จุดรั่วในชีวิต…/คนอุบล

กระทู้คำถาม
(กระทู้คุยแบบมีสาระ)
วันนี้ประชุมพนักงาน…ผมพูดถึงปัญหาในการทำงาน…
ใจก็คิดไปถึงเวลามีจุดรั่วที่ถังน้ำจะทำให้ระดับน้ำจะถูกไหลออกจนไม่เกินระดับที่จุดรั่วนั้นอยู่…
ผมจึงยกตัวอย่างให้พนักงานฟังว่า…
ชีวิตเราทั้งชีวิตจริงและชีวิตการงานมักมีจุดรั่วเสมอ…
ในชีวิตการงานจุดรั่วนั้นทำให้ไม่สำเร็จ ในชีวิตจริงจุดรั่วนั้นทำให้เราเกิดความทุกข์เสมอๆ…
ปัญหาคือเรามักไม่รู้ว่านี่คือจุดรั่วของเรา เช่น การพูดจาหยาบคายก้าวร้าว หรือความคิดอคติต่อผู้อื่น เป็นต้น…
ผู้มีปัญญาควรต้องหมั่นทบทวนว่าเรามีจุดรั่วอะไรบ้าง เพื่อปิดจุดรั่วนั้นเสีย…
เพื่อทำให้ชีวิตเรามีความสุขมากขึ้นหรืออย่างน้อยๆก็เพื่อคนรอบตัวเราให้เค้ามีความสุขเมื่อคุยกับเรา…
และสำหรับในชีวิตการงานเพื่อทำให้เราประสบความสำเร็จมากขึ้น…

จุดรั่วในชีวิตมักเกิดจากนิสัย ความเคยชินและแนวความคิด ไปจนถึงคำพูดของเรา…
ที่ทำให้คนอื่นเสียใจจนเค้าไม่อยากคบค้ากับเราหรือหมดความเชื่อถือเรา…
แล้วเพื่อนๆรู้ไม๊ว่าตนเองมีจุดรั่วในชีวิตกี่จุดและอะไรบ้าง.???

คนอุบล
คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 6
สวัสดีค่ะ คุณคนอุบล  "จุดรั่ว"  รู้สึกชอบคำนี้ค่ะ  ขอบคุณที่บัญญัติมาให้

ปกติก็จะใช้คำธรรมดาๆ ว่า "ข้อเสีย"  แต่คำว่า ข้อเสีย ฟังแล้วก็ได้แค่รู้สึกถึงความบกพร่องของตัวเองเท่านั้น  แต่คำว่า "จุดรั่ว"  ที่คุณคนอุบล กล่าวไว้นั้น ให้ความหมายที่ชี้ขัดมากกว่าคือ เป็นความบกพร่องที่ทำให้เกิดผลเสียตามมา เช่น จุดรั่วของถังน้ำ เมื่อเกิดขึ้น น้ำก็จะไหลออกจากถัง จนระดับน้ำเหลือแค่เสมอกับจุดรั่วนั้น  ทำให้น้ำในถังลดลง

จุดรั่วของคน  หากสามารถปะหรืออุดไว้ได้ อาจมีร่องรอยบาดแผลบ้างแต่ ก็ยังไม่เกิดผลเสียหายมากมายนัก แต่หากไม่ปิด ไม่ปะ ไม่อุด หลายๆอย่างก็คงไหลออกจากความเป็นคน ดังเช่นคุณคนอุบลกล่าวไว้

จึงทำให้ฉุกคิดได้ว่า หากเราสามารถทำได้ เราน่าจะพยายามอุดจุดรั่วของตัวเอง อย่าให้สิ่งดีๆไหลออกจากความเป็นคน  จนเหลือน้อยลงกลายเป็นช่องว่างให้สิ่งอื่นเข้ามาแทนที่ จะดีกว่า

สำหรับดิฉัน  จุดรั่ว  ก็มีอยู่ค่ะ สิ่งหนึ่งที่รั่วบ่อยๆคือ ใจร้อนวู่วามปากไว  ซึ่งความใจร้อนวู่วาม เคยนำพาความเสียใจมาให้ หลังจากที่เหตุการณ์ผ่านไป พอสติกลับมา  มักจะต้องมานั่งเสียใจกับความใจร้อน วู่วาม บ่อยๆ เพราะ เราอาจสูญเสียเพื่อนไป มันไม่คุ้มกันเลย กับคำว่า เพื่อนซึ่งจริงๆแล้ว เคยพูดอยู่เสมอว่า "ขอกันกินมากกว่านี้"  แต่ทำไมวันนั้นเรา ไม่นับหนึ่งถึงสิบ  ก่อนจะพูดหรือทำอะไรลงไป  ก็ได้แต่เสียใจและเสียดาย
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่