*****ใครขี้เกียจอ่านเยอะข้ามไปตรงดอกจันด้านล่างได้เลยนะคะ******
เราคบกับแฟนมาสี่ปี เคยรักๆเลิกๆมาสามครั้ง แต่ละครั้งไม่เคยเกินเดือน แล้วพอกลับมาคุยกันก็คบกันใหม่ ( เขาง้อเราครั้งนึง อีกสองครั้งเรากลับไปคุยก่อนเอง ) ตอนนี้เป็นครั้งที่สี่ เลิกกันได้สองเดือนกว่าแล้วค่ะ เขาเป็นคนบอกเลิกเราเนื่องจากเราเจอถุงยางในลิ้นชักแล้วมันค่อยๆหายไปทีละชิ้น ( หายไป 3 ชิ้น ตั้งแต่วันที่เจอครั้งแรกปีที่แล้วจนถึงวันนี้ ) เราเลยค้นห้องเขา ตรวจบิลค่าใช้จ่ายของเขา ตรวจดูเตียงว่ามีใครมานอนหรือเปล่า ( ทำอยู่ามเดือนได้ จนมั่นใจแล้วว่าเขาไม่ได้มีใคร หรือถ้ามีจริงคงเลิกกันไปแล้ว ) เราไปถามเขาตรงๆตอนที่เราเลิกระแวงเขาไปแล้ว เรามั่นใจแล้วว่าตอนนี้เขาไม่ได้มีใคร ( ตอนที่ถาม ) สรุปพอเราถามเขาตรงๆ เขาอธิบายทุกอย่างให้ฟัง และหลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์ เขามาบอกเลิกเรา บอกว่าเราเหมือนผู้หญิงมี่ต้องการจะเช็คโทรศัพท์ผู้ชายแล้ว เขาไม่อยากมีชีวิตแบบนั้น....
ความจริงปัญหามันเริ่มก่อตัวตั้งแต่เดือนตุลาคมปี 2016 แล้วค่ะ ตอนที่เราเจอถุงยาง เราเคยถามเขาตรงๆแต่เขาปฏิเสธตลอด ( ถามครั้งแรกที่เจอ บอกได้ของฟรีมาจากร้าน Cabbage and condoms ) เราเชื่อ แต่ก็คอยนับไว้เรื่อยๆ แล้วันก็หายไปจริงๆ พอพารานอยด์ก็เริ่มโยงโน่นโยงนี่เข้าหากันจนเหมือนเขานอกใจเราจริงๆ เราเริ่มโพสข้อความบน FB status และ ไลน์ พูดประมาณว่าจะเชื่อใจเขาได้ยังไง เราเป็นแค่คนที่เขายังใช้อยู่ ถ้าหมดประโยชน์ก็คงโยนเราลงถังขยะ
เขาถามเราเรื่องข้อความพวกนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น เราเบี่ยงเบนประเด็นและไม่เคยตอบ เพราะกลัวจะเสียเขาไป เราโมโห แต่เราก็ไม่อยากเสียเขาไป
จนสุดท้ายพอเรามาถามเขาตรงๆและบอกเขาทุกอย่าง เขาก็เป็นคนบอกเลิกเราจริงๆ ( คิดว่าถ้าถามแบบนี้ คุยตรงๆแบบนี้ตั้งแต่เเรกเขาคงบอกเลิกเราไปนานแล้ว )
เราพยายามไม่คุย ไม่ติดต่อในช่วงแรก เพราะเราโกรธที่เขาบอกเลิกเรา แต่ยังมีของๆ เราอยู่ที่คอนโดเขา ทั้งเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า เครื่องสำอาง เราเลยคุยกับเขาว่าจะกลับไปเอาของนะ จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่ได้ไปเอา... แล้วเขาก็ไม่เคยพูดถึง ( อาจจะเก็บใส่กล่องไปหมดจนลืมไปแล้วก็ได้ว่ามีของเราอยู่กับเขา )
