(ตอนที่ 1 https://pantip.com/topic/36939998)
ณ หมู่บ้านใกล้เขตชายแดน เป็นที่อยู่ของกลุ่มชาวมลายูที่ยังดำรงเชื้อสายของเมืองกาตารามอยู่ หลายร้อยปีแล้ว แม้เมืองกาตารามจะหายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ แต่เมื่อพวกเขาอยู่ในฐานะพลเมืองไทย และยังอยู่ในฐานะผู้รับใช้พระเจ้า พวกเขาก็ยังคงปฏิบัติตามเสาหลัก 5 ประการของผู้รับใช้พระเจ้าอยู่เสมอ มิมีวันขาด วันนี้ก็เช่นกัน ทันทีที่เสียงปลุกดังขึ้นมาทั่วหมู่บ้าน พวกเขาก็ตื่นมาเพื่อเริ่มทำการนมัสการพระเจ้า แต่มีบางอย่างที่ไม่เข้าพวก .. ณ บ้านของผู้ใหญ่บ้านในเวลาเช้าตรู่
#
"สาด"
เสียงน้ำราดลงตัวอิสมาแอล ลูกชายคนโตที่กำลังนอนโดยไม่สนใจผู้อื่นที่ตื่นแล้ว
"ถ้าอีก 10 นาที แกยังไม่ตื่น ข้าจะเอาไม้ตีหัวแก"
อิบรอฮีม ชายวัยกลางคน ร่างกายสูงปานกลางค่อนสูง ไว้หนวดเคราดกหนา ใส่หมากขาว นุ่งโสร่งลายหมากรุกขาว-คราม ผู้ใหญ่บ้านของที่นี้ กล่าวอย่างโมโหเล็กน้อย
"ป๊ะ ผมขอเวลาอีกนิดเถอะ เดี๋ยวผมจะตื่น" อิสมาแอลตอบอย่างงัวเงีย
"พอเวลากลางคืน เวลามีนอนไม่นอน พอตอนนี้กลับจะมานอน แกไม่น่าเกิดมาเป็นลูกข้าเลยจริงๆ"  อิบรอฮีมกล่าวก่อนที่จะดึงตัวอิสมาแอล
"แกจะนอนต่อก็ได้ แต่แกต้องไปศาสนกิจก่อน"
"โอ้ย ป๊ะ ผมลุกเองได้น่า" อิสมาแอลดึงตัวเองออก ก่อนจะลุกขึ้นยืนในสภาพเสื้อกล้ามกับโสร่งยาว
อิสมาแอลเปลี่ยนชุดก่อนที่จะไปทำศาสนกิจส่วนตัวกับครอบครัวที่ศาสนสถาน หลังจากนั้นเมื่อกลับมาแล้ว จึงได้นอนหลับต่อ แต่สภาพร่างกายของเขาในตอนนี้ ทั้งเวลา ไม่เหมาะกับการนอนต่อแล้ว หลังจากนอนได้เพียง 10 นาที เขาก็ลุกขึ้นมา ข้างๆเขา มีน้องสาวคนหนึ่ง ชื่อ มัรยัม กำลังนั่งอ่านคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์อยู่ไม่ไกลจากที่เขานอน อิสมาแอลเรียกมัรยัมมาคุยด้วย เพื่อถามถึงอนาคตและเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา
#
"บังอยากจะรู้จริงๆ ว่าถ้ามะจบแล้ว มะจะไปอยู่ที่ไหน?"
