เราเคยมีความรักค่ะ แต่ถูกคนรักนอกใจทั้งๆที่กำลังจะแต่งงานกัน ตั้งแต่นั้นเราก็ไม่เคยมีความรักและไม่ยอมเปิดใจให้ใครเข้ามาอีกเลยเป็นเวลา 6 ปี จากที่เป็นคนมั่นใจในตัวเองก็เป็นคนที่ไม่กล้าแสดงออก จากเป็นคนประเภทExtrovert ก็กลายเป็น Introvert ทั้งๆที่ก็มีคนมาจีบและก็มีเพื่อนแนะนำให้รู้จักบ้าง เพราะเพื่อนๆก็แต่งงานมีครอบครัวกันหมดแล้ว ก็คงไม่อยากเห็นเราเหงาอยู่คนเดียว จนเมื่อปีที่แล้วเราเริ่มเปิดใจและก็มีคนเข้ามาพูดคุยทำความรู้จักกับเราบ้าง แต่ก็เป็นเหมือนกันหมดคือ คุยๆแล้วก็หาย (อาจจะมีบางรายที่เราเลือกที่จะหายเอง) คุยได้อาทิตย์ สองอาทิตย์ก็หาย จนเราเริ่มที่ไม่อยากจะคุยกับใครแล้ว เพราะส่วนใหญ่ก็จะคุยเรื่องเซ็กซ์ซึ่งแน่นอนเราไม่คุยและเลิกคุย และบางคนก็ไม่ได้คิดจะมาคบจริงจัง มาหาคนคุยแก้เหงาแค่นั้น แต่พอเค้าหายไปเราก็ไม่ได้เสียใจอะไรมากมายนะ เพราะยังไม่ได้รู้สึกชอบหรือรัก แค่รู้สึกดี เลยยังไม่เฮิร์ตอะไร
จนวันนึงเราได้รู้จักกับผู้ชายคนนึง เค้าเป็นคนสุภาพ น่ารักและอ่อนโยนมากๆ แรกๆเราก็กล้าๆกลัวๆที่จะคุยกับเขา เพราะคิดว่าคงจะเป็นเหมือนคนอื่นๆ มาคุยๆเดี๋ยวก็หายไป แต่เขาก็รับปากว่ายังไงเขาก็จะไม่ไปไหน ประกอบกับเขาส่งข้อความและโทรหาเราสม่ำเสมอกว่าคนอื่นๆที่เราเคยคุยมา เราเลยเชื่อใจว่าเขาจะไม่ใจร้ายกับเราเหมือนคนอื่นๆ อย่างที่บอกในข้างต้นว่าเขาเป็นคนน่ารัก สุภาพ อ่อนโยนและเสมอต้นเสมอปลาย อายุมากกว่าเราหลายปี ซึ่งตรงสเปคเรามาก จึงไม่ยากที่เราจะตกหลุมรักเขาในระยะเวลาอันสั้น เขาทลายกำแพงความกลัวที่เรามีจนหมด เรากับเขามีนัดเจอกันบ้างแต่ก็ไม่บ่อยนัก ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี และเราก็มีความสุขมากๆ อาจจะมีบ้างที่มีเรื่องที่ไม่เข้าใจแต่สุดท้ายก็เคลียร์กันรู้เรื่อง
จนเมื่อถึงช่วงเวลานึงเราก็เริ่มรู้สึกถึงความไม่เสมอต้นเสมอปลายของเขา การโทรหาน้อยลง บางอาทิตย์แทบไม่โทรเลย การส่งข้อความก็น้อยเช่นกัน แต่เขาก็บอกกับเราเสมอว่าเขาเครียดและยุ่งกับงานมาก และเขาก็ให้เรารับรู้ตลอด และเราก็พยายามที่จะเข้าใจ แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้จริงๆ เรายอมรับว่าเราก็ขี้น้อยใจและดูงี่เง่าในสายตาเขา แต่บางครั้งเราก็เหนื่อยและท้อใจเพราะบางทีเราก็รู้สึกเหมือนเรากำลังวิ่งตามเขา หลังๆเราก็เริ่มส่งข้อความหาเขาน้อยลง ทั้งๆที่ในใจคิดถึงและเป็นห่วงมาก ไม่มีคืนไหนที่เราจะไม่ร้องไห้เพราะคิดถึงเขา แรกๆที่เราหายไปเขาก็ยังส่งข้อความมาหรือโทรหาด้วยความเป็นห่วง ซึ่งก็ทำให้เรารู้สึกดี และก็กลับมาคุยกับเขาอีกครั้ง
