มีโอกาสได้แวะกลับไปเยือนแถวบ้านเก่า ก็แวะกลับไปซื้อของร้านค้าเก่าๆแถวนั้น ด้วยความรู้สึกคุ้นเคย ด้วยความทรงจำสมัยก่อน
แต่ภาพที่เห็นวันนี้ ร้านค้าเจ้าเก่าดั้งเดิมยังอยู่ ร้านข้าวมันไก่แสนอร่อย ที่เคยกินประจำ ตอนนี้คนขายแก่มาก อายุ 72 เดินยังไม่ค่อยมีแรงเลย
ค่อยๆเดิน ทำอะไรช้าลง ความคล่องตัวไม่มี แต่รสชาติอาหารและความอร่อยไม่เปลี่ยนยังคงเหมือนเดิม ฉันก็ถามอาม่าทำไมไม่หยุดพัก
อาม่าบอกว่านั่งเฉยๆเบื่อ หยุดแล้วก็ไม่รู้จะทำอะไร ก็เลยขายต่อ แต่สภาพอาม่าตอนนี้ เห็นแล้วอยากจะให้พักผ่อนเหลือเกิน
ร้านโชว์ห่วยที่คนขายเป็นอากง อาม่าในวัย 60-70 เช่นกัน แต่ว่าร่างกายแข็งแรงดี คุยสนุก ทำงานคล่องตัว กระฉับกระเฉง แคล่วงคล่องว่องไว
กลับไปไม่เจอแล้ว กลายเป็นคนหนุ่มสาว หน้าตาไม่คุยเคย เหมือนตนเองเดินเข้าผิดร้าน คนที่อยากจะคุยด้วย อยากทักทายไม่อยู่แล้ว
ฉันก็ถามเจ้าของใหม่ ว่าอากา อาม่าไปไหนแล้ว เขาบอกว่า เลิกกิจการไปแล้ว แก่แล้วไปพักผ่อน เขาเซ็งกิจการต่อ รับช่วงทำแทน
น่าเสียดาย เป็นร้านค้าที่ขายดี แต่ลูกหลานไม่มีใครเอา ไปทำงานประจำที่อื่นกันหมด ปล่อยให้กิจการร้านค้ากลายเป็นของคนอื่นไป
ร้านก๋วยเตี๋ยวที่เคยไปแอบดูลูกชายเจ้าของร้าน หน้าตาหล๊อหล่อสมัยก่อน ตอนนี้รับสืบทอดกิจการ กลับไปเจออีกที อาเฮียก็แก่แล้ว
เราเหมือนคนไม่รู้จักกัน ทั้งๆที่ตอนเรียนหนังสือ ก็เจอกันบ่อยๆตรงป้ายรถเมล์ ถึงจะขึ้นรถคนละคัน แต่เราก็ยืนรอรถเมล์ป้ายเดียวกัน
กลายเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวที่สืบทอดกิจการสู่รุ่นที่สอง รสชาติความอร่อยไม่เปลี่ยน ยังคงต้นตำหรับเหมือนกับที่พ่อเขาเคยทำ และขายดีเหมือนเดิม
อันที่จริงเวลากลับไปบ้านเก่า เราก็คาดหวังนะ ว่าจะไปเจอคนเก่าๆที่เราเคยรู้จักสมัยเด็กๆ อยากจะไปทักทาย แต่ด้วยเวลาที่ผ่านไปนาน
บางทีเขาก็จำเราไม่ได้แล้ว และบางทีเขาก็แก่ลงไปเยอะมาก มากจนดูแตกต่างกับภาพความทรงจำสมัยเด็กๆที่เราเคยมี มันเปลี่ยนไปจริงๆ
บางคนก็ไม่เหลืออยู่ในความทรงจำให้กลับไปคิดถึงแล้ว บ้านเก่าของเราก็เปลี่ยนเป็นของคนอื่นแล้ว ไม่เหลืออะไรเดิมๆให้เห็นเลย
คนใหม่ๆก็เข้ามา เราก็ไม่รู้จักแล้ว มีแค่คนเก่าๆที่ยังอยู่นั่นแหละให้คิดถึง แต่ถ้าผ่านไปนานกว่านี้ กลับไปอีกที คนเก่าๆคงตายหมดแล้วมั้ง
ไม่เหลืออะไรให้กลับไปคิดถึง
