เกิดจู่ๆก็มีคู่หมั้นแล้ววันหนึ่งต้องถอนหมั้นเพราะว่าฐานะที่บ้านจน ถ้าเป็นพวกคุณพวกคุณจะทำยังไงค่ะ

สวัสดี ฉันชื่อรุ้ง ตอนนี้อายุ21ปี (นี่คือเรื่องจริงของชีวิตฉัน) ย้อนกลับไปเมื่อ4ปีที่แล้วตอนนั้นฉันอายุ17ปี 17ปีไม่เคยมีแฟนเลยนะด้วยความหน้าปลวกของฉันเองแหละ555+ หลังเลิกเรียนฉันเดินทางกลับบ้านตามปกติ พอถึงหน้าบ้าน เอ้า!ทำไมมีรถตู้จอดอยู่หน้าบ้าน ฉันก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเดินเข้าไปในบ้าน คนก็เยอะ 'นี่แหละ ลูกสาวคนเล็กที่จะหมั้นกับเบส' ฉันก็งงสิค่ะหมั่นอะไร ใครหมั้นว่ะ 'แม่ใครจะหมั้น'ฉันก็พูดออกไปงงๆ 'รุ้งหนูต้องหมั้นกับพี่เบสนะ' อิห่าตอนนั้นแบบพูดอะไรไม่ออกอ่ะพี่สาวคนโตก็มีทำไมต้องเป็นฉัน!!! แล้วไอ้พี่เบสก็หล่อ หน้าใสวิ๊ง ตัวขาวๆสูงๆ เรียนหมอ อยู่ปี2 แล้วฉันละหน้าก็ปลวกตัวก็ดำเอิ่ม! ตั้งแต่ครอบครัวพี่เบสมาอยู่บ้านฉันทุกคนคุยกับฉันหมด ยกเว้น...พี่เบส ในเมื่อพี่เขาไม่พูดฉันก็ไม่พูดเช่นกัน 1อาทิตย์ จนวันที่พี่เบสและครอบครัวจะกลับบ้าน ฉันก็นั่งดูเอ็กโซอยู่หลังบ้าน มะโนว่าชานยอลคือผัว555+ จู่ๆพี่แกก็มานั่งลงข้างๆ 'เอาเบอร์ เอาไลน์ เอาเฟสมา' ฉันแบบห๊ะ! แต่ก็ให้ไปตามท้องเรื่อง555+ แล้วพี่แกก็กลับขอนแก่นพร้อมครอบครัว หลังจากกลับถึงขอนแก่น พี่แกก็โทรมาหาฉันทุกฉัน จนผ่านไป3เดือน 3เดือนนี่คุยกันทุกวันอ่ะ ฉันก็หวั่นไหวอ่ะดิ ถึงเวลาปิดเทอมพี่เบสก็มารับฉันไปอยู่ที่ขอนแก่นด้วยคือแม่พี่แก่สั่งให้ไปรับฉัน  กว่าจะถึงขอนแก่นฉันก็เมารถไกล้ตายละ พอถึงขอนแก่นแม่กับพ่อพี่เบสก็ดูแลฉันอย่างดีทีแรกก็กลัวๆ แต่ไปๆมาๆก็รู้สึกดีเพราะครอบครัวเขาดูแลเราเหมือนลูกอีกคน พอตอนค่ำฉันต้องนั้นกับพี่เบสคือเกิดมาไม่เคยนอนกับผู้ชาย เราก็ให้พี่แกนอนบนเตียงส่วนฉันหึหึ นอนพื้น ไอ้พี่นี้ก็ไม่ปฏิเสธสักคำบ้าจริง ผ่านไป1อาทิตย์ ฉันไม่ไหวเลยขึ้นไปนอนบนเตียงกับพี่แกฉันก็นอนขอบเตียงอ่ะห่มผ้า3ชั้น แล้วพี่เบสก็ถามว่าหนาวเหรอ คือมันเดินไปปิดแอร์เฉยอ่ะ ไอ้เราก็ได้แต่คิดในใจ มันแกล้งกูแน่ๆเอาไงดีวะร้อนก็ร้อนเหงื่อยไหนเต็มหน้าไปหมด ฉันก็ค่อยๆดึงผ้าห่มออกทีละผืนทำไมชีวิตกูต้องเจออะไรแบบนี้ด้วยว่ะ ไอ้นี้ก็เบียดจังเลยเตียงกว้างมาอ่ะฉันนอนยุขอบเตียงมันยังมาเบียดอีกไม่เมื่อทนไม่ไหว ฉันก็ไม่ยอมอ่ะ รีบลุกขึ้นหอบผ้าลงมานอนพื้นทันที สรุปก็นอนพื้นอ่ะ อยู่ที่บ้านพี่เบสฉันทำทุกอย่างตั้งแต่ กวาดบ้าน ถูบ้าน กวาดใบไม้ รดน้ำต้นไม้ ทำอาหารช่วยแม่พี่เบส ล้างจาน ซักผ้าให้พี่เบส รีดชุดนักศึกษา ออกไปตัดหญ้าที่ไร่กับพ่อพี่เบส ต่างๆ แม้กระทั่ง ตอกตะปูซ่อมป้ายหน้าบ้านฉันยังปีนขึ้นไปซ่อมเลยจ้าาา ก่อนเปิดเทอมพี่แกพาไปเที่ยวกับพวกเพื่อนๆของพี่แก คือ มีแต่คนหล่อๆสวยๆ กันทั้งนั้น มีฉันคนเดียวที่เป็นตัวประหลาด พอถึงทะเล ที่หัวหิน คือเหมือนฉันถูกปล่อยทิ้งอ่ะ พี่เบสก็ไปเล่นเฮฮากับเพื่อนของเขา ทำไมฉันถึงไม่ไปกับเขางั้นเหรอ ในกลุ่มพี่แก ก็มีแฟนแกอยู่ด้วยยังไงละ แถมยังต้องทนฟังสิ่งที่ทำให้ตัวเองปวดใจอีก ฉันยิ่งเป็นคนร้องไห้เก่ง กระทบจิตใจนิดๆหน่อยๆเอาแล้วน้ำตาไหล เพื่อนพี่แกไม่ชอบฉันรวมถึงแฟนพี่แกด้วย เวลาเห็นฉันก็จะเรียก อีหน้าปลวกมาแล้วเว้ย ส่วนพวกผู้ชายก็จะชอบแซวชอบหัวเราะใส่ พอตกเย็นที่โรงแรมถึงเวลากินข้าวเหมือนพวกเขาจะไม่ต้อนรับฉันเลย ฉันก็เลยตักข้าวออกมากินข้างนอกคนเดียว กินข้าวไปร้องไห้ไป พอถึงเวลานอนพี่เบสก็นนอนกับแฟนส่วนฉันเหรอ นอนโซฟาหน้าห้องก็ดีกว่านอนพื้นอ่ะ เที่ยวหนึ่งอาทิตย์ที่พวกเขาทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน หลังกลับจากหัวหินฉันก็กลับบ้านทันที เป็นเหมือนเดิมพี่เบสโทรมาหาทุกวัน บางครั้งก็ขับรถมาหาฉันที่บ้าน ทั้งที่อยู่กันคนละจังหวัด  1ปีกว่าพี่เขาก็เลิกกับแฟน ส่วนฉัน ก็อยู่ ม.6. พี่เบสก็ขึ้นปี3 วันปีใหม่พี่เบสมาหาฉันพี่บ้านเราอยู่ด้วยกัน2คน จู่ๆพี่แกก็เดินเข้ามาจูบเราเฉยอ่ะ เชี่ย!!จูบแรกอีก ใจเต้นตุ๊บๆๆๆ สมองนี่โปร่งไม่มีความคิดใดๆ พอพี่แกถอนจูบตาลายเลยกู แล้วพี่แกก็หยิบแหวนขึ้นมาสองวง บอกฉันว่าให้ใส่นี้ไว้ห้ามทำหาย ตลอดเวลา2ปีฉันรู้สึกว่าพี่เบสจะชอบฉันเหมือนกัน( หรือคิดไปเองว่ะ) พี่แกมาหาบ่อยมาก จนวันที่ฉันจบ ม.6 ฉันกับครอบครัวได้เดินทางไปที่ขอนแก่นบ้านพี่เบส ทางเราได้ไปคุยเรื่องงานหมั้นแต่กลับถูกถอนหมั้น