เปิดฉากมาที่โรงพยาบาล
อิสึคุและโทกาตะมาเยี่ยมเอริที่ตอนนี้อาการดีขึ้นจนสามารถพบคนมาเยี่ยมไข้ได้แล้ว และเธอก็ขอพบกับอิสึคุและโทกาตะ โดยนี่เป็นคำขอแรกของเธอตั้งแต่เข้าโรงพยาบาลมา
ซึ่งตอนแรกทางโรงพยาบาลก็เป็นกังวลอยู่บ้างว่าการพบกับพวกเขาจะทำให้เอริเกิดนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาจนควบคุมพลังไม่ได้ขึ้นมาหรือไม่?
แต่เมื่อคิดถึงระดับพลังที่เธอมีในตอนนี้ โอกาสที่พลังของเธอจะหลุดการควบคุมนั้นมันต่ำมากจนแทบจะเป็นศูนย์ ทางโรงพยาบาลจึงอนุญาติให้พวกเขาเข้าเยี่ยมไข้เธอได้
โทกาตะนำเอากระเช้าผลไม้มาเยี่ยม แล้วเดาว่าเธอน่าจะชอบลูกท้อ
ปรากฎว่าเด็กหญิงดันชอบแอ๊ปเปิ้ลมากกว่าซะงั้น
ถึงจะทายผิด แต่ในกระเช้าก็มีแอ๊ปเปิ้ลอยู่ ทั้งสองเลยปอกเปลือกและตัดแบ่งให้ และนั่งคุยกัน
เนื่องจากเอริรู้จักเพียงโทกาตะแต่ไม่รู้จักชื่ออิสึคุ เธอจึงอยากจะรู้ชื่อของคนที่ช่วยเธอไว้ อิสึคุจึงบอกชื่อของเขาให้เธอรู้ แต่ก็ให้เธอเรียกเขาด้วยชื่อฮีโร่ "เดกุ" ดีกว่าเพราะมันจำง่ายกว่า
เอริ : เลอร์มิลเลี่ยนซัง เดกุซัง
เอริ : แล้ว...ผู้ชายที่ใส่แว่นคนนั้น...ทุกคนต้องเจ็บตัวเพราะหนู...
เมื่อได้ยินเช่นนั้นทั้งอิสึคุและโทกาตะต่างก็รู้บางอย่างได้ในทันที
"พวกนั้นยังไม่ได้บอกเธอเรื่องไนท์อาย"
"ถ้าเธอรู้ล่ะก็เธอจะโทษว่าทุกสิ่งเป็นความผิดของตัวเองและแบกรับความรู้สึกผิดเอาไว้"
"แม้ว่าในที่สุดเธอก็คงจะต้องรู้จนได้ก็ตาม...การบอกเธอในตอนนี้มันก็โหดร้ายเกินไป"
เอริ : หนูต้องขอโทษ ที่พวกคุณทุกคนต้องมาพบกับเรื่องร้ายๆเพราะหนู
เอริ : มัน...มันเป็นเพราะหนูคุณเลอร์มิลเลี่ยนถึงต้องสูญเสียพลังของคุณไป...
คำตอบของโทกาตะก็คือ
โทกาตะ : เอริจัง
โทกาตะ : ไม่มีใครคิดว่าเธอทำให้พวกเขาต้องพบเรื่องร้ายๆหรอก
โทกาตะ : ทุกคนต่างก็คิดแบบนี้ต่างหาก! มันดีจริงๆที่เอริจังปลอดภัย!"
โทกาตะ : ไม่จำเป็นต้องขอโทษคนที่ไม่ได้โกรธเธอเลยสักนิดหรอก!! ทำใจดีๆไว้เถอะ
โทกาตะ : ทุกคนต่างก็ต่อสู้เพราะพวกเขาอยากเห็นรอยยิ้มของเธอทั้งนั้นแหละ!
เด็กหญิงน้ำตาซึมเมื่อได้ยินคำพูดของเด็กหนุ่ม แล้วเธอก็พยายามอย่างเต็มที่ ทำแม้แต่พยายามหยิกแก้มตัวเองให้ขยับ...แต่อนิจจา...เธอไม่สามารถยิ้มได้...
