อยากรู้ว่าแม่รักเราไหมทำไมปล่อยเราลำบากอย่างงี้หรือแค่ให้เราอาศัยท้องมาเกิดเฉยๆ

ก่อนอื่นต้องบอกว่าเราเกิดมา20ปี เราไม่เคยกอดแม่เลย แต่มันเป็นสิ่งที่เราต้องการมากที่สุด เราต้องการแม่ เราต้องการความรักจากแม่ เวลาเรามีปํญหาอะไรเราอยากปรึกษาแม่เราอยากคุยกับแม่ไม่ว่าจะปัญหาชีวิตแต่ละวันเป็นอยู่ยังไงการเรียนเป็นยังไง แต่เราไม่เคยได้รับมันสักอย่างเลยแม้แต่คำว่ารักจากปากแม่ ย่าบอกว่าพ่อแม่แยกททางกันตั้งแต่เราเกิดได้3เดือน ส่นเราก็อยู่กับย่าไม่ได้อยู่กับพ่อหรือแม่เลย เราก็งงนะว่าทำไมแม่ไม่เอาเราไปด้วยทิ้งให้เราอยู่กับย่าเเก่ๆมีโรคประจำตัวมากมากแม่ไม่สงสารเราเลยหรอว่าเราจะอยู่ยังไงทำไมทิ้งกันได้ลงคอทั้งๆที่เราก็พึ่งจะ3เดือน แล้วอีกกับไม่สงสารย่าเลยหหรอว่าจะเลี้ยงเรายังไง ตลอดเวลาแม่ก็ไม่เคยมีอะไรให้เรารับรู้เลยว่าแม่รักเราไหม แต่ทุกวันนี้เราก็ยังอยากไปอยากไปอยู่กับแม่และรักและคิดถึงมาตลอดแต่แม่ก็ไม่เคยติดต่อหรืออะไรกับเราเลย เราก็คิดตลอดนะว่าแม่ไม่เคยรักเราเลยเเต่ด้วยในใจคือรู้ว่าเขาคือแม่ของเรา เราก็ยังคงให้ความหวังว่าแม่จะรักเรา(หลอกตัวเอง)
ทำไมแม่ไม่เคยรักเราบ้างละทั้งๆทีแม่ก็มีลูกคนเดียวก็คือเราทำไมไม่ให้ในสิ่งที่เราขาดหายบ้าง เราเป็นเด็กที่มีปม เป็นคนที่ขาดความรัก รู้สึกอะไรก็บอกให้ไม่ได้ ต้องเก็บไว้โดยตลอด ในใจเราอยากจะลืมแม่ไปเลยว่าเราเคยมีแม่ เราจะได้ไม่รู้สึกขาดหายอย่างงี้ แต่มันก็ทำไม่ได้เราก็ยังรักแม่อยู่เหมือนเดิม ตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยมีความสุขเลยทุกสิ่งทุกอย่างกดดันเราไปหมด ไม่รู้จะทำยัง ไม่รู้จะพึ่งใคร ตั้งแต่เรียนมาเราไม่รู้จะปรึกษาใครยิ่งตอนนี้ขึ้นมหาลัยเเล้วเรายิ่งเครียดไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตไม่รู้จะเรียนไหวมั้ย  บางครั้งเราก็อยากตายนะจะได้จบๆไป ไม่รู้จะอยู่เพื่อใครอยู่ไปทำไม อยู่ไปก็สร้างแต่ภาระให้คนอื่น อยู่ไปก็ไม่มีคนรักแม้แต่คนที่คลอดเราออกมายังไม่รักเราเลย เเล้วใครจะมารักเราจริงละ