เพราะย่าพี่เบสไม่ชอบฉัน เพราะฐานะที่บ้านฉันจน!!! แถมยังหา ผู้หญิงที่ฐานะดี รวยเหมือนกันให้พี่เบสด้วย สรุปฉันถูกถอนหมั้นในวันนั้น พ่อกับแม่ฉันเดินทางกลับต่างจังหวัดก่อน ส่วนฉันพ่อกับแม่ของพี่เบสไม่ให้กลับ  แถมยังให้ฉันเรียก ว่าพ่อกับแม่เหมือนเดิม ด้วยครอบครัวฉันไม่มีเงินปีนั้นจึงไม่ได้เรียน. ฉันอยู่ที่ขอนแก่น ช่วยงานหมั้นที่จัดขึ้นระหว่างพี่เบสกับมาย(คนที่ย่าหาให้) มายเรียนพยาบาลหมาลัยเดัยวกันกับที่เบส ส่วนฉันอยู่ บ้านพี่เบสดูแลพ่อกับแม่พี่เบส ท่านจะส่งฉันเรียนแต่ฉันไม่เรียนเองแหละ ฉันไม่อยากใช้เงินท่าน ฉันจะหาเงินส่งตัวเองเรียน เดือนเมษาหลังจากเล่นน้ำเสร็จฉันก็เส่อเล่อไปกับเขา555+ ตกเย็นมายกลับบ้านส่วนพี่เบสก็เข้ามาหาฉันในห้อง ไม่รู้ทำไม ที่แกวิ่งเข้ามาในห้องกอดฉันไว้แน่น มันแน่นจริงๆฉันก็กอดพี่เบสแน่นเช่นกัน แล้วฉันก็มีอะไรกันกับพี่เบสเป็นครั้งแรก ไม่รู้ทำไมไม่เข้าใจเหมือนกันเพียงแค่พี่แกบอกว่า รัก คือแค่นั้นฉันก็ยอมเขา ใจง่ายจริงๆเลยๆ เรามีอะไรประมาณ4-5ครั้ง พี่เบสก็พาฉันออกไปกินข้าวนอกบ้านมีมายไปด้วย เข้าร้านชูชิ คือฉันไม่ชอบกินชูชิมันไม่ถูกปากกำลังจะเดินออกจากร้านละ 'บ้านนอกกินไม่เป็นละสิ' เจอคำนี้ฉันเดินเข้าไปนั้งโต๊ะเลยจ้าา อิมายเดี่ยวจะกินให้ดู เห็นบ้านนอกก็เคยกินอยู่เด้อจ้า คำแรกจะอวก ฝืนกินจนหมด555+ กลับถึงบ้าน ย่าพี่เบสมาก็ด่าฉันรวมถึงครอบครัวฉันด้วย 'เกาะผู้ชายกิน อยากรวยอยากสบาย ละสิถึงไม่ไปไหน' คำนี้ของย่าพี่เบสฉันถึงกับร้องไห้ แม่พี่เบสก็เดินเข้ามากอดฉัน แต่ย่าก็ให้ออกไปไม่ให้อยู่ไกล้ฉัน ย่าถามว่าฉันรักที่เบสเหรอ ฉันเลยตอบว่า 'ฉันรักพี่เบส' แล้วย่าก็ถามพี่เบสว่าพี่เบสรักฉันหรือเปล่า สิ่งที่พี่แกตอบมา. มันเจ็บยิ่งกว่าที่ฉันโดนด่า ฉันจำได้ขึ้นใจเลยละ 'ไม่ครับย่า เบสรักมาย ไม่ได้รักรุ้งเบสแค่อยากตอบแทนที่เขามาดูแลคุณแม่กับคุณพ่อให้แค่นั้น ไม่ได้คิดอะไร' พี่เบสพูดหน้าตาเฉย เขาบอกรักเพราะหวังอยากได้ฉันงั้นเหรอ ย่ากับมายหัวเราะเสียงดัง รออะไรละฉันรีบวิ่งเข้าห้องเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋ากลับต่างจังหวัดทันที