เรากลับมาคุยกับเขาหลังจากเลิกกันไปสองอาทิตย์เพราะเราอยากได้เขากลับมา แต่เขาเหมือนแค่คุยพอเป็นพิธี แต่บางครั้งก็คุยกันยาวๆ แต่นานๆที
เราชวนเขาไปดูหนังที่เราสองคนอยากดูมากๆ เขาตอบตกลงว่าจะไป... ( ตอนแรกเราคิดว่าที่เขาบอกว่าจะไปเพราะเขาอยากให้เราไปขนของออกมาซะอีก เพราะห้างที่ไปอยู่หน้าคอนโดเขา เอาเข้าจริงๆเขาไม่ได้พูดถึง หรือขนของใส่ถุงมาให้เราเหมือนที่คิดไว้เลย )
พอไปเจอก่อนเข้าโรงหนังเขายังชวนเราคุย ยังเล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้เราฟังเหมือนเดิม จ่ายค่าตั๋วหนัง ค่าขนมให้ ( ค่าขนมเขาจะควักจ่าย แต่เราแอบจ่ายก่อน เขาขอบคุณเราที่เราเลี้ยงขนมเขา )
ตอนซื้อตั๋ว เขายังคงเลือกเก้าอี้ Honeymoon เหมือนทุกครั้งที่เราเคยมาดู แต่ตอนนั่งเขาไม่ได้มาจับมือเรา หรือพยายามแตะต้องตัวเราเลย มีแค่ชะโงกหน้ามากระซิบข้างหูเรื่อยๆ ระหว่างหนังเล่น แต่ไม่โดนแก้มนะคะ
พอดูหนังจบออกมาจากโรงก็แยกย้ายกลับบ้าน อารมณ์ตอนนั้นอยากจะร้องให้มากๆ แบบอดทนกลับถึงบ้านแล้วค่อยปล่อยโฮ
คนเคยรักกัน วันนึงต้องมาเจอกัน แต่ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิม... เราอยากเข้าไปจับมือ เข้าไปกอด แต่ก็ทำไม่ได้ มันจุกอกไปหมด จะพูดก็พูดไม่ออก...
เราลองอีกครั้งหนึ่ง คือชวนเขาไปดู Justice League เขาตอบตกลงว่าถ้าอยู่เมืองไทย จะไปดูด้วย แล้วเมื่อวานลองถามไปว่าสรุปจะต้องบินไปทำงานใหม เขาบอกว่าไปวันจันทร์ที่ 20 เพราะฉะนั้นจะไปดูหนังกับเราได้พอดี ( เรามานั่งคิดว่าถ้าเขาไม่อยากมาจริงๆ มันมีข้ออ้างมากมายที่จะปฏิเสธเรา แต่เขาไม่ทำ )
สิ่งที่เราคิดมีอยู่ 2 อย่าง
1. เขาอาจจะไม่มั่นใจบางอย่าง และรอเวลา เผื่อวันนึงอาจจะคิดกลับมาคบกันใหม่
2. เขาคิดกับเราแค่เพื่อนจริงๆ อาจจะยังมีความผูกพันหลงเหลืออยู่ แต่ไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม
เราคิดว่าเป็นข้อสองมากกว่า เพราะเขาเป็นคนเฟรนด์ลี่ คุยได้กับทุกคนแม้แต่คนที่ไม่ชอบขี้หน้า ถ้าจำเป็นเขาก็คุยกับคนๆ นั้นได้เหมือนเพื่อนคนนึง แต่ในใจนี่อาจจะอยากเข้าไปบีบคอให้ตาย
ถ้าถามว่าเขารู้มั้ยว่าเรายังรักเขาอยู่ เขารู้ เพราะเราเคยส่งข้อความอธิบายความรู้สึกทุกอย่างบอกเขาไปแล้ว แล้วเราก็บอกด้วยว่า ถ้าเราไม่สามรถเติมเต็มชีวิตเขาได้ เป็นคนที่เขาต้องการไม่ได้ เราจะปล่อยเขาไป แล้วเราก็จะดีใจกับเขาถ้าเขาได้เจอคนที่เขาอยากได้มาเป็นคู่ชีวิต แต่เราก็จะยังรักเขาถึงแม้ทุกอย่างมันจะไม่เหมือนเดิมแล้วก็ตาม