เอริ : ขอโทษค่ะ...
เอริ : ยิ้มนี่เขาทำกันยังไงหรือคะ?
เมื่อได้ยินคำพูดนั้นอิสึคุก็ถึงกับสะอึก...
"...เอริจัง"
"ใครบางคนจะต้องตายเพราะเธออีกแล้ว!"
"มันจะง่ายกว่านี้ถ้าเธอยอมเจ็บแค่คนเดียว!"
"อิทธิพลของชิซากิยังคง...ใช่แล้ว เด็กคนนี้..."
"เด็กคนนี้ ยังคงไม่ได้รับการช่วยเหลือเลย"
"ตราบใดที่เธอยังไม่รู้...ว่าการมีความสุขอย่างแท้จริงมันเป็นยังไง..."
"ว่าการยิ้มมันเป็นยังไง…!"
แล้วอิสึคุก็นึกถึงเรื่องของอาโอยามะขึ้นมาได้...ถึงการทำให้คนมีความสุข...!
หลังจากคิดถึงข้อมูลที่ได้รับมาว่าเขาที่เป็นแหล่งจ่ายอัตลักษณ์ของเอรินั้นหดสั้นลง...ทำให้โอกาสที่พลังจะหลุดการควบคุมนั้นต่ำมาก อิสึคุก็ตัดสินใจ!
เนื่องจากในตอนนี้เอริอาการดีขึ้นมาก ทำให้การขอให้เธอออกจากโรงพยาบาลสัก 1 วันนั้นไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ และด้วยเหตุที่ในปีนี้มีเหตุร้ายเกิดขึ้นมากทำให้การจัดงานวัฒนธรรมของโรงเรียนยูเอย์จะจัดกันภายในโรงเรียนและไม่มีการให้คนภายนอกเข้ามามากนัก
อิสึคุจึงขอให้อ.ไอซาว่าช่วยทำเรื่องให้เอริสามารถเข้าร่วมงานวัฒนธรรมของโรงเรียนยูเอย์ด้วย!
เอริ : งานวัฒนธรรม...?
โทกาตะ : เอริจัง! นั่นเป็นความคิดที่เจ๋งมากๆเลย! เจ้างานที่เรียกว่า "งานวัฒนธรรมของโรงเรียน" นี่น่ะนะ!
โทกาตะ : มันคืองานเทศกาลที่จัดขึ้นที่โรงเรียนของพวกเรา!
โทกาตะ : พวกนักเรียนจะจัดงานแสดงและตั้งร้านขายอาหารให้พวกนักเรียนด้วยกันมาร่วมสนุกด้วย…!
โทกาตะ : แล้วก็แอ๊ปเปิ้ล! มันอาจจะมีแอ๊ปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลขายด้วยก็ได้!
เอริ : แอ๊ปเปิ้ลเคลือบน้ำตาล…?
โทกาตะ : มันคือแอ๊ปเปิ้ลที่ทำให้หวานเสียจนกลายเป็นขนมไปเลยไงล่ะ!
โทกาตะ : เอริจัง
เอริ : หวาน...
เมื่อเอริคิดตามถึงตรงนี้เด็กหญิงก็น้ำลายไหลด้วยความอยากกินขึ้นมาแล้ว...(น่ารักเชียว)
อ.ไอซาว่า : งั้นก็ต้องขอคุยกับผู้อำนวยการก่อนล่ะนะ
อิสึคุ : ถ้างั้น…!
อิสึคุ : เอริจัง...เธอคิดว่ายังไงล่ะ!?
เอริ : ...หนู คิดมาตลอด ตั้งแต่ที่ถูกช่วยเอาไว้...เรื่องของผู้คนที่ช่วยหนู...
เอริ : ทั้งเลอร์มิลเลี่ยนซังและทุกๆคน
เอริ : หนูอยากรู้จักพวกเขาให้มากขึ้น!
โทกาตะ : ฉันจะบอกเธอเรื่องของพวกเราจนเธอรับไม่ไหวให้เลยล่ะ!