จนเมื่อเร็วๆนี้ เราทำบุญและเที่ยวทะเลกับเพื่อนๆ เราก็ส่งข้อความหาเขา แต่เขาก็บอกเราก่อนหน้านั้นให้เรารู้แล้วว่าในวันนั้นเขาติดธุระ เราเข้าใจ ก็ส่งข้อความไปหาและรูปของเราไปให้ แต่วันนั้นทั้งวันเราก็ไม่ได้การตอบกลับจากเขาเลย เขาอาจจะยุ่ง เหนื่อย เราเข้าใจ ถึงไม่เข้าใจ เราก็ต้องเข้าใจ แต่วันรุ่งขึ้นเขาก็ตอบข้อความกลับมา แต่เรารู้สึกได้ถึงความเย็นชา เราว่าเราไม่ได้คิดไปเองนะ เราสัมผัสได้ เราแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ เพราะไม่อยากให้เพื่อนๆเห็น กลัวเสียบรรยากาศ จนวันเดินทางกลับเรานั่งเงียบมาตลอดทาง แต่เพื่อนๆก็ไม่ได้ผิดสังเกตอะไร เพราะปกติเราเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว มีข้อความจากเขาส่งมาอวยพรให้เราเดินทางโดยสวัสดิภาพ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกดีขึ้น เราคิดว่าเขาคงส่งมาเป็นมารยาท บ่อยครั้งที่เราอยากถามเค้าว่า สำหรับเขายังคิดว่าเราเป็นแฟนเขาอยู่ไหม? คำว่า My Darling สำหรับเขาเขารู้สึกแบบนั้นจริงๆหรือเปล่า?
ตอนนี้เราไม่ได้ส่งข้อความหาเขาอีกแล้ว ทั้งๆที่เราก็ยังรู้สึกดี ยังเป็นห่วงเขา คิดถึงเขามาก ไหว้พระ สวดมนต์ก็จะขอพรให้เขาตลอด แต่เราเหนื่อยที่จะเป็นฝ่ายวิ่งตามอีกต่อไปแล้ว มันเหมือนเราวิ่งไล่เสนอตัวให้ผู้ชายแล้วก็ได้ความเฉยชากลับมา และเราก็ไม่ได้รับการติดต่อจากเขาเช่นกัน ทุกวันนี้เรายังร้องไห้ทุกคืน แต่เวลามาทำงานหรืออยู่ต่อหน้าคนที่บ้านก็จะพยายามเข้มแข็ง ยิ้มแย้ม แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆก็จะแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำหรือในห้องนอนตัวเอง จริงอยู่ก่อนหน้าที่เราจะมาเจอเขาเรายังอยู่ได้ แต่เขาไม่รู้หรอกว่ากว่าที่เราจะกลับมาเข้มแข็งและแข็งแรงมันต้องใช้เวลานานแค่ไหน เราจะต้องผ่านไปแต่ละวันยังไง มันทรมานมากนะคะ บางวันเราคิดถึงเขา เราก็ขอให้เพื่อนขับรถพาเราไปส่งที่ร้านที่เรากับเขาเคยไปนั่งทานไอศกรีมด้วยกันแทนที่จะไปส่งเราที่ปากซอยบ้านเหมือนทุกครั้ง (เรากับเพื่อนเวลาเลิกงานจะกลับบ้านด้วยกันค่ะ และเราก็อาศัยรถเพื่อนกลับ) เราจะสั่งไอศกรีมมาสองถ้วย เหมือนตอนที่มาทานกับเขา แต่เราทานไม่ลงหรอก ได้แต่มองจนมันละลายไปน้ำตาไหลไปแล้วก็กลับบ้าน ทุกคืนของเราก็จะอ่านข้อความเก่าๆของเขาตั้งแต่รู้จักกันใหม่ๆ อ่านวนไปแบบนี้ทุกวันอ่านไปร้องไห้ไป ไม่มีคืนไหนที่เราไม่หลับทั้งน้ำตา
บางทีเราก็รู้สึกโกรธและเกลียดเขานะว่าเราอยู่ของเราดีๆจะเข้ามาในชีวิตเราทำไม เราเคยไปทำร้ายเขาตอนไหน ทำไมเขาต้องมาทำกับเราแบบนี้ เคยสงสารเราบ้างไหม เคยแคร์ความรู้สึกเราบ้างหรือเปล่า และหลังจากนี้เราจะต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนกว่าเราจะกลับมาเหมือนเดิม เคยรู้บ้างไหมว่ากว่าเราจะผ่านไปได้แต่ละวันมันทรมานมากแค่ไหน ทำไมเขาถึงใจร้ายกับเราแบบนี้
ตอนนี้เราอยากกลับไปเป็นคนเดิม คนที่แข็งแรง เข้มแข็ง ไม่อ่อนแอแบบนี้ ไม่ต้องมีน้ำตา ไม่อยากเจ็บปวดอีกต่อไป แต่ที่แน่ๆคือ เขามาทำให้เราหมดศรัทธาในความรัก เราไม่กล้าที่จะมีความรักอีกต่อไป และไม่กล้าที่จะเปิดใจให้ใครอีกแล้ว
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ อาจจะงงๆและอ่านไม่รู้เรื่องและมีอะไรตกๆหล่นๆไปบ้าง เพราะตอนนี้สภาพจิตใจของเราก็ยังแย่อยู่ พิมพ์ไปก็น้ำตาไหลไป อยากจะนอนหลับไปแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกจะได้ไม่ต้องทุกข์ทรมานเหมือนอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้
