เงียบคือทำ

ครอบครัวของจขกทมีกัน6คนค่ะ ยาย พ่อ แม่ พี่สาวคนโต พี่สาวคนรอง พี่สาวคนกลาง แล้วก็จขกทเป็นลูกคนเล็กค่ะ จขกทอาศัยในกรุงเทพ กับพี่สามคนคือพี่คนรองและพี่คนกลาง (จขกทอายุห่างจากพี่คนรอง10ปี พี่คนกลาง5ปีค่ะ)โดยพ่อแม่ทำงานอยู่ตจวค่ะ แม่จะมาหาบ้างแล้วก็จะไปหาพ่อแม่บ้าง แล้วแม่ก็จะส่งเงินมาทุกอาทิตย์ให้ทั้งสามคนค่ะ พอพี่คนรองเรียนจบ พี่เค้าก็ออกไปอยู่กับแฟน แต่ก็มีมาหาบ้างค่ะ จากนั้นมาจขกทกับพี่กลางก็อยู่กันแค่สองคน แต่เราจะแบ่งหน้าที่กันทำความสะอาดบ้าน ตามหน้าที่ไปช่วงที่เรียนกันทั้งคู่ก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่พอพี่คนกลางเรียนจบพี่กลางก็ให้เราทำงานบ้านคนเดียวทั้งๆที่เราก็ไปร.ร.กลับบ้านเย็นทุกวันเพราะมีเรียน ทั้งงานการบ้านอ่านหนังสือ แต่กลายเป็นว่าจขกททำอยู่คนเดียว แต่ตรงนี้ไม่เท่าไหร่ค่ะ ช่วงนั้นเศรษฐกิจบ้านเราไม่ค่อยดี หมุนเงินไม่ทัน แม่เลยต้องยืมพี่ๆมาให้เราก่อน จากนั้นพี่หลางก็ยิ่งใช้เราบ่อยและชอบด่าเรา ใช้เรา เราไม่เกี่ยงหรอกค่ะ แต่มาด่ากันบางทีพูดดีๆมันก็น่าทำให้ แต่ถ้าด่าๆ ก็ไม่มีใครอยากทำให้ใช่มั้ยล่ะคะ พอมีอะไรที่บ้านพังก็จะหาว่าเป็นความผิดเรา ที่บ้านจะมีคอมของแม่ค่ะแต่แม่ให้พี่ไว้ทำงาน มีช่วงที่เราต้องทำงานส่งอาจารย์เราก็ใช้ของแม่แล้วเก็บให้ตลอด แต่พี่เค้าจะใช้ตลอด พี่จขกทสายตาไม่ดีค่ะมองไม่ค่อยเห็นเวลาเล่นคอมจะไม่ใส่เเว่นเพราะใกล้ตา วันนั้นพี่จขกทใส่แว่นแล้วเล่นคอมไปเห็นรอยที่หน้าจอซึ่งวันนั้นพี่คนรองมาหาที่บ้านด้วยเพราะพาเราไปซื้อของ พี่คนกลางก็หาว่าเราเป็นคนทำ ทั้งๆที่เราจะจับคอมปีละครั้งทำงานเท่านั้น เราเป็นเงียบค่ะ เวลาอธิบายจะหาว่าเถียง  แต่เราก็พุดว่าเราไม่ได้ทำแต่พี่ก็ไม่เชื่อ ลามไปถึงพี่คนรองที่รู้เรื่องตั้งแต่ต้น ที่พากันด่าเรา แล้วบอกง่าเพราะไม่ได้ซื้อเองไม่ใช่ของตัวเองเลยใช้ไม่ดีไง ต่อไปนี้จะไม่ซื้ออะไรให้ไม่พาไปไหนแล้ว แล้วพี่ก็เปลี่ยนพาสเวิร์ด ซึ่งเราได้แต่นั่งเงียบแต่น้ำตาเราจะไหลแล้วแหละเราพูดอะไรไม่ได้พูดไปก็หาว่าแก้ตัว ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำ พร้อมที่จะยัดเยียดความผิดให้เรา เราทำได้แค่เดินขึ้นห้องไปร้องไห้คนเดียว  เรารู้สึกว่าพี่กลางอิจฉาเราทั้งๆที่ตัวเองก็ดีกว่าเรา เราอาจจะคิดไปเองแต่พี่กลางชอบพูดว่าดีแค่ไหนแล้วที่จขกทเกิดมาตอนบ้านมีเงินแล้วไม่ได้ไปลำบากเหมือนพี่กลาง อยากได้อะไรก็ได้ แต่ใช้อะไรไม่ได้ซักอย่าง (เราทำตลอด แต่พี่ไม่เคยคิดจะเอาไปรวมถึงที่เราทำ แล้วเอามาด่าเราตลอด) มีครั้งนึงที่บ้านทะเลาะกันใหญ่มาก ครั้งนั้นพี่กลางร้องไห้แล้วพูดประมาณว่าทั้งพี่คนโตพี่รองก็ไม่ต้องห่วงแล้วหนิ พี่กลางไม่เคยได้อะไรเลย(ทั้งที่ตัวเองได้มากกว่าจขกท อยากได้อะไรก็ขอแม่ แต่จขกทจะไม่ขอ แต่เก็บเองอยากได้อะไรก็เก็บ บางทีเก็บไม่ำด้ก็ไม่ต้องเอา) แล้วลามมาถึงเราที่พี่กลางบอกว่าเราวันๆไม่ทำอะไร (บางทีเราหาข้อมูลในโทรศัพท์แล้วก็เปิดเพลงทำงาน พี่ไมาเห็นก็คิดว่าเรานอนเล่น เห็นเราจับโทรศัพท์ก็ว่าเราเล่นเกม)พี่ก็ไม่ต่างจากเราหนักกว่าเราตรงตื่นสายกว่า ตื่นมาก็กินแล้วนอน ว่าเราสารพัด เหมือนตัวเองรู้จักจขกทดีแต่จริงๆแล้วก็ไม่ได้รู้อะไรเลย จขกทอึดอัด ระบายให้คนที่บ้านฟังก็ไม่ช่วยอะไร เราไม่อยากอยู่บ้านนี้แล้ว อยากไปทำงานอยากมีชีวิตของตัวเอง กับพ่อแม่ ไม่อยากให้มีใครมาจ้ำจี้จ้ำชัย บงการชีวิตแบบนี้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเรายังต้องใช้เงินพ่อแม่อยู่ เราอยากทำงานเลี้ยงดูพ่อแม่ได้ มีครั้งนึงเราเล่าให้แม่ฟังว่าเราอัดอั้นให้รอบ10กว่าปีที่เปิดอกคุยกับแม่แค่ทางมือถือน้ำตาเราก็ไหลออกมาจนกลั้นไม่อยู่ แต่แม่ก็บอกได้แค่ทนไปก่อนแม่ยังทำอะไรไม่ได้มาก เราแค่มาระบายอาจจะยาวหน่อยแต่เราอัดอั้นมาก