โทกาตะ : มาทำเรื่องขอให้ผู้อำนวยการอนุญาติกันเลย!
โทกาตะ : ตอนนี้ฉันอยู่ในช่วงพักการเรียนดังนั้นฉันสามารถไปร่วมเดทในฐานะผู้ดูแลของเอริจังได้จริงไหมล่ะ?
เอริ : เดท?
โทกาตะ : มันเหมือนการไปฮันนีมูนของคู่รักไงล่ะ!
เอริ : ฮันนีมูนของคู่รัก?
อิสึคุ : รุ่นพี่ครับ นี่พูดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย?
(อืม...ชักแหม่งๆแฮะ บักโทกาตะ นี่ตกลงเอ็งมีรสนิยมชอบโลลิหรือไง?)
ตัดไปที่สถานีตำรวจเขตโฮสึ
ผู้กำกับสึกามาเอะกำลังดูการถ่ายทอดทางเน็ตของวายร้ายคนหนึ่งอยู่?!
จากในร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง
ชายคนหนึ่งกำลังใช้มีดจี้ปล้นเงินในร้านโดยบอกให้เจ้าของร้านเอาเงินในเครื่องคิดเงินใส่กระเป๋าด้วยท่าทีชิลๆสุดๆ
ซึ่งเจ้าของร้านก็จำได้ว่าเขาเคยเห็นหน้าหมอนี่ในทางคลิปวีดีโอมาก่อน
ทันใดนั้นเองฮีโร่กลุ่มหนึ่งก็ปรากฎตัวขึ้นและบอกให้คนร้ายทิ้งอาวุธและยอมมอบตัวเสีย!
แต่ชายไว้หนวดแบบผู้ที่สวมชุดแบบนักมายากลกลับไม่ได้มีท่าทีเดือดร้อนอะไรเลย กลับบอกให้ผู้ช่วยที่ถ่ายคลิปอยู่ตัดภาพไปสักครู่หนึ่ง...
หลังจากนั้นวายร้ายปริศนาที่เรียกตัวเองว่า "Gentle" ก็เดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อที่ตอนนี้กลับมีสภาพโย้เย้ไปมาราวกับอยู่กลางไอแดดพร่ามัว และมีร่างของฮีโร่อาชีพ 5 คนนอนกองหมดสภาพอยู่หน้าร้าน?!
La Brava : เดี๋ยวสิเจนเทิ่ล!
La Brava : คุณลืมหยิบเงินมาด้วยนะ!!
Gentle : ไม่หรอกลา บราวา นั่นน่ะคือค่าดูการแสดงต่างหาก
Gentle : เงินน่ะไม่ใช่เป้าหมายของฉันเสียหน่อยนี่นะ
Gentle : ความต้องการของฉันคือการได้จารึกชื่อของฉันไว้ในประวัติศาสตร์ ใช่แล้ว...ฉันคนนี้!! เจนเทิ่ล!!!
หลังจากนั้นบนยอดตึก
Gentle กับ La Brava ก็ยืนอยู่บนยอดตึกสูง
La Brava : ยอดคนดูของเราไม่กระเตื้องเท่าไหร่เลยน่ะเจนเทิ่ล!
La Brava : ทั้งที่วันนี้คุณก็แสดงได้ยอดเยี่ยมเหมือนกัน! ไม่รู้ทำไมเนอะ?!
Gentle : อย่างที่คิดไว้ ฉันจะต้องทำเรื่องที่มันยิ่งใหญ่กว่านี้
Gentle : และ "การกระทำ" มันก็คือ "การจัดการ" มันเป็นคำถามแห่งยุคเลยล่ะนะลา บราวา
Gentle : ฉันกำลังค้นหามันอยู่นะ ลา บราวา!
Gentle : บางอย่างที่จะทำให้ฉันสุดยอดยิ่งขึ้นไปกว่านี้อีก!
วายร้ายปริศนาที่ชอบโชว์ และงานวัฒนธรรมโรงเรียน มันจะมาเกี่ยวข้องกันอย่างไร?
