ทำไมแม่ชอบพูดดูถูกลูกตัวเอง

ช่วงพ่ออยู่กับเรา แม่ไม่เคยใช้คำพูดที่รุนเเรงเหมือนอย่างตอนนี้ที่พ่อไม่ได้อยู่กับเราแล้ว พ่อกับแม่เเยกทางกัน เราอยู่กับแม่ที่บ้านยาย หลังจากที่ไม่มีพ่อ แม่เราเริ่มทำงาน  เราเรียน น้องชายสองคนก็เรียน เราไม่ถูกกับน้องแต่ไม่ได้เกลียดน้องมาแต่ไหนเเต่ไร เราห่างกับน้องคนกลางหกปี ห่างกับคนเล็กเก้าปี เราไม่เคยมีปัญหากับน้องเล็ก เมื่อก่อนเป็นเรื่องปกติที่เรากับคนกลางชอบทะเลาะกันมันไม่รุนแรงหรอก ช่วงนี้น้องเริ่มโต ก็เริ่มรุนแรง ก้าวร้าวแบบที่แม่ไม่รู้ น้องหยาบคายใส่คนในบ้าน ใส่ยาย แต่กับแม่ น้องไม่กล้า รุกรานข้าวของของเราที่เราซื้อมา ไม่ใช่ว่าเราจะไม่เเบ่งนะถ้าขอดีดี แต่แบบที่น้องทำคือการหยิบไป ไม่ถาม ไม่ขอ หยิบ เหมือนของตัวเอง จนแบบแม่บอกเราเห็นแก่ตัว ดีแต่กับคนอื่น หาเลี้ยงตัวเองได้แล้วหรอ จากเรื่องเล็ก ก็ลามลามเป็นไฟเลยชักแม่น้ำทั้งห้ามารวมๆกัน จากที่ไม่ชอบน้อง ก็เกลียดเลย ไม่ชอบเลยที่ให้เหตุผลแม่ไปเเต่แม่บอกว่ามันคือข้ออ้าง มันคือการเถียง มันคือพวกหัวดื้อ มันคือพวกที่คิดว่าตัวเองปีกกล้าขาแข็ง ทุกวันนี้เราทำงานพิเศษ เราไม่ใช้เงินแม่เลย ไม่ใช้มาเกือบแปดเดือนเเล้ว เงินที่ได้มา เราไม่ได้ใช้เเค่คนเดียว เราซื้อของมาเราก็เอามาทำกับข้างเผื่อคนที่บ้าน แม่เราทำงาน สามวันทีจะกลับบ้าน เงินเดือนแม่เราไม่มีสิทธิ์รู้ แม่ทำงานเป็นพนักงานขายเสื้อผ้าในห้าง แต่เรายังไม่เห็นเงินส่วนจองแม่ เอามาจ่ายค่าน้ำค่าไฟเลย มีเเต่เงินยายที่ได้จากเงินคนชรา กับเงินเลี้ยงลูกของญาติคนนึง ทุกครั้งที่แม่กลับมาบ้าน ไม่มีครั้งไหนที่แม่จะบ่นเรา บางทีก็ไม่เข้าใจ มันเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก  แล้วจากบ่นก็ลามเป็นด่า ขนาดยายยังทนไม่ได้ เดินออกนอกบ้านเลย แม่ด่าเจ็บมาก เราเข้าใจ ทำงานมาเหนื่อย แต่การที่แม่เหนื่อยเเล้วมาพูด-ดันเราเราก็ไม่ชอบ เอาจริงๆเสียใจ แล้วก็กดดัน จนบางทีคิดว่าเพราะเกิดเป็นผู้หญิงใช่ป่ะ ช่องว่างของการดูถูก มันถึงได้เยอะขนาดนี้ แค่เล่าสู่กันฟัง ไม่ได้ตั้งใจให้ร้ายแม่ตัวเอง มันกดดันจริงๆ มันเกิดขึ้นบ่อยจนแบบ เราอยากไปให้พ้นๆแม่ เผื่อเค้าจะสบายใจที่ไม่มีเรา เราไม่รู้จะแก้ไขยังไง ไม่ใช่ไม่เคยพยายามคิดแก้ไข เราทำแล้ว ทำแบบที่แม่ชอบ แต่มันไม่ถูกใจเค้าซักที ไม่ถูกใจแม่เหมือนลูกคนอื่นๆที่แม่ชอบเล่าซักที