ไม่มีเงินเรียนมหาลัย

คือเราเคยเรียนมหาลัย แต่เรียนได้แค่ปี1 เทอมแรก  กำลังจะขึ้นเทอม2 แล้วที่บ้านโทรมาบอกว่าแม่เกิดอุบัติเหตุ เราเลยกลับบ้าน ไปดูแม่ที่โรงพยาบาล เห็นแม่นอนอยู่บนเตียง เราก็เฝ้าจนแม่ฟื้น แต่แม่ก็จำเราไม่ได้ว่าเราเป็นใคร เราร้องไห้ตรงนั้นเลย แล้วถามแกว่าเป็นไงบ้าง แกก็ไม่พูด ทำเหมือนรู้จักเรา แต่เราก็ไม่โวยวายอะไรหรอก นั่งมองแกอยู่ข้างๆ จนแกหลับ แกนอนอยู่โรงพยาบาลหลายวัน เราก็เฝ้าแกอยู่ทุกวัน แล้วเพื่อนก็มาว่าจะมาเรียนเทอม2เมื่อไหร่ เราก็ไม่ตอบแค่บอกว่าให้แม่ออกจากโรงบาลก่อน แล้วเราวางเลย (ในใจเราคิดไว้แล้วว่าเราคงไม่ได้กลับไปเรียนอีกแล้ว) เพราะแม่คือเสาหลักของครอบครัว เราไม่มีพ่อ แม่ต้องหาเงินส่งเราส่งน้องอีก2คน เรียนอีก พอแม่ออกจากโรงพยาบาลกลับมาอยู่บ้าน แม่ก็ไม่เหมือนเดิม แม่ชอบหงุดหงิด โมโหง่าย เราก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เราก็ไม่เคยพูด เราก็ต้องออกจากมหาลัยเพื่อมาดูแลแม่ แล้วหาเงินส่งน้องเรียนแทน แต่เราก็แอบหวังว่าสักวันหนึ่งเรามีโอกาสได้กลับไปเรียนอีก เราเสียใจร้องไห้ทุกครั้งเวลาเราเห็นชุด นศ. เวลาเห็นลูกของป้าใส่ชุด นศ.ไปเรียน ตอนนี้แม่ก็หายดีแล้ว ปีนี้เราอยากกลับไปเรียนอีกครั้ง แต่คงได้แค่พูดกับตัวเองแล้วเก็บมันไว้แค่นั้น เพราะต้องให้น้องเรียน เราไม่เสียใจในโชคชะตาแต่เราเสียใจที่เอาใบปริญญามาใ้ห้แม่ไม่ได้