อิสมาแอลถามมัรยัมด้วยท่านอนตะแคงสีหน้าที่ดูสงสัยและเป็นห่วงอนาคตของน้องสาวตนมาก
"มะตั้งใจจะไปเป็นนักศึกษานิติศาสตร์จ้ะ โตไปจะได้คุ้มครองพ่อแม่แล้ว"
อิสมาแอลยิ้มด้วยความพึงพอใจ
"มะจะปกป้องพ่อแม่ได้ด้วยเหรอจ้ะ?"อิสมาแอลถามมัรยัมต่อ
"ได้สิ เพราะความรู้ของมะจะสามารถทำให้พ่อแม่ หรือแม้แต่ผู้อื่น รอดพ้นจากความอยุติธรรมได้"
อิสมาแอลลุกแล้วลดตัว ลูบหัวกอดมัรยัม
"น่าเสียดาย พี่ไม่มีโอกาสได้เรียนสูงๆเหมือนมะ ไม่อย่างนั้น พี่ก็คงได้ดิบได้ดี เลี้ยงครอบครัวไปแล้ว"
มัรยัมมองหน้าอิสมาแอลด้วยสีหน้ายิ้มเล็กน้อย
"มะสงสารพี่เหลือเกิน ที่ครอบครัวของเรายากจนเกินกว่าจะส่งพี่เรียนต่อได้"
อิสมาแอลตอบกลับด้วยความอ่อนโยน "ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พระเจ้าให้พี่ทดสอบแบบนี้ พี่ก็คงได้แต่พิสูจน์ตัวเอง อย่างน้อย พี่ก็ยังรักษาโอกาสในโลกหน้าได้อยู่"
อิสมาแอลยิ้มพลางกอดมัรยัมอย่างมีความสุข มัรยัมยิ้มทั้งน้ำตา ส่วนอิสมาแอล ก็กอดด้วยความรักทะนุถนอม
#
กล่าวถึงพงษ์ เมื่อเขาวางแผนการท่องเที่ยวไปยังมาเลเซียได้เรียบร้อยแล้วนั้น เมื่อถึงวันเริ่มออกเดินทาง เรื่องแปลกๆก็เกิดขึ้นกับตัวเขาอีกครั้ง เมื่อจู่ ความฝันเหล่านั้นก็ย้อนกลับมาอีกครั้งจนกระทั่งสะดุ้งตื่น และเป็นเช่นนี้ทุกคืนจนกระทั่งเมื่อตื่นเช้ามา พงษ์เกิดความเหนื่อยล้า เนื่องจากการที่เขาต้องนอนสะดุ้งตื่นอยู่ทั้งคืน
"เฮ้ยไอ้พงษ์ เมื่อคืนเอ็งไปเที่ยวเหรอวะ ตาก็คล้ำ เหนื่อยก็เหนื่อย?" เสือ เพื่อนของพงษ์ถาม
"เปล่าเว้ย เมื่อคืนข้าฝันแปลกๆอีกแล้ว ฝันไปฝันมา สะดุ้งตื่นทั้งคืน" พงษ์ตอบ
"ข้าว่าเอ็งคงแค่ตื่นเต้นเสียจนนอนไม่หลับมากกว่ามั้ง ไอ้พงษ์" แหลมแซว
"จะบ้าเหรอวะไอ้แหลม ข้าฝันแบบนี้จริงๆ" พงษ์สวนแหลม
"ขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวจะชักช้าเข้าไปกันใหญ่"
พงษ์เรียกเพื่อนๆของเขาให้ขึ้นรถไป โดยเขาจ้างรถตู้จากตัวเมืองมาจอดถึงหน้าทางเข้าบ้านเขาเพื่อพร้อมเดินทาง
"ผมไปก่อนนะครับ พ่อแม่"
พงษ์ลาพ่อแม่ก่อนที่เขากับเพื่อนๆจะเดินออกไปที่ถนนใหญ่ทางเข้าหมู่บ้านของเขา และพงษ์กับเพื่อนๆก็ขึ้นรถกันไป
#
ขบวนเดินทางในครั้งนั้น ประกอบไปด้วย พงษ์ ซึ่งออกปากเสียค่ารถ ค่าเที่ยวส่วนหนึ่ง พร้อมกับ เทพ หนุ่มเชื้อสายจีนฮกเกี้ยน แหลม หนุ่มหน้าตาดุคมเข้มแบบคนใต้แท้ๆ และ เสือ หนุ่มคิ้วเข้ม หน้าจืด ตัวเล็ก และ โชเฟอร์ ซึ่งเป็นคนจากตัวเมือง แต่ตัวผิวคล้ำ ไว้หนวดบางๆ อายุวัยกลางคน ทั้งคันรถมีเพียงแค่นั้น ทันทีที่ทุกคนขึ้นรถตู้ โชเฟอร์ก็สตาร์ทรถเพื่อมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางตามที่พวกเขาต้องการไว้ ทุกๆสิ่งกำลังจะไปอย่างราบรื่นด้วยดี