โดยที่ไม่ได้บอกใครสักคน พออายุ20ฉันก็สมัครเรียนมหาลัย จนจบปี1 ตอนนี้อายุ21 ปิดเทอมอยู่กำลังจะขึ้นปีสอง ตอนนี้ลงมาทำงานที่ กทม เป็น รปภ แต่เรื่องบังเอิญหรือมันเป็นกรรมว่ะ เดินข้ามสะพานเชื่อมหน้าตึกเอ็มไพร์ทาวเวอร์อ่ะ ตอนนั้นร้อนมาก คุ้นๆคุ้นมากผู้ชายกับผู้หญิงคนนี้ พอหันหน้ามาเท่านั้นแหละ 'พี่เบส'  อห หล่อ ตอนนี้น่าจะเรียนจบแล้ว อึ้ง พี่แกมองดูเราเหมือนกัน ทำไมต้องเจอกันตอนที่ฉันใส่ชุด รปภ ด้วย ฉันหันไปมองมายที่ยืนอึ้งเหมือนกัน สวยชิบ แล้วดูฉันสิ แต่งหน้าก็ไม่เป็น วันๆก็ทาแค่แป้งเด็ก  หึหึ อยู่น้ำตามันก็ไหลอ่ะ ฉันก็รีบวิ่งลงสะพานเข้าเอ็มไพร์วิ่งเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำ โคตรเจ็บ  เข้าใจความรู้สึกนี้ป่ะ ที่รู้สึกแต่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง 2ปีที่ไม่เจอหน้ากัน 2ปีที่ฉันไม่ต้องการมีแฟนเพราะตัวฉันไม่ได้บริสุทธิ์ ที่แน่ๆฉันยังรู้สึกต่อพี่เบสอยู่ ถึงเวลาเลิกงานกลับห้อง ฉันเดินกลับห้องแต่เหมือนมีคนเดินตาม 'สบายดีไหม เป็นไงบ้าง' ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่านี่คือพี่เบส 'รุ้งสบายดี' จะร้องไห้แล้วตอนนั้น จู่ๆพี่แกก็จับมือเราไว้ 'ยังไม่ทิ้งอีกเหรอ' พี่แกหมายถึงแหวนที่พี่แกให้ฉันตอน ม.6 'ยัง รอเอาคือให้เจ้าของมันอยู่' ฉันก็ดึงเเหวนออกจากนิ้วแล้วยื่นไห้พี่แก 'พี่ไม่อยากได้แหวนคืน พี่อยากได้เราคืน' อีนี่ก็ร้องไห้สิ จุกหรือเจ็ยว่ะ อยู่ก็พูดไม่ออก วิ่งสิ ฉันรีบวิ่งหนีดีนะที่พี่แกตามไม่ทัน แต่ก็เจอที่บริษัททุกวันอีก พี่แกซื้อข้าวซือของมาให้ทุกวัน ตอนนี้พี่เบสยังไม่ได้แต่งงาน!!! ....... ต่อไปชีวิตรุ้งนะเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ลาออกจากงานแล้ว เพราะไม่อยากเจอหน้าพี่เขา  เจอทุกครั้งแม้งก็ร้องไห้ทุกวัน!!! ต่อไปนี้ควรทำยังไงดี! ถ้าพี่เขาตามรุ้งจะไปอยู่ไหน ต้องเจ็บอีกแค่ไหน? เมื้อไหร่จะรู้สึกเฉยๆสักที? ต่อไปนี้ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น......
(สติกเกอร์หัวเราะ ฉันไม่รู้มันมาได้ไง ขนาดกระทู้ยังสมน้ำหน้าฉันเลย)