Spoil Boku no Hero Academia 170 : พบกับเอริจังอีกครั้ง
อิสึคุและโทกาตะมาเยี่ยมเอริที่ตอนนี้อาการดีขึ้นจนสามารถพบคนมาเยี่ยมไข้ได้แล้ว และเธอก็ขอพบกับอิสึคุและโทกาตะ โดยนี่เป็นคำขอแรกของเธอตั้งแต่เข้าโรงพยาบาลมา
ซึ่งตอนแรกทางโรงพยาบาลก็เป็นกังวลอยู่บ้างว่าการพบกับพวกเขาจะทำให้เอริเกิดนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาจนควบคุมพลังไม่ได้ขึ้นมาหรือไม่?
แต่เมื่อคิดถึงระดับพลังที่เธอมีในตอนนี้ โอกาสที่พลังของเธอจะหลุดการควบคุมนั้นมันต่ำมากจนแทบจะเป็นศูนย์ ทางโรงพยาบาลจึงอนุญาติให้พวกเขาเข้าเยี่ยมไข้เธอได้
โทกาตะนำเอากระเช้าผลไม้มาเยี่ยม แล้วเดาว่าเธอน่าจะชอบลูกท้อ
ปรากฎว่าเด็กหญิงดันชอบแอ๊ปเปิ้ลมากกว่าซะงั้น
ถึงจะทายผิด แต่ในกระเช้าก็มีแอ๊ปเปิ้ลอยู่ ทั้งสองเลยปอกเปลือกและตัดแบ่งให้ และนั่งคุยกัน
เนื่องจากเอริรู้จักเพียงโทกาตะแต่ไม่รู้จักชื่ออิสึคุ เธอจึงอยากจะรู้ชื่อของคนที่ช่วยเธอไว้ อิสึคุจึงบอกชื่อของเขาให้เธอรู้ แต่ก็ให้เธอเรียกเขาด้วยชื่อฮีโร่ "เดกุ" ดีกว่าเพราะมันจำง่ายกว่า
เอริ : เลอร์มิลเลี่ยนซัง เดกุซัง
เอริ : แล้ว...ผู้ชายที่ใส่แว่นคนนั้น...ทุกคนต้องเจ็บตัวเพราะหนู...
เมื่อได้ยินเช่นนั้นทั้งอิสึคุและโทกาตะต่างก็รู้บางอย่างได้ในทันที
"พวกนั้นยังไม่ได้บอกเธอเรื่องไนท์อาย"
"ถ้าเธอรู้ล่ะก็เธอจะโทษว่าทุกสิ่งเป็นความผิดของตัวเองและแบกรับความรู้สึกผิดเอาไว้"
"แม้ว่าในที่สุดเธอก็คงจะต้องรู้จนได้ก็ตาม...การบอกเธอในตอนนี้มันก็โหดร้ายเกินไป"
เอริ : หนูต้องขอโทษ ที่พวกคุณทุกคนต้องมาพบกับเรื่องร้ายๆเพราะหนู
เอริ : มัน...มันเป็นเพราะหนูคุณเลอร์มิลเลี่ยนถึงต้องสูญเสียพลังของคุณไป...
คำตอบของโทกาตะก็คือ
โทกาตะ : เอริจัง
โทกาตะ : ไม่มีใครคิดว่าเธอทำให้พวกเขาต้องพบเรื่องร้ายๆหรอก
โทกาตะ : ทุกคนต่างก็คิดแบบนี้ต่างหาก! มันดีจริงๆที่เอริจังปลอดภัย!"
โทกาตะ : ไม่จำเป็นต้องขอโทษคนที่ไม่ได้โกรธเธอเลยสักนิดหรอก!! ทำใจดีๆไว้เถอะ
โทกาตะ : ทุกคนต่างก็ต่อสู้เพราะพวกเขาอยากเห็นรอยยิ้มของเธอทั้งนั้นแหละ!
เด็กหญิงน้ำตาซึมเมื่อได้ยินคำพูดของเด็กหนุ่ม แล้วเธอก็พยายามอย่างเต็มที่ ทำแม้แต่พยายามหยิกแก้มตัวเองให้ขยับ...แต่อนิจจา...เธอไม่สามารถยิ้มได้...
