เก้าอี้-สายหมอก-ดอกไม้

๑. ชีวิตนี้คือทางกลางฟ้ากว้าง     บางคราฝนบางคราฉ่ำบางคราฝัน เคยร้องไห้เคยยิ้มเคยจาบัลย์    แต่วันนั้นก็สอนให้เราเดิน ๒. บางหนทางทอดไกลไร้แสงดาว &ems

เงาโต๊ะเก่าเงียบงันในเช้าว่าง ที่เคยนั่งเคียงข้างกลับอ้างว้าง คำแนะนำเคยก้องดังกังวานกลาง กลับเงียบพรางเหลือเพียงเสียงหัวใจ ปากกาวางทับแฟ้มที่เธอเคยเปิด กลิ่นกาแฟยังเลอะโต๊ะเหมือนเคยไว้ เธอไม่อยู่แต่

สิบปีผ่านกลางคลื่นและลมกล้า เหงื่อเค็มเคล้าผืนฟ้าทะเลใหญ่ เรือแล่นฝ่าโขดหินทุกแห่งไกล จวบจนใจเริ่มล้าในคราวนี้ แสงตะวันเคยแผดบนฟ้าร้อน เคยหลับตานอนฟังคลื่นแทนเสียงฝันดี เคยยิ้มให้ฟ้าหลังพายุที่เคยมี

โปรยปกหลัง ดอกไม้สด หลากสีสัน แม้เบ่งบาน สดใส รื่นรมย์ สักวันก็คงเฉาร่วงโรย ถ้าถูกปล่อยให้ระย้าท้าแสงแดด ขาดคนเอาใจใส่ แล้วคนเรา... หากไร้ความชุ่มชื่นจากน้ำมิตร พลังในหัวใจจะอ่อนล้าเพียงใด สัมผั

a walk to remember ก้าวสู่ฝันวันหัวใจพบรัก

กลางรัตติกาลอันอ่อนโยน —สายหมอกละมุนคลอเคลียขอบหน้าต่างไม้เก่าฉันเอนกายลงบนหมอนแห่งความคิดปล่อยดวงใจให้ล่องไหลไปกับเสียงลมหายใจของโลก ในห้วงนั้น — ความฝันเข้ามาโอบกอดฉันอย่างแผ่วเบาเหมือนห