******หลังสองอาทิตย์ที่เลิกกัน เราทักเขาไปแทบทุกวัน บางครั้งคุยกันยาวๆ แต่ช่วงหลังๆรู้สึกเหมือนถามคำตอบคำ บางทีไม่ตอบ เราเลยพยายามไม่ทักไปหา พยายามให้พื้นที่ส่วนตัวกับเขา เผื่อเขามีคนอื่นแล้วก็ไม่อยากเข้าไปวุ่นวาย ( เราไม่ได้ถาม ไม่กล้าถาม ) ชีวิตตอนนี้ทรมานมาก ไม่อยากคบใคร เพราะยังตัดใจไม่ได้ คนใหม่เข้ามาพอเราไม่แคร์ เราก็ทำตัวแย่ๆกับเขา เพราะเราแค่คบแก้เหงา แต่ไม่จริงจัง เลิกไปเดี๋ยวก็มีคนใหม่เข้ามาอีก เป็นแบบนี้แล้วรู้สึกสงสารตัวเอง สงสารผู้ชายคนอื่นด้วย เลยไม่คบ ไม่คุยกับใครดีกว่า
ในใจคือเรารอเขาอยู่ แต่บอกตัวเองว่า “ อย่าคาดหวังว่า มันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม “ แต่มันทำได้ยากมากๆ กำลังพยายามต่อสู้กับใจตัวเองที่อ่อนแออยู่ คิดแค่ว่าถ้าเขากลับมาคือดี ถ้าไม่ก็ต้องอยู่ให้ได้
พึ่งรู้ว่าอกหักจริงๆมันเป็นยังไง เกิดมายังไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้ ร้องเกือบทุกวัน ตื่นเช้ามาก็ร้อง ก่อนนอนก็ร้อง ทรมานมากๆ ไม่รู้จะทำยังไง พอกลับบ้านทีไรต้องนอนร้องไห้ทุกที********
ใครที่เลิกกับแฟนแล้ว แต่ยังคุยกันเหมือนเดิมบ้างคะ ( หาเพื่อนร่วมชะตากรรม 😭 )
เราคบกับแฟนมาสี่ปี เคยรักๆเลิกๆมาสามครั้ง แต่ละครั้งไม่เคยเกินเดือน แล้วพอกลับมาคุยกันก็คบกันใหม่ ( เขาง้อเราครั้งนึง อีกสองครั้งเรากลับไปคุยก่อนเอง ) ตอนนี้เป็นครั้งที่สี่ เลิกกันได้สองเดือนกว่าแล้วค่ะ เขาเป็นคนบอกเลิกเราเนื่องจากเราเจอถุงยางในลิ้นชักแล้วมันค่อยๆหายไปทีละชิ้น ( หายไป 3 ชิ้น ตั้งแต่วันที่เจอครั้งแรกปีที่แล้วจนถึงวันนี้ ) เราเลยค้นห้องเขา ตรวจบิลค่าใช้จ่ายของเขา ตรวจดูเตียงว่ามีใครมานอนหรือเปล่า ( ทำอยู่ามเดือนได้ จนมั่นใจแล้วว่าเขาไม่ได้มีใคร หรือถ้ามีจริงคงเลิกกันไปแล้ว ) เราไปถามเขาตรงๆตอนที่เราเลิกระแวงเขาไปแล้ว เรามั่นใจแล้วว่าตอนนี้เขาไม่ได้มีใคร ( ตอนที่ถาม ) สรุปพอเราถามเขาตรงๆ เขาอธิบายทุกอย่างให้ฟัง และหลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์ เขามาบอกเลิกเรา บอกว่าเราเหมือนผู้หญิงมี่ต้องการจะเช็คโทรศัพท์ผู้ชายแล้ว เขาไม่อยากมีชีวิตแบบนั้น....