เอริ : ขอโทษค่ะ...
เอริ : ยิ้มนี่เขาทำกันยังไงหรือคะ?
เมื่อได้ยินคำพูดนั้นอิสึคุก็ถึงกับสะอึก...
"...เอริจัง"
"ใครบางคนจะต้องตายเพราะเธออีกแล้ว!"
"มันจะง่ายกว่านี้ถ้าเธอยอมเจ็บแค่คนเดียว!"
"อิทธิพลของชิซากิยังคง...ใช่แล้ว เด็กคนนี้..."
"เด็กคนนี้ ยังคงไม่ได้รับการช่วยเหลือเลย"
"ตราบใดที่เธอยังไม่รู้...ว่าการมีความสุขอย่างแท้จริงมันเป็นยังไง..."
"ว่าการยิ้มมันเป็นยังไง…!"
แล้วอิสึคุก็นึกถึงเรื่องของอาโอยามะขึ้นมาได้...ถึงการทำให้คนมีความสุข...!
หลังจากคิดถึงข้อมูลที่ได้รับมาว่าเขาที่เป็นแหล่งจ่ายอัตลักษณ์ของเอรินั้นหดสั้นลง...ทำให้โอกาสที่พลังจะหลุดการควบคุมนั้นต่ำมาก อิสึคุก็ตัดสินใจ!
เนื่องจากในตอนนี้เอริอาการดีขึ้นมาก ทำให้การขอให้เธอออกจากโรงพยาบาลสัก 1 วันนั้นไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ และด้วยเหตุที่ในปีนี้มีเหตุร้ายเกิดขึ้นมากทำให้การจัดงานวัฒนธรรมของโรงเรียนยูเอย์จะจัดกันภายในโรงเรียนและไม่มีการให้คนภายนอกเข้ามามากนัก
อิสึคุจึงขอให้อ.ไอซาว่าช่วยทำเรื่องให้เอริสามารถเข้าร่วมงานวัฒนธรรมของโรงเรียนยูเอย์ด้วย!
เอริ : งานวัฒนธรรม...?
โทกาตะ : เอริจัง! นั่นเป็นความคิดที่เจ๋งมากๆเลย! เจ้างานที่เรียกว่า "งานวัฒนธรรมของโรงเรียน" นี่น่ะนะ!
โทกาตะ : มันคืองานเทศกาลที่จัดขึ้นที่โรงเรียนของพวกเรา!
โทกาตะ : พวกนักเรียนจะจัดงานแสดงและตั้งร้านขายอาหารให้พวกนักเรียนด้วยกันมาร่วมสนุกด้วย…!
โทกาตะ : แล้วก็แอ๊ปเปิ้ล! มันอาจจะมีแอ๊ปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลขายด้วยก็ได้!
เอริ : แอ๊ปเปิ้ลเคลือบน้ำตาล…?
โทกาตะ : มันคือแอ๊ปเปิ้ลที่ทำให้หวานเสียจนกลายเป็นขนมไปเลยไงล่ะ!
โทกาตะ : เอริจัง
เอริ : หวาน...
เมื่อเอริคิดตามถึงตรงนี้เด็กหญิงก็น้ำลายไหลด้วยความอยากกินขึ้นมาแล้ว...(น่ารักเชียว)
อ.ไอซาว่า : งั้นก็ต้องขอคุยกับผู้อำนวยการก่อนล่ะนะ
อิสึคุ : ถ้างั้น…!
อิสึคุ : เอริจัง...เธอคิดว่ายังไงล่ะ!?
เอริ : ...หนู คิดมาตลอด ตั้งแต่ที่ถูกช่วยเอาไว้...เรื่องของผู้คนที่ช่วยหนู...
เอริ : ทั้งเลอร์มิลเลี่ยนซังและทุกๆคน
เอริ : หนูอยากรู้จักพวกเขาให้มากขึ้น!
โทกาตะ : ฉันจะบอกเธอเรื่องของพวกเราจนเธอรับไม่ไหวให้เลยล่ะ!