เวลากลับไปบ้านเก่า แล้วไปเจอร้านค้าดั่งเดิมสมัยเด็กๆ ระหว่างเจ้าของแก่มาก กับ เจ้าของใหม่ คุณรู้สึกยังไง
แต่ภาพที่เห็นวันนี้ ร้านค้าเจ้าเก่าดั้งเดิมยังอยู่ ร้านข้าวมันไก่แสนอร่อย ที่เคยกินประจำ ตอนนี้คนขายแก่มาก อายุ 72 เดินยังไม่ค่อยมีแรงเลย
ค่อยๆเดิน ทำอะไรช้าลง ความคล่องตัวไม่มี แต่รสชาติอาหารและความอร่อยไม่เปลี่ยนยังคงเหมือนเดิม ฉันก็ถามอาม่าทำไมไม่หยุดพัก
อาม่าบอกว่านั่งเฉยๆเบื่อ หยุดแล้วก็ไม่รู้จะทำอะไร ก็เลยขายต่อ แต่สภาพอาม่าตอนนี้ เห็นแล้วอยากจะให้พักผ่อนเหลือเกิน
ร้านโชว์ห่วยที่คนขายเป็นอากง อาม่าในวัย 60-70 เช่นกัน แต่ว่าร่างกายแข็งแรงดี คุยสนุก ทำงานคล่องตัว กระฉับกระเฉง แคล่วงคล่องว่องไว
กลับไปไม่เจอแล้ว กลายเป็นคนหนุ่มสาว หน้าตาไม่คุยเคย เหมือนตนเองเดินเข้าผิดร้าน คนที่อยากจะคุยด้วย อยากทักทายไม่อยู่แล้ว
ฉันก็ถามเจ้าของใหม่ ว่าอากา อาม่าไปไหนแล้ว เขาบอกว่า เลิกกิจการไปแล้ว แก่แล้วไปพักผ่อน เขาเซ็งกิจการต่อ รับช่วงทำแทน
น่าเสียดาย เป็นร้านค้าที่ขายดี แต่ลูกหลานไม่มีใครเอา ไปทำงานประจำที่อื่นกันหมด ปล่อยให้กิจการร้านค้ากลายเป็นของคนอื่นไป
ร้านก๋วยเตี๋ยวที่เคยไปแอบดูลูกชายเจ้าของร้าน หน้าตาหล๊อหล่อสมัยก่อน ตอนนี้รับสืบทอดกิจการ กลับไปเจออีกที อาเฮียก็แก่แล้ว
เราเหมือนคนไม่รู้จักกัน ทั้งๆที่ตอนเรียนหนังสือ ก็เจอกันบ่อยๆตรงป้ายรถเมล์ ถึงจะขึ้นรถคนละคัน แต่เราก็ยืนรอรถเมล์ป้ายเดียวกัน
กลายเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวที่สืบทอดกิจการสู่รุ่นที่สอง รสชาติความอร่อยไม่เปลี่ยน ยังคงต้นตำหรับเหมือนกับที่พ่อเขาเคยทำ และขายดีเหมือนเดิม
อันที่จริงเวลากลับไปบ้านเก่า เราก็คาดหวังนะ ว่าจะไปเจอคนเก่าๆที่เราเคยรู้จักสมัยเด็กๆ อยากจะไปทักทาย แต่ด้วยเวลาที่ผ่านไปนาน
บางทีเขาก็จำเราไม่ได้แล้ว และบางทีเขาก็แก่ลงไปเยอะมาก มากจนดูแตกต่างกับภาพความทรงจำสมัยเด็กๆที่เราเคยมี มันเปลี่ยนไปจริงๆ
บางคนก็ไม่เหลืออยู่ในความทรงจำให้กลับไปคิดถึงแล้ว บ้านเก่าของเราก็เปลี่ยนเป็นของคนอื่นแล้ว ไม่เหลืออะไรเดิมๆให้เห็นเลย
คนใหม่ๆก็เข้ามา เราก็ไม่รู้จักแล้ว มีแค่คนเก่าๆที่ยังอยู่นั่นแหละให้คิดถึง แต่ถ้าผ่านไปนานกว่านี้ กลับไปอีกที คนเก่าๆคงตายหมดแล้วมั้ง
ไม่เหลืออะไรให้กลับไปคิดถึง