคือผู้สืบทอดที่เหมาะสม"
"แต่เธอชื่นชมฉันอย่างมากและเชื่อใจฉันอย่างที่สุด จนก่อนที่ฉันจะรู้ตัว"
"เธอก็กลายเป็นศิษย์ที่ฉันรักที่สุดไปแล้ว"
"มิริโอ!"
"เธอคือ…"
แล้ว Nighteye ก็เอามือไปสัมผัสใบหน้าของโทกาตะ และใช้อัตลักษณ์ของเขามองดูอนาคตเป็นครั้งสุดท้าย...
Nighteye : ไม่ต้องห่วงหรอก
Nighteye : เธอได้กลายมาเป็นฮีโร่ที่ดีเยี่ยมไปเรียบร้อยแล้ว...
Nighteye : นี่คือ...อนาคตเพียงหนึ่งเดียว...ที่เราไม่ควรจะไปเปลี่ยนแปลง
Nighteye : เพราะงั้นขอร้องล่ะนะ
Nighteye : จงยิ้มต่อไปเถอะ
ด้วยความโล่งใจจากการได้เห็นภาพอนาคตของศิษย์รัก Nighteye ยิ้มออกมาจากใจเป็นครั้งสุดท้าย...
เหล่าลูกผู้ชายทั้งสามคนในห้องต่างหลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่อายอะไรอีกต่อไปแล้ว…
Nighteye : สังคมกำลังต้องการรอยยิ้ม, เสียงหัวเราะ และพลังใจ
Nighteye : เพื่อนำเอาอนาคตที่สดใสยิ่งกว่ามา
แล้วเส้นกราฟแสดงคลื่นสมองและคลื่นหัวใจก็สงบนิ่งลง...
เสียงร้องไห้ของโทกาตะดังก้องไปทั่ว...
เขาจบชีวิตลงพร้อมรอยยิ้มที่เป็นสุข...ราตรีสวัสดิ์นะ Nighteye