หากแต่ ในเวลาใกล้เย็น รถของพวกเขาเกิดเสียขึ้นมากลางทาง และทางที่พวกเขากำลังจะขับไป กลับกลายเป็นทางลัดที่ค่อนข้างมืดเสียด้วย อันเนื่องมาจากว่า ลุงโชเฟอร์ได้ถามพวกพงษ์ว่าต้องการไปทางลัดหรือไม่ โดยกล่าวว่าทางลัดนั้นอยู่ใกล้ด่านชายแดนมากกว่าทางหลวงแต่ต้องอ้อมผ่านทางกันดาร และ ถนนก็ค่อนข้างไม่ค่อยดี ด้วยความชะล่าใจของพงษ์ จึงตอบตกลงไป เพราะย่ามใจว่าจะข้ามเขตแดนไปในเวลาไม่เกินค่ำนี้แล้ว
#
"โอ้ยตาย!" เทพโอดครวญ
"รถเสียตอนไหนไม่เสีย ดันมาเสียเอาตอนใกล้ค่ำอีก" เทพโอดต่ออีก
"ลุงพอจะมีทางช่วยบ้างหรือเปล่า?" พงษ์ถามลุงโชเฟอร์
"โอ้ย ข้าบอกเอ็งแล้ว ทางกันดาร หนทางก็ลำบาก ข้าจะไปติดต่อใครได้"
ยังไม่ทันที่จะหาทางออกกันได้ ปรากฎเสียงสรรเสริญพระเจ้าดังมาจากป่ายางที่อยู่กลางนา
"ดีจริงๆ มีหมู่บ้านของพวกแขกอยู่ด้วย" แหลมร้องดีใจ
"เราไปขอความช่วยเหลือเถอะลุง"
กล่าวจบ พงษ์ ลุงโชเฟอร์ และเพื่อนๆ รีบเดินเข้าไปในป่ายางแห่งนั้นเสีย แต่เมื่อเข้าไปในป่ายางแล้ว เป็นเวลาพลบคล่ำพอดี ดังนั้น พงษ์จึงจำต้องเดินฝ่าป่ายางไปทั้งมืดๆแบบนั้น
#
... "มาคิดดูอีกที ทำไมข้าต้องเดินลัดป่าด้วยวะ?" แหลมกล่าว
"ดูท่าหมู่บ้านพวกนั้นจะเข้าถึงความเจริญอยู่ ก็น่าจะมีถนนตัดผ่านเข้ามานี้หวา"
"ก็ไม่เห็นมีถนนที่ไหนตัดเข้าหมู่บ้าน มีแต่เราต้องลัดเข้าป่ายางเท่านั้นเอง" พงษ์ตอบแหลม
"เอ็งแน่ใจเหรอวะไอ้พงษ์?" แหลมถามสวน
"พวกเอ็งอย่าคิดอะไรมากไปเลยว่ะ เอาจริงๆ ถนนตัดเข้าอาจจะมี แต่อยู่ไกลจากถนนที่เราขับมาก็ได้" พงษ์ตอบ
และทันทีที่พงษ์เดินไปอีกก้าว เสียงก็ดันขึ้นจากมุมมืดมุมหนึ่ง
"พวกแกเป็นใครวะ?!"
ที่แท้เสียงก็มาจากอิสมาแอล และกลุ่มพรรคพวกของเขาประมาณ 3-4 คน
"พวกเราตั้งใจแค่จะผ่านมาที่หมู่บ้านของท่าน เพราะพาหนะของเราขัดข้อง"
"ตลกสิ้นดี ลัดเลาะเข้ามาในป่ายาง คิดจะลักลอบตัดไม้ยางพวกข้าหรือ??!" อิสมาแอลตะโกนเสียงดัง
"จับพวกมัน!"
สิ้นเสียงแล้วบรรดาพรรคพวกของอิสมาแอลก็จับตัวพงษ์และเพื่อนๆของเขาไปที่หมู่บ้านโดยทันที
#
... "ป๊ะ ไอ้พวกนี้คิดจะขโมยไม้ยางหมู่บ้านเราไป" อิสมาแอลกล่าวกับผู้เป็นพ่อ ที่กำลังยืนอยู่บนบ้าน
"แกแน่ใจได้อย่างไรว่าพวกเขาจะมาขโมยสวนยาง?" อิบรอฮีมถามลูกชาย
"ผมเห็นพวกมันด้อมๆมองๆอยู่ในป่ายาง ก็คงจะไม่พ้นลอบตัดไม้เหมือนพวกคนเมืองครั้งที่แล้ว"
"แล้วแกเห็นพวกเขามีเลื่อย มีขวานหรือไม่ล่ะ?!" อิบรอฮีมกล่าวตะโกนเสียงดัง จนกลุ่มพงษ์สะดุ้ง
"ไสหัวไปให้พ้นเลย แกมันไม่น่าเกิดมาเป็นลูกข้าเลยจริงๆ" อิบรอฮีมไล่อิสมาแอลไป อิสมาแอลเสียหน้า เขาและพรรคพวกรีบเดินหนีออกจากลานใต้ถุนบ้าน
"ต้องขอโทษแทนลูกชายด้วยนะที่ทำกิริยาไม่ดี ไม่ทราบว่าพวกคุณเป็นใคร?"