โทกาตะ : มาทำเรื่องขอให้ผู้อำนวยการอนุญาติกันเลย!
โทกาตะ : ตอนนี้ฉันอยู่ในช่วงพักการเรียนดังนั้นฉันสามารถไปร่วมเดทในฐานะผู้ดูแลของเอริจังได้จริงไหมล่ะ?
เอริ : เดท?
โทกาตะ : มันเหมือนการไปฮันนีมูนของคู่รักไงล่ะ!
เอริ : ฮันนีมูนของคู่รัก?
อิสึคุ : รุ่นพี่ครับ นี่พูดเรื่องอะไรอยู่เนี่ย?
(อืม...ชักแหม่งๆแฮะ บักโทกาตะ นี่ตกลงเอ็งมีรสนิยมชอบโลลิหรือไง?)
ตัดไปที่สถานีตำรวจเขตโฮสึ
ผู้กำกับสึกามาเอะกำลังดูการถ่ายทอดทางเน็ตของวายร้ายคนหนึ่งอยู่?!
จากในร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง
ชายคนหนึ่งกำลังใช้มีดจี้ปล้นเงินในร้านโดยบอกให้เจ้าของร้านเอาเงินในเครื่องคิดเงินใส่กระเป๋าด้วยท่าทีชิลๆสุดๆ
ซึ่งเจ้าของร้านก็จำได้ว่าเขาเคยเห็นหน้าหมอนี่ในทางคลิปวีดีโอมาก่อน
ทันใดนั้นเองฮีโร่กลุ่มหนึ่งก็ปรากฎตัวขึ้นและบอกให้คนร้ายทิ้งอาวุธและยอมมอบตัวเสีย!
แต่ชายไว้หนวดแบบผู้ที่สวมชุดแบบนักมายากลกลับไม่ได้มีท่าทีเดือดร้อนอะไรเลย กลับบอกให้ผู้ช่วยที่ถ่ายคลิปอยู่ตัดภาพไปสักครู่หนึ่ง...
หลังจากนั้นวายร้ายปริศนาที่เรียกตัวเองว่า "Gentle" ก็เดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อที่ตอนนี้กลับมีสภาพโย้เย้ไปมาราวกับอยู่กลางไอแดดพร่ามัว และมีร่างของฮีโร่อาชีพ 5 คนนอนกองหมดสภาพอยู่หน้าร้าน?!
La Brava : เดี๋ยวสิเจนเทิ่ล!
La Brava : คุณลืมหยิบเงินมาด้วยนะ!!
Gentle : ไม่หรอกลา บราวา นั่นน่ะคือค่าดูการแสดงต่างหาก
Gentle : เงินน่ะไม่ใช่เป้าหมายของฉันเสียหน่อยนี่นะ
Gentle : ความต้องการของฉันคือการได้จารึกชื่อของฉันไว้ในประวัติศาสตร์ ใช่แล้ว...ฉันคนนี้!! เจนเทิ่ล!!!
หลังจากนั้นบนยอดตึก
Gentle กับ La Brava ก็ยืนอยู่บนยอดตึกสูง
La Brava : ยอดคนดูของเราไม่กระเตื้องเท่าไหร่เลยน่ะเจนเทิ่ล!
La Brava : ทั้งที่วันนี้คุณก็แสดงได้ยอดเยี่ยมเหมือนกัน! ไม่รู้ทำไมเนอะ?!
Gentle : อย่างที่คิดไว้ ฉันจะต้องทำเรื่องที่มันยิ่งใหญ่กว่านี้
Gentle : และ "การกระทำ" มันก็คือ "การจัดการ" มันเป็นคำถามแห่งยุคเลยล่ะนะลา บราวา
Gentle : ฉันกำลังค้นหามันอยู่นะ ลา บราวา!
Gentle : บางอย่างที่จะทำให้ฉันสุดยอดยิ่งขึ้นไปกว่านี้อีก!
วายร้ายปริศนาที่ชอบโชว์ และงานวัฒนธรรมโรงเรียน มันจะมาเกี่ยวข้องกันอย่างไร?