จะทำอย่างไรให้ผ่านช่วงเวลาที่เจ็บปวดจากความรักไปได้เร็วที่สุดคะ ตอนนี้ทรมานเหลือเกิน
จนวันนึงเราได้รู้จักกับผู้ชายคนนึง เค้าเป็นคนสุภาพ น่ารักและอ่อนโยนมากๆ แรกๆเราก็กล้าๆกลัวๆที่จะคุยกับเขา เพราะคิดว่าคงจะเป็นเหมือนคนอื่นๆ มาคุยๆเดี๋ยวก็หายไป แต่เขาก็รับปากว่ายังไงเขาก็จะไม่ไปไหน ประกอบกับเขาส่งข้อความและโทรหาเราสม่ำเสมอกว่าคนอื่นๆที่เราเคยคุยมา เราเลยเชื่อใจว่าเขาจะไม่ใจร้ายกับเราเหมือนคนอื่นๆ อย่างที่บอกในข้างต้นว่าเขาเป็นคนน่ารัก สุภาพ อ่อนโยนและเสมอต้นเสมอปลาย อายุมากกว่าเราหลายปี ซึ่งตรงสเปคเรามาก จึงไม่ยากที่เราจะตกหลุมรักเขาในระยะเวลาอันสั้น เขาทลายกำแพงความกลัวที่เรามีจนหมด เรากับเขามีนัดเจอกันบ้างแต่ก็ไม่บ่อยนัก ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี และเราก็มีความสุขมากๆ อาจจะมีบ้างที่มีเรื่องที่ไม่เข้าใจแต่สุดท้ายก็เคลียร์กันรู้เรื่อง
จนเมื่อถึงช่วงเวลานึงเราก็เริ่มรู้สึกถึงความไม่เสมอต้นเสมอปลายของเขา การโทรหาน้อยลง บางอาทิตย์แทบไม่โทรเลย การส่งข้อความก็น้อยเช่นกัน แต่เขาก็บอกกับเราเสมอว่าเขาเครียดและยุ่งกับงานมาก และเขาก็ให้เรารับรู้ตลอด และเราก็พยายามที่จะเข้าใจ แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้จริงๆ เรายอมรับว่าเราก็ขี้น้อยใจและดูงี่เง่าในสายตาเขา แต่บางครั้งเราก็เหนื่อยและท้อใจเพราะบางทีเราก็รู้สึกเหมือนเรากำลังวิ่งตามเขา หลังๆเราก็เริ่มส่งข้อความหาเขาน้อยลง ทั้งๆที่ในใจคิดถึงและเป็นห่วงมาก ไม่มีคืนไหนที่เราจะไม่ร้องไห้เพราะคิดถึงเขา แรกๆที่เราหายไปเขาก็ยังส่งข้อความมาหรือโทรหาด้วยความเป็นห่วง ซึ่งก็ทำให้เรารู้สึกดี และก็กลับมาคุยกับเขาอีกครั้ง
จนเมื่อเร็วๆนี้ เราทำบุญและเที่ยวทะเลกับเพื่อนๆ เราก็ส่งข้อความหาเขา แต่เขาก็บอกเราก่อนหน้านั้นให้เรารู้แล้วว่าในวันนั้นเขาติดธุระ เราเข้าใจ ก็ส่งข้อความไปหาและรูปของเราไปให้ แต่วันนั้นทั้งวันเราก็ไม่ได้การตอบกลับจากเขาเลย เขาอาจจะยุ่ง เหนื่อย เราเข้าใจ ถึงไม่เข้าใจ เราก็ต้องเข้าใจ แต่วันรุ่งขึ้นเขาก็ตอบข้อความกลับมา แต่เรารู้สึกได้ถึงความเย็นชา เราว่าเราไม่ได้คิดไปเองนะ เราสัมผัสได้ เราแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ เพราะไม่อยากให้เพื่อนๆเห็น กลัวเสียบรรยากาศ จนวันเดินทางกลับเรานั่งเงียบมาตลอดทาง แต่เพื่อนๆก็ไม่ได้ผิดสังเกตอะไร เพราะปกติเราเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว มีข้อความจากเขาส่งมาอวยพรให้เราเดินทางโดยสวัสดิภาพ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกดีขึ้น เราคิดว่าเขาคงส่งมาเป็นมารยาท บ่อยครั้งที่เราอยากถามเค้าว่า สำหรับเขายังคิดว่าเราเป็นแฟนเขาอยู่ไหม? คำว่า My Darling สำหรับเขาเขารู้สึกแบบนั้นจริงๆหรือเปล่า?