"ผมเป็นคนเมืองครับ ตั้งใจจะไปเที่ยวมาเลเซีย แต่ใช้ทางลัดไปแล้วรถเสีย ก็เลยต้องมาที่หมู่บ้านนี้ครับ" อิบรอฮีมยิ้มให้แล้วตอบกลับมา
"เดี๋ยวลุงจะให้คนไปซ่อมรถให้นะ ขึ้นบ้านลุงก่อนเถอะ"
สิ้นเสียงนี้แล้ว ทั้งพงษ์และอิบรอฮีม ต่างแปลกใจที่ต่างคนกลับมีอัธยาศัยเป็นมิตรที่กันผิดปกติ ทั้งๆที่เพิ่งพบหน้ากันเป็นครั้งแรก แต่ก็ไม่ติดใจอะไร เมื่อกล่าวทักทายกันแล้ว อิบรอฮีมจึงได้เชิญพงษ์กับเพื่อนๆของเขา ขึ้นมาบนบ้าน
#
"เมียกับลูกสาวลุงไปทำธุระอยู่นอกบ้าน รอก่อนนะแล้วจะให้เตรียมข้าวเย็นไว้ให้"
อิบรอฮีมตอบกับกลุ่มพงษ์ ก่อนที่จะมองหน้าและถามโชเฟอร์
"พวกคุณจะไปทำอะไรกันที่มาเลเซียหรือ?"  
"พอดีลุงเขาบอกว่าเขาจะลัดทางไปด่านชายแดนให้เร็วกว่าถนนหลวงครับ แต่แกดันรถเสียพอดี" พงษ์ตอบกลับอิบรอฮีม
"มีใครบอกพวกคุณหรือเปล่าว่าจริงๆ ทางนี้ไม่ใช่ทางลัด แต่ที่นี้จะเฉียดชายแดนด้วยซ้ำ" อิบรอฮีมถาม
"ไม่ทราบครับ" พงษ์ตอบ
"เพราะเราไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าทางลัดนี้จะอยู่ใกล้ชายแดน หรือเราอาจจะถูกหลอกมาก็ได้ครับ"
ยังไม่ทันจะตอบ อิบรอฮีมเหลือบเห็นลูกเมียกลับมา ก็ตัดบทสนทนาเสีย
"กับข้าวกับปลามาแล้ว มากินกันเถอะ"
หลังจากนั้น อิบรอฮีมตะโกนออกมาทางหน้าบ้าน
"อิสมาแอล กินข้าว!"
อิสมาแอลกับพรรคพวกกำลังนั่งเล่นในป่ายางหน้าบ้าน ก็ลุกกันแล้วแยกย้ายกลับบ้านกัน
#
พงษ์กับเพื่อนๆกำลังนั่งรอกับข้าวอย่างคนอดอยาก แม่กับลูกสาวถือซุปหางวัวและแกงไตปลาออกมา มัรยัมก้มหน้าให้เพราะรู้สึกเขินอาย เป็นนิสัยประจำของเธอเวลาที่ต้องเจอผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันที่ไม่ใช่พี่ชายของเธอ แต่เพราะจดจ่อกับการก้มหน้าทำให้น้ำซุปเริ่มกระเด็น
"มัรยัม น้ำซุปกระเด็นแล้ว เงยหน้าเถอะ" อิบรอฮีมบอกลูกสาว
มัรยัมเงยหน้าขึ้นมา ทันทีที่พงษ์ได้เห็นหน้ามัรยัม ก็ถึงกับสะดุ้ง เกิดอาการปวดหัวหนักก่อนที่จะล้มลงไปสิ้นสติ สร้างความตกใจให้กับทุกคนที่อยู่รอบข้างมาก
ฉับพลัน พงษ์ได้ตกอยู่ในภวังค์ลึกลับอีกครั้ง แต่ครั้งนี่น่าจะแปลกกว่าครั้งไหน เพราะเขารู้สึกว่า เหมือนเขากำลังตกจากที่สูงลงมายังพื้นเบื้องล่างด้วยความเร็ว  และท้ายที่สุด เขาก็เห็นแสงสว่างอยู่ ณ เบื้องล่างนั้น ก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ โดยมีเพื่อนๆเฝ้าเขาไว้ข้างๆตัวเขา
#
"เอ็งเป็นอะไรอีกวะไอ้พงษ์ เจอผู้หญิงมองถึงกับเป็นลมเลย ไอ้ไก่อ่อนเอ้ย" แหลมแซว