ความจริงปัญหามันเริ่มก่อตัวตั้งแต่เดือนตุลาคมปี 2016 แล้วค่ะ ตอนที่เราเจอถุงยาง เราเคยถามเขาตรงๆแต่เขาปฏิเสธตลอด ( ถามครั้งแรกที่เจอ บอกได้ของฟรีมาจากร้าน Cabbage and condoms ) เราเชื่อ แต่ก็คอยนับไว้เรื่อยๆ แล้วันก็หายไปจริงๆ พอพารานอยด์ก็เริ่มโยงโน่นโยงนี่เข้าหากันจนเหมือนเขานอกใจเราจริงๆ เราเริ่มโพสข้อความบน FB status และ ไลน์ พูดประมาณว่าจะเชื่อใจเขาได้ยังไง เราเป็นแค่คนที่เขายังใช้อยู่ ถ้าหมดประโยชน์ก็คงโยนเราลงถังขยะ
เขาถามเราเรื่องข้อความพวกนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น เราเบี่ยงเบนประเด็นและไม่เคยตอบ เพราะกลัวจะเสียเขาไป เราโมโห แต่เราก็ไม่อยากเสียเขาไป
จนสุดท้ายพอเรามาถามเขาตรงๆและบอกเขาทุกอย่าง เขาก็เป็นคนบอกเลิกเราจริงๆ ( คิดว่าถ้าถามแบบนี้ คุยตรงๆแบบนี้ตั้งแต่เเรกเขาคงบอกเลิกเราไปนานแล้ว )
เราพยายามไม่คุย ไม่ติดต่อในช่วงแรก เพราะเราโกรธที่เขาบอกเลิกเรา แต่ยังมีของๆ เราอยู่ที่คอนโดเขา ทั้งเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า เครื่องสำอาง เราเลยคุยกับเขาว่าจะกลับไปเอาของนะ จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่ได้ไปเอา... แล้วเขาก็ไม่เคยพูดถึง ( อาจจะเก็บใส่กล่องไปหมดจนลืมไปแล้วก็ได้ว่ามีของเราอยู่กับเขา )
เรากลับมาคุยกับเขาหลังจากเลิกกันไปสองอาทิตย์เพราะเราอยากได้เขากลับมา แต่เขาเหมือนแค่คุยพอเป็นพิธี แต่บางครั้งก็คุยกันยาวๆ แต่นานๆที
เราชวนเขาไปดูหนังที่เราสองคนอยากดูมากๆ เขาตอบตกลงว่าจะไป... ( ตอนแรกเราคิดว่าที่เขาบอกว่าจะไปเพราะเขาอยากให้เราไปขนของออกมาซะอีก เพราะห้างที่ไปอยู่หน้าคอนโดเขา เอาเข้าจริงๆเขาไม่ได้พูดถึง หรือขนของใส่ถุงมาให้เราเหมือนที่คิดไว้เลย )
พอไปเจอก่อนเข้าโรงหนังเขายังชวนเราคุย ยังเล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้เราฟังเหมือนเดิม จ่ายค่าตั๋วหนัง ค่าขนมให้ ( ค่าขนมเขาจะควักจ่าย แต่เราแอบจ่ายก่อน เขาขอบคุณเราที่เราเลี้ยงขนมเขา )
ตอนซื้อตั๋ว เขายังคงเลือกเก้าอี้ Honeymoon เหมือนทุกครั้งที่เราเคยมาดู แต่ตอนนั่งเขาไม่ได้มาจับมือเรา หรือพยายามแตะต้องตัวเราเลย มีแค่ชะโงกหน้ามากระซิบข้างหูเรื่อยๆ ระหว่างหนังเล่น แต่ไม่โดนแก้มนะคะ
พอดูหนังจบออกมาจากโรงก็แยกย้ายกลับบ้าน อารมณ์ตอนนั้นอยากจะร้องให้มากๆ แบบอดทนกลับถึงบ้านแล้วค่อยปล่อยโฮ
คนเคยรักกัน วันนึงต้องมาเจอกัน แต่ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิม... เราอยากเข้าไปจับมือ เข้าไปกอด แต่ก็ทำไม่ได้ มันจุกอกไปหมด จะพูดก็พูดไม่ออก...
