พี่เค้าคิดเหมือนเราไหม

คือ เรากับพี่เค้าไม่เคยคุยกันมาก่อน พอดีเราลงแข่งวิ่งในกีฬาสี 400ม. ไม่ได้มีการซ้อมใดๆทั้งสิ้น ได้ที่3 และพอถึงเส้นเราไม่สนเลยว่าที่จะล้มไปนั้นจะเป็นคลน คือหมดรงจริงๆ มันจะวิ่งไม่ไหวอยู่ตั้งแต่ยังไม่ถึงเส้นด้วยซ้ำ พอถึงเส้นและเราก็ล้มตัวไปเลย พี่สตาฟสีเราก็มารับไว้ทัน ทั้งชายหญิง และพี่เค้าก็อุ้มเราออกไป และพาไปที่พักของนักวิ่ง คือตอนนี้ปวดขามากแทบอยากจะร้องไห้ พี่สตาฟก็ดูแลอย่างดี และเราคิดว่ารายต่อไคงจะมานอนแล้วเลยพยายามลุกไปนั่ด้านหลังกองอำนวยการ มันเป็นสวนเล็กๆ และตอนยืนก็ฟุบลงไปทันทีพี่สตาฟเค้าก็มารับเราทันและพยุงเราไปด้านหลัง และพอจะนั่งพี่คนนั้นเค้าก็มารับเราแล้วพาไปนั่งข้างๆ และพัดลมให้ เราไม่ไหวจึงรอนราบตรงนั้น พี่เค้าก็ถามว่า (มีรายการวิ่งอีกไหม ไหวรึเปล่า) เราก็บอกว่า"มีวิ่ง4x400ม.อีก" พี่เค้าห้ามทันทีว่า  (ไม่ไหวแล้วมั้ง พักเถอะเดี๋ยวพี่ไปหาคนแทนให้ ...เอาผ้ามาเดี๋ยวไซับน้ำให้) พี่เค้าก็อผ้าที่พี่สตาฟให้เรามาแล้วเอาไปซับน้ำ เรานอนหลับตาอยู่ สักพักพี่เค้าก็เอาผ้ามาปิดหน้าเราไว้ เราก็มองเห็นเงาขอพี่เค้าผ่านผ้านะ พี่เค้ายืนจ้องเราอยู่นานมากเราเลยเปิดผ้าดู ก็กลายเป็นว่าพี่เค้ามองอยู่ พี่เค้าก็ไม่ได้หล่อมาก แต่เท่าที่ดูพี่เค้าน่ารัก....(หายใจช้าๆ ....เป็นไงดีขึ้นยัง) พี่เค้าก็นั่งลงข้างเราและเอาผ้าอีกผืนมาเช็ดโคลนแถวขาเราพร้อมกับพี่สตาฟหญิงอีกคน พอพี่สตาฟออกไปพี่เค้าก็พัดลมให้เรา (ไหวป่าว) เราก็ตอบว่า "อืมดีขึ้นและ" (อย่าเพิ่งเดินนะ ขามันจะพับได้และก็เดี๋ยวปวดหัวนะ) เราก็แบบ แอบชอบพี่เค้าแล้วนะ พี่เค้าไม่ใช่สตาฟด้วยซ้ำแต่ดูแลเราดีกว่าพี่สตาฟอีกอิอิ "ค่ะๆ" พอพี่เค้าไปเราก็อยากไปดูเพื่อนนะ เพื่อนเราเนี่ยมันนั่งอยู่ตรงข้ามเราก็เดินไปหา ผมก็คือขาจะพับจริงๆ และจู่ๆพี่เค้าก็มาพยุง (บอกแล้วว่าอย่าเพิ่งเดิน จะไปไหน มาๆเดี๋ยวพาไป) พี่เค้าก็พยุงเรา เราก็จับแขนพี่เค้า "ไปที่เพื่อน" และตอนที่เดินเราก็ได้รู้ว่าเท้าข้างขวาเรามันเดี้ยง พี่เค้าก็พาเราไปที่เพื่อน (ไง เจ็บขาออ มาเดี๋ยวพันให้) พี่เค้าก็พยุงเรากลับไปที่เดิมหลังเราไปดูเพื่อนเสร็จ  และเอาผ้ายืดมาพันเท้าให้เราโดยที่พี่เค้านั่งอยู่ข้างล่างเราอยู่ที่นั่งปูนรอบสวน (เจ็บมากมั้ย) "ก็นิดหน่อย" และพี่เค้าก็กดแรงลงที่เท้าเรา "โอ๊ย! มันเจ็บนะ"  (ไหนบอกว่านิดหน่อย) ".....ก็แค่" (แล้วปวดหัวมั้ย) "อืม จี๊ดๆตรงคิ้วนี้เลย" (รอตรงนี้ ห้ามไปไหน เดี๋ยวเอายามาให้) และพี่เค้าก็ไปเอายามาให้แล้วเราก็กินยาไป และ ทั้งวันเราอยู่กับพี่เค้า  ไปไหนพี่เค้าก็คอยอยู่ใกล้ๆ กินข้าวก็กินกับพี่เค้าคือ พี่เค้าไปซื้อข้าวซื้อน้ำให้ ตอนนั่งสแตนพี่เค้าก็อยู่กับเรา ตลอดจนเลิกสี พี่เค้าถามว่า(กลับยังไง) "เดิน" (เดี๋ยวไปส่ง) "จะบ้าหรอ" (ใครกันแน่ที่บ้า ขาแบบนี้อยากจะเดินกลับรึไง) "....." เราเถียงไม่ออก (รอตรงนี้ เดี๋ยวพี่ไปเอารถก่อน) "พ่อแม่น้องว่า ป่าวก็ไม่รู้" (จะว่าก็ไอ้ที่เดินกลับนี่แหละมา เดี๋ยวไปส่ง) "ก็ได้"  และเราก็กลับบ้านกัน เรารู้สึกคุยกับพี่เค้าแล้วสบายใจ อยู่ใกล้แล้วรู้สึกดี มีความสุข

เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในวันศุกร์นี้เอง