ตอนนี้เราไม่ได้ส่งข้อความหาเขาอีกแล้ว ทั้งๆที่เราก็ยังรู้สึกดี ยังเป็นห่วงเขา คิดถึงเขามาก ไหว้พระ สวดมนต์ก็จะขอพรให้เขาตลอด แต่เราเหนื่อยที่จะเป็นฝ่ายวิ่งตามอีกต่อไปแล้ว มันเหมือนเราวิ่งไล่เสนอตัวให้ผู้ชายแล้วก็ได้ความเฉยชากลับมา และเราก็ไม่ได้รับการติดต่อจากเขาเช่นกัน ทุกวันนี้เรายังร้องไห้ทุกคืน แต่เวลามาทำงานหรืออยู่ต่อหน้าคนที่บ้านก็จะพยายามเข้มแข็ง ยิ้มแย้ม แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆก็จะแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำหรือในห้องนอนตัวเอง จริงอยู่ก่อนหน้าที่เราจะมาเจอเขาเรายังอยู่ได้ แต่เขาไม่รู้หรอกว่ากว่าที่เราจะกลับมาเข้มแข็งและแข็งแรงมันต้องใช้เวลานานแค่ไหน เราจะต้องผ่านไปแต่ละวันยังไง มันทรมานมากนะคะ บางวันเราคิดถึงเขา เราก็ขอให้เพื่อนขับรถพาเราไปส่งที่ร้านที่เรากับเขาเคยไปนั่งทานไอศกรีมด้วยกันแทนที่จะไปส่งเราที่ปากซอยบ้านเหมือนทุกครั้ง (เรากับเพื่อนเวลาเลิกงานจะกลับบ้านด้วยกันค่ะ และเราก็อาศัยรถเพื่อนกลับ) เราจะสั่งไอศกรีมมาสองถ้วย เหมือนตอนที่มาทานกับเขา แต่เราทานไม่ลงหรอก ได้แต่มองจนมันละลายไปน้ำตาไหลไปแล้วก็กลับบ้าน ทุกคืนของเราก็จะอ่านข้อความเก่าๆของเขาตั้งแต่รู้จักกันใหม่ๆ อ่านวนไปแบบนี้ทุกวันอ่านไปร้องไห้ไป ไม่มีคืนไหนที่เราไม่หลับทั้งน้ำตา
บางทีเราก็รู้สึกโกรธและเกลียดเขานะว่าเราอยู่ของเราดีๆจะเข้ามาในชีวิตเราทำไม เราเคยไปทำร้ายเขาตอนไหน ทำไมเขาต้องมาทำกับเราแบบนี้ เคยสงสารเราบ้างไหม เคยแคร์ความรู้สึกเราบ้างหรือเปล่า และหลังจากนี้เราจะต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนกว่าเราจะกลับมาเหมือนเดิม เคยรู้บ้างไหมว่ากว่าเราจะผ่านไปได้แต่ละวันมันทรมานมากแค่ไหน ทำไมเขาถึงใจร้ายกับเราแบบนี้
ตอนนี้เราอยากกลับไปเป็นคนเดิม คนที่แข็งแรง เข้มแข็ง ไม่อ่อนแอแบบนี้ ไม่ต้องมีน้ำตา ไม่อยากเจ็บปวดอีกต่อไป แต่ที่แน่ๆคือ เขามาทำให้เราหมดศรัทธาในความรัก เราไม่กล้าที่จะมีความรักอีกต่อไป และไม่กล้าที่จะเปิดใจให้ใครอีกแล้ว
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ อาจจะงงๆและอ่านไม่รู้เรื่องและมีอะไรตกๆหล่นๆไปบ้าง เพราะตอนนี้สภาพจิตใจของเราก็ยังแย่อยู่ พิมพ์ไปก็น้ำตาไหลไป อยากจะนอนหลับไปแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกจะได้ไม่ต้องทุกข์ทรมานเหมือนอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้