เราเป็นโรคชนิดหนึ่ง ไม่ได้ร้ายแรงมาก เป็นจากอารมณ์ แล้วเราไปหาหมอหลายคนเหมือนกัน คนที่รู้ก็มีแม่และเพื่อน แล้วคนที่เราไว้ใจที่สูดคือแม่
ช่วงนี้มาเรียนอยู่ห่างจากแม่ วันนี้พึ่งมารู้ว่าแม่เอาเรื่องที่เราเป็นโรคนี้ไปเล่าให้คนอื่นฟังรวมทั้งครูของโรงเรียนน้อง คนที่ไม่สนิจไม่ใช่ญาติแม่ยังเล่า ที่ผ่านมาอาการดีขึ้นเยอะจนมาเรื่องนี้อาการกลับมาเหมือนเดิมอีกแล้ว ไม่คิดว่าแม่จะเป็นคนเล่า เรื่องบางเรื่องก็ควรเก็บเป็นความลับ เขาไม่นึกถึงจิตใจเราบ้างเลย มันทำให้ไม่กล้าเล่าอะไรให้ใครฟังอีกเลย ไม่อยากติดต่อกับใครเลย ทำไมความสุขมันถึงพังไวเกิน เราถามแม่แล้วว่าทำไมเล่าให้คนอื่นฟัง มันไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นรู้ แม่ก็เงียบ เราควรทำไงเมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้ โครตแย่มากเลย
ถ้าคนที่ไว้ใจที่สุดเอาเรื่องเราไปเล่าคนอื่นควรทำไง
ช่วงนี้มาเรียนอยู่ห่างจากแม่ วันนี้พึ่งมารู้ว่าแม่เอาเรื่องที่เราเป็นโรคนี้ไปเล่าให้คนอื่นฟังรวมทั้งครูของโรงเรียนน้อง คนที่ไม่สนิจไม่ใช่ญาติแม่ยังเล่า ที่ผ่านมาอาการดีขึ้นเยอะจนมาเรื่องนี้อาการกลับมาเหมือนเดิมอีกแล้ว ไม่คิดว่าแม่จะเป็นคนเล่า เรื่องบางเรื่องก็ควรเก็บเป็นความลับ เขาไม่นึกถึงจิตใจเราบ้างเลย มันทำให้ไม่กล้าเล่าอะไรให้ใครฟังอีกเลย ไม่อยากติดต่อกับใครเลย ทำไมความสุขมันถึงพังไวเกิน เราถามแม่แล้วว่าทำไมเล่าให้คนอื่นฟัง มันไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นรู้ แม่ก็เงียบ เราควรทำไงเมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้ โครตแย่มากเลย