พงษ์รีบตบปากแหลมเบาๆ "เอ็งพูดบ้าอะไรวะไอ้แหลม อย่าพูดอะไรมั่วๆ"
"เห็นผู้หญิงแล้วจะเป็นลม เหมือนเอ็งไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต" เทพกอดเข่าพูดแซวเสริม
"ไม่ ตรงกันข้ามกันว่ะ" พงษ์กล่าว
"ข้ารู้สึกว่า ผู้หญิงคนนั้น หน้าตาเหมือนกับผู้หญิงคนที่ข้าเคยฝันถึงอยู่บ่อยๆ"
เพื่อนๆพากันตกใจกับคำพูดของพงษ์ แต่สักพักก็ขำกันใหญ่
"ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะเว้ย อย่าทำเป็นเล่นไป ข้าเครียดจริงๆ" พงษ์กล่าวสำทับ
แต่ยังไม่ทันกล่าวจบ อิบรอฮีมก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่พยายามจะโกรธแต่ก็โกรธไม่ลง เพราะความรู้สึกผูกพัน เลยเดินเข้าไปถามพงษ์
"คิดอะไรกับลูกสาวลุงหรือเปล่า? หรือมองเห็นลูกสาวลุงเป็นตัวประหลาด ถึงต้องทำแบบนี้?"
พงษ์รีบยกมือไหว้ แต่อิบรอฮีมจับมือพงษ์ไว้อย่างนุ่มนวล
"ลุงเข้าใจ หลานคงจะหิวน่าดู ไม่เป็นไร เอาเถอะ ลุงยังเหลือกับข้าวไว้อยู่นะ"
พงษ์กล่าวขอบคุณ ก่อนที่จะลุกจากเตียง เดินไปที่นั่งกินข้าวก่อนที่จะกิน ฉับพลัน เขาก็เหลือบมองเห็นผู้หญิงคนนั้นอีกครั้งโดยบังเอิญ ครั้งนี้เขาถึงกับใจตื่น เลือดสูบฉีด ราวกับตกตะลึงในความสวยของเธอ จนกระทั่งโดยเพื่อนโห่แซวอีกครั้งจากอีกมุมของบ้าน
"ไอ้พงษ์ กินข้าวสิวะ เดี๋ยวหัวใจอ่อนเพลียนะโว้ย ฮ่าๆๆๆๆ"
พงษ์ทำหน้ายักษ์ใส่ เพื่อนๆขำเบาๆ ก่อนจะไปนินทากัน จากนั้นพงษ์ก็ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวจนอิ่ม แล้วช่วยเก็บสำรับ ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องกับเพื่อนๆ ส่วนลุงโชเฟอร์นอนแยกอีกห้อง
#
เวลาตี 4 ลุงโชเฟอร์รีบตื่นขึ้นมาเพื่อจะไปดูรถของตัวเอง โดยได้เดินออกจากบ้านของอิบรอฮีมไป และข้ามป่ายางไปเพื่อดูรถของตนเอง แต่ระหว่างเข้าป่ายาง ลุงโชเฟอร์ก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างใกล้ๆ จึงพบว่า กำลังมีกลุ่มคนลักลอบตัดไม้ทำลายป่า ซึ่งทำให้พวกมันจับได้ว่ามีคนแอบดูพวกมันตัดไม้ทำลายป่า ดังนั้นจึงใช้ปืนระดมยิงใส่ แต่ลุงโชเฟอร์ก็วิ่งสุดชีวิตจนสามารถเอาตัวรอดกลับไปบ้านของอิบรอฮีมได้ ทำให้พวกลักลอบตัดไม้หัวเสียมาก จึงรีบหนีออกไปจากชายป่าก่อนที่คนทั้งหมู่บ้านจะตื่นมาดูที่เกิดเหตุ อิบรอฮีมจึงให้ลุงโชเฟอร์ให้การกับตำรวจท้องถิ่นก่อนที่จะแนะนำให้ลุงโชเฟอร์หนีไปเพราะเกรงว่าพวกมันจะกลับมาทำร้ายลุงอีก