โรงพยาบาลระยอง

เรารู้อยู่แก่ใจว่า“โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นโรงพยาบาลรัฐ”แต่เราปฏิเสธไม่ได้ที่เราต้องมารักษาเพราะเราต้องใช้สิทธิ์ประกันสังคม เราเป็นคนต่างจังหวัดมาทำงานที่ระยองตัวคนเดียวครอบครัวก็อยู่ต่างจังหวัดหมด แต่วันหนึ่งเรื่องก็เกิด!! “เรารถล้มขาเกือบหักเข้ามารักษาที่โรงพยาบาลแห่งนี้สิ่งแรกที่เราเจอคือห้องฉุกเฉินพยาบาลที่แผนกไม่รู้ว่าไปโกดเราตั่งแต่ชาติไหนคุยไม่ดีถามตอบส่งๆเราเข้าใจว่าคนไข้คงเยอะคงอารมณ์ไม่ดีเราก็ไม่ได้จะว่าแต่พอมาฉีดยาแก้ปวดให้ดันให้พยาบาลฝึกงานมาฉีดให้พอสุดท้ายน้องเค้าฉีดไม่ตรงเส้นมัง!เราเลยโดนแทงเข็มใหม่อีก1รอบแขนเราซ้ำไปเลย// อ่ะ! ผ่านไปแล้ว1เรื่องเรื่องที่2นี่หนักเลย “เย็บแผล” เรามีแผล2จุด จุดแรกข้อเท้าจุดที่2สองตั่งแต่เข่าถึงหน้าแค็ง วันที่เรารถล้มเราใส่กางเกงยีนขายาวเวรของกรรมอะไรไม่รู้ตอนเย็บแผลเราก็ไม่ได้ดูว่าเราต้องตรงไหนเราคิดว่าหมอคงตรวจดีแล้วจนมานอนรอกลับบ้านเราดันอยากเข้าห้องน้ำเราต้องถอดกางเกงยีนออกเจอแผลจุดที่2 ยังไม่ได้เย็บเราต้องนอนรอเย็บแผลใหม่อีก🤬ตอนนั้นเราไม่รู้จะพูดยังไงเลย แล้วไปนะกลับบ้าน😔 วันต่อมาเราปวดบวมมากเข้ามารักษาอีกคราวนี้พบแพทย์ตรวจดูอาการบอกคำเดียวสั้นๆไม่เป็นไรมากสุดท้ายต้องขอให้คุณแพทย์ท่านนั้นดูให้ระเอียดอีกรอบได้ไหมเพราะปวดมากๆเดินไม่ได้นอนยังไม่หลับจึงได้รู้ผลว่าเราเอ็นข้อเท้าขาดต้องรับการผ่าตัด ตอนนี้เราต้องมารอปวดก็ต้องรอเจ็บแค่ไหนก็ต้องทน” เรามาระบายความในใจที่มีต่อสถานที่แห่งนี้เพราะไม่ไหวกับระบบแบบนี้จริงๆเราเห็นคนเจ็บปวดมากมายแต่การทำงานที่นี้บางคนก็ดีแต่ส่วนน้อยมาก #เอาไว้มาเล่าต่อหลังรับการผ่าตัดเสร็จ