เราลองอีกครั้งหนึ่ง คือชวนเขาไปดู Justice League เขาตอบตกลงว่าถ้าอยู่เมืองไทย จะไปดูด้วย แล้วเมื่อวานลองถามไปว่าสรุปจะต้องบินไปทำงานใหม เขาบอกว่าไปวันจันทร์ที่ 20 เพราะฉะนั้นจะไปดูหนังกับเราได้พอดี ( เรามานั่งคิดว่าถ้าเขาไม่อยากมาจริงๆ มันมีข้ออ้างมากมายที่จะปฏิเสธเรา แต่เขาไม่ทำ )
สิ่งที่เราคิดมีอยู่ 2 อย่าง
1. เขาอาจจะไม่มั่นใจบางอย่าง และรอเวลา เผื่อวันนึงอาจจะคิดกลับมาคบกันใหม่
2. เขาคิดกับเราแค่เพื่อนจริงๆ อาจจะยังมีความผูกพันหลงเหลืออยู่ แต่ไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม
เราคิดว่าเป็นข้อสองมากกว่า เพราะเขาเป็นคนเฟรนด์ลี่ คุยได้กับทุกคนแม้แต่คนที่ไม่ชอบขี้หน้า ถ้าจำเป็นเขาก็คุยกับคนๆ นั้นได้เหมือนเพื่อนคนนึง แต่ในใจนี่อาจจะอยากเข้าไปบีบคอให้ตาย
ถ้าถามว่าเขารู้มั้ยว่าเรายังรักเขาอยู่ เขารู้ เพราะเราเคยส่งข้อความอธิบายความรู้สึกทุกอย่างบอกเขาไปแล้ว แล้วเราก็บอกด้วยว่า ถ้าเราไม่สามรถเติมเต็มชีวิตเขาได้ เป็นคนที่เขาต้องการไม่ได้ เราจะปล่อยเขาไป แล้วเราก็จะดีใจกับเขาถ้าเขาได้เจอคนที่เขาอยากได้มาเป็นคู่ชีวิต แต่เราก็จะยังรักเขาถึงแม้ทุกอย่างมันจะไม่เหมือนเดิมแล้วก็ตาม
******หลังสองอาทิตย์ที่เลิกกัน เราทักเขาไปแทบทุกวัน บางครั้งคุยกันยาวๆ แต่ช่วงหลังๆรู้สึกเหมือนถามคำตอบคำ บางทีไม่ตอบ เราเลยพยายามไม่ทักไปหา พยายามให้พื้นที่ส่วนตัวกับเขา เผื่อเขามีคนอื่นแล้วก็ไม่อยากเข้าไปวุ่นวาย ( เราไม่ได้ถาม ไม่กล้าถาม ) ชีวิตตอนนี้ทรมานมาก ไม่อยากคบใคร เพราะยังตัดใจไม่ได้ คนใหม่เข้ามาพอเราไม่แคร์ เราก็ทำตัวแย่ๆกับเขา เพราะเราแค่คบแก้เหงา แต่ไม่จริงจัง เลิกไปเดี๋ยวก็มีคนใหม่เข้ามาอีก เป็นแบบนี้แล้วรู้สึกสงสารตัวเอง สงสารผู้ชายคนอื่นด้วย เลยไม่คบ ไม่คุยกับใครดีกว่า
ในใจคือเรารอเขาอยู่ แต่บอกตัวเองว่า “ อย่าคาดหวังว่า มันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม “ แต่มันทำได้ยากมากๆ กำลังพยายามต่อสู้กับใจตัวเองที่อ่อนแออยู่ คิดแค่ว่าถ้าเขากลับมาคือดี ถ้าไม่ก็ต้องอยู่ให้ได้
พึ่งรู้ว่าอกหักจริงๆมันเป็นยังไง เกิดมายังไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้ ร้องเกือบทุกวัน ตื่นเช้ามาก็ร้อง ก่อนนอนก็ร้อง ทรมานมากๆ ไม่รู้จะทำยังไง พอกลับบ้านทีไรต้องนอนร้องไห้ทุกที********