เรารู้สึกเหนื่อยกับการคุยกับแม่ ไม่ว่าจะพูดอะไรก็เข้าลูป "เถียง" เลยเลือกที่จะเงียบกลายเป็นไม่คุยด้วยเลย
เขาจะบอกว่าเขาพูดดีๆทำไมถึงไม่ฟัง การพูดของแม่ก็จะเป็นการทำเสียงดุ อาจจะถึงขั้นตะเบงเสียงดัง มันชวนให้เราหัวเสีย แค่เราความคิดเห็นไม่ตรงกัน
เราก็จะกลายเป็น ลูกไม่ดี เถียง ไม่น่าเกิดมาในครอบครัวดีๆ น่าจะไปอยู่พวกพวกยาจกๆ ไม่มีจะกิน ( นี่คือที่แม่พูดกับเราหลายครั้ง ) เราขอคำแนะนำ
เรื่องเรียน แม่ก็จะบอกว่า เรียนให้มันจบ อย่าไปทำงานเป็นขี้ข้า ลูกจ้าง ส่งให้เรียนดีๆไม่ชอบชอบไปเป็นขี้ข้าคนอื่น ( แล้วเราควรเรียนอะไรล่ะ ? ที่จบมาแล้วไม่ต้องไปเป็นลูกน้องใครเขาก่อน ) เราพยายามมากที่จะเก็บอารมณ์และรับฟัง แต่บางครั้งมันก็เดือดเราไม่เคยด่าแม่เพราะรู้ว่ามันบาป เราก็แค่พูดประชดประชัน บางทีแค่เสียงถอนหายใจสั้นๆ ก็โดนแม่ว่าหนักมาก
เหนื่อยกับการทะเลาะกับคนในครอบครัว เขากีดกันการคบเพื่อนของเราตั้งแต่เด็ก (ตอนประถมเคยมีปม ไม่มีเพื่อนคบเพราะแม่) ไม่ให้มีแฟนตอนเรียนเราก็ไม่เคยมี คิดอยากจะไปจากครอบครัวให้ไกลๆ ก็ไม่รู้จะรอดไหมเราไม่เคยคิดจะทิ้งการเรียนเลย พยายามเรียนให้มันดีและจบ เหมือนกับทุกอย่างความกดดันมาลงที่เราที่เป็นลูกคนเล็ก พี่สาวจบมาก็ไม่มีงานไม่มีเงิน ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง หลานสาวของแม่ก็เรียนไม่จบ ท้องทั้ง 2 คน
เหมือนทุกอย่างตกลงมาที่เราหมด เหนื่อยกับความพยายามที่แม่ไม่เคยเห็น ทุกวันนี้เราตอบแม่แค่ อืม โอเค แค่นั้นจริงๆ ไม่อยากพูดอะไรมากกว่านั้น เราควรทำยังไงกับเรื่องนี้
พูดคุยกับแม่ทกุอย่างกลายเป็นว่าเรา "เถียง"
เขาจะบอกว่าเขาพูดดีๆทำไมถึงไม่ฟัง การพูดของแม่ก็จะเป็นการทำเสียงดุ อาจจะถึงขั้นตะเบงเสียงดัง มันชวนให้เราหัวเสีย แค่เราความคิดเห็นไม่ตรงกัน
เราก็จะกลายเป็น ลูกไม่ดี เถียง ไม่น่าเกิดมาในครอบครัวดีๆ น่าจะไปอยู่พวกพวกยาจกๆ ไม่มีจะกิน ( นี่คือที่แม่พูดกับเราหลายครั้ง ) เราขอคำแนะนำ
เรื่องเรียน แม่ก็จะบอกว่า เรียนให้มันจบ อย่าไปทำงานเป็นขี้ข้า ลูกจ้าง ส่งให้เรียนดีๆไม่ชอบชอบไปเป็นขี้ข้าคนอื่น ( แล้วเราควรเรียนอะไรล่ะ ? ที่จบมาแล้วไม่ต้องไปเป็นลูกน้องใครเขาก่อน ) เราพยายามมากที่จะเก็บอารมณ์และรับฟัง แต่บางครั้งมันก็เดือดเราไม่เคยด่าแม่เพราะรู้ว่ามันบาป เราก็แค่พูดประชดประชัน บางทีแค่เสียงถอนหายใจสั้นๆ ก็โดนแม่ว่าหนักมาก
เหนื่อยกับการทะเลาะกับคนในครอบครัว เขากีดกันการคบเพื่อนของเราตั้งแต่เด็ก (ตอนประถมเคยมีปม ไม่มีเพื่อนคบเพราะแม่) ไม่ให้มีแฟนตอนเรียนเราก็ไม่เคยมี คิดอยากจะไปจากครอบครัวให้ไกลๆ ก็ไม่รู้จะรอดไหมเราไม่เคยคิดจะทิ้งการเรียนเลย พยายามเรียนให้มันดีและจบ เหมือนกับทุกอย่างความกดดันมาลงที่เราที่เป็นลูกคนเล็ก พี่สาวจบมาก็ไม่มีงานไม่มีเงิน ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง หลานสาวของแม่ก็เรียนไม่จบ ท้องทั้ง 2 คน
เหมือนทุกอย่างตกลงมาที่เราหมด เหนื่อยกับความพยายามที่แม่ไม่เคยเห็น ทุกวันนี้เราตอบแม่แค่ อืม โอเค แค่นั้นจริงๆ ไม่อยากพูดอะไรมากกว่านั้น เราควรทำยังไงกับเรื่องนี้